Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Ουδέποτε ταυτίστηκα με την άποψη της πλειοψηφίας, προκειμένου να γίνω αρεστός από κάποιους, όταν κάτι τέτοιο ήταν σε ευθεία σύγκρουση με τα ιδανικά μου, την κοινωνική μου φιλοσοφία, στάση και θεώρηση ζωής. Ίσως γιατί ποτέ δεν υπήρξα “οπαδός του οπαδού”, ούτε ποτέ ένιωσα μέλος μιας αγέλης, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται για την ανεξαρτησία της σκέψης μου, ήτοι “πρόβατο” δίχως άποψη.
Προτιμώ να σκέπτομαι αντί να δέχομαι άκριτα τη θέση του άλλου. Ακολουθούσα πάντα το δικό μου μονοπάτι, διατηρώντας με ευγένεια τις απαιτούμενες ισορροπίες και τις απαραίτητες αποστάσεις από την άποψη του άλλου, που ουδέποτε επηρέασε τις σκέψεις και τις αποφάσεις μου, πολλώ δε μάλλον καθόρισε τις πράξεις μου.
Το γεγονός ότι μια άποψη έχει κάποια στιγμή τη γενική απήχηση, δεν αποτελεί ταυτόχρονα και ισχυρή απόδειξη για την ορθότητά της. Ούτε απαραίτητα ο βαθμός αποδοχής που συγκεντρώνει, κάνει τη συγκατάνευση και τη συμπόρευση μαζί της καθήκον και υποχρέωση των υπολοίπων. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ’80, εγκλωβισμένοι στα κομματικά τείχη, αντιμέτωποι με τις γνωστές μανιχαϊστικές θεωρίες εκείνης της εποχής. Ζούμε σε μια πλουραλιστική εποχή, που υπερβαίνει πρόσωπα, δόγματα, εμμονές και ιδεοληψίες.
Που πλημμυρίζει από φως και ιδέες χάριν της έκρηξης των μέσων ενημέρωσης, εποχή στην οποία κατέστη γήινη υπόθεση η ανάγνωση των προσώπων και των πραγμάτων που ασκούν καθοριστική επιρροή στο καθημερινό γίγνεσθαι. Η κοινωνία, σήμερα, έχει ανάγκη από έμπνευση, ένα νέο συλλογικό όραμα.
Ένα όραμα που θα συνεγείρει όλες τις υγιείς δυνάμεις της χώρας, ένα νέο εθνικό στόχο που θα κατατείνει σε μια γιγάντια προσπάθεια, που θα υπερβαίνει το ανάστημά μας ατομικά και συλλογικά. Ένα σάλπισμα δημοκρατικής αντίστασης και πατριωτικής ενότητας, ένα ισχυρό όχι στους μύστες του λαϊκισμού και τους “ιεροκήρυκες” του μίσους και του διχασμού της κοινωνίας.
Ένα ηχηρό όχι σε όσους καθημερινά ασελγούν στη μνήμη μας ήτοι στους πλαστογράφους της ιστορίας και τους αρνητές των συμβόλων, στους εθνομηδενιστές και τους “τροπαιούχους του άδειου λόγου”…
Ο δημόσιος λόγος απαιτεί ειλικρίνεια, χρειάζεται αλήθειες. Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και βαθιά συνειδητοποίηση. Γεγονός που συνεπάγεται ένα είδος υπέρβασης, που συνακόλουθα οδηγεί σε χειραφέτηση, διαφορετική προσέγγιση και νέα οπτική των πραγμάτων. Προέχει να αρθρώσουμε αλήθειες, που πρέπει να πιστεύουμε, μακράν κάθε απόπειρας συμψηφισμού, ωραιοποίησης, άκριτης αποδοχής και άγονης ψευδεπίγραφης ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης. Γιατί έτσι μόνο χαράσσεις το δικό σου μονοπάτι, πλάθεις τη δική σου ξεχωριστή φυσιογνωμία στη ζωή, δικαιολογείς την ύπαρξή σου στη ζωή.
Γιατί έτσι μόνο οικοδομείς, κεφαλαιοποιείς καθημερινά, στο χωροχρόνο, στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης με το παρόν και το μέλλον. Αρκεί βέβαια τα όχι και τα ναι της ζωής σου να είναι σαφέστατα, ειλικρινή και κρυστάλλινα, δίχως ρωγμές και άνω τελείες. Όταν η ελευθερία, η αλήθεια και η αξιοπρέπεια συνθέτουν τον πυρήνα της ζωής σου και δίκην σταθεράς νοηματοδοτούν καθημερινά την πορεία σου, άλλως καθορίζουν στο διηνεκές τα βήματά σου, τότε κανείς αυταρχισμός, δεσποτισμός, πατερναλισμός δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει την πορεία και τις επιλογές της ζωής σου. Τότε μόνο συνειδητοποιείς το πόσο σημαντικό είναι για την πορεία της εξέλιξής σου, να πορεύεσαι δίχως κραυγές, μιμήσεις, δήθεν και εκπτώσεις.
Με προίκα την κοινωνική σου αναφορά, την παιδεία σου και όχημα τον αξιακό σου κώδικα. Να είσαι εντέλει ο εαυτός σου, όχι κακέκτυπο και η κόπια άλλου. Να μετουσιώνεις σε λόγο καθημερινό τα παραγγέλματα της σύνολης συνείδησής σου. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, την ανάταξη της κοινωνίας μπορούν να εγγυηθούν μόνο οι άνθρωποι της ψυχής, του λόγου και της δράσης, όχι οι “χρυσοκάνθαροι” επιβήτορες της εξουσίας και οι έχοντες εύθραυστη και ρηχή συνείδηση. Όχι όσοι επί πολλά έτη, με περισσή συνέπεια, ασέλγησαν στην αξιακή δομή της κοινωνίας, πολλώ δε μάλλον βεβήλωσαν κάθε έννοια ελληνική, μετατρέποντας σε έρημη και άνυδρη ζώνη την περιφέρεια της χώρας…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός
