Απόσπασμα από άρθρο του Ανδρέα Δρυμιώτη
Πριν από δύο χρόνια, ο ένας καλός μου φίλος ο Μιχάλης Μ..., διευθυντής του Media Lab του φημισμένου Πανεπιστημίου MIT, σε μία από τις επισκέψεις του στην Αθήνα, με κάλεσε για φαγητό σε ένα εστιατόριο.
Μαζί μας ήταν και άλλοι φίλοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και μια ωραιότατη κυρία από επαρχιακή πόλη, η οποία συμπτωματικά φιλοξενούσε τη μητέρα της, την οποία έφερε στο γεύμα. Με τον Μιχάλη ανταλλάσσουμε σκέψεις για την πληροφορική και την πολιτική και φυσικά η συζήτηση στο τραπέζι περιστράφηκε γύρω από αυτά τα θέματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν για όλα τα θέματα η μητέρα της κυρίας είχε έντονη άποψη, συνήθως λανθασμένη ή άσχετη με το θέμα.
Σε κάποια στιγμή, θέλοντας να περιορίσω τις παρεμβάσεις, λέω: «Μιχάλη, παρόλο που ασχολούμαι με την πληροφορική τόσα χρόνια, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πώς λειτουργούν οι κβαντικοί υπολογιστές;». Πριν προλάβει να μου απαντήσει ο επιστήμονας Μιχάλης, η εν λόγω κυρία μάς προσέφερε τη δική της άποψη για το θέμα, προς μεγάλη απογοήτευση και απόγνωση της κόρης της, η οποία είχε σαφέστατη αντίληψη για τις ανοησίες που έλεγε η μητέρα της, την οποία μάταια προσπαθούσε να περιορίσει. Τότε όλοι αντιληφθήκαμε ότι δεν υπήρχε σωτηρία και διαλύσαμε το τραπέζι το ταχύτερο. Προσφέρθηκα να πάω τον Μιχάλη στο ξενοδοχείο του και όταν βρεθήκαμε μόνοι, ξεραθήκαμε στα γέλια, ο δε Μιχάλης χαρακτήρισε το περιστατικό: «Πανωλεθρίαμβος»!
Αυτό το περιστατικό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός πολύ διαδεδομένου φαινομένου, το οποίο έχει μελετηθεί διεξοδικά από ψυχολόγους και άλλους ερευνητές. Στη διεθνή βιβλιογραφία, αναφέρεται ως το «The Dunning – Kruger Effect / Το Φαινόμενο Dunning Kruger (ΦDK)», προς τιμήν των δύο ερευνητών, οι οποίοι το μελέτησαν και περιέγραψαν τα διάφορα πειράματα που έκαναν προκειμένου να πιστοποιήσουν τη θεωρία.
Πάντως, πρώτος ο Δαρβίνος στο βιβλίο του: «Η καταγωγή του Ανθρώπου», έκανε μια πρωτοποριακή διαπίστωση. «Η άγνοια γεννά πιο συχνά την αυτοπεποίθηση από ό,τι η γνώση».
To ΦDK επιβεβαίωσε τον Δαρβίνο. Με πολύ απλά λόγια το ΦDK είναι «η ψυχολογική προκατάληψη, όπου ένα άτομο πιστεύει ότι είναι πιο έξυπνο και πιο ικανό από ό,τι είναι στην πραγματικότητα», που αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά στη μελέτη τους το 1999, με τίτλο: «Ανικανότητα και Αγνοια: Πώς οι δυσκολίες στην αναγνώριση της ανικανότητας κάποιου οδηγούν σε μεγάλες αυτο-αξιολογήσεις». Με πολύ απλά λόγια, αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι με μειωμένη αντίληψη δεν μπορούν να αντιληφθούν την άγνοιά τους, ακριβώς λόγω της μειωμένης αντίληψης και έτσι έχουν υπερεκτιμημένη άποψη για τις γνώσεις τους. Για να αποδείξουν τη θεωρία οι Dunning και Kruger έκαναν διάφορα πειράματα σε πολλούς συμμετέχοντες στην έρευνα. Σε ένα πείραμα ρώτησαν τους συμμετέχοντες διάφορα επιστημονικά θέματα, όπως την κεντρομόλο δύναμη και το φωτόνιο. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός, περίπου το 90%, απάντησε ότι γνωρίζει τους όρους, αλλά απάντησε και καταφατικά σε άλλους τεχνικούς όρους που δεν υφίστανται, όπως το «υπερλιπίδιο» και η «χολαρίνη». Δηλαδή δήλωσαν ότι είχαν γνώσεις για πράγματα που δεν υπάρχουν! Όπως το διατύπωσε ο Dunning, «το μεγαλύτερο πρόβλημα με την άγνοια είναι ότι σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι αυθεντία».
Τα συμπεράσματα των ερευνητών είναι πραγματικά ανησυχητικά. Όσο το φαινόμενο περιορίζεται στα φιλικά τραπέζια, όπως η περίπτωση της κυρίας, μπορούμε άνετα να διασκεδάζουμε και να μιλάμε για «πανωλεθρίαμβο». Δυστυχώς όμως το φαινόμενο είναι εξαιρετικά διαδεδομένο σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας. Το είδαμε ολοκάθαρα στην περίπτωση του κορωνοϊού, όπου καθηγητές, γιατροί, λοιμωξιολόγοι, ερευνητές, δημοσιογράφοι αλλά και εντελώς άσχετοι με το θέμα (π.χ. τραγουδιστές) είχαν άποψη για το θέμα και την υποστήριζαν με θρησκευτικό φανατισμό. Το μόνο που πέτυχαν συλλογικά είναι να δημιουργήσουν τεράστια σύγχυση στην κοινότητα. Κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε το ίδιο με σεισμολόγους και άλλους ειδικούς στις πλημμύρες, τις φωτιές και όλα τα φυσικά και αφύσικα φαινόμενα.
Εκεί όμως που το ΦDK βρήκε την απόλυτη επιβεβαίωσή του, είναι στους πολιτικούς της χώρας μας.
Σχόλιο του Ευάγγ. Αθανασιάδη
Και θα συμπληρώσω εγώ και στον διαδικτυακό χώρο.
Ποιούς άραγε αφορά;;;
Ο καθένας από εμάς όσο πιο βέβαιος είναι ότι δεν αναφέρεται σε αυτόν, τόσο μεγαλύτερη άγνοια έχει για την άγνοιά του και τόσο πιο κλασική περίπτωση του φαινομένου είναι.
Ο φανατισμός, η απολυτότητα, η απαξίωση της άλλης γνώμης, η υβριστική απάντηση είναι τα αποδεικτικά του φαινομένου.
Και τέλος, όσο πιο σύντομα και απόλυτα κάποιος διαπιστώνει και βεβαιώνει τελεσίδικα το φαινόμενο στον άλλον... τόσο πιο προχωρημένη και βαριά περίπτωση του φαινομένου είναι ο ίδιος.
