Ο συνάδελφος δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης μ΄ ένα άρθρο του αποδομεί πλήρως το σχεδόν…πανηγυρικό κλίμα για την επίσκεψη Τσαβούσογλου και επισημαίνει κάτι το οποίο κι εμείς στο Militaire.gr βιώνουμε .Όσοι γράφουν όχι ενάντια στην κυβέρνηση -όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι κυβερνώντες- αλλά με βάση την απλή,κοινή λογική του μέσου πολίτη, παρουσιάζονται όπως γράφει ο Μανώλης Κοττάκης “ως οι τρελοί του χωριού” που δεν βλέπουν ότι όλα πάνε τέλεια. Για να τελειώνουμε μία δια παντός μ΄ αυτό το θέμα και να απαντήσουμε και συνολικά σε διάφορους που αγωνιούν πρώτα για το κόμμα και μετά για τη χώρα, οι χειρισμοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά είναι πλέον άκρως επικίνδυνοι και καλό θα ΄ναι στο Μαξίμου να το καταλάβουν.
Δεν θα μπορούν για πολύ ακόμη να κρατούν “μυστικά” όσα γίνονται σ΄ αυτό το θέμα… Αυτά προς το παρόν.Υ.Γ. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη διάσκεψη που η Γερμανία συγκαλεί για τη Λιβύη, την ίδια ώρα που η Τουρκία προσκαλείται δεν είναι θέμα δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος;
Το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη από το newsbreak.gr :
Ζητούμε προκαταβολικώς συγγνώμη από τους κυβερνώντες μας που δεν παρασυρόμεθα από το χαζοχαρούμενο κλίμα της εντυπωσιακής βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της υποτιθέμενης θετικής ατζέντας που επικράτησε κατά την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα. Λυπούμεθα επίσης που χαλάμε την ατμόσφαιρα.
Όσο μπορούμε να τη «χαλάσουμε», τέλος πάντων, σε αυτήν την ιδιότυπη απομόνωση στην οποία έχουμε «καταδικαστεί», ώστε, όταν αποκαλύπτουμε κάτι, να ομοιάζουμε με τους τρελούς του χωριού. Γνωρίζουμε όμως, καταλαβαίνουμε, αισθανόμαστε ότι έρχονται μεγάλες, βαριές παραχωρήσεις εντός του θέρους και όσο μόνοι κι αν είμαστε σε όλο τον ελληνικό Τύπο, δεν σκοπεύουμε να μείνουμε σιωπηλοί. Παραχωρήσεις στο ζήτημα της ταυτότητας της μουσουλμανικής μειονότητος καταρχάς και έπονται κι άλλες. Παραχωρήσεις που θα ορίσουν το στίγμα της πατρίδας μας για τα πράγματα σε ευαίσθητες περιοχές της χώρας για τα πολλά επόμενα χρόνια. Παραχωρήσεις που καλούνται να αποφασίσουν ανεξάρτητοι τρίτοι, όχι η ίδια η Πολιτεία, για να μη λερώσει τα χέρια της. Για να ισχυρισθεί ότι είναι αθώα του αίματος.
Ουδείς διερωτήθηκε γιατί δεν επετράπη στους Ελληνες δημοσιογράφους να απευθύνουν ερωτήσεις στον κύριο Τσαβούσογλου κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα. Ούτε τις καθιερωμένες που κάνουν οι ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Ουδείς διερωτήθηκε γιατί δεν επετράπη να πλησιάσουν τον κύριο Τσαβούσογλου οι Ελληνες δημοσιογράφοι στη Θράκη. Ουδείς διερωτήθηκε γιατί ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δεν μετέβη στα γραφεία ή γιατί δεν φωτογραφήθηκε στην Κομοτηνή -όπως παγίως συνηθίζεται- με όλους όσοι αυτοπροσδιορίζονται εκπρόσωποι της «Τουρκικής Νεολαίας». Εμείς που αυτονοήτως διερωτώμεθα ξέρουμε γιατί δεν επετράπη στους δημοσιογράφους να ερωτήσουν. Ξέρουμε γιατί δεν πήγε ο Τούρκος ΥΠΕΞ στην αυτοαπακαλούμενη «Τουρκική Νεολαία». Δεν πήγε για να… μας διευκολύνει.
Δεν πήγε γιατί για πρώτη φορά έπειτα από τριάντα χρόνια η Τουρκία είναι κοντά στον στόχο της να αναγνωριστεί εμμέσως από ελληνικό θεσμό «τουρκική μειονότητα» στην Ελλάδα και να αναθεωρηθεί de jure η Συνθήκη της Λωζάννης. Δεν πήγε ούτε στην Ξάνθη γιατί οι εξεγερθέντες Πομάκοι θα του χαλούσαν τη «δουλειά». Ξέρουμε και κάτι ακόμη: Αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αγαπητοί αναγνώστες, συνεδριάζει κάθε μέρα σε Ολομέλεια ο Άρειος Πάγος για να κρίνει το αίτημα της αυτοαποκαλούμενης «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης» να αναγνωριστεί ως τέτοια. Ως «τουρκική».
Ξέρουμε ότι σε εποχές που πρόκειται να συνεδριάσουν η Βουλή και το υπουργικό συμβούλιο για να εγκρίνουν τις προαγωγές σε θέσεις αντιπροέδρων του Αρείου Πάγου (συνταξιοδοτείται μεγάλη ομάς δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας προσεχώς) κύκλοι στην Ελλάδα και στο Στρασβούργο… κτίζουν μια ατμόσφαιρα πρωτοφανών πιέσεων προς το δικαστήριο. Όχι προσωπικών στους δικαστές. Ποιος τολμά! Ατμόσφαιρα διαδρόμων που πλανάται εντός της αίθουσας συνεδριάσεων της Ολομελείας με τη μορφή του φαντάσματος, χωρίς να προσγειώνεται σε αυτήν. Ατμόσφαιρα σύμφωνα με την οποία ο Άρειος Πάγος πρέπει να αναγνωρίσει την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», άρα τουρκική μειονότητα, και μάλιστα επειγόντως, πριν από τις 14 Ιουνίου που είναι προσδιορισμένο το ραντεβού του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο Ερντογάν. Διότι αν δεν το κάνει -ιδού η απειλή-, «θα καταδικαστούμε ξανά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Ξέρετε, το δικαστήριο του οποίου τις εναντίον της καταδικαστικές αποφάσεις η Τουρκία τις κάνει ταπετσαρία.
Μάλιστα! Αυτά συμβαίνουν αυτές τις ώρες που εμείς οι εκτός κλίματος γραφικοί τυπώνουμε αυτές τις γραμμές. Αυτό είναι το δώρο που καλείται η ελληνική Δικαιοσύνη να στείλει «πεσκέσι» στον πρόεδρο Ερντογάν. Αυτή είναι η «θετική ατζέντα»: να αναγνωρίσουν Ελληνες δικαστές «τουρκική μειονότητα». Για να έχουμε επισήμως εκτός από «Μακεδόνες» στα Γιαννιτσά και «Τούρκους» στην Ξάνθη.Η απόφαση μέχρι στιγμής δεν έχει εκδοθεί. Επίκειται. Και εμείς, πιστοί βεβαίως στις αρχές μας, δεν πρόκειται να πούμε σε κανέναν τι να κάνει ή τι να μην κάνει. Σεβόμαστε την ελληνική Δικαιοσύνη και θα σεβαστούμε βεβαίως και κάθε απόφασή της. Δεν θα αποπειραθούμε να εμποδίσουμε, στον βαθμό που το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, οιαδήποτε εξέλιξη. Διότι, απ’ ό,τι φάνηκε από το γενικό σιωπητήριο που επικράτησε στην Αθήνα μετά την επίσκεψη, όλα όσα συζητήθηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες και για τη μειονότητα και για τη Θράκη και για τη Χάγη είναι μέρος μιας μεγάλης διευθέτησης μεταξύ κρατών περισσότερων των δύο εντός της ίδιας συμμαχίας. Ποιοι είμαστε άραγε εμείς που έχουμε το θράσος να εμποδίσουμε την εξωτερική πολιτική εκλεγμένης κυβέρνησης και την ανάπτυξη των συμμαχιών της; Οποιος έχει την ελευθερία έχει και την ευθύνη σε αυτή την πατρίδα. Ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο Θεός
! Θα αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν με την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα αναθεωρηθεί η Συνθήκη της Λωζάννης από ανώτατο ελληνικό δικαστήριο.Μετά όμως την κρίση του, όποια και αν είναι αυτή, θα μιλήσουμε. Και θα αποκαλύψουμε με διευθύνσεις και ονόματα ποιοι στην Αθήνα και κυρίως ποιοι στο εξωτερικό κράτησαν την μπαγκέτα και δημιούργησαν την αποπνικτική ατμόσφαιρα που σας περιγράφω πάνω από το Ανώτατο Δικαστήριο. Ποιοι είναι αυτοί που «έκτισαν» το κλίμα. Οι παρέες τους εκεί στα ξένα, ιρλανδικές και τουρκικές, είναι γνωστές. Θέλω με την ευκαιρία να σημειώσω ότι καμία μάχη που δίδει η Ελλάς σε ευρωπαϊκό δικαστήριο δεν είναι εξ ορισμού χαμένη. Χάσαμε τη μάχη για την Ενδιάμεση Συμφωνία με τα Σκόπια και καταδικαστήκαμε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης επειδή, όπως αποκάλυψε ο πρέσβης Μαλλιάς και δεν τον διέψευσε κανείς, υπήρξαν νομικές πλημμέλειες στην εκπροσώπησή μας τότε υπαιτιότητι της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών. Επί ΠΑΣΟΚ, το 2010. Ίσως γιατί κάποιοι διευκολύνονταν να αμφισβητηθεί το βέτο του Βουκουρεστίου. Χάσαμε την πρώτη απόφαση για τη λεγόμενη «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, γιατί επίσης πάλι κάποιοι παραστάτες μας δεν προέβαλαν τη σημασία των μελλοντικών επιπτώσεων που θα έχει στη δημόσια τάξη στην περιοχή η λειτουργία ενός σωματείου με αυτή την επωνυμία.
Επικεντρώθηκαν μόνον στην ελευθερία τού συνεταιρίζεσθαι. Επειδή άραγε στις μέρες μας έχουν αναπτυχθεί «διαπλοκές» στη σύνθεση του δικαστηρίου και προεξοφλούν κάποιοι ότι θα συμβεί το ίδιο, είναι υποχρεωμένος ο Άρειος Πάγος να διευκολύνει το Στρασβούργο; Και μάλιστα σε μια εποχή που υποθέσεις όπως η εκκρεμής ελληνική για το σωματείο της Ξάνθης μπορούν να λειτουργήσουν ως πιλότος σε μια Ευρώπη που βλέπει το Ισλάμ και τις συναφείς ταυτότητες ως συστημική απειλή για την ακεραιότητά της; Χαμένη υπόθεση από πού και έως πού, λοιπόν; Χαμένη είναι μόνο στα μυαλά εκείνων που έχουν αποφασίσει να τη χάσουν, με τη δική τους υπογραφή μάλιστα.
Επανέρχομαι στην αρχική μας σκέψη. Εμείς στο θέατρο αυτό του «γιαβάς-γιαβάς» και του «καζάν-καζάν», που θυμίζει την επικοινωνιακή ατμόσφαιρα του 1999 μετά το Ελσίνκι, δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε. Για όση αξία έχει η γνώμη μας. Ούτε πρόκειται και να εμποδίσουμε την παράσταση όμως. Βλέπουμε καθαρά τι σχεδιάζεται να έρθει στη Θράκη, στη Μακεδονία μας (αρχές Ιουλίου η ψήφιση του συμφώνου αμυντικής συνεργασίας με τα Σκόπια που απέκτησαν με τις Πρέσπες ποσοστό στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης!), στην Αμμόχωστο. Και αργότερα με το συνυποσχετικό στο οποίο σχεδιάζονται εκπτώσεις. Ας αναλάβει εν τέλει την ευθύνη του ο καθείς. Η Ιστορία πάντως δεν γράφεται με βάση την ατμόσφαιρα της εποχής.
Αναρτήθηκε από το συνεργάτη μας Μιχάλη Τσολάκη
