Ο Νεκτάριος Σάββας δεν ήταν μετανάστης ούτε ήταν φίλος του Ζακ. Δεν ανήκε σε κάποια συλλογικότητα. Ήταν ένας αστυνομικός της ΕΛΑΣ που στα 41 χρόνια του, στις 17 Ιουνίου 2009, δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία από την οργάνωση «Σέχτα των Επαναστατών». Δεν υπήρξε συμπλοκή, υπήρξε εν ψυχρώ δολοφονία. Τον πλησίασαν τρεις κουκουλοφόροι και τον πυροβόλησαν. Δέχτηκε 20 (είκοσι) σφαίρες. Τόσο μίσος!
Το θύμα ήταν ένας εργαζόμενος που προσπαθούσε να κερδίσει την ζωή του, προστατεύοντας τους νομοταγείς πολίτες. Βέβαια, μόλις έξι μήνες μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, το να είσαι νομοταγής μάλλον είχε αρνητικό πρόσημο.
Όταν ο Νεκτάριος Σάββας δολοφονήθηκε δεν έγινε καμιά διαδήλωση και πορεία ούτε φωταγωγήθηκε κανένα κτίριο με το πορτρέτο του. Δεν γράφτηκαν ωδές και ελεγείες για τον θάνατο του ούτε οι «προοδευτικοί» διαμορφωτές της κοινής γνώμης καταδέχθηκαν να ασχοληθούν με την δολοφονία ενός «μπάτσου».
Αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό ένα ποίημα του μεγάλου Πιερ Πάολο Παζολίνι, ενός μαρξιστή σκηνοθέτη και διανοούμενου, ο οποίος μετά τα επεισόδια που έγιναν στη Ρώμη τον Ιούνιο του 1968 μεταξύ νεαρών αριστερών και αστυνομικών, έγραψε μεταξύ άλλων: «Όταν χθες στη Βάλλε Τζούλια κτυπηθήκατε με τους αστυνόμους εγώ ήμουν με το μέρος τους. Διότι οι αστυνόμοι είναι παιδιά φτωχών ανθρώπων, έρχονται από τις περιφέρειες χωριών και πόλεων».
Και συνεχίζει λίγο παρακάτω ο Παζολίνι «οι νεαροί αστυνόμοι που εσείς κτυπήσατε από κατανυκτικό χουλιγκανισμό…τέτοιον που ταιριάζει σε βουτυρομπεμπέδες (figli di papa), ανήκαν σε άλλη κοινωνική τάξη…».
Από τη Νάξο ήταν η καταγωγή του Νεκτάριου Σάββα, ενώ είναι γνωστή η ταξική προέλευση των «λαϊκών αγωνιστών» των Βορείων Προαστίων. Αλλά αυτά ενοχλούν, καθώς η αποκαλούμενη «προοδευτική» διανόηση βλέπει με συμπάθεια και συγκατάβαση τα «παιδιά» που όταν μεγαλώσουν θα ωριμάσουν! Μέχρι τότε μπορούν βεβαίως να δολοφονούν. Γι' αυτό υπάρχουν, στην συνέχεια, οι μπαμπάδες τους. Να πέσουν στα μαλακά.
Πριν από λίγες ημέρες, με καθυστέρηση δώδεκα ετών η πολιτεία, δια του δημάρχου Αθηναίων κ. Κ. Μπακογιάννη αποφάσισε να τιμήσει την μνήμη του Νεκτάριου Σάββα, με μια πλακέτα στον τόπο της δολοφονίας του. Αυτή η πλακέτα προχθές βεβηλώθηκε -για την ακρίβεια την έσπασαν- προφανώς από ομοϊδεάτες των δολοφόνων του.
Και πάλι, πλην του κ. Κ Μπακογιάννη, ουδείς διαμαρτυρήθηκε. Γιατί άλλωστε;
Φυσικά, δεν είναι ο πρώτος αστυνομικός που δολοφονείται από τρομοκράτες. Να θυμηθούμε τον Γιώργο Βασιλάκη, στενό συνεργάτη του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τον ειδικό φρουρό Αμανατίδη, τον Απόστολο Βέλλιο, τα παλικάρια που δολοφονήθηκαν από την έκρηξη στο λεωφορείο των ΜΑΤ, για να μην ανατρέξω σε παλιότερα περιστατικά δολοφονιών.
Εννοείται ότι γι' αυτό το κλίμα αδιαφορίας που επιδεικνύει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας για τις ζωές των αστυνομικών μεγάλη ευθύνη έχουν και όλοι αυτοί που, ενώ καταδικάζουν την βία των τρομοκρατών, σιωπούν όταν τα θύματα είναι αστυνομικοί ή όταν προσβάλλεται η μνήμη τους, όπως συνέβη προχθές. Ποτέ μα ποτέ δεν έγινε μια μαζική εκδήλωση κατά της τρομοκρατίας, ποτέ δεν έγιναν εκδηλώσεις συμπαράστασης στους αστυνομικούς-- θύματα των τρομοκρατών.
Ελπίζω ο κ. Κ. Μπακογιάννης να αποκαταστήσει την πλακέτα προς τιμήν του αδικοχαμένου Νεκτάριου Σάββα, για να δείξει πως πάντα η δημοκρατική πολιτεία έχει τον τελευταίο λόγο.
