 |
| Στην φώτο διακρίνονται οι αιχμάλωτοι λίγο πριν τον βάρβαρο βασανισμό και εκτέλεση τους ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΚΟΡΕΛΛΗΣ, ΠΑΝΙΚΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΥ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. |
Oι αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες της ιστοσελίδας olympia.gr τιμούν πάντα τους εθνομάρτυρες της Ελληνικής Κύπρου.
Σχετικά με άρθρο – αφιέρωμα, «Μην ξεχνάμε ποτέ …», θα ήθελα να προσθέσω σχετικές αποκαλυπτικές πληροφορίες τις οποίες συνέλλεξα ως είχα ηθική υποχρέωση, αφού στην ίδια περιοχή αντιστάθηκε ( ΤΚ χωριό Αγυια) και ο αδελφός μου ήρωας μαζί με μια φούχτα 12 συμπολεμιστών του, οι οποίοι πολιορκήθηκαν από τα ίδια δεκάδες τανκς και μύριους γιουρούκκηδες, που ισοπέδωσαν τα φυλάκια ηρωϊκής αντίστασης τους.
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ ΑΠΟ ΛΑΡΝΑΚΑ – ΚΙΤΙΟΝ.
Ο ΗΡΩΑΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ. ΕΛΑΒΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΤΚ ΘΥΛΑΚΑ ΛΑΡΝΑΚΑΣ. ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ. ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΥΡΙΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ…ΚΑΝΟΝΙΟΒΟΛΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΤΑΝΚΣ, ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΙ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ, ΒΑΣΑΝΙΣΘΗΚΑΝ ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΘΗΚΑΝ ΕΝ ΨΥΧΡΩ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ Ο ΑΝΤΩΝΑΣ ΟΡΘΙΟΣ ΚΑΙ ΠΥΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ ….ΕΓΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ….( Μαρτυρίες ένορκες διαφυγόντων συμπολεμιστων του.)
Εν συνεχεία όσον αφορά αφιέρωμα «Μην ξεχνάμε ποτέ», η αλήθεια είναι χειρότερη. Η αρχική εκδοχή ήταν ότι, ο εικονιζόμενος τούρκος αξιωματικός Ερσέν Καγιάν, που προσφέρει το τελευταίο τσιγάρο στον εθνομάρτυρα Γιάννη Παπαγιάννη ήταν ο ίδιος που εκτέλεσε και τους αιχμαλώτους …. Όχι, ο Καγιάν διοικητής της ίλης ΜΕΡΙΤ ναι μεν ήταν και ο ίδιος εγκληματίας πολέμου , αφού έδωσε εντολή ακόμη και με τις ερπύστριες να πατούν εθνοφρουρούς και αμάχους, παρ όλα αυτά μετά την σύλληψη των εθνοφρουρών επειδή υπήρχαν δημοσιογράφοι και ενώπιον τους έπαιξε το θέατρο του …. μη θέλοντας να εμφανιστεί ως εκτελεστής, παρέδωσε τα παιδιά ( Γνωρίζοντα ότι θα εκτελεσθούν) αυτά σε τούρκους ατάκτους εξτρεμιστές της ΤΜΤ οι οποίοι ακολουθούσαν τον τουρκικό στρατό ως αρπακτικά- βρυκόλακες και “εκκαθάριζαν’ αιχμαλώτους …. Αυτή η ομάδα δολοφόνων είχε αρχηγό ένα αιμοσταγές χτήνος τον Yenagrali Turgut συγγενή του Ντεκτάς, ο οποίος μέχρι σήμερα στην ηλικία των 85 χρόνων υπερηφανεύεται για τα εγκλήματα του . Αυτονόητο λοιπόν το συμπέρασμα … Οι τούρκοι εισβολείς όσους δεν προλάβαινα να δολοφονήσουν τους παρέδιδαν στους εγκληματίες της ΤΜΤ, οι οποίοι μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια, εκτελούσαν τους εθνοφρουρούς αλλά και αμάχους …. αφού τους καταλήστευαν.
Για του λόγου της αλήθειας καταθέτω ενδεικτικά μερικές μαρτυρίες πιο κάτω ..
Ο κουρδικής καταγωγής δημοσιογράφος Ρόνι Αλάσορ επιχειρεί στο βιβλίο ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ, όχι μόνο να πει κάποιες αλήθειες για την εισβολή που δεν έγιναν ποτέ γνωστές ή αποσιωπήθηκαν, αλλά και να μας μεταφέρει στο κλίμα εκείνων των τραγικών ημερών έτσι όπως το έζησαν οι πρωταγωνιστές της «άλλης πλευράς», της πλευράς των εισβολέων. Το βιβλίο «Διαταγή: “Εκτελέστε τους αιχμαλώτους!”» βασίζεται στις επώνυμες μαρτυρίες τούρκων και κούρδων στρατιωτών και αξιωματικών, οι οποίοι αποφάσισαν να καταθέσουν για πρώτη φορά τη δική τους εμπειρία από τον πόλεμο στην Κύπρο -μια εμπειρία που τους σημάδεψε για όλη τους τη ζωή, αφού και οι ίδιοι κατάλαβαν ότι με το πρόσχημα του να σώσουν τους «αδελφούς Τουρκοκυπρίους» κλήθηκαν απλώς να γίνουν σφαγείς και να υπηρετήσουν τα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας.
Μερικά αποκαλυπτικά αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ο Ρόνι μεγάλωσε με τις μαρτυρίες ενός συγχωριανού του που πολέμησε στην “απελευθέρωση” της Κύπρου και τα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων. Χρόνια μετά, όταν το 1980 λόγω του πραξικοπήματος διέφυγε στο εξωτερικό, άρχισε μεταξύ άλλων να ψάχνει την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη στην Κύπρο. Ταξίδευσε αρκετά και συγκέντρωσε μαρτυρίες από Τούρκους στρατιώτες που έλαβαν μέρος στην εισβολή. Τις συγκέντρωσε και το 1999 τις συμπεριέλαβε στο βιβλίο του “Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμάλωτους (το 2001 κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη). Από εκεί το WE του news247 επέλεξε και παρουσιάζει την μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα δεκανέα Μουσταφά Ονγκάν. Αποσπάσματα. Αναφέρει…Γεννήθηκα στο χωριό Άκντεμις, στις 16 Μαρτίου του 1953. Το Μάρτιο του 1974 κατατάχτηκα στον τουρκικό στρατό με την κλάση 53/1. (…) Επισήμως ήμουν δεκανέας όμως κατά την θητεία μου είχα αναλάβει καθήκοντα λοχία.
Είμαι καρδιοπαθής. Υποβλήθηκα πρόσφατα σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς και έχω ακόμη σοβαρά προβλήματα υγείας. Παρακαλώ να με συγχωρέσετε που δεν μπορώ να περιγράψω με λεπτομέρειες τα γεγονότα που έζησα στην Κύπρο. Θα σας διηγηθώ σύντομα κάποια πράγματα, γιατί δεν κάνει να συγκινούμαι. Τον Ιούλιο του 1974 υπηρετούσα στην Άγκυρα. Ένα απόγευμα μάς ανακοίνωσαν ότι θα συμμετείχαμε τάχα σε κάποια νατοϊκή άσκηση. Όπως μας είπαν, η μονάδα μας έπρεπε να μετακινηθεί. Έτσι νομίζοντας ότι πηγαίναμε σε άσκηση, μεταφερθήκαμε στο λιμάνι της Μερσίνας, νότια παράλια της Τουρκίας. Εκεί μας μάζεψαν οι ανώτεροί μας και μόνο τότε μας αποκάλυψαν ότι θα πάμε να “σώσουμε” την Κύπρο. Έπειτα μας επιβίβασαν μαζί με τα άρματα μάχης και τον υπόλοιπο εξοπλισμό σ’ ένα πλοίο και αμέσως μας έστειλαν στο νησί. Ήμασταν περίπου 500-600 άτομα. Εγώ ήμουν υπεύθυνος ενός αντιαεροπορικού ερπυστριοφόρου, που μπορούσε να χτυπήσει στόχο εν κινήσει. Επειδή είχα αποστηθίσει τον αριθμό του τανκ, τον θυμάμαι ακόμη και τώρα. Ήταν το υπ’ αριθμόν 23 ερπυστριοφόρο της μοίρας, με στρατιωτικό αριθμό κυκλοφορίας 189820. Υπό τις διαταγές μου είχα έντεκα άτομα. (…) Στην Κύπρο πήγα απ’ την αρχή της εισβολής και παρέμεινα εκεί για περίπου 3-5 μήνες. Αυτά που έζησα και είδα ακόμη και σήμερα μου φέρνουν εφιάλτες. Μόλις φτάσαμε στην Κερύνεια, οι Έλληνες μαχητές μάς έκαναν να ζήσουμε στιγμές αγωνίας. Σύμφωνα με το σχέδιο, έπρεπε να ενωθούμε με τις μονάδες της Ταξιαρχίας Αλεξιπτωτιστών της Καισαρείας, που έπεσαν με αλεξίπτωτα πίσω από τον Πενταδάκτυλο. Απ’ ό,τι ακούσαμε, οι αλεξιπτωτιστές και οι καταδρομείς είχαν πολλές απώλειες. Εμείς, μόνο μετά την αεραπόβαση, τη σταθεροποίηση και την προώθηση των καταδρομέων και των αλεξιπτωτιστών προς τον Πενταδάκτυλο, νιώσαμε ασφαλείς. Μέχρι να μας καλύψουν οι καταδρομείς επικρατούσε ένα χάος. Κανένας δεν ήξερε τι έκανε και που πήγαινε. Μερικοί από εμάς έκλαιγαν και άλλοι τρέπονταν σε άτακτη φυγή. Όλη η περιοχή έμοιαζε με κόλαση. Η πείνα, η δίψα, η ψυχολογική ένταση ήταν ανυπόφορες. Πρώτη φορά βρέθηκα τόσο κοντά στο θάνατο και πρώτη φορά συνειδητοποίησα την αξία της ζωής. Αργότερα, όταν είχαμε πλέον διαφύγει τον κίνδυνο και οι Έλληνες μαχητές λόγω έλλειψης πυρομαχικών, αποσύρθηκαν από τον Πενταδάκτυλο και κατέφυγαν σε νοτιότερες περιοχές αρχίσαμε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα γύρω χωριά. Κατά την πραγματοποίηση αυτών των επιχειρήσεων, που έμειναν γνωστές με το όνομα “Επιχειρήσεις Σκούπα”, στην ουσία ο τουρκικός στρατός και οι Τουρκοκύπριοι Μουτζαχίντ (ΤΜΤ) δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να λεηλατούν τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων, να βιάζουν γυναίκες και μικρά κορίτσια, να δολοφονούν αμάχους, ακόμη και μικρά παιδιά. Εδώ δεν ίσχυαν οι διεθνείς συμβάσεις και οι κανόνες του πολέμου. Οι συμμορίες των Μουτζαχίντ, που υποτίθεται πως ήταν υπό τις διαταγές των αξιωματικών του τουρκικού στρατού, ήταν αυτοί που είχαν το γενικό πρόσταγμα και αποφάσιζαν για όλα. Το τραγικό σε αυτή την υπόθεση είναι πως παρίσταναν τους ήρωες και νόμιζαν ότι επιτελούν εθνικό και θεάρεστο έργο. Αυτοί αποφάσιζαν και για τις ομαδικές εκτελέσεις των αιχμαλώτων. Έλεγαν γεμάτοι κυνισμό: “Τι να τους κάνουμε; Αν δεν τους σκοτώσουμε, θα έχουμε να τους ταϊζουμε”. Στο χωριό Μόρα, (Μέριτς), κοντά στην Λευκωσία, εκτελέστηκαν ομαδικά, δηλαδή δολοφονήθηκαν 100 περίπου Ελληνοκύπριοι. Ήταν κάτοικοι του χωριού και άλλοι που κατέφυγαν εκεί από τις γύρω περιοχές. Μεταξύ των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τις εξόδους του χωριού υπήρχαν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Μετά την απάνθρωπη εκείνη σφαγή, τα πτώματα έμειναν άταφα για περίπου μία εβδομάδα. Με τη ζέστη που επικρατούσε (βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού) η έκθεση τους στον ήλιο δημιουργούσε κινδύνους για την υγεία μας. Στην ατμόσφαιρα υπήρχε μια έντονη μυρωδιά. Μεγάλες μαύρες μύγες ήρθανε κατά σμήνη στην περιοχή και οι στρατιώτες άρχισαν να υποφέρουν από ναυτία, διάρροιες και εμετούς. Μετά από αυτά οι διοικητές μας, που φοβήθηκαν ότι τα μικρόβια θα προκαλούσαν επιδημίες, έδωσαν εντολή να ταφούν τα πτώματα. Την εκτέλεση της εντολής της αναλάβαμε εγώ και ο συστρατιώτης μου, ο Σεβκέτ Αβτσίογλου, που έτυχε να είναι και συμπατριώτης μου. Εγώ ήξερα να χειρίζομαι σκαπτικά μηχανήματα και μπουλντόζες. Γι’ αυτό με όρισαν υπεύθυνο της ταφής των πτωμάτων. Με μία μπουλντόζα, που μας δόθηκε για αυτό τον σκοπό, ανοίξαμε ένα μεγάλο λάκκο και πετάξαμε μέσα τα νεκρά διαμελισμένα σώματα, που βρίσκονταν σε προχωρημένη σήψη. Μη με ρωτάτε πως μαζέψαμε τα πτώματα και πως τα βάλαμε στον λάκκο. Ο Σεβκέτ Αβτσίογλου είναι αυτόπτης μάρτυρας και μπορεί να επιβεβαιώσει το γεγονός αυτό της σφαγής και της ομαδικής ταφής των θυμάτων του χωριού Μόρα. Ο ομαδικός τάφος βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, κοντά σε ένα ρέμα. Ακόμα θυμάμαι πάρα πολύ καλά αυτό το μέρος. Θα μπορούσα να πάω ακόμη και σήμερα και αν χρειαστεί να το εντοπίσω. Εκεί, μέσα σε αυτό τον ομαδικό τάφο, υπάρχουν εκατό περίπου άνθρωποι, για τους οποίους δεν γνωρίζει κανείς τίποτα. Από τους Ελληνοκύπριους που πιάναμε αιχμαλώτους αλλά και του από αυτούς που σκοτώναμε στο δρόμο παίρναμε ό,τι πολύτιμο είχανε πάνω τους, λεφτά και χρυσαφικά. Ειδικά οι διοικητές μας ήταν αυτοί που, όταν γύρισαν πίσω στην Τουρκία από την “Επιχείρηση Ειρήνη” στην Κύπρο, ήταν πλούσιοι. Αυτοί ήταν που διέπραξαν τα περισσότερα εγκλήματα και τις περισσότερες λεηλασίες. Ο πόλεμος αποκτηνώνει τους ανθρώπους. Ένας ψηλός μελαχρινός υπολοχαγός, που δήλωνε ότι καταγόταν από την κωμόπολη Μπαμπά Εσκιλί της Θράκης, ενώ κάποιοι λέγανε ότι ήταν στην πραγματικότητα από τα Άδανα, βιάσε μία μικρή Ελληνοκύπρια 13-14 χρονών. Βρισκόμασταν στη βιομηχανική περιοχή της Λευκωσίας. Το κορίτσι όταν είδε τις διαθέσεις του, άρχισε να ουρλίαζει τρομαγμένο. Ένας Κούρδος συστρατιώτης μας από την Ούρφα, ο Μεχμέτ Ντεμίρ, που μιλούσε με δυσκολία τα τουρκικά, μπαίνοντας στην μέση παρακάλεσε τον υπολοχαγό να μην πειράξει τη μικρή. Εκείνος όμως δεν άκουγε κανέναν. Ο Μεχμέτ, ένας άνθρωπος αγνός, λαϊκός, δεν του το συγχώρεσε ποτέ. Με την πρώτη ευκαιρία, όταν βρέθηκαν μόνοι τους σε κάποια περιπολία, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Αργότερα, στην αναφορά που έδωσε στους ανωτέρους μας, ισχυρίστηκε ότι ο υπολοχαγός σκοτώθηκε σε ενέδρα των Ελληνοκυπρίων.
“Και κάποιοι ειρηνόφιλοι Τουρκοκύπριοι έπεσαν θύματα του τουρκικού στρατού και των παρακρατικών κατά την εισβολή” Κατά την περίοδο της εισβολής είχαν και οι Τουρκοκύπριοι, που ήταν αντίθετοι στα εγκλήματα της ΤΜΤ και του τουρκικού στρατού, το μερίδιο τους στις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς από τον τουρκικό στρατό και τους παρακρατικούς. Θα αναφέρω ένα περιστατικό: Έξω από το χωριό Μόρα είδαμε δύο νεαρές κοπέλες που βάδιζαν μόνες τους. Εμείς τις συλλάβαμε, όπως είχαμε εντολή να κάνουμε με όποιον κυκλοφορούσε στην περιοχή. ΄Όπως μας είπαν οι ίδιες οι κοπέλες, ήταν Τουρκοκύπριες και ανήκαν σε οικογένεια φίλα προσκείμενη στους Ε/Κ. Ακολουθώντας την τυπική διαδικασία, τις παραδώσαμε στους ανωτέρους μας. Αργότερα αφού τις κατέδωσαν οι εξτρεμιστές της ΤΜΤ ότι είχαν φιλικές σχέσεις με Ε/Κ, ακούσαμε ότι τις βίασαν οι ίδιοι οι διοικητές μας. (Εκ τότε αγνοείται και η τύχη της οικογένειας τους αλλά και άλλων ΤΚ οικογενειών, που εκτέλεσε η ΤΜΤ επειδή τους θεωρούσε προδότες.) Μία από τις φρικτότερες αναμνήσεις μου από εκείνη την περίοδο είναι η εξής: Σ’ ένα αγρόκτημα κοντά στην παλιά πόλη της Λευκωσίας βρήκαμε κρυμμένο μέσα σ’ ένα στάβλο έναν άοπλο νεαρό Ελληνοκύπριο. Ήταν 20 έως 23 χρονών. Οι Μουτζαχίντ, σε συνεργασία με τους επικεφαλής μας, αφού βασάνισαν τον νεαρό με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο, τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ. Αυτό το γεγονός ήταν καθοριστικής σημασίας για εμένα. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η καρδιά μου ράγισε από αυτή την κτηνωδία και σκέφτηκα πως οι δήθεν ελευθερωτές, αυτοί που βρίσκονταν στην Κύπρο τάχα για την ειρήνη, ήταν στην πραγματικότητα τέρατα. Αλήθεια τίποτα το ανθρώπινο δεν έβρισκα στις πράξεις τους. Προς το παρόν αυτά μόνο μπορώ να σας πω. Αν μου το επιτρέψει η υγεία μου στο μέλλον και αν υπάρξει εγγύηση για τη ζωή μου, θα μπορέσω να σας διηγηθώ με λεπτομέρειες όσα έζησα στην Κύπρο. Ο Ρόνι Αλάσορ αναφέρει στο σημείωμα που συνοδεύει την μαρτυρία του Ονγκάν: Η αφήγηση αυτή του Μοσταφά Ονγκάν έγινε σε κάποια πόλη της Γερμανίας, όπου ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας, και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ozour Politika, που εκδίδεται και κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Μετά την δημοσίευση της αφήγησης αυτής ο Ονγκάν δέχθηκε απειλές για τη ζωή του από ακροδεξιές τουρκικές οργανώσεις. Στη συνέχεια η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να τον απελάσει μαζί με την οικογένεια του στην Τουρκία. Έκτοτε ο Μουσταφά Ονγκάν εξαφάνισε τα ίχνη του. Η οικογένεια του τελικά απελάθηκε στην Τουρκία και αυτή τη στιγμή ίσως βρίσκεται σε κίνδυνο. Όταν ετοιμαζόταν η έκδοση αυτού του βιβλίου προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί του για να εμπλουτίσω την αρχική του μαρτυρία σχετικά με την συμμετοχή του στις επιχειρήσεις στην Κύπρο. Δεν κατέστη δυνατό να εντοπίσω τα ίχνη του. Επειδή δεν είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με τον μάρτυρα, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω τις πληροφορίες που μου έδωσε κατά τη διάρκεια της πρώτης μας συνάντησης, που έγινε λίγες μέρες μετά την εγχείρηση ανοικτής καρδιάς που είχε υποβληθεί. Ελπίζω να είναι καλά εκεί που βρίσκεται …. K.ά.π.
Αυτά τα ολίγα και άλλα μύρια για την Τουρκία, που δεν έχει ιστορία, αλλά μόνο πλούσιο ποινικό μητρώο …. Και είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που είναι υπερήφανη για τα απεχθή εγκλήματα της ….
Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά.
Δημόκριτος
Επιμέλεια έρευνας από Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα – Ερευνητή.
