Επειδή όπως φαίνεται, ασχέτως του τι θα εισηγηθούν οι Ναύαρχοι υπάρχει ο κίνδυνος η επιλογή της νέας Φρεγάτας για το Στόλο να γίνει μόνο με πολιτικά κριτήρια, όσοι γνωρίζουν το θέμα, εκφράζουν έντονο προβληματισμό και ανησυχία.
Όπως διέρρευσε, ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Νικόλαος Παναγιωτόπουλος, στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Σαουδική Αραβία, φέρεται να ερώτησε τους Σαουδάραβες συνομιλητές του εάν είναι ικανοποιημένοι από την επιλογή των MMSC.
Εάν κάτι τέτοιο όντως έλαβε χώρα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι έγινε στα πλαίσια του «κουβέντα να γίνεται», γιατί εάν το ερώτημα ετέθη στα πλαίσια διαμορφώσεως προσωπικής αντιλήψεως του πολιτικού προϊστάμενου των ΕΔ, τότε όποιος επιτελής του, του το εισηγήθηκε μάλλον τον παρέσυρε σε γκάφα.
Τι θα πει εάν είναι ικανοποιημένοι οι Σαουδάραβες; Τι σχέση έχουν οι επιχειρησιακές απαιτήσεις της περιοχής δράσεως του Ναυτικού τους με τις αντίστοιχες του Πολεμικού Ναυτικού;
Και επειδή διαρρέεται παντού ο μύθος της Ελληνικής MMSC (κατάλληλα προσαρμοσμένη εκδοχή αυτής των Σαουδαράβων) θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όλοι ότι όταν οι ανάγκες σου είναι για Πόρσε ο “σκαραβαίος” ότι και να του κάνει οποιαδήποτε εταιρεία και ότι αλλαγές να του επιφέρει, θα είναι “σκαραβαίος”.
Αυτό κάθε άλλο παρά συνάδει με την δήλωση του ΥΕΘΑ στην απάντηση του σε επερώτηση βουλευτών του ΚΙΝΑΛ ότι η «διαδικασία πρόσκτησης που αφορά τις νέες φρεγάτες ακολουθεί την κείμενη νομοθεσία περί εξοπλισμών». Η νομοθεσία προβλέπει διαδικασίες για να πάρεις αυτό που χρειάζεσαι, όχι κάτι άλλο…..
ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΑΚΤΩΝ ή ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ
Τελικά η κυβέρνηση με το φιλόδοξο πρόγραμμα των 5 δις τι επιδιώκει; Την ανάπτυξη ενός Ναυτικού κλειστής θάλασσας για επιτήρηση ακτών ή ένα Ναυτικό που θα καλύπτει τον ζωτικό μας χώρο (Ανατολική Μεσόγειο, Κύπρο, ΑΟΖ κλπ.);
Το ενιαίο Αμυντικό δόγμα -που βέβαια το ΄χουν στο “ψυγείο”- χρειάζεται πλοία πολλαπλών αποστολών με δυνατότητες ισχυρής αντιαεροπορικής προστασίας. Η Κύπρος έχει αποδειχθεί ότι «δεν κείται» και δεν πρέπει «να κείται μακράν».
Ας μη γελιόμαστε και ας μην κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον. Οι MMSC είναι οι LCS τύπου Freedom, που από τον τίτλο τους (Littoral Combat Ships) προσδιορίζουν την αποστολή τους. Σκάφη παράκτιων αποστολών είναι και τίποτα άλλο.
Σχεδιάσθηκαν και κατασκευάσθηκαν στα πλαίσια ενός νέου δόγματος (την δεκαετία του 90) του Αμερικανικού Ναυτικού, για πλοία με ολιγομελές πλήρωμα που θα επιχειρούν πλησίον των ακτών, αλλά απεδείχθησαν ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο για το Αμερικανικό Ναυτικό, με αποτέλεσμα λόγω των προβλημάτων τους και τον πρόωρο παροπλισμό τους να αποφασίσουν οι Αμερικανοί αλλά και στο σχέδιο προϋπολογισμού για το έτος 2022 να μην προβλέπεται η κατασκευή άλλης LCS.
Είναι μάλιστα ενδιαφέρον να μας πουν οι υποστηρικτές των MMSC που ακριβώς θα κατασκευασθεί η πρώτη στην Αμερική, μετά την ανακοίνωση της Fincantieri, ως επακόλουθο της αναθέσεως από το Αμερικανικό Ναυτικό την περασμένη Πέμπτη του συμβολαίου των 553,9 εκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή και της δεύτερης Φρεγάτας FFG (X) (Constellation-class guided-missile frigate) ότι και τα τρία της ναυπηγεία στις ΗΠΑ (Fincantieri Marinette Marine στην Marinette, Wisconsin, Sturgeon Bay Fincantieri Bay Shipbuilding, και Green Bay yard Fincantieri ACE Marine) θα χρησιμοποιηθούν για το πρόγραμμα των FFG (X), με την πρόσληψη μάλιστα 600 επιπλέον εργαζομένων μέχρι το τέλος του χρόνου.
ΑΚΙΠ ΜΕ ΑΛΟΥΜΙΝΟΤΡΑΤΕΣ
Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες στην νέα δομή δυνάμεων προβλέπεται η αναβίωση του Αρχηγείου Κρητικού και Ιονίου Πελάγους (ΑΚΙΠ) που αφρόνως η Χούντα κατάργησε μετά το Βασιλικό αντί-κίνημα τον Δεκέμβριο του 1967.
Για όσους γνωρίζουν η ορθότατη αυτή κίνηση, εκτιμάται ότι εντάσσεται στον ρόλο που θέλει η Ελλάδα να παίξει τα επόμενα χρόνια στην ευρύτερη περιοχή. Πως ακριβώς σχεδιάζουν να το κάνουν αυτό με βαρκούλες που πάνε γιαλό – γιαλό;
Η αναβίωση του ΑΚΙΠ εκτιμάται ότι εξυπηρετεί τις ανάγκες για επιχειρήσεις νοτίως της Κρήτης αλλά και όπου αλλού χρειαστεί.
Το ναυτικό του 21ου αιώνα δεν θέλει σκάφη για παράκτιες επιχειρήσεις αλλά σκάφη πολλαπλών αποστολών με ενισχυμένη δυνατότητα βολής βλημάτων κατά διαφόρων στόχων, έτσι ώστε να θωρακίζουν τον ζωτικό μας χώρο. Εμείς με τόσα νησιά, την Κύπρο και το διαμορφούμενο στην περιοχή περιβάλλον με της ενεργειακές πηγές, έχουμε όντως να θωρακίσουμε και να προασπίσουμε μια Γαλάζια πατρίδα. Αυτό γίνεται μόνο με Ναυτικό που θα επιχειρεί με πλοία που είναι σχεδιασμένα για τις δικές του ανάγκες και όχι, έστω και μερικώς τροποποιημένα, για άλλες ανάγκες και άλλα επιχειρησιακά δεδομένα.
ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ
Το Πολεμικό Ναυτικό δεν θα δει στο εγγύς μέλλον τέτοια προγράμματα και αυτού του ύψους (5 δισεκατομμύρια). Για την Ελληνική πραγματικότητα τέτοια πράγματα δεν γίνονται κάθε λίγο και λιγάκι. Θα πρέπει πέραν της ανανεώσεως του Στόλου, να μείνει και μια παρακαταθήκη που σε βάθος χρόνου θα αντισταθμίσει το κόστος των τόσων δισεκατομμυρίων.
Υπό αυτή την έννοια το πρόγραμμα δεν πρέπει να αντιμετωπισθεί αποκλειστικά ως εξοπλιστικό αλλά ως Εθνική επένδυση στο μέλλον του Πολεμικού Ναυτικού και ευρύτερα αυτού του ίδιου του Ελληνισμού.
Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για πλοία που θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος για τα επόμενα 30-40 χρόνια.
Επένδυση χωρίς παρακαταθήκη (με την μεταφορά τεχνογνωσίας σε Ελληνικά ναυπηγεία και απόκτηση «εθνικής γνώσεως» και αυτοδυναμίας του ΠΝ για τα μελλοντικά προγράμματά του, ώστε να απαλλαγεί από καλοθελητές και μεσάζοντες), αλλά και μελλοντικό οικονομικό σχεδιασμό (Follow-on-Support στην Ελλάδα) δεν γίνεται.
Βασική προϋπόθεση βέβαια η αναγέννηση της Ελληνικής ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, που μπορεί να επέλθει με την επιτυχή κατάληξη του διαγωνισμού για τον Σκαραμαγκά, κάτι για το οποίο κάθε άλλο παρά αισιοδοξία δημιουργούν οι χειρισμοί του Ειδικού Διαχειριστή και του Οικονομικού Επιτελείου της κυβέρνησης σε ότι αφορά στην δημιουργία του κατάλληλου κλίματος που θα προσελκύσει επενδυτές.
Τι απόδοση θα έχει η δαπάνη των 5 δις σε όρους κύκλου ζωής; Τι ποσοστό από ότι δαπανάται να πέφτει στην Ελληνική οικονομία;
Για όσους γνωρίζουν και θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν τέτοιοι και στο Οικονομικό Επιτελείο της κυβέρνησης, η θεωρία του Παγόβουνου Κόστους Κύκλου Ζωής, που επαληθεύεται καθημερινά στην πράξη, καθορίζει ότι κόστος για την απόκτηση ενός συστήματος όπως ένα πολεμικό πλοίο, αντιπροσωπεύει μόνο το 25%-30% του συνολικού κόστους κύκλου ζωής του.
Με απλά λόγια δηλαδή, εάν υπολογίσουμε ότι κάθε Φρεγάτα θα κοστίσει 1 δις, κατά την διάρκεια του ενεργού επιχειρησιακού της βίου, για υποστήριξη και διατήρηση επιχειρησιακής ετοιμότητας θα χρειασθεί άλλα 2,5 με 3 δις.
Είναι πολλά τα λεφτά για να καταλήξουν σε «ξένες τσέπες». Ο Έλληνας φορολογούμενος θέλει να δει αυτήν την τεράστια δαπάνη να μετουσιώνεται σε θέσεις εργασίας για τα παιδιά του και σε ανάπτυξη της οικονομίας.
Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ
Ακόμα και το θέμα της ενδιάμεσης λύσης θα πρέπει να αντιμετωπισθεί εκτός από την ικανοποίηση των επιχειρησιακών απαιτήσεων και με οικονομικούς όρους.
Κανένα μεταχειρισμένο πλοίο δεν είναι δωρεάν. Και εάν είναι δωρεάν μιλάμε για πλοία πολλών ετών όπως αυτά που προς το παρόν δίνουν οι Γάλλοι. Συνήθως υπάρχει κόστος που συνήθως κυμαίνεται περί τα 100 εκατομμύρια, ανά πλοίο και κατά βάση αφορά σε πλοία που έχουν σχεδιασθεί στις περισσότερες των περιπτώσεων για κάλυψη επιχειρησιακών αναγκών που δεν συμβαδίζουν πάντοτε με αυτές του ΠΝ.
Λαμβανομένου υπόψη ότι οι περισσότερες ενδιάμεσες λύσεις αφορούν σε πλοία της δεκαετίας του 1980 και των αρχών του 1990, δηλαδή σε πλοία παλαιότερα των υπό εκσυγχρονισμό ΜΕΚΟ, εκτιμάται ότι θα προκύψει η ανάγκη εκτεταμένων αναβαθμίσεων που εάν δεν εκτελεσθούν, μπορεί να οδηγηθούμε σε μια συνεχή οικονομική αιμορραγία για επισκευές και συντηρήσεις που στην πράξη θα ακυρώσουν τα όποια επιχειρησιακά πλεονεκτήματα της έτοιμης λύσης, αφού θα είναι σαν να έχουμε πλοία, αλλά τελικά δεν θα έχουμε…..
Εξάλλου όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ακόμα και για τις πολυδιαφημιζόμενες αντιαεροπορικές φρεγάτες Μ Class (Karel Doorman Class) του Ολλανδικού Ναυτικού τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά από ότι παρουσιάζονται, τόσο από πλευράς κόστους διαθέσεως αλλά και από θέματα συμπεριφοράς και αντιμετωπίσεως του Ελληνικού αιτήματος από το Ολλανδικό Ναυτικό.
Υπάρχουν όπως έχει δημοσιευθεί και από εμάς αλλά και από άλλα μέσα, προτάσεις που περιλαμβάνουν την κατασκευή νέων μικρότερων σκαφών ως ενδιάμεση λύση. Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει ότι τις επιχειρησιακές απαιτήσεις δεν τις γνωρίζει κανείς καλύτερα από τους ναυάρχους του ΑΝΣ, μήπως θα πρέπει να δούμε το θέμα της ενδιάμεσης λύσης υπό το πρίσμα του τι μας συμφέρει μακροπρόθεσμα και όχι με την λογική το «δος ημίν σήμερον»;
Με δεδομένο ότι ο Υπουργός έχει δηλώσει ότι υπάρχει πρόθεση να αποσυνδεθεί η ενδιάμεση λύση, ίσως θα πρέπει να εξετασθεί από το ΠΝ η εξεύρεση μιας ικανοποιητικής λύσης πενταετίας με 2 πλοία που το συνολικό κόστος αποκτήσεώς τους αλλά και ο χρόνος για την επιχειρησιακή τους διαθεσιμότητα δεν θα είναι απαγορευτικά και στην συνέχεια χωρίς «άγχος» να δουν εντός των ορίων του προϋπολογισμού των 5 δις πόσα περισσότερα νέα πλοία διαφόρων τύπων (με παρόμοια συστήματα) μπορεί να αποκτήσει το ΠΝ ώστε με τον σχεδιασμό τους αποκλειστικά για τις ανάγκες του, να μπορεί να διεκπεραιώνει επιτυχώς την αποστολή του όπως διαμορφώνεται με τις νέες συνθήκες.
Αναρτήθηκε από το συνεργάτη μας Μιχάλη Τσολάκη
