Από τη συνεργάτιδά μας συγγραφέα Θάνου Νατάσσα
O Φωτεινός Βασιλιάς.
Ο Ήλιος ο φωτεινός, αποφάσισε, από τον θυμό του, να αλλάξει πλανήτη. Οι άνθρωποι , τον είχαν πληγώσει, πάρα πολύ.
Χωρίς, Ήλιο και χαρά
δεν υπάρχει, ομορφιά.
Όλα είναι, σκοτεινά
έφυγε, πήγε μακριά.
Κάθε πρωί που ξυπνούσε και έριχνε τις λαμπερές του αχτίνες , ένα σύννεφο μαύρου,
βρώμικου καπνού , ερχόταν , κατά πάνω του, και τα μάτια του έκλειναν ,γιατί τον έτσουζαν πολύ.
Τι πλανήτης, είναι αυτός
μαύρος και βρωμερός.
Να αναπνεύσω, δεν μπορώ
τα μάτια μου κλείνω, δεν βαστώ.
Θα φύγω , να πάω, μακριά
αλλού , να δώσω την χαρά.
Σ ’άλλο , πλανήτη ,σ’ άλλη γη
αυτοί με οδηγούν , στην καταστροφή .
Μαζεύοντας , τις λαμπερές του αχτίνες , έφυγε:
Ο ήλιος , ο λαμπερός
έφυγε-έφυγε , δυστυχώς.
Χωρίς , φώς και χαρά
όλα είναι, σκοτεινά.
-Προχωρούσε- προχωρούσε, ξαφνικά βλέπει , έναν μεγάλο πλανήτη.
Σταματά και βγάζει ,τις φωτεινές του αχτίνες και τον φωτίζει ολόκληρο.
Κοιτάζοντας ,τον έφυγε η χαρά του :
Πλανήτης σκοτεινός ,μαύρος και γκριζωπός.
Που’ ναι τα λουλούδια και τα δενδράκια , που όταν με βλέπουν , λάμπουν και χαμογελούν.
Που ’ναι τα παιδάκια , που όταν με βλέπουν , τρέχουν και χαίρονται , πάνω -κάτω, σαν τα ανέμελα , προβατάκια.
Τις σκέψεις του ,αυτές δεν τις άντεξε και σηκώθηκε , ξανά να φύγει . Προχωρούσε- προχωρούσε , ώσπου κουράστηκε και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Έκλεισε τα πανέμορφα ,φωτεινά του μάτια και αποκοιμήθηκε.
Μετά από αρκετές ώρες, σήκωσε, τις χρυσές βλεφαρίδες του και άνοιξε τα υπέροχα φωτεινά και λαμπερά του ,μάτια.
Καιρός να συνεχίσω το δρόμο, μου είπε και μια κρυφή ελπίδα , υπήρχε ,στην φωτεινή του, καρδούλα, να ’βρει αυτό που ψάχνει δηλαδή έναν πλανήτη ,όμορφο χρωματιστό.
Ας πάω πιο γρήγορα είπε.
Φτάνοντας κοντά του και ρίχνοντας, τις λαμπερές του αχτίδες , ένιωσε πάλι την ίδια απογοήτευση.
Ήταν και αυτός, ένας πλανήτης , μαύρος και γκριζωπός.
Δεν κάθισε ούτε στιγμή , έφυγε σαν κυνηγημένος.
Έτρεχε-έτρεχε , γρήγορα –γρήγορα , ξαναβρήκε και άλλον κα άλλον και άλλον .. Είχε φτάσει στον όγδοο πλανήτη και ήταν όλοι ίδιοι , χωρίς ζωή , χάρη και ομορφιά.
Σ’ άλλο πλανήτη
σ άλλη γη
περιπλανιέται, εδώ και εκεί
αυτό που θέλει , δύσκολα να βρεθεί .
Πλανήτες , δίχως χάρη
σκοτεινοί και μαύροι.
Που ‘ναι ,τα λουλούδια
οι άνθρωποι, τα τραγούδια.
Κουρασμένος, πια από το τρέξιμο, σταμάτησε , να αποκοιμηθεί.
Τα λαμπερά του μάτια , έκλεισαν αμέσως.
Μετά από αρκετές ώρες, σηκώθηκε , άνοιξε τις λαμπερές του ακτίνες και ξεκίνησε. Αυτή την φορά, όμως η ελπίδα του, είχε χαθεί και η θλίψη ζωγράφισε, την καρδιά του
Εκεί που έτρεχε , και σκεπτόταν βλέπει από μακριά , έναν πλανήτη διαφορετικό από τους άλλους.
Ήταν μεν στρογγυλός , αλλά όμως γύρω-γύρω είχε , πολλά-πολλά δαχτυλίδια.
Φτάνοντας κοντά ο φωτεινουλης σταμάτησε. Οι φωτεινές του αχτίνες έσβησαν και ο ίδιος πάγωσε για λίγο . Ήταν ο πλανήτης <Κρόνος> γύρω-γύρω τα δαχτυλίδια του αποτελούνταν από κομματάκια πάγου και πετρώματα. Έτσι ο ήλιος παγωμένος φεύγει
και από εκεί. Σε λίγο σταματάει για να ξεκουραστεί. Ξαφνικά ένα αεράκι ,φέρνοντας στον Βασιλιά Ήλιο ένα μήνυμα:
Πάνω σ ’ένα πεταλάκι
υπήρχε ένα μυνηματάκι.
Τον Ήλιο παρακαλεί
να κατεβεί στην γη!!
Ο φωτεινός Βασιλιάς
δάκρυα ,έβγαλε χαράς.
Το πεταλάκι το ευωδιαστό
κρατάει σαν τον θησαυρό.
Ο ήλιος μύρισε , το πεταλάκι, και τον έπιασε νοσταλγία, για τα αγαπημένα του λουλουδάκια. Έ να δάκρυ κύλησε, από τα χρυσά του μάτια. Κράτησε γερά
το πεταλάκι και το εφύλαξε καλά. Η όμορφη μυρωδιά που έβγαινε, του έδινε ζωή, χαρά.
Κρατώντας το σφιχτά, στα ζεστά του χέρια αποκοιμήθηκε. Ξυπνώντας, μετά από ώρες, ο λαμπρός βασιλιάς , άρχισε να σκέπτεται : Σε όσους πλανήτες και αν πήγα ,σαν την γη δεν βρήκα .Έξαλλου, σκέφτηκε, δεν υπάρχει, πιο ωραίο πράγμα, να ξυπνάς και να βλέπεις , τα υπέροχα λουλούδια, να σου χαμογελούν. Υπάρχει βέβαια ο άσχημος καπνός, που
κάνει τα υπέροχα φωτεινά μου μάτια, να δακρύζουν, να δακρύζουν…..
Μάλλον , θα πρέπει να κάνω μια συμφωνία , με τους ανθρώπους .Αν δεν υπακούσουν θα τους τιμωρήσω πάλι.
Τότε , παίρνει την απόφαση, να στείλει μήνυμα στους ανθρώπους, να ελαττώσουν λίγο τον άσχημο, καπνό τους.
-<Τα καυσαέρια, τα πολλά , είναι καταστροφικά. Δυσκολεύουν την ζωή, άνθρωποι , στην γη>
Αν τα ελαττώσετε, κατά πολύ, θα κατεβώ εγώ στην γη.>
Το μήνυμα αυτό έδωσε ο ήλιος, στο μικρό το πεταλάκι, να το πάει στους ανθρώπους.
Παίρνοντας το μήνυμα , οι άνθρωποι στην γη, υπόσχεση έδωσαν φοβερή. -<Τον αέρα, θα καθαρίσουν με μιας, να μπορεί να αναπνεύσει ο βασιλιάς!> Τα εργοστάσια, έκλεισαν στην στιγμή!
Τα αυτοκίνητα, σταμάτησαν και αυτά!
Και φωτιές δεν άναψαν ποτέ ξανά!
Με την ακτίνα ,την χρυσή
μήνυμα, έστειλε στην γη!
Εγώ, είμαι, ο βασιλιάς
του φωτός , και της χαράς!!
-<Συμφωνία , κάνουν μυστική , με σφραγίδα και υπογραφή!!>
Οι άνθρωποι, μόλις είδαν την ηλιαχτίδα , χάρηκαν πολύ και πιασμένοι χέρι-χέρι τραγουδούσαν, και έλεγαν:
Ήλιε μας, Ήλιε μας, φωτεινέ!
Ήλιε μας, Ήλιε μας , λαμπρέ!
Ήλιε μας, Ήλιε μας , χρυσέ ,
μην μας ξαναφύγεις, ποτέ, ποτέ!!
Ήλιε μας, Ήλιε μας , λαμπρέ!
Ήλιε μας Ήλιε μας , φωτεινέ !
Μην μας ξαναφύγεις , ποτέ, ποτέ.
Ήλιε μας ,Ήλιε μας, χρυσέ !!
Περίληψη:
Τα καυσαέρια απ τα αυτοκίνητα , οι καπνοί απ τα εργοστάσια, και οι καπνοί απ τις πυρκαγιές, κάνουν τα μάτια του Φωτεινού Βασιλιά ,να τσούζουν αναγκάζοντας τον ,να φύγει από την Γη. Στο ταξίδι για την αναζήτηση καλύτερου πλανήτη, γνωρίζει όλους τους πλανήτες ,σαν την Γη όμως κανέναν , να της μοιάζει. Ξαφνικά ,ο αέρας φέρνει ένα υπέροχο λουλουδένιο άρωμα , ένα πεταλακι, από τα αγαπημένα του λουλουδάκια, με ένα
μηνυματάκι, ανάμνησης από την γη …Τι γράφει το μυνηματάκι τι θα κάνει ο Φωτεινός Βασιλιάς ; Ένα παραμύθι με οικολογική συνείδηση και ευαισθησία!
Θάνου Νατάσσα-Δόνα Αμαρυλλίς
