Πληρώνει το «διπλό ταμπλό» που επιχείρησε να παίξει ο «σουλτάνος» - Του γυρνά την πλάτη η Δύση – Δεν θέλουν να τον βλέπουν οι αραβικές χώρες.
Θυμάστε πριν ένα χρόνο που ο Ερντογάν απειλούσε την Ευρώπη ότι θα την πλημμυρίσει με πρόσφυγες και μετανάστες; Θυμάστε τον Ιούλιο που επιχείρησε να βγάλει μαζικά τον τουρκικό στόλο στο Αιγαίο; Θυμάστε όταν έβγαλε το ORUC REIS στην Ανατολική Μεσόγειο και απειλούσε με πόλεμο Ελλάδα και Κύπρο; Αυτά… last year, που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση.
Σας το τονίζουμε με αναλυτικά άρθρα εδώ και τόσο καιρό , ότι ο Ερντογάν κάποια στιγμή θα βρει μπροστά του την αδιάλλακτη στάση του και την επιθετική τακτική κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Φτάσαμε ένα βήμα πριν την εμπόλεμη σύρραξη πριν λίγους μήνες και αποφεύχθηκε χάρη στην άμεση και αποφασιστική αντίδραση των Ενόπλων Δυνάμεων, που έκαναν τον Ερντογάν να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε Συρία, ούτε Λιβύη.
Αφού λοιπόν επί ένα χρόνο δεν έχει καταφέρει να… σταυρώσει νίκη επί του πεδίου απέναντι στην Ελλάδα, όποτε κι αν το επιχείρησε, από τον Έβρο μέχρι το Καστελλόριζο, σε θάλασσα, στεριά και αέρα, προσπαθεί πλέον με άλλους τρόπους να αποκομίσει οφέλη και να προωθήσει τα σχέδια του για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Η χείρα φιλίας που έτεινε η Τουρκία προς τις ΗΠΑ, οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου ότι το μέλλον της Τουρκίας και της ΕΕ είναι αλληλένδετα, η μείωση των πολεμικών κορονών, η προσπάθεια προσέγγισης με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αποτελούν απτές αποδείξεις ότι η γείτων, μπροστά στο φάσμα ολοκληρωτικής απομόνωσής της από το διεθνές γίγνεσθαι, επαναπροσδιορίζει κατ’ επίφαση και προσχηματικώς τους άξονες της εξωτερικής της πολιτικής.
Πολλοί είναι οι παράγοντες για τους οποίους ευθύνεται η πρόσκαιρη μεταστροφή της εξωτερικής της πολιτικής. Είναι πιθανή η εμπέδωση από πλευράς του Τούρκου Προέδρου ότι δεν είναι δυνατή η ταυτόχρονη διαχείριση τόσων ανοιχτών μετώπων, με τη στροφή προς το ρεαλισμό ν’ αποτελεί τη μόνη βιώσιμη λύση. Ίσως επίσης η αλλαγή πολιτικής ηγεσίας στις ΗΠΑ, η οποία ήδη φρόντισε να στείλει μήνυμα δυσαρέσκειας στον Ερντογάν. Η Άγκυρα έχει λάβει μια πρώτη γεύση της αλλαγής αυτής από τις κυρώσεις που της επεβλήθησαν λόγω της αγοράς του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400. Και όπως φαίνεται έπεται και συνέχεια καθώς αναμένεται να σκάσει η «βόμβα» της τουρκικής κρατικοδίαιτης τράπεζας Halkbank, υπόθεση που εκδικάζεται από το δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Επιπλέον, η αμερικανική Γερουσία βάζει πολύ ψηλά το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταστρατηγούνται στην Τουρκία και από τη στιγμή που πίσω από το ΝΑΤΟ βρίσκεται η Αμερική, ο Τούρκος πρόεδρος φοβάται ενδεχόμενη αλλαγή στάσης. Άλλωστε, η προχθεσινή δήλωση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν ήταν στη λογική των ίσων αποστάσεων.
Ένας ακόμη παράγοντας με σημαντικό ειδικό βάρος συνιστά η αποφασιστική ανάμειξη της Γαλλίας στο πολιτικό και ενεργειακό θέατρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία αντικαθιστά την δυσκίνητη και ανήμπορη να ξεφύγει από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της, ΕΕ, οικοδομώντας σχέση εμπιστοσύνης με τη Χώρα μας. Κι εκεί η Τουρκία καταβάλλει προσπάθειες ν’ αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα γι’ αυτήν, σταματώντας τις ολομέτωπες λεκτικές επιθέσεις εναντίον της Γαλλίας και ιδίως του Προέδρου της που εξαπέλυαν κατά καιρούς επιφανείς Τούρκοι αξιωματούχοι.
Το γεγονός επίσης της αρχικής προσέγγισης του Κατάρ με τη Σαουδική Αραβία, ύστερα από σχεδόν τέσσερα χρόνια αποκλεισμού, μπορεί να έτυχε επιδοκιμασίας από την τουρκική πλευρά, οι πιθανές συνέπειες του όμως αναμφίβολα δύναται να ζημιώσουν τη γείτονα. Όπως έχουμε εξηγήσει, προσεγγίζοντας τις χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας των χωρών του Περσικού Κόλπου (GCC), το Κατάρ το οποίο αποτελεί μέχρι τώρα τη σανίδα σωτηρίας της παραπαίουσας τουρκικής οικονομίας, θα πάψει να συνομιλεί μόνο με την Άγκυρα, η οποία καθ’ όλη τη διάρκεια του σχεδόν τετραετή αποκλεισμού αποτελούσε το μοναδικό εταίρο της Αραβικής χώρας στην περιοχή. Με δεδομένο ότι οι υπόλοιπες Αραβικές χώρες του Κόλπου έχουν αξιώσει το κλείσιμο της τουρκικής βάσης στο έδαφός του Κατάρ, δεν είναι διόλου απίθανο στο μέλλον να υλοποιηθεί αυτή η αξίωση σηματοδοτώντας την οριστική απεμπλοκή του Κατάρ από το άρμα της Τουρκίας.
Όσον αφορά την Αίγυπτο, ο αραβικός κόσμος γυρνά την πλάτη στον αυτοαποκαλούμενο «ηγέτη όλων των μουσουλμάνων». Μπροστάρης φυσικά ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, ο οποίος έχει αντιληφθεί τα «ύπουλα» σχέδια του Ερντογάν και ενισχύει συνεχώς τη συνεργασία του με την Ελλάδα και το Ισραήλ, αποτελώντας τις βάσεις του αντιτουρκικού άξονα στην περιοχή.
Είναι προφανές πως ο Ερντογάν έχει απομονωθεί, με τη Δύση να μην τον εμπιστεύεται και τον αραβικό κόσμο να του γυρνά την πλάτη. Αν εννοεί τις κινήσεις κατευνασμού, είναι καλοδεχούμενες, αν όμως είναι για μια ακόμη φορά οι γνωστές κουτοπονηριές του, τότε ο τουρκικός λαός θα δει και πάλι τη χώρα να μένει χωρίς συμμάχους.
Η Ελλάδα από την πλευρά της συνεχίζει να ενισχύει συνεχώς τις στρατηγικές συνεργασίες σε διμερές ή πολυμερές επίπεδο, με χώρες όπως τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος, η Γαλλία και το Ισραήλ καθώς και η έντονη αμυντική διπλωματία που αναπτύχθηκε λόγω της τουρκικής προκλητικότητας, ενίσχυσαν σημαντικά το γεωπολιτικό ειδικό βάρος της Χώρας μας, θέτοντας τις βάσεις για τη δημιουργία ενός άξονα ασφαλείας εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν.