Οφειλόμενη απάντηση στον κ. Γ. Παπαχρήστο και στην συστημική δημοσιογραφία γενικώς…
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Μια ακόμη προσέγγιση, ιδιαιτέρως αποκαλυπτική αλλά και απολύτως ενδεικτική, για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται ορισμένοι κύκλοι εντός της χώρας, την συνεχιζόμενη κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας και την Ελληνική στρατηγική ανυπαρξία που καθηλώνει την χώρα μας στο περιθώριο της ενεργής περιφερειακής εξίσωσης, αποτελεί και το πρόσφατο άρθρο του κ. Γιώργου Παπαχρήστου στο «ΒΗΜΑ» της 3ης Μαρτίου 2021…
Η Τουρκική επιθετικότητα, αντιμετωπίζεται εν πολλοίς ως «ατσαλιά». Ως μια κακότροπη συμπεριφορά στην οποία ωθείται η Τουρκία από διάφορους απροσδιόριστους «εσωτερικούς και εξωτερικούς λόγους». Τόσο απλοϊκά λοιπόν «ξεπετάμε» ένα επικίνδυνο σχέδιο που αποσκοπεί να καταπιεί γεωπολιτικά την πατρίδα μας. Και όσο για την κλιμάκωση που συντελείται επί του πεδίου, αυτή εκλαμβάνεται ως ένα απλό «ανελαστικό μέγεθος» του οποίου το τέλος κατά έναν μαγικό τρόπο θεωρείται πως έχει οριστεί «κάπου εκεί πιο πέρα» και όπου να ‘ναι πλησιάζει και η στιγμή που θα το απολαύσουμε.
Αυτή η συλλογιστική, δεν συνιστά απλώς μια προκλητικά υπεραπλουστευτική προσέγγιση της κρίσιμης κατάστασης στην περιδίνηση της οποίας συνθλίβονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι ο ορισμός μιας πραγματικά σχιζοφρενικής ανάγνωσης της πραγματικότητας, η οποία γίνεται συνειδητά και αποσκοπεί σε πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις.
Το πρώτο που επιδιώκει αυτή η προσέγγιση, είναι να αποσυνδέσει αυτήν την κακότροπη συμπεριφορά, από της ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις της αναθεωρητικής Τουρκίας. Να την υποβαθμίσει σε ένα τακτικά διαχειρίσιμο μέγεθος, η αντιμετώπιση του οποίου δεν απαιτεί αποφασιστικότητα αλλά τεχνική «μαεστρία» και απλή διαχειριστική τσαχπινιά.
Το δεύτερο πράγμα για το οποίο μοχθεί, είναι η προσπάθεια να ΜΗΝ κατονομάσει αυτές τις στρατηγικές επιδιώξεις. Και επιλέγει να μην τις κατονομάσει, όχι για να μην θορυβήσει το αναγνωστικό κοινό, αλλά για να υποβαθμίσει συνειδητά και συνολικά το πρόβλημα και δια τις υποβάθμισης να εμφανίσει ως επαρκείς τις λύσεις κατευνασμού που προκρίνονται, οι οποίες όμως είναι, όχι μονάχα κατάφωρα ανεπαρκείς, αλλά και πολλαπλά επικίνδυνες σε τελευταία ανάλυση.
Το τρίτο στοιχείο που κυριαρχεί σε αυτήν την προσέγγιση, είναι η αγωνιώδης προσπάθεια του συγγραφέα να αποσυνδέσει τα τεκταινόμενα στην περιοχή, τόσο από τα υπόλοιπα περιφερειακά δρώμενα, όσο και από τις γενικότερες ανακατατάξεις που σχετίζονται με την νέα ισορροπία ισχύος. Σε αυτό το περιβάλλον η Τουρκία εμφανίζεται ως μια απείθαρχη και άτσαλη παρουσία, η οποία δήθεν δεν διεκδικεί ιστορικό ρόλο, δεν διαθέτει ένα πλήρως δομημένο σύστημα επιδιώξεων και δεν διαχειρίζεται την συνολική της παρουσία στην βάση ενός πολύ συγκεκριμένου πολιτικοδιπλωματικού και επιχειρησιακού σχεδίου, το οποίο προωθεί συστηματικά, μεθοδικά και ανυποχώρητα.
Έτσι, επιχειρείται ένας καθ’ όλα αυθαίρετος συμψηφισμός που «ρίχνει στα μαλακά» την Ελληνική στρατηγική ανυπαρξία, δια της υποβάθμισης της Τουρκικής στρατηγικής και αποσιωπάται πλήρως το γεγονός ότι η Τουρκία διεκδικεί αυξημένο ρόλο και βαρύνοντα λόγο στις περιφερειακές και στις διεθνείς εξελίξεις.
Στην συνέχεια αυτής της καθ’ όλα σχιζοφρενικής «ανάλυσης», η παράμετρος «Τουρκία» προσπερνιέται απλώς ως μια «αδιάλλακτη» οντότητα… Η ευρύτερη στρατηγική της επιδίωξη απλώς παραβλέπεται… Και κυρίως δεν αναδεικνύεται το γεγονός πως στον σκληρό πυρήνα αυτής της επιδίωξης, είναι ο γεωπολιτικός αφανισμός της Ελλάδας, ο οποίος για την Τουρκία θεωρείται προϋπόθεση βιωσιμότητας των νεο-οθωμανικών της σχεδιασμών.
Στο περιβάλλον αυτής της προσέγγισης, είναι εξόχως χαρακτηριστική και η μονομέρεια με την οποία υποβαθμίζεται το επιχειρησιακό σκέλος των προκλήσεων, ως κάτι που αφού «δεν μας συμφέρει» μπορεί ναι να αποσοβηθεί, ενώ παράλληλα αγνοείται πλήρως το πακέτο των διπλωματικοπολιτικών πιέσεων που ασκούνται στην χώρα, με την τερατουργηματική διεύρυνση του πακέτου των αναθεωρητικών διεκδικήσεων και φυσικά υποτιμάται με τρόπο χαρακτηριστικό, το εύρος του υβριδικού οπλοστασίου που διαθέτει η γείτονα και το οποίο ενεργοποιεί σταθερά, με στόχο την κατατριβή των Εθνικών αντιστάσεων σε όλα τα επίπεδα.
Προκλητική είναι τέλος η πρόθεση του αρθρογράφου να απαξιώσει πολιτικά όλους όσους επιμένουν να αντιστέκονται στην ΕΛΙΑΜΕΠική αντίληψη των συμβιβασμών και του εξευμενισμού, χαρακτηρίζοντάς τους συλλήβδην ως «πατριδοκάπηλους εθνικιστές της Δεξιάς» (ωσάν ο ίδιος διαπρέπει για τις αριστερές του παρακαταθήκες) οι οποίοι δήθεν επιμένουν ότι «την λύση θα πρέπει να την δώσουν τα όπλα».
Το αμάρτημα όλων αυτών που αφήνεται να εννοηθεί ότι τσουβαλιάζει συλλήβδην ο κ. Παπαχρήστος, είναι το γεγονός ότι επιμένουν να θυμίζουν, ότι πατρίδα μας δεν μπορεί να συνεχίσει να εγκλωβίζεται στα αδιέξοδα του εξευμενισμού… Δεν μπορεί να συνεχίσει να υποτιμά και να παραβλέπει τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας… Δεν μπορεί να συνεχίσει να συντηρεί αυταπάτες ότι θα απομειώσει τις Τουρκικές φιλοδοξίες, ιφιγενειοποιώντας μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.
Το αμάρτημα όλων αυτών, είναι το γεγονός ότι επιμένουν πως η πατρίδα μας οφείλει να βγει από το περιθώριο των εξελίξεων, να δραπετεύσει από την λαγνεία των καταστροφικών αυταπατών, και να προσφύγει στα αυτονόητα. Κι αυτό πρακτικά σημαίνει πως η χώρα μας οφείλει να μεριμνήσει άμεσα για τα εξής:
- Να συνειδητοποιήσει επαρκώς στα συγκριτικά στρατηγικά της πλεονεκτήματα και την αναγκαιότητα της άμεσης εργαλειοποίησής τους….
- Να επανέλθει ολοκληρωτικά και με ρόλο πρωταγωνιστικό στο επίκεντρο των εξελίξεων, όχι ως εν δυνάμει θύμα, αλλά ως χειραφετημένη πλήρως γεωπολιτική οντότητα, με μια ολοκληρωμένη στρατηγική Εθνικής επιβίωσης και τέτοια είναι προφανές ότι δεν μπορούν να διαθέτουν όσοι επιλέγουν εκ πεποιθήσεως να παραμένουν ουραγοί…
- Να ενσωματώσει, στο πλαίσιο αυτής της ολοκληρωμένης στρατηγικής, μια επιθετική και απολύτως στοχευμένη έναντι πάντων πολιτικοδιπλωματική παρουσία με όρους, με τελεσίγραφα και με ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδικήσεων…
- Να προσδώσει στις περιφερειακές «συνεργασίες» στις οποίες έχει ενσωματωθεί, βιώσιμο στρατηγικό πλαίσιο με όραμα επόμενης μέρας και με υπόβαθρο αποκατάστασης των ιστορικών δικαίων που θα ανακόπτει εμπράκτως τον περίπατο του θράσους των νεο-οθωμανών.
- Να παραδειγματίσει τους πάντες με την αποφασιστικότητά της, προχωρώντας άμεσα στην άσκηση των νομίμων κυριαρχικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων που σχετίζονται με τον σκληρό πυρήνα της Εθνικής κυριαρχίας. Και φυσικά…
- Να ενσωματώσει στην διαχείριση των πειρατικών προκλήσεων, ΚΑΙ την αυτονόητη ρητορική ισχύος που ΚΑΙ δικαιούται ΚΑΙ διαθέτει, προειδοποιώντας τους πάντες πως δεν θα διστάσει να ενεργοποιήσει την δυνατότητά της να καταστεί δύναμη πρώτου συντριπτικού στρατηγικού πλήγματος εάν εμποδιστεί κατά την άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και της κυριαρχίας της σε τελευταία ανάλυση.
Αυτό λοιπόν το πλαίσιο κατά τον κ. Παπαχρήστο, αποσιωπάται πλήρως ως βιώσιμη στρατηγική και προφανώς εκλαμβάνεται ως «πατριδοκάπηλος ακροδεξιός Εθνικισμός». Φυσικά δεν είναι τυχαία αυτή η συλλογιστική. Το κίνητρο που οδηγεί στην αυθαίρετη παραδοχή της, αποκαλύπτεται στις αμέσως επόμενες γραμμές, όταν η εν λόγω «ανάλυση» είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να καταλήξει και σε ένα δια ταύτα. Και το «δια ταύτα» για τον κ. Παπαχρήστο, έρχεται να προσδιοριστεί με αρκετά «τετακέ» – ομολογουμένως – αλλά με αρκετή σαφήνεια ως προς τελική επιδίωξη. Λέει λοιπόν ο κ. Παπαχρήστος, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, εμφανίζει αυτό που λέει ως γνώμη «πολλών άλλων» …
«Και έρχεται η στιγμή κατά την οποία πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις, αφού είσαι επίσης αποφασισμένος να μην ακολουθήσεις τον ολισθηρό δρόμο της αντιπαράθεσης. Για πολλούς, η λύση είναι προς τη Δύση. Προς τις Ηνωμένες Πολιτείες συγκεκριμένα. Αλλά υπάρχουν αρκετοί που βλέπουν με σκεπτικισμό μια τέτοια προοπτική. Αν και το αντιαμερικανικό κλίμα γνωρίζει πρωτοφανή ύφεση για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της επτάχρονης δικτατορίας και ό,τι αυτή επισώρευσε στη χώρα και βάρυνε στο συλλογικό υποσυνείδητο, εν τούτοις το «φονιάδες των λαών, Αμερικανοί» εξακολουθεί να συγκινεί ένα μέρος του εκλογικού σώματος – όχι απαραίτητα της Αριστεράς»…
Και συνεχίζει: «Εμένα δεν με φοβίζει αυτό. Με φοβίζει ότι ποντάροντας τα ρέστα μας στην αμερικανική εξωτερική πολιτική στην περιοχή ίσως βιαζόμαστε»… Για να καταλήξει στο εξής αμίμητο: «Φρονώ ότι μια συνετή πρωτοβουλία από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν να επιχειρήσει η ίδια να τοποθετηθούν οι Αμερικανοί στα όσα συμβαίνουν τώρα στην περιοχή του Αιγαίου και τη Ανατολικής Μεσογείου. Και μόνο αν λάβει εκείνες τις σοβαρές, χειροπιαστές, διαβεβαιώσεις, να στραφεί οριστικά προς την πλευρά τους».
Τα είπε όλα ο κ. Παπαχρήστος. Τα εξής πράγματα μόνο δεν μας είπε…
«Ευχαριστώ στον κ. Ερντογάν» θα πούμε για την πίστωση χρόνου που θα μας εξασφαλίσει μέχρι να φέρουμε σε πέρας αυτό το μεγαλεπίβολο σχέδιο;;;
Κόκκινες γραμμές έναντι των διαρκών και αναβαθμιζόμενων προκλήσεων, έχουμε να αντιπαραθέσουμε, ή μήπως τώρα που βολευτήκαμε στο γκρίζο, θα πρέπει να παρατηρούμε με «σύνεση» την διεύρυνση της γκρίζας ατζέντας σε βάρος της χώρας;;;
Στις διερευνητικές και στην πενταμερή μέσα από την οποία δρομολογείται η αυτοκατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε προσβλέποντας σε κάποιον από μηχανής Θεό να αποκαταστήσει Δίκαιο και να ακυρώσει το οριστικό «κλείδωμα» ιστορικών στρεβλώσεων δεκαετιών;;;
Και αν τελικά δεν μας βγει το όνειρο των «χειροπιαστών διαβεβαιώσεων», αν και έχουμε ήδη μετατρέψει σε Αμερικανικό οικόπεδο την μισή Ελλάδα… Τι ακριβώς προτείνει ο ποιητής να κάνουμε ως επόμενο βήμα;;;
Καληνύχτα μας…
_______Αναρτήθηκε από το συνεργάτη μας Μιχάλη Τσολάκη___________
