Είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες “παίζουν τα ρέστα τους” για να κρατήσουν την Τουρκία στη δυτική αρχιτεκτονική και να αποτρέψουν να ελκυστεί από τη βαρύτητα της τεράστιας γεωπολιτικής μάζας που συνθέτει το σχήμα Ρωσίας-Κίνας. Για να αποφύγουν αυτήν την εξέλιξη, μεταξύ των άλλων ενεργειών τους, “πουλάνε” στην Τουρκία μια ελεγχόμενη από την Ουάσιγκτον Ελλάδα, η οποία θα είναι πρόθυμη να συνδιαλλαγεί με τους όρους της Άγκυρας, για τις “διαφορές” των δύο χωρών στο Αιγαίο.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής αντιδρούν εντόνως και στην πιθανότητα δημιουργίας ενός ελληνογαλλικού άξονα, ο οποίος θα επέτρεπε στην Ελλάδα να υπερασπίσει καλύτερα τον εαυτό της, αλλά και να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην περιοχή. Και αυτό γιατί ο χώρος του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου προορίζεται σαν “δώρο” για την Τουρκία, για να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο.
Για να γίνει κάτι τέτοιο η Ελλάδα πρέπει να είναι και στρατιωτικά αδύναμη. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος, κατά την άποψη του γράφοντος, για την επίμονη προώθηση στο Ελληνικό Ναυτικό μιας φρεγάτας, η οποία ελάχιστες δυνατότητες αποφασιστικής δράσης θα έχει στο σύνθετο περιβάλλον απειλών που θα κυριαρχεί στο Αιγαίο του κοντινού μέλλοντος, τη στιγμή που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ πιο αξιόλογες σχεδιάσεις.
Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που αντέδρασε τόσο λυσσαλέα το εγχώριο αμερικανόδουλο (και γερμανόδουλο) παρακράτος στο κείμενο των 45 προσωπικοτήτων που καλούσε για επιλογή νέου πλοίου επιφανείας, με αυστηρά επιχειρησιακά κριτήρια και για προώθηση της ελληνογαλλικής στρατηγικής συνεργασίας με ρήτρα αμυντικής συνδρομής.
Αναρτήθηκε από το συνεργάτη μας Μιχάλη Τσολάκη
