Εν Πειραιεί τη 22α Μαρτίου 2021
Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας γύρω από τις αιρετικές διδασκαλίες που επενόησε ο Παπισμός στην ιστορική του πορεία. Ιδιαίτερη έμφαση δώσαμε σε μία εξ’ αυτών η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη και φοβερότερη, η κακοδοξία του παπικού Πρωτείου. Τονίσαμε ότι η κακοδοξία αυτή έχει τις ρίζες του στο μεγαλύτερο και φοβερότερο από όλα τα πάθη, στο πάθος της υπερηφάνειας, που άρχισε να φυτρώνει στις καρδιές των παπών ήδη από τον 4ο αιώνα. Στην αξίωσή τους να έχουν απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, την οποία ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήρισε ως «επηρμένη δυτική οφρύ». Ένα πάθος, το οποίο προϊόντος του χρόνου γιγαντώθηκε, μέχρις ότου παγιώθηκε σε δόγμα πίστεως στην Α΄ Βατικάνεια «Σύνοδο». Επισημάναμε ακόμη τον ρόλο που έπαιξαν στην περαιτέρω εδραίωση του παπικού πρωτείου τα απολυταρχικά φεουδαρχικά καθεστώτα, που εγκατέστησαν οι Φράγκοι, όταν κυριάρχησαν στην Ευρώπη μετά τον 8ο μ. Χ. αιώνα. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Η ‘ενίσχυση της συνοδικότητος’: Μια ακόμη δολερή παγίδα του Παπισμού», (8.2.2021), παραθέσαμε ορισμένα στοιχεία γύρω από τη σχέση του παπικού πρωτείου με το Συνοδικό Σύστημα και υπογραμμίσαμε, ότι παπικό πρωτείο και συνοδικότης είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες μεταξύ τους, επειδή η μια έρχεται σε τελεία αντίθεση με την άλλη και ανατρέπει την άλλη.
Δεν παραλείψαμε ακόμη να επισημάνουμε ότι το Συνοδικό Σύστημα, επί τη βάσει του οποίου διοικείται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημοκρατικό σύστημα διοικήσεως, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με τα δημοκρατικά πολιτεύματα που λειτουργούν στα σύγχρονα κράτη, παρ’ όλο που τα δύο αυτά συστήματα έχουν μεταξύ τους κάποιες εξωτερικές ομοιότητες. Και τούτο διότι στο μεν χώρο της δημοκρατίας ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, ενώ αυτό δεν ισχύει πάντοτε στο χώρο της Εκκλησίας, όπου η Αλήθεια –Χριστός συν ένας αποτελούν την πλειοψηφία, έστω και αν αυτοί που διαφωνούν είναι όλοι οι επίσκοποι μιάς τοπικής Εκκλησίας, ή ακόμη και δισεκατομμύρια άλλοι αντιφρονούντες, κληρικοί, ή λαϊκοί.
Στην παρούσα ανακοίνωσή μας δεν θα επανέλθουμε στα ίδια θέματα. Για περισσότερα στοιχεία γύρω από τα θέματα αυτά παραπέμπουμε τους αναγνώστες μας σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας. Θα περιοριστούμε μόνο να σχολιάσουμε πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο ο «πάπας» Φραγκίσκος όρισε την πρώτη γυναίκα σε «σύνοδο επισκόπων» και μάλιστα με δικαίωμα ψήφου, η οποία «χαιρετίστηκε» από τα ΜΜΕ ως «ιστορική απόφαση»! Η είδηση έχει ως εξής: «Ο πάπας Φραγκίσκος έσπασε την παράδοση και τοποθέτησε για πρώτη φορά γυναίκα σε υψηλό πόστο στη Σύνοδο των Επισκόπων, με δικαίωμα ψήφου. …Η Γαλλίδα μοναχή Ναταλί Μπεκάρ έγινε υπογραμματέας της Συνόδου, πόστο στο οποίο τοποθετήθηκε και ο Ισπανός ιερέας Λουίς Μαρίν ντε Σαν Μαρτίν. Η Σύνοδος των Επισκόπων συζητά τα πιο σημαντικά ζητήματα για τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και συμβουλεύει τον ποντίφικα για πολλά αμφιλεγόμενα θέματα, μεταξύ αυτών το διαζύγιο. Η 52χρονη Μπεκάρ έχει μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων από το HEC στο Παρίσι, ενώ έχει κάνει σπουδές και στη Βοστώνη. Από το 2019 ήταν σύμβουλος στη Σύνοδο των Επισκόπων. ‘Με τον διορισμό της αδελφής Ναταλί Μπεκάρ και τη δυνατότητά της να μετέχει στην ψηφοφορία, άνοιξε μια πόρτα’, συμπλήρωσε. Στη Σύνοδο μετέχουν επίσκοποι και καρδινάλιοι που έχουν δικαίωμα ψήφου, όπως και ειδικοί, οι οποίοι δεν μπορούν να ψηφίσουν. Τον προηγούμενο μήνα ο πάπας Φραγκίσκος άλλαξε τον νόμο της καθολικής εκκλησίας, επιτρέποντας σε γυναίκες να κάνουν περισσότερα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, αλλά διευκρινιζόταν ότι δεν μπορούν να γίνουν ιερείς. Πέρυσι ο ποντίφικας διόρισε έξι γυναίκες στο συμβούλιο που επιβλέπει τα οικονομικά του Βατικανού». (ΠΗΓΗ: https://www.cnn.gr/kosmos/story/ 253574/istoriki-apofasi-papa-fragkiskoy-h-proti-gynaika-me-dikaioma-psifoy-sti-synodo-ton-episkopon)!
Η πρόσφατη απόφαση του πάπα να τοποθετήσει «για πρώτη φορά γυναίκα, [την μοναχή Ναταλί Μπεκάρ], σε υψηλό πόστο στη Σύνοδο των Επισκόπων, με δικαίωμα ψήφου», αποτελεί όντως μια πρωτοφανή καινοτομία, εντελώς ξένη προς την μέχρι σήμερα ρωμαιοκαθολική παράδοση. Έχουμε την ταπεινή γνώμη ότι ο «πάπας» με την εντυπωσιακή αυτή κίνηση, στοχεύει να παρουσιάσει ένα «μοντέρνο» προσωπείο του Παπισμού στο δυτικό κόσμο. Θέλει να περάσει το μήνυμα ότι ο Παπισμός έχει «εκδημοκρατιστεί» και «αναβαθμιστεί» στον τομέα της Συνοδικότητος. Ωστόσο η ενέργειά του αυτή κατά βάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πυροτέχνημα, ένα σόου εντυπωσιασμού, αφού δεν θίγει ούτε στο ελάχιστο το παπικό πρωτείο, το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο όπως και πριν, έστω και αν στο εξής θα συμμετέχουν γυναίκες σε επισκοπικές συνόδους. Η παρουσία γυναικών στην παπική «Συνοδικότητα» αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο της πλήρους εκκοσμικεύσεως του Βατικανού και μια ακόμη απομάκρυνση από την δισχιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας.
Το ότι η συμμετοχή γυναικών σε Συνόδους, Τοπικές, ή Οικουμενικές, είναι εντελώς ξένη στην Ορθόδοξη Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Ο αποκλεισμός των γυναικών από τις Ορθόδοξες συνόδους, ήδη από τα αποστολικά χρόνια και επί 20 αιώνες μέχρι σήμερα, έχει άμεση σχέση με τον αποκλεισμό τους από την ειδική μυστηριακή Ιερωσύνη. Ουσιαστικά αποτελεί άμεση απόρροια και συνέπεια του αποκλεισμού των από το αρχιερατικό αξίωμα. Ο αποκλεισμός αυτός συνεπάγεται περαιτέρω τον αποκλεισμό τους από κάθε μορφής ποιμαντική διακονία, όπως επίσης και από κάθε μορφής διοικητική εξουσία. Επομένως οι γυναίκες, επειδή δεν έχουν καμία ποιμαντική, ή διοικητική αρμοδιότητα, δεν μπορεί να έχουν κατ’ επέκταση και καμία θέση σε συνοδικά σώματα Τοπικών Εκκλησιών, επειδή σ’ αυτά εξετάζονται και αποφασίζονται θέματα ως επί το πλείστον ποιμαντικής, ή διοικητικής φύσεως.
Εις ό,τι αφορά το ερώτημα: Γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι γυναίκες έχουν αποκλειστεί από την Ιερωσύνη, (με μοναδική εξαίρεση την χειροτονία στο βαθμό του διακόνου), έχουμε απαντήσει σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, (βλ. κείμενο με τίτλο: «Ο θεσμός των Διακονισσών στην Ορθόδοξη Παράδοση και στους κόλπους της παναιρέσεως του Οικουμενισμού», (19.3.2020), και παραπέμπουμε εκεί τον αναγνώστη.
Θα κλείσουμε, παραθέτοντας ένα ωραιότατο απόσπασμα από ομιλία του (πρώην λόγω συνταξιοδοτήσεως), καθηγητού της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, που εξεφώνισε πρόσφατα σε Αντιαιρετικό Σεμινάριο της Ι. Μ. Γλυφάδας, για να καταδειχθεί ότι οι γυναίκες, αν και αποκλείονται από τα συνοδικά σώματα, όμως, ως λαϊκά μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, δεν στερούνται συνοδικής ευθύνης. Ο ρόλος των λαϊκών μελών του εκκλησιαστικού σώματος είναι ιδιαίτερα σημαντικός στις περιπτώσεις εκείνες, που οι επίσκοποι που συγκροτούν Τοπικές, ή Οικουμενικές Συνόδους, δεν ακολουθούν στις συνοδικές τους αποφάσεις τους Αγίους Πατέρες, δεν είναι δηλαδή «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι»: «Οι αποφάσεις όλων ανεξαιρέτως των Συνόδων υπόκεινται στην αγιοπνευματική κρίση της δογματικής συνειδήσεως του πληρώματος της ανά τον κόσμο Εκκλησίας. Ως πλήρωμα της Εκκλησίας νοούνται όλοι οι πιστοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, [άρα και οι γυναίκες], οι οποίοι, δυνάμει του Αγίου Χρίσματός τους, επικυρώνουν, ή και απορρίπτουν τις δογματικές αποφάσεις των Συνοδικών Επισκόπων, που τους εκπροσώπησαν, στην περίπτωση που αυτοί δεν ήσαν «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», διαχρονικώς. Έτσι, η δογματική συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος αποτελεί την ανώτατη αυθεντία στην Εκκλησία, την οποία -Εκκλησία- εκφράζει θεσμικά και αλαθήτως η όντως Οικουμενική Σύνοδος, και εύλογα τότε αυτή έχει δεσμευτικές αποφάσεις για το σύνολο των πιστών όλων των επιμέρους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όλων των εποχών.
Εδώ, όμως, θα πρέπει να διευκρινιστεί, ότι και ο Ορθόδοξος πιστός -κληρικός, μοναχός η λαϊκός - δεν διασφαλίζεται από την ενδεχόμενη πλάνη μηχανιστικώς, επειδή έχει λάβει, απλώς, το Άγιο Χρίσμα και επειδή βρίσκεται σε μυστηριακή κοινωνία με τους ποιμένες του. Από την πλάνη διασφαλίζεται ο πιστός, μόνον όταν έχει και ενεργό μέσα του την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που έλαβε με το Άγιο Χρίσμα. Αυτό όμως προϋποθέτει έντονη ασκητική νήψη, αγαπητική τήρηση των θείων εντολών και ακατάκριτη μετοχή των θεουργών μυστηρίων της Εκκλησίας. Μόνο με αυτές τις βιωματικές προϋποθέσεις, ο λαός του Θεού έχει ενεργό την δογματική συνείδηση της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και τότε μόνον είναι σε θέση να ανακρίνει την πίστη των ποιμένων του και τότε μόνον οφείλει να τους ακολουθεί, σύμφωνα με όσα ερμηνευτικώς λέγει και ο ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το χωρίο της προς Εβραίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου: ‘μνημονεύετε των ηγουμένων υμών..., ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν’ (Εβρ. 13,7. Βλ. Υπόμνημα εις την προς Εβραίους Επιστολήν, Ομιλία ΙΔ ,1, ΕΠΕ 25, σ. 372)».
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 22α Μαρτίου 2021
ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΝΑ ΔΙΟΡΙΣΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ ΜΕΛΟΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας γύρω από τις αιρετικές διδασκαλίες που επενόησε ο Παπισμός στην ιστορική του πορεία. Ιδιαίτερη έμφαση δώσαμε σε μία εξ’ αυτών η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη και φοβερότερη, η κακοδοξία του παπικού Πρωτείου. Τονίσαμε ότι η κακοδοξία αυτή έχει τις ρίζες του στο μεγαλύτερο και φοβερότερο από όλα τα πάθη, στο πάθος της υπερηφάνειας, που άρχισε να φυτρώνει στις καρδιές των παπών ήδη από τον 4ο αιώνα. Στην αξίωσή τους να έχουν απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, την οποία ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήρισε ως «επηρμένη δυτική οφρύ». Ένα πάθος, το οποίο προϊόντος του χρόνου γιγαντώθηκε, μέχρις ότου παγιώθηκε σε δόγμα πίστεως στην Α΄ Βατικάνεια «Σύνοδο». Επισημάναμε ακόμη τον ρόλο που έπαιξαν στην περαιτέρω εδραίωση του παπικού πρωτείου τα απολυταρχικά φεουδαρχικά καθεστώτα, που εγκατέστησαν οι Φράγκοι, όταν κυριάρχησαν στην Ευρώπη μετά τον 8ο μ. Χ. αιώνα. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Η ‘ενίσχυση της συνοδικότητος’: Μια ακόμη δολερή παγίδα του Παπισμού», (8.2.2021), παραθέσαμε ορισμένα στοιχεία γύρω από τη σχέση του παπικού πρωτείου με το Συνοδικό Σύστημα και υπογραμμίσαμε, ότι παπικό πρωτείο και συνοδικότης είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες μεταξύ τους, επειδή η μια έρχεται σε τελεία αντίθεση με την άλλη και ανατρέπει την άλλη.
Δεν παραλείψαμε ακόμη να επισημάνουμε ότι το Συνοδικό Σύστημα, επί τη βάσει του οποίου διοικείται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημοκρατικό σύστημα διοικήσεως, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με τα δημοκρατικά πολιτεύματα που λειτουργούν στα σύγχρονα κράτη, παρ’ όλο που τα δύο αυτά συστήματα έχουν μεταξύ τους κάποιες εξωτερικές ομοιότητες. Και τούτο διότι στο μεν χώρο της δημοκρατίας ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, ενώ αυτό δεν ισχύει πάντοτε στο χώρο της Εκκλησίας, όπου η Αλήθεια –Χριστός συν ένας αποτελούν την πλειοψηφία, έστω και αν αυτοί που διαφωνούν είναι όλοι οι επίσκοποι μιάς τοπικής Εκκλησίας, ή ακόμη και δισεκατομμύρια άλλοι αντιφρονούντες, κληρικοί, ή λαϊκοί.
Στην παρούσα ανακοίνωσή μας δεν θα επανέλθουμε στα ίδια θέματα. Για περισσότερα στοιχεία γύρω από τα θέματα αυτά παραπέμπουμε τους αναγνώστες μας σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας. Θα περιοριστούμε μόνο να σχολιάσουμε πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο ο «πάπας» Φραγκίσκος όρισε την πρώτη γυναίκα σε «σύνοδο επισκόπων» και μάλιστα με δικαίωμα ψήφου, η οποία «χαιρετίστηκε» από τα ΜΜΕ ως «ιστορική απόφαση»! Η είδηση έχει ως εξής: «Ο πάπας Φραγκίσκος έσπασε την παράδοση και τοποθέτησε για πρώτη φορά γυναίκα σε υψηλό πόστο στη Σύνοδο των Επισκόπων, με δικαίωμα ψήφου. …Η Γαλλίδα μοναχή Ναταλί Μπεκάρ έγινε υπογραμματέας της Συνόδου, πόστο στο οποίο τοποθετήθηκε και ο Ισπανός ιερέας Λουίς Μαρίν ντε Σαν Μαρτίν. Η Σύνοδος των Επισκόπων συζητά τα πιο σημαντικά ζητήματα για τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και συμβουλεύει τον ποντίφικα για πολλά αμφιλεγόμενα θέματα, μεταξύ αυτών το διαζύγιο. Η 52χρονη Μπεκάρ έχει μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων από το HEC στο Παρίσι, ενώ έχει κάνει σπουδές και στη Βοστώνη. Από το 2019 ήταν σύμβουλος στη Σύνοδο των Επισκόπων. ‘Με τον διορισμό της αδελφής Ναταλί Μπεκάρ και τη δυνατότητά της να μετέχει στην ψηφοφορία, άνοιξε μια πόρτα’, συμπλήρωσε. Στη Σύνοδο μετέχουν επίσκοποι και καρδινάλιοι που έχουν δικαίωμα ψήφου, όπως και ειδικοί, οι οποίοι δεν μπορούν να ψηφίσουν. Τον προηγούμενο μήνα ο πάπας Φραγκίσκος άλλαξε τον νόμο της καθολικής εκκλησίας, επιτρέποντας σε γυναίκες να κάνουν περισσότερα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, αλλά διευκρινιζόταν ότι δεν μπορούν να γίνουν ιερείς. Πέρυσι ο ποντίφικας διόρισε έξι γυναίκες στο συμβούλιο που επιβλέπει τα οικονομικά του Βατικανού». (ΠΗΓΗ: https://www.cnn.gr/kosmos/story/ 253574/istoriki-apofasi-papa-fragkiskoy-h-proti-gynaika-me-dikaioma-psifoy-sti-synodo-ton-episkopon)!
Η πρόσφατη απόφαση του πάπα να τοποθετήσει «για πρώτη φορά γυναίκα, [την μοναχή Ναταλί Μπεκάρ], σε υψηλό πόστο στη Σύνοδο των Επισκόπων, με δικαίωμα ψήφου», αποτελεί όντως μια πρωτοφανή καινοτομία, εντελώς ξένη προς την μέχρι σήμερα ρωμαιοκαθολική παράδοση. Έχουμε την ταπεινή γνώμη ότι ο «πάπας» με την εντυπωσιακή αυτή κίνηση, στοχεύει να παρουσιάσει ένα «μοντέρνο» προσωπείο του Παπισμού στο δυτικό κόσμο. Θέλει να περάσει το μήνυμα ότι ο Παπισμός έχει «εκδημοκρατιστεί» και «αναβαθμιστεί» στον τομέα της Συνοδικότητος. Ωστόσο η ενέργειά του αυτή κατά βάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πυροτέχνημα, ένα σόου εντυπωσιασμού, αφού δεν θίγει ούτε στο ελάχιστο το παπικό πρωτείο, το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο όπως και πριν, έστω και αν στο εξής θα συμμετέχουν γυναίκες σε επισκοπικές συνόδους. Η παρουσία γυναικών στην παπική «Συνοδικότητα» αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο της πλήρους εκκοσμικεύσεως του Βατικανού και μια ακόμη απομάκρυνση από την δισχιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας.
Το ότι η συμμετοχή γυναικών σε Συνόδους, Τοπικές, ή Οικουμενικές, είναι εντελώς ξένη στην Ορθόδοξη Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Ο αποκλεισμός των γυναικών από τις Ορθόδοξες συνόδους, ήδη από τα αποστολικά χρόνια και επί 20 αιώνες μέχρι σήμερα, έχει άμεση σχέση με τον αποκλεισμό τους από την ειδική μυστηριακή Ιερωσύνη. Ουσιαστικά αποτελεί άμεση απόρροια και συνέπεια του αποκλεισμού των από το αρχιερατικό αξίωμα. Ο αποκλεισμός αυτός συνεπάγεται περαιτέρω τον αποκλεισμό τους από κάθε μορφής ποιμαντική διακονία, όπως επίσης και από κάθε μορφής διοικητική εξουσία. Επομένως οι γυναίκες, επειδή δεν έχουν καμία ποιμαντική, ή διοικητική αρμοδιότητα, δεν μπορεί να έχουν κατ’ επέκταση και καμία θέση σε συνοδικά σώματα Τοπικών Εκκλησιών, επειδή σ’ αυτά εξετάζονται και αποφασίζονται θέματα ως επί το πλείστον ποιμαντικής, ή διοικητικής φύσεως.
Εις ό,τι αφορά το ερώτημα: Γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι γυναίκες έχουν αποκλειστεί από την Ιερωσύνη, (με μοναδική εξαίρεση την χειροτονία στο βαθμό του διακόνου), έχουμε απαντήσει σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, (βλ. κείμενο με τίτλο: «Ο θεσμός των Διακονισσών στην Ορθόδοξη Παράδοση και στους κόλπους της παναιρέσεως του Οικουμενισμού», (19.3.2020), και παραπέμπουμε εκεί τον αναγνώστη.
Θα κλείσουμε, παραθέτοντας ένα ωραιότατο απόσπασμα από ομιλία του (πρώην λόγω συνταξιοδοτήσεως), καθηγητού της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, που εξεφώνισε πρόσφατα σε Αντιαιρετικό Σεμινάριο της Ι. Μ. Γλυφάδας, για να καταδειχθεί ότι οι γυναίκες, αν και αποκλείονται από τα συνοδικά σώματα, όμως, ως λαϊκά μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, δεν στερούνται συνοδικής ευθύνης. Ο ρόλος των λαϊκών μελών του εκκλησιαστικού σώματος είναι ιδιαίτερα σημαντικός στις περιπτώσεις εκείνες, που οι επίσκοποι που συγκροτούν Τοπικές, ή Οικουμενικές Συνόδους, δεν ακολουθούν στις συνοδικές τους αποφάσεις τους Αγίους Πατέρες, δεν είναι δηλαδή «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι»: «Οι αποφάσεις όλων ανεξαιρέτως των Συνόδων υπόκεινται στην αγιοπνευματική κρίση της δογματικής συνειδήσεως του πληρώματος της ανά τον κόσμο Εκκλησίας. Ως πλήρωμα της Εκκλησίας νοούνται όλοι οι πιστοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, [άρα και οι γυναίκες], οι οποίοι, δυνάμει του Αγίου Χρίσματός τους, επικυρώνουν, ή και απορρίπτουν τις δογματικές αποφάσεις των Συνοδικών Επισκόπων, που τους εκπροσώπησαν, στην περίπτωση που αυτοί δεν ήσαν «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», διαχρονικώς. Έτσι, η δογματική συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος αποτελεί την ανώτατη αυθεντία στην Εκκλησία, την οποία -Εκκλησία- εκφράζει θεσμικά και αλαθήτως η όντως Οικουμενική Σύνοδος, και εύλογα τότε αυτή έχει δεσμευτικές αποφάσεις για το σύνολο των πιστών όλων των επιμέρους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όλων των εποχών.
Εδώ, όμως, θα πρέπει να διευκρινιστεί, ότι και ο Ορθόδοξος πιστός -κληρικός, μοναχός η λαϊκός - δεν διασφαλίζεται από την ενδεχόμενη πλάνη μηχανιστικώς, επειδή έχει λάβει, απλώς, το Άγιο Χρίσμα και επειδή βρίσκεται σε μυστηριακή κοινωνία με τους ποιμένες του. Από την πλάνη διασφαλίζεται ο πιστός, μόνον όταν έχει και ενεργό μέσα του την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που έλαβε με το Άγιο Χρίσμα. Αυτό όμως προϋποθέτει έντονη ασκητική νήψη, αγαπητική τήρηση των θείων εντολών και ακατάκριτη μετοχή των θεουργών μυστηρίων της Εκκλησίας. Μόνο με αυτές τις βιωματικές προϋποθέσεις, ο λαός του Θεού έχει ενεργό την δογματική συνείδηση της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και τότε μόνον είναι σε θέση να ανακρίνει την πίστη των ποιμένων του και τότε μόνον οφείλει να τους ακολουθεί, σύμφωνα με όσα ερμηνευτικώς λέγει και ο ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το χωρίο της προς Εβραίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου: ‘μνημονεύετε των ηγουμένων υμών..., ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν’ (Εβρ. 13,7. Βλ. Υπόμνημα εις την προς Εβραίους Επιστολήν, Ομιλία ΙΔ ,1, ΕΠΕ 25, σ. 372)».
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών