Νία Κομπορόζου
Η ηρωική ναυμάχος του 21 που πέθανε φτωχή και ξεχασμένη αφιερώθηκε στη Μεγάλη Ιδέα της Φιλικής Εταιρείας και μυήθηκε σε αυτή μετά από τον σύζυγό της Χατζηαντώνη Βισβίζη. Ο Δημήτριος Υψηλάντης σε μιά επιστολή του την προσφωνεί "Ευγενεστάτη και Γαληνοτάτη" Η Δόμνα ήταν κόρη πλούσιας οικογένειας από τον Αίνο , όπου γεννήθηκε το 1784 και το 1808 παντρεύτηκε τον Αντώνη Βισβίζη πλούσιο πλοίαρχο και καραβοκύρη . Τον Φεβρουάριο του 21 ο Θρακώτης Χατζηαντώνης Βισβίζης αρματώνει το ιδιόκτητο καράβι το "ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ" ένα μπρίκι ναυπηγημένο στην Οδυσσό με 16 κανόνια και 140 ναύτες και μπαίνει στον αγώνα του Γένους εγκαταλείποντας την εύπορη ζωή του Αίνου.Τον ακολουθεί και η γυναίκα του Δόμνα παίρνοντας μαζί της στο καράβι τα πέντε παιδιά τους , όλα τα χρήματα και τα τιμαλφή της οικογένειας και ενώνεται με το στόλο των Ψαριανών.
Το ζευγάρι των καπετανέων συμμετέχει στον αγώνα του 21 και ευρίσκεται παρών σε ολόκληρο το Αιγαίο κυβερνώντας την "Καλομοίρα", ναυμαχώντας παλικαρίσια , υπερασπίζοντας παγιδευμένους αγωνιστές και πολιορκώντας τους εχθρούς " Για να κτισθεί το χρυσό παλάτι της Ελευθερίας" όπως συνήθιζε να λέει το ζευγάρι. Στις 22 Ιουλίου του 1822 η Δόμνα κυβερνά με τον άνδρα της το πλοίο τους και πρωτοστατούν στην από θαλάσσης πολιορκία της Εύβοιας.Κάποια στιγμή ο άνδρας της σκοτώνεται . Η Δόμνα δίνει εντολή να τον κλάψουν τα παιδιά της και να τον ετοιμάσει ο παπάς και αυτή αναλαμβάνει πλήρως σαν καπετάνισσα το "Καλομοίρα" και συνεχίζει τον αγώνα. Η προσφορά της Δόμνας στη πολιορκία της Εύβοιας ήταν σημαντική.Και αυτό βεβαιώνεται από τους πρόκριτους της Εύβοιας που σε μιά επιστολή τους αναφέρουν ".... ο μακαρίτης σύζυγος ζών και αυτή μετά το θάνατο εκείνου , εις την νήσον Εύβοια κατά το βόρειον μέρος με ειλικρίνεια και πατριωτικό ζήλον, χωρίς να παρακούσωσιν τας προσταγάς, εδούλευσεν με το πλοίον του".
Στο υπ άριθ.17293 /15.8.1922 έγγραφο τ5ου Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Άνθιμου Γαζή μεταξύ άλλων αναφέρεται ..." ο φιλοξενέστατος Καπετάνιος Χατζη Αντώνης Βισβίζης με το καράβι του από αρχάς Απριλίου 1822 δεύτερον έτος της ελεθερίας, μέχρι τέλος Ιουλίου εδούλευεν εις Αρειον Πάγον και μετά πάσης προθυμίας και πίστης , ως ουδείς άλλος, περιπλέον αδιαλείπτως το βόρειον στενόν της Εύβοιας και καταπολεμών τον εχθρόν εις τα την Στυλίδα Θερμοπύλας και Εύριπον και είς τα Βρυσάκια , ρίπτων ακαταπαύστως κανόνια με τα ίδια του εφόδια πολεμικά και φανείς ευδόκιμος εν πάσι γίναται δήλων......." Τον Σεπτέμβριο του 1824 το "Καλομοίρα" περνα στα χέρια του κράτους. Το τέλος του πλοίου που όργωνε τις θάλασσες και αποτελούσε φρούριο, και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων , ήταν εξίσου ηρωικός και επάξιος της καπετάνισσας του. Με το πλοίο αυτό το 1824 ο Πιπίνος έκαψε την τουρκική φρεγάτα Χαζνέ Γκαμνισί. Η υπέροχη αυτή γυναίκα που έδωσε τον άνδρα της , το καράβι της, άδειασε γενναιόδωρα τη γεμάτη χρυσό κασέλα της , αφιέρωσε την ικμάδα της νιότης της αναζητώντας πατρίδα και λευτεριά, άφησε έρημα σπίτια και ακίνητα στα χέρια των Τούρκων, έμεινε ολομόναχη να συντηρήσει και να αναθρέψει σε ξένο τόπο τα παιδιά της.΄Οταν το 1824 ήρθε στη Ελλάδα ως απεσταλμένος του Φιλελληνικού Συνδέσμου του Παρισιού ο Γάλλος στρατηγός Ρος, για να πάρει μαζί του μερικά Ελληνόπουλα, τα οποία θα σπούδαζαν με υποτροφία στη Γαλλία , μετ5αξή των 10 συνολικά επιλεγέντων , κατά προτίμηση από τους απογόνος των ονομάτων αγωνιστών της Επανάστασης , όπως του Κανάρη, του Γιαννίτση,του Μπότσαρη,του Μπαλάσκα , με τη φροντίδα του Γ. Δρακάτου , συμπεριελήφθηκε και ο μεγαλύτερος γιός του Χατζηαντώνη και της Δόμνας Βισβίζη ο 12χρονος Θεμιστοκλής.
Και τα λόγια της Δόνας στον αποχωρισμό του γιού της για το Παρίσι
"Παίδί μου πρόκειτε να υιοθετηθείς και να ανατραφείς από τη γαλλική γενναιοδωρία. ΄Οταν μεγαλώσεις ίσως να μην ζώ πιά. Στοχάσου ότι έχεις να εκδικηθείς τον θάνατο του πατέρα σου."
Μετα από λαμπρές σπουδές ο γιός της επέστρεψε στην Ελλάδα και πρόκοψε . Το 1842 διορίσθηκε ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών και το 1845 ανέλαβε διοικητής της Νάξου.
Η ηρωική στάση της Δόμνας , η αντρικια παληκαριά της , η αγέρωχη αντιμετώπιση της μοίρας στις κρίσιμες στιγμές της ζωής και του αγώνα της , την ύψωσαν σε δυσθεώρητα μεγάθη και την κατατάσσουν στην ίδια θέση με την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μυρογένους. Ηταν Καπετάνισσα ηρωίδα.
Ποιός άραγε μπορεί να μήν πεί "πως και η Ευβοια είχε την δική της Καπετάνισα?."
Απέθανε στο Πειραιά σε ηλικία 66 ετών άπορη.
