Γράφει ο Θανάσης Κ.
Η συνέντευξη του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην “Καθημερινή της Κυριακής”, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Είπε αλήθειες για το παγίδες που υπάρχουν μπροστά μας, και έθεσε τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί η Εξωτερική Πολιτική μας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.
Εξήγησε ότι αυτό που ξεκινάει σήμερα με την Τουρκία δεν είναι “διαπραγματεύσεις” – το ίδιο άλλωστε, λέει και η κυβέρνηση.
Δεν είναι καν “διάλογος” με την Τουρκία.
Γιατί το Διεθνές Δίκαιο, για την ακρίβεια η ίδια η Ιδρυτική του Διακήρυξη (Χάρτα) του ΟΗΕ απαγορεύει, (άρθρο 2 παράγραφος 4), σε χώρες να απειλούν χρήση βίας για να σύρουν άλλες χώρες σε διάλογο εκχώρησης κυριαρχικών τους δικαιωμάτων. Όταν η Τουρκία έχει διακηρύξει casus belli σε βάρος της Ελλάδας από το 1995 κι όταν πέρσι έκανε διαρκείς προκλήσεις με αλλεπάλληλες απειλές χρήσης βίας, αυτό που μας καλούν να κάνουμε μαζί της δεν είναι “αθώος” διάλογος. Είναι ωμός εκβιασμός που απαγορεύει το Διεθνές Δίκαιο σήμερα…
Ξεκαθάρισε ακόμα ότι δεν μας ζητούν να πάμε στο Δικαστήριο της Χάγης για να λύσει εκείνο τις διαφορές μας με την Τουρκία στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών βάσει του Διεθνούς Δικαίου.
Αν ήταν έτσι κανείς δεν θα είχε αντίρρηση.
Μας ζητούν αντίθετα να πάμε στη Χάγη αφού έχουμε παραιτηθεί από όσα προβλέπει υπέρ μας το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Δηλαδή αφού έχουμε υπογράψει “συνυποσχετικό” με το οποίο θα δεχόμαστε και θα ζητάμε – από κοινού με την Τουρκία – να λυθούν οι διαφορές μας μαζί της με βάση άλλες “αρχές Δικαίου”, διαφορετικές απ’ ό,τι προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο σήμερα – και τέτοιες που συμφέρουν μόνο την Τουρκία!
Όλα αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα. Είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα κοινή προσφυγή Ελλάδας-Τουρκίας στη Χάγη.
Ο Σαμαράς απλώς τα ανέφερε πολύ καθαρά, γιατί κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τα μας κάνουν να τα ξεχάσουμε…
Ο Σαμαράς με την παρέμβασή του δεν έκανε “αντιπολίτευση” στην Κυβέρνηση. Αντίθετα ενίσχυσε τη θέση της στο εξωτερικό.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουν όσοι πιέζουν την Ελλάδα απ’ έξω, ότι μέσα στην Ελλάδα αυτά δεν περνάνε.
Αυτό δίνει στην κυβέρνηση περιθώρια να αντιταχθεί.
Άλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση – και πολύ σωστά – τονίζει προς πάσα κατεύθυνση, ότι οι “διερευνητικές” δεν είναι επίσημες διαπραγματεύσεις, κι έχουν μοναδικό αντικείμενο την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ.
Την ώρα που η Τουρκία διακηρύσσει ότι βάζει στο τραπέζι τα… πάντα-όλα! Και αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης και τα πάντα!
Άρα δεν υπάρχει κανένας επίσημος “διάλογος” αφού ούτε καν την ημερήσια διάταξή των “διερευνητικών επαφών” δεν έχουν συμφωνήσει η δύο πλευρές.
Απλώς κάποιοι προσπαθούν να “διευρύνουν” τις διερευνητικές σε διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης.
Κάποιοι όχι μόνο στο εξωτερικό. Αλλά και μέσα στην Ελλάδα! Το λεγόμενο “λόμπυ του Κατευνασμού” (όπως ευγενικά το κατονόμασε ο Σαμαράς. Υπάρχουν, βέβαια, και λιγότερο ευγενικοί τρόποι να το περιγράψει κανείς…)
Αυτοί λοιπόν, διακηρύσσουν εδώ και καιρό, ότι πρέπει να “δώσουμε κάτι” (που μέχρι στιγμής η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να δώσει) για να κρατήσουμε τα υπόλοιπα! Το έχουν πει έτσι ακριβώς…
Κι αυτούς προειδοποίησε ο Σαμαράς τονίζοντας πως αν υπό την πίεση εκβιασμών και προκλήσεων αναγκαστείς να παραχωρήσεις μέρος των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων, σε λίγο ο επεκτατιστής γείτονάς σου θα επανέλθει με νέους εκβιασμούς να σου ζητήσει να δώσει κι άλλα.
Γι’ αυτό επιμένει: τον επεκτατιστή δεν προσπαθείς να τον “κατευνάσεις”. Μόνον αποτρεπτικά μπορείς να τον αντιμετωπίσεις…
Όποιος επιχειρεί τον “κατευνασμό “δεν φέρνει την Ειρήνη”...
Αποθρασύνει την επεκτατιστή – δεν τον “καλμάρει”.
Και φέρνει τον Πόλεμο πιο κοντά κι από χειρότερες θέσεις…
Σήμερα λοιπόν, όσοι ενοχλήθηκαν με τα αυτονόητα προσπαθούν να την “πέσουν” στο Σαμαρά. Επιστρατεύοντας το εξής “καταπληκτικό”:
—Γιατί διαφωνεί σήμερα με την επανέναρξη των διερευνητικών, αφού κι επί της Πρωθυπουργίας του έγιναν “διερευνητικές” με την Τουρκία;
Αυτό αναρωτιούνται…
Ξεχνούν, βέβαια, μερικά πράγματα:
— Ξεχνούν ότι επί Σαμαρά δεν υπήρχε Τουρκολυβικό Σύμφωνο.
–Ξεχνούν ότι τότε δεν είχε γίνει απόπειρα εργαλειοποίησης λαθρομεταναστών, ούτε απόπειρα εισβολής από τον Έβρο.
–Ξεχνούν ότι τότε δεν έκανε “περατζάδες” το Ορουκ Ρέϊς πάνω σε ελληνική υφαλοκρηπίδα επί έξη μήνες!
–Ούτε είχε ανακοινωθεί ο εποικισμός των Βαρωσίων.
-Ξεχνούν ότι τότε η Αγιά Σοφιά δεν είχε μετατραπεί σε τζαμί απο τον Ερτογαν.
-Ξεχνούν επίσης ότι τότε οι παραβιάσεις απο τους Τούρκους ήταν μηδενικές, σε Θαλασσιο, χερσαίο και εναέριο χώρο.
Τότε δεν υπήρχαν τέτοιες συνεχείς και κλιμακούμενες προκλήσεις από την πλευρά της Τουρκίας.
Και κυρίως τότε δεν εκκρεμούσαν διεθνείς κυρώσεις κατά της Τουρκίας.
Που τώρα αναστέλλονται, όπως σωστά προειδοποίησε το Σαμαράς…
Οι άτυπες “διερευνητικές” που συνεχίστηκαν την τριετία 2012-15 είχαν ξεκινήσει ήδη από το 2002, δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, αλλά δεν εγκυμονούσαν και κανένα κίνδυνο τότε…
Δεν ζητούσε κανείς να διερευνηθούν σε επί της ουσίας διαπραγματεύσεις επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Ούτε επιβράβευαν τις τουρκικές προκλήσεις, που τότε ακόμα δεν είχαν αρχίσει…
Το αντίθετο: επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά, την τριετία 2012-15, είχαμε τις λιγότερες προκλήσεις απ’ όλα τα προηγούμενα πολλά χρόνια.
Τι ακριβώς συγκρίνουν με σήμερα, όταν υπάρχουν οι περισσότερες προκλήσεις από ποτέ;
Τον Σαμαρά δεν τον έμαθαν τώρα. Τον ήξεραν από τότε – κι από πριν.
Ήξεραν ότι τέτοια δεν τα ανεχόταν ούτε τα σήκωνε.
Γι’ αυτό και τότε η ίδια Τουρκία ήταν πολύ “συνετή” απέναντι…
Και ο ίδιος Ερντογάν, πολύ πιο “συνεργάσιμος” τότε…
Όταν έπεσε ο Σαμαράς κι έφερε ο Τσίπρας ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες από την Τουρκία, δημιουργήθηκε η “Αχίλλειος πτέρνα” που εκμεταλλεύεται σήμερα ο Ερντογάν. Ο οποίος απέκτησε έτσι ένα μοχλό εκβιασμού ολόκληρης της Ευρώπης, αλλά και μια ευθεία απειλή στο εξής κατά της Ελλάδας.
Η Ελλάδα βρέθηκε σε πολύ πιο δύσκολη θέση μετά από αυτό.
Η κυβέρνηση σήμερα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση χρησιμοποιώντας τα “εργαλεία” που της κληροδότησε ο Σαμαράς:
Πρώτα απ’ όλα, τη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο! Που όταν τα ξεκίναγε ο Σαμαράς το 2013 και το 2014, βάζοντας και την Κύπρο μέσα, για να δώσει και στρατηγική διάσταση, ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν αντίθετος. Αλλά και μέρος του ελληνικού κατεστημένου – το λόμπυ του Κατευνασμού, που λέγαμε – ήταν κι αυτό αντίθετο. Πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ…
Δεν ήθελαν η Ελλάδα να αποκτήσει αξιόπιστες αληθινές συμμαχίες στην περιοχή για να αντιμετωπίσει την Τουρκία.
Για να καταλάβετε τι αντιμετωπίζει η χώρα στο εσωτερικό της “μέτωπο”, όταν τον περασμένο Αύγουστο μπήκε στο τραπέζι η Συμφωνία Αμυντικής Αρωγής με τη Γαλλία, που θα ενίσχυε εξαιρετικά την Ελληνική Αποτροπή έναντι της Τουρκίας, κορυφαίος εκπρόσωπος του λόμπυ των Κατευναστών μέσα στην Ελλάδα ζήτησε δημόσια να παραμείνουμε στο “άρμα της Γερμανίας” (η οποία ουσιαστικά καλοπιάνει τον Ερντογάν!) Όχι να τα βρούμε με τη Γαλλία – που έχει “ανοικτούς λογαριασμούς” με την Τουρκία σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.
Θέλουν την Ελλάδα απομονωμένη και απελπισμένη για να παραδοθεί πιο εύκολα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Δεν είναι οι διερευνητικές συνομιλίες, που έτσι κι αλλιώς θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο.
Είναι ότι για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε σε ένα μεγάλο περιφερειακό συνασπισμό εναντίον της Τουρκίας, στον οποίο συμμετέχουν χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ αλλά και η ίδια η Γαλλία και τα περισσότερα Αραβικά κράτη.
Κι αντί εμείς να ενωθούμε μαζί τους, μας ζητάνε να συρθούμε σε συνθηκολόγηση με την Τουρκία.
Σήμερα έχουμε την ευκαιρία να αγοράσουμε οπλικά συστήματα που για πρώτη φορά μπορούν να δώσουν και στρατιωτική υπεροχή στην Ελλάδα. Τουλάχιστον στον αέρα. Πολύ πιθανό και στη θάλασσα.
Και προχωρούμε σε τέτοιους εξοπλισμούς!
Όμως Αποτροπή δεν είναι μόνο τα “Ραφάλ” και οι σύγχρονες τορπίλες. Αποτροπή είναι και οι συμμαχίες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να αντέξει τις πιέσεις- και θα επιβάλουν στον Ερντογάν να μαζευτεί.
Αυτές τις συμμαχίες σήμερα μπορούμε να τις ενεργοποιήσουμε.
Αυτό είναι το επόμενο βήμα, όταν – και επισήμως – χρεοκοπήσουν για μιαν ακόμα φορά οι διερευνητικές.
Επί τέλους, να πάψουμε να ασχολούμαστε με τη διπλωματία του… blame game. Δηλαδή πώς να αρνηθούμε τις ευθύνες για το αδιέξοδο των “συνομιλιών”.
Και κάποτε να ασχοληθούμε με το power game, δηλαδή πώς να διαμορφώσουμε συσχετισμούς που καθιστούν απαγορευτική – και πολύ επικίνδυνη για τον Ερντογάν – την επιθετικότητα της Τουρκία.
Την Ειρήνη την κατοχυρώνει όποιος αποκαθιστά ισορροπίες ισχύος, όχι όποιος διαπραγματεύεται απελπισμένος από θέση αδυναμίας…
ΥΓ. Θα είχαν νόημα οι συνομιλίες αν η Τουρκία ακύρωνε το Τουρκολυβικό Σύμφωνο, το οποίο ωστόσο παραμένει σε ισχύ.
Θα είχαν νόημα, αν ή Τουρκία ανακαλούσε τον αποικισμό των Βαρωσίων, ο οποίος όμως συνεχίζεται…
Θα είχαν νόημα, αν η Τουρκία ανακαλούσε το casus belli που παραμένει κι αυτό σε ισχύ.
Θα είχαν νόημα αν η Τουρκία δεσμευόταν ότι δεν θα ξανά-επιχειρήσει προκλήσεις. Αντίθετα, η Τουρκία προειδοποιεί ότι, αν δεν προχωρήσουν οι διερευνητικές, θα επαναλάβει τα ίδια.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αντισταθεί. Άλλοτε επιτυχώς. Άλλοτε, όχι…
Αυτή τη διάθεση αντίστασης ο Σαμαράς προσπαθεί να την “σπρώξει” να γίνει αληθινά Αποτρεπτική Πολιτική. Με τις απαραίτητες συμμαχίες που θα την καταστήσουν αξιόπιστη.
Και το λόμπυ του Κατευνασμού δυσφορεί μέσα στην Ελλάδα.
Δικαίως δυσφορούν. Γιατί αποκαλύφθηκε πια ο ρόλος τους. Και κατονομάστηκαν γι’ αυτό που είναι.
Λόμπυ κατευνασμού! Για την ακρίβεια, λόμπυ ενδοτισμού…
Βέβαια είναι αλήθεια: τον πατριωτισμό δεν τον μονοπωλεί κανείς.
Αλλά με τον ενδοτισμό ισχύει το άλλο:
–Θέλει η… “αποτέτοια” να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει!
Μόνοι τους ξεμπροστιάζονται…
http://lastpoint.gr/
