Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησαν από την Αμερική, από το ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Δαβίδ Ροκφέλερ στο Σικάγο και μαζί τους η ιδεολογία ότι, ο πατριωτισμός είναι συνώνυμος του φανατικού εθνικισμού και του απάνθρωπου φασισμού.
Μέσα στο προπαγανδιστικό πλαίσιο μιας τέτοιας νοοτροπίας, αντιμετωπίστηκε και ο Ντόναλντ Τραμπ από την πρώτη ημέρα της προεδρίας του και αποκλήθηκε, αν και εκλεγμένος με κανονικές εκλογές, μαζί με τους άλλους δημοκρατικά εκλεγμένους (σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές της νομιμότητας των εκλογών) ηγέτες Πούτιν της Ρωσίας και Όρμπαν της Ουγγαρίας, ως δικτάτορας, όμοιος με τον αποδεδειγμένο δικτάτορα της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν.
Και τίθεται το ερώτημα! Σε μια Δημοκρατία, όπως τη βιώνουμε σήμερα, η οποία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την άμεση αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου π.Χ. αιώνα, είναι δυνατόν ένας εκλεγμένος από το λαό ηγέτης, όταν δεν αποδεικνύεται νόθευση της πραγματικής βούλησης του λαού, να θεωρείται δικτάτορας; Μπορεί κάποιος να θεωρήσει τον Ταγίπ Ερντογάν δικτάτορα, αφού εκλέχτηκε με τέτοια πλειοψηφία ως πρόεδρος, εφαρμόζει (έστω και με ταχυδακτυλουργικές «νόμιμες παρανομίες»!) το σύνταγμα της χώρας του και αν ηττηθεί στις επόμενες εκλογές θα παραδώσει κανονικά στους αντιπάλους του την εξουσία;
Σύμφωνα με τους καθιερωμένους δημοκρατικούς όρους θα καταστεί δικτάτορας μόνον όταν, κατά τη διάρκεια της θητείας του, καταργήσει το σύνταγμα και αρνηθεί να παραδώσει ειρηνικά την εξουσία στους νικητές των εκλογών.
Με απορία δικαιολογημένα θα διερωτηθεί κάποιος, γιατί ο Τραμπ από την αρχή της θητείας του δυσφημίστηκε ως δικτάτορας και από το κόμμα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, αλλά κυρίως από τους μεγιστάνες των πολυεθνικών σαν τον Μπιλ Γκέιτς, τον Τζον Πόλσον, τον Δαβίδ Ροκφέλερ ή τον Γουώρεν Μπάφετ οι οποίοι, μαζί με μια εκοτοντάδα δισεκατομμυριούχων που κατέχουν τον μισό παγκόσμιο πλούτο και εκπροσωπούνται από τον Τζορτζ Σόρος (κάποιοι αγγλοσάξονες πολιτολόγοι αποκαλούν την ομάδα «ΟΙ ΣΟΡΟΙ»); Αν κάποιος διαβάσει την ομιλία του Τραμπ στον ΟΗΕ και στο Φόρουμ του Νταβός του περασμένου χρόνου (2020) και τις απαντήσεις του Τζορτζ Σόρος και του τότε αρμόδιου επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πιέρ Μοσκοβισί, θα καταλάβει για ποιο λόγο ο Τραμπ θα έπρεπε με «κάθε θυσία!, με οποιοδήποτε νόμιμο ή παράνομο τρόπο!» να μην επανεκλεγεί, διότι «όλος ο κόσμος κινδύνευε από αυτόν το Νάρκισσο δικτάτορα».
Ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη κινδύνευε, λένε, από έναν παράφρονα που «είχε στην τσέπη του τα κλειδιά του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου». Όλοι όμως γνωρίζουν ότι, «το πανηγύρι της παραφροσύνης» που άρχισε με την «Αραβική Άνοιξη» του Τζορτζ Μπους (του νεότερου), το συνέχισαν οι Δημοκρατικοί με τον Μπιλ Κλίντον και τον Μπάρακ Ομπάμα με πιο επικίνδυνο και αιματηρό τρόπο.
Η στρατιωτική επέμβαση στη Σερβία, ο διαμελισμός της Ουκρανίας (απώλεια Ανατολικού Τομέα και Κριμαίας) και ο εμφύλιος στη Συρία με τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους, τα εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών και ο τρόμος στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με σφαγές αθώων πολιτών από φονταμενταλιστές, δημιούργησαν μια πραγματική ανθρώπινη ζούγκλα.
Με το πρόσχημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων (στην πραγματικότητα λόγω οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων) αιματοκύλισαν τον κόσμο.
