Χιλιάδες μετανάστες, κυρίως από Σομαλία, Πακιστάν, Αφγανιστάν συγκεντρώνονται στα τουρκικά παράλια – Πανέτοιμη η Ελλάδα να δώσει ακόμα μία δυναμική απάντηση στον υβριδικό πόλεμο του Ταγίπ Ερντογάν.
Τα πρόσφατα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για συγκέντρωση μεγάλου αριθμού Σομαλών μεταναστών στη Σμύρνη, έτοιμων να διαπεραιωθούν στα νησιά μας, ξύπνησαν μνήμες του περασμένου Μαρτίου, όταν διαφόρων εθνικοτήτων «άμαχοι» προσπάθησαν με τη βία να παραβιάσουν τα χερσαία σύνορά μας στον Έβρο.
Από την αρχή του εμφυλίου στη Συρία το 2011, έχουν διαπιστωθεί επανειλημμένες προσπάθειες προσεταιρισμού και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου από κυκλώματα που διοχετεύουν άτομα άσχετων εθνικοτήτων με τη Συριακή κρίση στα σύνορα της Ευρώπης με σκοπό να προωθηθούν στις χώρες του Βορρά, με τη Γερμανία και τις Σκανδιναβικές χώρες να αποτελούν τις πρώτες επιλογές τους.
Όλοι θυμόμαστε τις ανταποκρίσεις από τα σύνορα του Έβρου στις οποίες περιχαρείς Πακιστανοί και Αφγανοί δήλωναν ότι είχαν ειδοποιηθεί (από ποιον;) κι είχαν έρθει στα σύνορα με σκοπό να περάσουν με κάθε κόστος στην Ευρώπη. Η πρωτόγνωρη υβριδική επίθεση που ακολούθησε, αποκρούστηκε επιτυχώς χάρη στην έγκαιρη και αποφασιστική αντίδραση των Ενόπλων μας Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Από τον περασμένο Μάρτιο έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, φαίνεται όμως ότι οι Τούρκοι δεν ξέχασαν «την παλιά τους τέχνη». Η ύπαρξη επομένως τόσο μεγάλου «ομοιογενούς» πλήθους μεταναστών στα θαλάσσια μας σύνορα που εξ ορισμού είναι δυσκολότερο να φυλαχθούν σε σχέση με τα χερσαία, προφανώς δεν είναι τυχαία. Όπως τυχαία δεν είναι και η εθνικότητα των μεταναστών, καθόσον η Σομαλία, ως χώρα προέλευσής τους αποτελεί εσχάτως την πλέον ευεργετηθείσα χώρα της Αφρικής από την Τουρκία.
Σε μια χώρα άλλωστε που δοκιμάζεται από χρόνιους εμφύλιους σπαραγμούς και συγκρούσεις των τοπικών συμμοριών, η «προσποιητή» γενναιοδωρία και ενδιαφέρον από ένα κράτος όπως η Τουρκία, αναντίρρητα θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος. Η Τουρκία έχει χτίσει δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία, έχει βελτιώσει την υποδομή της χώρας και έχει κατασκευάσει πολλά τζαμιά και θρησκευτικά κέντρα εκπαίδευσης. Όλα αυτά φυσικά με το αζημίωτο, καθόσον πέραν από τις φαινομενικές «αγαθοεργίες» της χρηματοδοτεί αφειδώς παραστρατιωτικά τμήματα τα οποία χρησιμοποιεί για την επιδίωξη των συμφερόντων της στη χώρα, καθώς και για τη συντήρηση των ταραχών στην πρόσφατα αποσχισθείσα και αυτοανακηρυχθείσα χώρα της Somaliland.
Έχει όμως επίσης τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιεί δυνητικά όπου αυτή θέλει, κι αυτό αποτελεί ένα απειλητικό σενάριο, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να εμπλέξει και τη Χώρα μας. Επιπλέον έχει ιδρύσει στο Μογκαντίσου, τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση εκτός της Τουρκίας, η οποία μπορεί να φιλοξενήσει και να εκπαιδεύσει, σύμφωνα με εκτιμήσεις, τουλάχιστον 10.000 στρατιώτες.
Η Τουρκία όμως ωφελείται και οικονομικά, καθόσον με νόμο, που η τοπική κυβέρνηση «ψήφισε», ουσιαστικά απελευθέρωσε 15 οικόπεδα συνολικής εκτάσεως 7.500 τετραγωνικών μιλίων για εκμετάλλευση από ξένες πετρελαϊκές εταιρίες. Πόσο δίγλωσση ήταν άραγε η δήλωση Ερντογάν όταν το 2015 δήλωσε στη Γκαμπόν «ότι οι Τούρκοι είναι φίλοι των Αφρικανών και ότι εμείς δεν ήρθαμε για το χρυσό σας, σε αντίθεση με τις Ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις».
Η Σομαλία, δεν αποτελεί βεβαίως το μοναδικό κράτος-υποχείριο των μεγαλεπήβολων επιδιώξεων της Τουρκίας. Τελευταία, εκμεταλλευόμενη τη δεινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της πλειοψηφίας των Αφρικανικών χωρών, η Τουρκία έχει τείνει «χείρα φιλίας» σε μεγάλο μέρος των κεντροαφρικανικών κυρίως δημοκρατιών, αποστέλλοντας «γενναία» ανθρωπιστική βοήθεια με σκοπό βέβαια την όλο και πιο έντονη παρουσία της στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό από ενώ μέχρι το 2003 διέθετε 12 πρεσβείες σε χώρες της Αφρικής τώρα διαθέτει τουλάχιστον 40!
Η συσσώρευση επομένως, ενός τόσο μεγάλου πληθυσμού μεταναστών από τη Σομαλία, η οποία σημειωτέον απέχει πάνω 4.500 χιλιόμετρα από την Ελλάδα, αν μη τι άλλο γεννά ερωτηματικά. Μήπως βρισκόμαστε ενώπιον ενός νέου υβριδικού πολέμου, αυτή τη φορά πιο καλά ενορχηστρωμένου από την Τουρκία, αφού πλέον μιλάμε για ομοιογενές πλήθος σε αντίθεση με τον Έβρο που ήταν ετερόκλητο και αποτελούμενο από διάφορες εθνικότητες; Με δεδομένο ότι χάριν των «γαλαντόμων» παρεμβάσεων της Τουρκίας (έχει επιπλέον ορίσει τον εαυτό της ειδικό διαμεσολαβητή για την εξομάλυνση της εμφύλιας διένεξης) η κατάσταση στη χώρα παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης, τι μπορεί να γυρεύει ένα τέτοιο πλήθος στη Σμύρνη, ασύγκριτα πολυπληθέστερο σε σχέση με παλαιότερα;
Οι προθέσεις τους δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα, πλην όμως η παρούσα περίσταση επιβάλλει σύνεση, διαρκή επαγρύπνηση και αποφασιστικότητα εάν απαιτηθεί, την οποία επιδείξαμε και τον περασμένο Μάρτιο. Αυτούς όμως που θα πρέπει να θορυβήσει περισσότερο, το «περίεργο» κατά τ’ άλλα γεγονός, είναι τους κύκλους αποφάσεων της ΕΕ και ιδιαιτέρως τους θιασώτες του «σημαντικού ρόλου» που φαινομενικά επιτελεί η Τουρκία στο μεταναστευτικό, δήθεν συγκρατώντας τους μετανάστες στην επικράτειά της.
Ή μήπως δεν γνωρίζουν ότι τελικά η Τουρκία δεν αποτελεί ανάχωμα του μεταναστευτικού (όπως πολλοί στη Ευρώπη πιστεύουν), αλλά χώρα που συμπεριφέρεται ως «ξενιστής» του, προσελκύοντας μετανάστες από όλο τον κόσμο προκειμένου να προσπορίσει οφέλη για την ίδια; Η κρίση του Μαρτίου στον Έβρο αποτέλεσε χρήσιμο οδηγό, στον οποίο ακόμα και σήμερα αρκετές χώρες της ΕΕ δίνουν διαφορετική διάσταση «παραβλέποντας» την πραγματική του. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουν το ίδιο λάθος.
