Γράφει ο Θανάσης Κ.
Στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής θα συζητηθεί – επί τέλους – η τουρκική προκλητικότητα. Αλλά ενώ το “κλίμα” για την Τουρκία δεν είναι καλό, δεν προβλέπεται να ληφθούν σοβαρά μέτρα εναντίον της, δηλαδή μέτρα που αληθινά θα αποθαρρύνουν (ή θα τιμωρούν) την τουρκική επιθετικότητα.
Η ΕΕ δεν δείχνει διατεθειμένη να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Είτε γιατί κάποιοι δεν θέλουν. Είτε γιατί η ίδια η ΕΕ δεν μπορεί.
Είτε και τα δύο…
Η Ελλάδα, η Γαλλία η Αυστρία και κάποιες ακόμα χώρες, προσπαθούν να επιβάλλουν αληθινές κυρώσεις.
Όμως απέναντί τους υπάρχουν χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Ισπανία που δεν θέλουν. Γιατί, άραγε;
* Κάποιοι επικαλούνται “οικονομικούς λόγους”. Για την ακρίβεια λόγους “επιχειρηματικών συμφερόντων” των χωρών αυτών με την Τουρκία. Ή “αμυντικών συμβολαίων” της Τουρκίας, με τις πολεμικές βιομηχανίες των χωρών αυτών.
Τέτοιοι λόγοι είναι σημαντικοί, αλλά ΔΕΝ είναι οι καθοριστικοί!
Υπήρξαν αρκετές φορές περιπτώσεις, που δυτικές χώρες “έσπασαν” εξ ίσου προσοδοφόρα συμβόλαια (ίσως και πιο προσοδοφόρα) με τρίτες χώρες, οι οποίες έδειχναν αποσταθεροποιητική γεωπολιτική συμπεριφορά.
Για παράδειγμα, όταν η Γαλλία αρνήθηκε να παραδώσει τα ελικοπτεροφόρα σκάφη που είχε κατασκευάσει για τη Ρωσία (μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία).
Ή η άρνηση των ΗΠΑ να παραδώσουν τα υπερσύγχρονα αεροσκάφη F-35 στην Άγκυρα, μετά την εξαγορά ρωσικών πυραύλων S-400 από το καθεστώς Ερντογάν.
Τα σύγχρονα αμυντικά συστήματα μπορούν εύκολα να πουληθούν αλλού. Κι υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι αγοραστές…
Ύστερα το επιχείρημα των “μεγάλων ευρωπαϊκών επενδύσεων” στην Τουρκία, είχε νόημα όσο η Τουρκική οικονομία πήγαινε καλά. Όταν η Τουρκία βρίσκεται εδώ και μήνες στα πρόθυρα της πλήρους χρεοκοπίας, το πρόβλημα των ξένων επενδυτών εκεί δεν είναι πώς να μπουν, αλλά πώς να φύγουν! Όσον αφορά την “μεγάλη εσωτερική αγορά της Τουρκίας”, πόση αγοραστική δύναμη έχει η οικονομία μιας χώρας, που το νόμισμά της έχει χάσει από τις αρχές του έτους πάνω από το μισό της αξίας του – και συνεχίζει να πέφτει;
Το πραγματικό επιχείρημα πίσω από την “στήριξη της Τουρκίας” δεν είναι “οικονομίστικο”. Είναι κυρίως γεωπολιτικό! ‘Η μάλλον εμφανίζεται ως “γεωπολιτικό”…
* Μας λένε, δηλαδή, ότι “δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία” για λογαριασμό της Δύσης συνολικά. Κυρίως μας λένε, ότι δεν θέλουν να “χαρίσουν” την Τουρκία στη Ρωσία!
Το επιχείρημα αυτό κάποτε είχε κάποιο νόημα. Κυρίως στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά τώρα έχει καταντήσει εντελώς “απολίθωμα” και εμμονή της ψυχροπολεμικής εποχής…
–Πρώτον, αν η Τουρκία αποκόπτονταν από τη Δύση και προσκολλούνταν στη Ρωσία, δεν θα έχανε η Δύση. Θα έχανε πάνω απ’ όλα η ίδια η Τουρκία! Η οποία έχει ανταγωνιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα προς της Ρωσία. Έχει αντίθετες επιδιώξεις με τη Ρωσία και στην Συρία και στη Λιβύη και παντού.
Και ιστορικά αλλά – και κυρίως – σήμερα.
Η Ρωσία “παίζει” την Τουρκία, παρά τις προστριβές της σε όλα αυτά τα μέτωπα, για να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ. Αλλά όταν το πετύχει, η Ρωσία θα είναι πια “βαρίδι” για την Ρωσία – όχι “γεωπολιτικό χαρτί” για τους ρωσικούς σχεδιασμούς…
–Δεύτερον, από την άλλη πλευρά, η ανοχή που δείχνει η Δύση συνολικά προς την Τουρκία, αποξενώνει από τη δυτική επιρροή μια σειρά από συμμάχους ή δυνητικούς συμμάχους της Δύσης στην περιοχή: Όπως η Ελλάδα και η Κύπρος βέβαια, αλλά και το Ισραήλ και η Αίγυπτος και ολόκληρη η Αραβική χερσόνησος (πλην Κατάρ) – αλλά και η Γαλλία μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Όλες αυτές οι χώρες έχουν συνεχείς γεωπολιτικές προστριβές με την Τουρκία του Ερντογάν. Κι έχουν συσπειρωθεί σε μια μείζονα αντι-τουρκική συμμαχία.
Όλες αυτές οι χώρες – πολύ μεγαλύτερες πληθυσμιακά και οικονομικά και πολύ σημαντικότερές γεωπολιτικά από την Τουρκία – θα συσπειρώνονταν γύρω από τη Δύση, αν οι δυτικές χώρες έπαυαν να δείχνουν ανοχή απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.
Αν η Δύση ήθελε πράγματι να αυξήσει τη γεωπολιτική της επιρροή, θα έπρεπε να στραφεί εναντίον της Τουρκίας και να συσπειρώσει όλες τις χώρες που έχουν ήδη συνασπιστεί εναντίον της!
Όσο ανέχεται η Δύση την Τουρκία, αυτή η τελευταία είναι βαρίδι και για τη Δύση! Την οδηγεί να χάνει συμμάχους…
* Βέβαια, η Τουρκία συμμετέχει στο ΝΑΤΟ και έχει δικαίωμα βέτο μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία. Όμως το ΝΑΤΟ είναι ήδη “εγκεφαλικά νεκρό”, όπως παραδέχονται πλέον πολλοί μέσα στην Ευρώπη – αλλά και στις ΗΠΑ πλέον.
Έτσι, η μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ σε κάτι που θα έχει λόγο και ρόλο στον σημερινό κόσμο έχει ήδη μπει στην ημερήσια διάταξη.
Και το τουρκικό βέτο στο “κλινικά νεκρό” ΝΑΤΟ, δεν εμποδίζει τις υπόλοιπες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ – ή κάποιες απ’ αυτές, σε πρώτη φάση – να προχωρήσουν σε νέα συμμαχία μεταξύ τους και με χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και κάποιες χώρες του Κόλπου.
Αυτή η προοπτική κερδίζει έδαφος όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό στον Ευρωατλαντικό κόσμο.
Αυτή την προοπτική εξέφρασε η πρωτοφανής δήλωση του απερχόμενου Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μάϊκ Πομπέο πριν λίγες μέρες.
* Την τάση αυτή – να “αξιολογούν” την Τουρκία πλέον ως βαρίδι για τη Δύση – την ενισχύει κι ένα ακόμα στοιχείο: Το γεγονός ότι η Άγκυρα εμφανίζεται ως προστάτης του τζιχαντισμού! Και στον Αραβικό κόσμο και στις δυτικές χώρες.
Αυτό καθιστά της Τουρκία απόλυτα επικίνδυνη για τα “κοσμικά” αραβικά καθεστώτα που απειλούνται άμεσα από τους τζιχαντιστές. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία είναι δύο χτυπητά παραδείγματα. Τώρα πλέον και η Σαουδική Αραβία…
Αλλά η προστασία των τζιχαντιστών καθιστά την Άγκυρα ύψιστο κίνδυνο και για τις ίδιες τις κοινωνίες της Ευρώπης! Που υφίστανται συνεχή τυφλά και πολυαίμακτα χτυπήματα από τους τζιζαντιστές!
Κι όποιος το παραβλέψει αυτό θα δει την εκλογική του επιρροή να συρρικνώνεται…
Κι έτσι η επιμονή της Τουρκίας, να στέλνει εργαλειοποιημένους λαθρομετανάστες στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας, απειλεί με διάλυση την ίδια την Ευρώπη. Όπου μια σειρά από χώρες της αρνούνται να δεχθούν τους δήθεν “πρόσφυγες” που στέλνει μαζικά η Άγκυρα – ή να της πληρώνουν “λύτρα” για να πάψει να τους στέλνει…
* Τέλος, το γεγονός ότι και η Ελλάδα και η Γαλλία κινούνται ήδη αυτόνομα για να δημιουργήσουν τοπικές συμμαχίες κατά της Τουρκίας στην μείζονα περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, βοηθά την συνολική αλλαγή στρατηγικής για τη Δύση…
Είναι πιθανό πλέον αυτό να προκύψει, όχι ως “άνωθεν επιλογή” των βραχυκυκλωμένων ελίτ των Δύσης, αλλά ως ανάγκη προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα.
–Η Δύση αν καλύπτει παλαιούς “συμμάχους” που ήδη συμμαχούν με τους εχθρούς της Δύσης, θα χάνει συνεχώς.
–Αν αντίθετα τολμήσει να αναζητήσει νέους συμμάχους, “θυσιάζοντας” την ήδη “χαμένη” και “καμένη” Τουρκία, θα κερδίσει πολλαπλά.
Η αναδιάρθρωση του ΝΑΤΟ με περιθωριοποίηση της Τουρκίας προκύπτει ως “ανάγκη” για τη Δύση – όχι ως “χαριστική κίνηση” προς την Ελλάδα.
Ως μείζον γεωπολιτικό συμφέρον της Δύσης στις νέες συνθήκες – όχι ως προστασία των “αδύναμων” συμμάχων της.
* Εν όψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, η Ελλάδα προωθεί εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας. Και καλά κάνει.
Είναι πολύ σημαντικό να φρενάρει – ή να ματαιωθεί – η τελική παράδοση στην Τουρκία, των υποβρυχίων (για την ακρίβεια των κρίσιμων τεχνολογικών τους συστημάτων) από τη Γερμανία.
Κάτι τέτοιο δεν θα “σώσει” μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο. Θα σώσει τελικά και την ίδια την ΕΕ. Γιατί μια Ένωση που όχι μόνο δεν καλύπτει αμυντικά τις χώρες-μέλη της, αλλά εξοπλίζει συνεχώς τους εχθρούς των μελών της, ΔΕΝ είναι Ένωση! Και πολύ σύντομα θα το πληρώσει ακριβά…
Καλό είναι, λοιπόν, να προβάλουμε το στόχο αυτό. Χωρίς βέβαια να υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να τον πετύχουμε άμεσα…
Αλλά το πιο σημαντικό είναι, αμέσως μετά να προχωρήσουμε στη δημιουργία αμυντικών συμφώνων με Αίγυπτο και Γαλλία. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Αν το κάνουμε, θα αρχίσουν να μας λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν στο εξής. Και πολύ σοβαρά μάλιστα. Δεν θα είμαστε τα “καλά παιδιά” πλέον…
Αλλά θα είμαστε “υπολογίσιμοι παίχτες”.
Αν δεν το κάνουμε, δεν θα είμαστε ούτε για λύπηση…
ΥΓ.1 Θα αποκτήσουμε στρατηγική κατά της Τουρκίας, όταν θα αποκτήσουμε ενεργές συμμαχίες εναντίον της. Τώρα αυτές οι συμμαχίες δημιουργούνται χωρίς εμάς. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να προσχωρήσουμε. Αυτό δεν είναι “επιλογή” για μας. Είναι ανάγκη επιβίωσης! Και μοναδική ευκαιρία…
ΥΓ.2 Η Τουρκία μεγιστοποιεί την επιρροή της όσο την ανέχονται οι δυτικοί σύμμαχοί της και την “παίζουν” οι Ρώσοι για να διαλύσουν τη δυτική συμμαχία.
Αν οι δυτικοί αναζητήσουν αλλού σημαντικότερους συμμάχους, στους εχθρούς της Τουρκίας, τότε η Άγκυρα θα βρεθεί σε γεωπολιτικό κενό.
Δημιούργησε πολλαπλάσιους εχθρούς γύρω της και θα γίνει “βαρίδι” και για της Ρωσία πια αλλά και για τη Δύση.
Και τότε θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ περισσότερα προβλήματα στο εσωτερικό της από αυτά που δημιουργεί συνεχώς στους γύρω της…
ΥΓ.3 Αν θέλουμε να γίνουμε “ρεαλιστές” επιτέλους, ας αρχίσουμε να σκεπτόμαστε με όρους ρεαλισμού: Δηλαδή με όρους ισχύος, συνδυασμών ισχύος και ισορροπιών ισχύος.
Γιατί το να διαπραγματευόμαστε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με όσους ευθέως και απροσχημάτιστα τα απειλούν δεν είναι “ρεαλισμός”¨.
Είναι ενθάρρυνση του εχθρού μας και επιβράβευση της επιθετικότητάς του. Και μάλιστα τη στιγμή, που όλο και περισσότεροι εχθροί συνασπίζονται εναντίον του.
Αυτό το τελευταίο δεν το λες και… “ρεαλισμό”!
http://lastpoint.gr/
