Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε στο τέλος του αγώνα, που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2018 μετά τη σημερινή απόφαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του υπουργείου Οικονομικών για την επιβολή κυρώσεων στην κατοχική δύναμη Τουρκία στη βάση του νόμου CAATSA, που ψηφίστηκε από το Κογκρέσο για να τιμωρούνται οι εχθροί της Αμερικής.
Η ικανοποίηση των ανθρώπων που έδωσαν τις όμορφες μάχες και τις κέρδισαν είναι πολύ μεγάλη. Για πρώτη φορά στην ιστορία, η Τουρκία τιμωρήθηκε για τις αντισυμμαχικές ενέργειές της. Θα έπρεπε να είχε τιμωρηθεί προ πολλού για ένα σωρό απαράδεκτες πράξεις της, με πρώτη την άνανδρη εισβολή εναντίον της Κύπρου. Αλλά μονίμως την έσωζαν οι Αμερικανοί και οι Νατοϊκοί.
Για να φτάσουμε στο τέλος του 2020 και να αναγκαστεί ο μεγαλύτερος φιλότουρκος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, να υπογράψει τις κυρώσεις εναντίον της χώρας που προστάτευε τα τελευταία δύο χρόνια. Ήταν τόσο το πάθος του για την Τουρκία, που έφτασε στο σημείο να ενημερώσει τον Ταγίπ Ερντογάν, ένα ξένο ηγέτη για τις προθέσεις της Αμερικής, αποκαλύπτοντας κρατικά μυστικά της υπερδύναμης.
- Επειδή οι ελληνικής καταγωγής οπαδοί του κ. Τραμπ άρχισαν ένα νέο αφήγημα, ότι δηλαδή ο σημερινός Πρόεδρος να τόλμησε να τιμωρήσει την Τουρκία, ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους:
Αυτός που κίνησε τις διαδικασίες ήταν ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, ο οποίος δυσκολεύθηκε πολύ να πείσει τον κ. Τραμπ. Αν ο τελευταίος τον άκουγε, και δεχόταν να επιβληθούν οι κυρώσεις πριν τις εκλογές, το αποτέλεσμα των προεδρικών θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό.
Ο κ. Πομπέο κίνησε τις διαδικασίες υπό την πίεση των Αμερικανών νομοθετών. Κάποια στιγμή το καλοκαίρι, και μετά την κατάθεσή του ενώπιον της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, είχε καταλάβει ότι ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ και άλλοι νομοθέτες, ανάμεσά τους και Ρεπουμπλικάνοι, είχαν εξεύρει τρόπους για να αναγκάσουν τον κ. Τραμπ να αλλάξει στάση.
Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών είχε έτοιμα τα πακέτα των κυρώσεων. Ο κ. Τραμπ επέλεξε το πιο ανώδυνο, αν και πρέπει να τονίσουμε ότι όταν η Αμερική κτυπά με κυρώσεις, τα πράγματα γίνονται καταθλιπτικά για τη χώρα που πλήττεται. Θα το δούμε στην πορεία.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το υπουργείο των Εξωτερικών επίσπευσε τις διαδικασίες όταν ο κ. Μενέντεζ και άλλοι νομοθέτες «πέρασαν» την υποχρέωση του Προέδρου για επιβολή των κυρώσεων μέσω μίας πρόνοιας στο νόμο για τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Ήταν μία πανέξυπνη κίνηση και ο κ. Πομπέο, που δεν τρώει κουτόχορτο το κατάλαβε. Οπότε το δίλημμα ήταν αυτό:
Είτε ο Πρόεδρος Τραμπ επιβάλλει μόνος του τις κυρώσεις, είτε εξαναγκάζεται από τους νομοθέτες να τις επιβάλει;
Και βεβαίως, επιλέχθηκε η πρώτη λύση, διότι με τον τρόπο αυτό βάζει και θεμέλια για το μέλλον. Θα έχει να λέει ότι ήταν ο Πρόεδρος που τιμώρησε την Τουρκία.
Ξεχνούν οι οπαδοί του ότι ήταν αυτός που έδωσε το πράσινο φως στον Ερντογάν για να εισβάλει στη Συρία, στο Κουρδιστάν, στη Λιβύη, στο Ιράκ και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ξεχνούν ότι δεν σταμάτησε τον ισλαμιστή Πρόεδρο της Τουρκίας όταν απειλούσε την Ελλάδα και την Κύπρο. Ο κ. Τραμπ αναγκάστηκε από τις εξελίξεις να επιβάλει τις κυρώσεις. Και γι’ αυτό επέβαλε τις πιο «μαλακές», αν και πιστεύω ότι θα προκαλέσουν ζημιά στην κατοχική δύναμη.
Πρέπει να διευκρινίσω επίσης διότι βλέπω να γράφονται λάθος πληροφορίες, τα εξής:
- Πρώτον: Οι κυρώσεις επιβλήθηκαν από την αμερικανική κυβέρνηση στη βάση του νόμου CAATSA που τιμωρεί τους εχθρούς της Αμερικής. Άρα οι κυρώσεις επιβλήθηκαν με απόφαση του προέδρου Τραμπ και των υπουργών Εξωτερικών και Οικονομικών.
- Δεύτερον: Αυτή η απόφαση δεν έχει σχέση με την πρόνοια του νόμου για τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Ο κ. Τραμπ ανακοίνωσε ήδη ότι θα καταθέσει βέτο για το νόμο αυτόν, που υπερψήφισαν η Βουλή και η Γερουσία και μάλιστα με πλειοψηφία που θα νικήσει το βέτο.
Οπότε, όταν ο κ. Τραμπ υποβάλει το βέτο, θα ψηφίσουν ξανά τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ για να ακυρώσουν το βέτο του.
Άρα πρόκειται για δύο διαφορετικές διαδικασίες…
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι κυρώσεις είναι ένα γεγονός. Η Ομογένεια έπραξε το καθήκον της, αν και στην αρχή διάφοροι «ηγέτες» και ηγετίσκοι μας ειρωνεύονταν ότι θα φάμε τα μούτρα μας.
Όπως πάντα, η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή. Στην πορεία μας είμασταν μόνοι μας, αλλά στο τέλος, στα πανηγύρια, μαζεύτηκαν πολλοί. Κανένα πρόβλημα. Αλλά τούτη η υπόθεση των F-35 και των S-400 έδειξε ότι ακόμα και σήμερα ο Δαυίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Κρατείστε αγαπητοί αναγνώστες τα ονόματα αυτών που δικαιούνται συγχαρητήρια: Νίκος Μούγιαρης, ο Έλληνας Πατριώτης που χρηματοδότησε την προσπάθεια, ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ με άλλους συναδέλφους του νομοθέτες, όπως ο Κρις βαν Χόλλεν και οι ακτιβιστές του HALC με τον ηγέτη τους, Έντι Ζεμενίδη. Σημαντική η προσφορά της Γεωργίας Λογοθέτη. Ακόμα και όταν χάνονταν μάχες, σήκωναν ανάστημα. Και έτσι φτάσαμε εδώ. Είναι πολύ μεγάλη στιγμή αυτή. Όσοι ζήσαμε την προσπάθεια για την επιβολή του εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, θεωρούμε ότι τούτη η νίκη είναι μεγαλύτερη από εκείνη…
