Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η τραγική εξέλιξη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η επώδυνη συνθηκολόγηση στην οποία σύρθηκε η Αρμενία, θα πρέπει να αφυπνίσουν. Όχι μονάχα γιατί επιβεβαιώνουν πως η επιλογή της σύγκρουσης παραμένει μια απολύτως ενεργή επιλογή σε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται, αλλά και γιατί – μεταξύ άλλων – πιστοποιούν με τρόπο δραματικό δυο ακόμη κρίσιμες παραδοχές που έχουν την δική τους ξεχωριστή σημασία…
Η πρώτη, σχετίζεται με τις ιστορικές συγκρούσεις μεταξύ των Εθνών, οι οποίες επίσης παραμένουν ενεργές στο βάθος του χρόνου, είτε ως ιστορικό δίκαιο της μίας πλευράς είτε ως αναθεωρητική επιδίωξη της άλλης πλευράς, και όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, το Δίκαιο του ισχυρού θα επιχειρήσει να επιβάλει την δική του εκδοχή στο αποτύπωμα της Ιστορίας, με την Διεθνή κοινότητα να αρκείται όπως πάντα στο ρόλο του θεατή.
Η δεύτερη αφορά στο ρόλο της άτυπης πέμπτης φάλαγγας που όσο και αν συγκαλύπτεται πίσω από επικοινωνιακές πιρουέτες, παραμένει στην ουσία του σταθερός, απεχθής, αμφιλεγόμενος και εν τέλει επιζήμιος, αφού η μοναδική της αρμοδιότητα είναι να επισφραγίσει την ήττα και την κρίσιμη στιγμή να προσδώσει νομιμοφάνεια και επίπλαστη εγκυρότητα σε μια εθνική τραγωδία. Σε ότι αφορά τώρα τα καθ’ ημάς και την αναγκαία αντιστοίχισή τους με όλα τα παραπάνω…
Η Ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να κινείται χωρίς πυξίδα και να καρκινοβατεί στην λογική της «μη πρόκλησης», την στιγμή που η επιθετική Τουρκία διευρύνει τις διεκδικήσεις της, ενώ οι «σύμμαχοι» της χώρας μας κλιμακώνουν τις δικές τους πιέσεις – προς το παρόν «διακριτικά» – στην κατεύθυνση της δραστικής συρρίκνωσης των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Από τα εκρηκτικά γεγονότα στον Έβρο με την οργανωμένη απόπειρα μαζικής εισβολής μεταναστών στο πλαίσιο μιας υβριδικής πολεμικής επιχείρησης, μέχρι την τελευταία προκλητική τουρκική NAVTEX αλλά και την συστηματική αμφισβήτηση Εθνικής κυριαρχικής παρουσίας πάνω στα Ελληνικά νησιά, αυτό που παρατηρούμε, είναι πως σε όλο το εύρος του Ελληνοτουρκικού συστήματος, έχει ενεργοποιηθεί ένα περίεργο και
ιδιαιτέρως ανησυχητικό σκηνικό.
Η Τουρκία υλοποιεί με τρόπο συστηματικό και ενιαίο το στρατηγικό της σχέδιο. Ροκανίζει το status των Διεθνών Συνθηκών, αμφισβητεί σταθερά και έμπρακτα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, επεκτείνει την αναθεωρητική της αντίληψη ακόμη και σε ζητήματα που σχετίζονται με τον σκληρό πυρήνα της Ελληνικής Εθνικής κυριαρχίας, διευρύνει το διεθνοδικαιικό αποτύπωμα της πειρατικής της παρέμβασης, με χειρισμούς και πρωτοβουλίες που διεμβολίζουν την περιφερειακή ατζέντα και προσθέτουν νέα διλήμματα που εισβάλουν στην Ημερήσια Διάταξη και οσονούπω με κάποιον τρόπο θα πρέπει να επιλυθούν.
Όλα τα παραπάνω – και αυτό είναι το σημαντικό – δεν συνιστούν επιμέρους αποσπασματικές παρεμβάσεις, αλλά μια συστηματική προσπάθεια στο πλαίσιο μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης στρατηγικής διαχείρισης που δομείται πάνω σε πολύ συγκεκριμένες επιδιώξεις.
Στον αντίποδα η Ελλάδα διαχειρίζεται χρόνο. Χρόνο που αγοράζεται με πανάκριβες υπαναχωρήσεις και συμβιβασμούς, και στο σύνολό του εξαργυρώνεται στο πολιτικό χρηματιστήριο διασφαλίζοντας σχετική μακροημέρευση σε μια ελίτ που λυμαίνεται την πολιτική εξουσία και προεξοφλεί γραμμάτια κατ’ απαίτηση τρίτων.
Και εκεί εξαντλείται ο «στρατηγικός» σχεδιασμός αυτής της ελίτ. Στην ωφελιμιστική διαχείριση του χρόνου για την ίδια… Στην τακτική διαχείριση ενός μοντέλου εκφυλιστικών συμβιβασμών για την χώρα… Και στην επικοινωνιακή διαχείριση του γεωπολιτικού ταμείου που βρίσκεται μονίμως στα κόκκινα, στο πλαίσιο της συστηματικής της προσπάθειας να εξοικειωθεί η κοινωνία με τα χειρότερα που είναι μπροστά.
Ο ετήσιος απολογισμός της αλληλουχίας των κλιμακούμενων τουρκικών προκλήσεων, πέρα από τα όποια ταρατατζούμ, δεν είναι θετικός για την χώρα. Υπάρχουν τρία σημαντικά ζητήματα με ιδιαίτερο συμβολισμό, με ξεχωριστή βαρύτητα και δυστυχώς με αρνητική συμβολή στις διαφαινόμενες εξελίξεις, που αξίζει τον κόπο να καταγράψουμε.
Πρώτον: Η επιτυχημένη ανάσχεση της οργανωμένης εισβολής μεταναστών που χορογραφήθηκε από την Τουρκική στρατοχωροφυλακή με πολιτική εντολή της Τουρκικής ηγεσίας, δεν συνοδεύτηκε από την αναγκαία αποφασιστικότητα που θα μπορούσε να ακυρώσει στην πράξη την αποτελεσματικότητα αυτού του εργαλείου πολλαπλής πίεσης που συνθλίβει την χώρα στις Ευρωτουρκικές Συμπληγάδες. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις σε βάρος των κατοίκων στα νησιά του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου που ακολούθησαν, η μεταναστευτική πολιτική που παραμένει απολύτως ευθυγραμμισμένη με τα ψευτοανθρωπιστικά πρωτόκολλα των αβανταδόρων των ΜΚΟ και η διαρκής υποχωρητικότητα απέναντι στις απαιτήσεις των Γερμανών, συνιστούν μια λάθος επιλογή, που έστειλε το λάθος μήνυμα στον λάθος χρόνο σε όλους τους δυνητικούς αποδέκτες, καθηλώνοντας την χώρα μας σε ένα διαρκές καναβάτσο, με την υποχρέωση να ξοφλήσει έναν υπέρογκο λογαριασμό.
Δεύτερον: Η επιχειρησιακή αντιμετώπιση της οργανωμένης απόπειρας της Τουρκίας να αμφισβητήσει πολλαπλά και σε πολλαπλά πεδία τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα ΚΑΙ με το ORUC REIS αλλά ΚΑΙ με συνδυασμένη αεροναυτική παρουσία, παρέμεινε ημιτελής.
- Πριν απ’ όλα γιατί επέδειξε ανεπίτρεπτες ανοχές στο κρεσέντο των Τουρκικών παραβιάσεων.
- Δεύτερον γιατί συνολικά διευκόλυνε τους Τούρκους επιτελείς να δοκιμάσουν πολλαπλά και εν τέλει να «διαβάσουν» λεπτομερώς τα όρια της κυρίαρχης Ελληνικής στρατηγικής σκέψης.
- Τρίτον γιατί όχι μονάχα δεν αντιμετώπισε με όρους Ελληνισμού την κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας, αλλά φρόντισε να καταστήσει σαφές ότι στο επιχειρησιακό επίπεδο αποστασιοποιείται ουσιαστικά από τα τεκταινόμενα στην Κύπρο.
- Τέταρτον γιατί διεμήνυσε την καταφανή απροθυμία της Ελλάδας να δραπετεύσει από την πεπατημένη επιχειρησιακή και αμυντική λογική, με κορυφαία πράξη εθνικής ανευθυνότητας, την αποστασιοποίηση από το νέο δυναμικό εγχείρημα που θα σηματοδοτούσε η στρατηγική συνεργασία με την Γαλλία.
- Πέμπτον γιατί πρακτικά δεν υπερασπίστηκε τον Αρχιπελαγικό χαρακτήρα του Αιγαίου, εγγράφοντας έτσι πολύ αρνητικές υποθήκες εν όψει εξελίξεων.
Και φυσικά επισφράγισμα όλων αυτών των ανερμάτιστων χειρισμών, ήταν η πρωτοφανής απόφαση να εκχωρήσει σε περίοδο προπαρασκευής πολεμικών επιχειρήσεων, ζωτικό χώρο στην Τουρκία με την σταδιακή και διαρκή διολίσθηση των Εθνικών «κόκκινων γραμμών» και με τον συμβιβασμό σε μια Ελλάδα στριμωγμένη στα 6 νμ.
Τρίτον: Η διπλωματική αντεπίθεση υπήρξε αποσπασματική, φοβική και άτολμη. Καθηλωμένη στα όρια που της επέβαλαν οι διεκδικήσεις φίλων και ανταγωνιστών. Αυτοτελώς γονατογραφημένη και όχι ενταγμένη οργανικά και αναπόσπαστα σε έναν ενιαίο στρατηγικό σχεδιασμό που θα της προσέδιδε δυναμισμό, πρόσθετα όπλα στην διαχείριση της ανταγωνιστικής επιχειρηματολογίας και διαφορετική διαβάθμιση στις προσλαμβάνουσες της Διεθνούς κοινότητας. Υπήρξε με δυο λόγια ένα παρακολούθημα της επιθετικής τουρκικής Διπλωματίας, που αδυνατεί εμφανώς να υπερασπιστεί ακόμη και τις όποιες ελάχιστες θετικές πλευρές ανέδειξε μέσα στην αποσπασματικότητά της.
Η επικοινωνιακή διαχείριση όλων των παραπάνω, είχε ως στόχο τα μυαλά και τις συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών. Κυβέρνηση και στρατευμένα ΜΜΕ, βρήκαν τον τρόπο να αλιεύσουν επιχειρήματα αμφιλεγόμενης σοβαρότητας αλλά ωστόσο αποτελεσματικά στην προσπάθεια παραπλάνησης της Ελληνικής κοινωνίας. Και το έκαναν με την προσφιλή μέθοδο που δεν είναι άλλη από το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα και την πρακτική της επικοινωνιακής «υπερτιμολόγησης» ασήμαντων ανθυπολεπτομερειών.
Οι εξελίξεις ωστόσο τρέχουν και τα δεδομένα που καταγράφονται στο πραγματικό γεωπολιτικό τεφτέρι, δεν είναι διόλου αισιόδοξα ούτε για την πραγματική κατάσταση επί του πεδίου, ούτε βεβαίως και για το κλίμα που διαμορφώνεται στο περιβάλλον των συμμαχικών δομών από τις οποίες περιμένει την λύτρωση η πολιτική τάξη της χώρας. Έτσι…
Μεσούσης της αντιπαράθεσης και με την Τουρκία να έχει προσδώσει πολεμικά χαρακτηριστικά στην κλιμάκωση της επιθετικότητάς της, η Ελλάδα πετάει λευκή πετσέτα διαμηνύοντας προθέσεις ανεπίτρεπτου συμβιβασμού, παραιτούμενη από τις διεθνείς της υποχρεώσεις και συρρικνώνει την εθνική κόκκινη γραμμή στα 6 νμ υπετροφοδοτώντας έτσι τις ορέξεις της βουλιμικής Τουρκίας σε βάρος της χώρας μας.
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές διεθνώς παράδοξο από μία χώρα η οποία την στιγμή που θα έπρεπε να μεγιστοποιήσει τις απαιτήσεις της δημιουργώντας αναχώματα έναντι του επιτιθέμενου και τοποθετώντας την Διεθνή Κοινότητα ενώπιον των ευθυνών της, αυτή αποφασίζει να υποστείλει την σημαία από τα αυτονόητα, παραδίδοντας τα κλειδιά στον αδίστακτο πειρατή.
Και φυσικά δεν είναι το μόνο παράδοξο αφού το ναυάγιο της Ελληνογαλλικής αμυντικής συνεργασίας, μπορεί να καταγραφεί μόνο ως πεμπτοφαλαγγίτικη αυτοκτονική στάση απέναντι στην χώρα που αποδυνάμωσε την αμυντική της ισχύ και ανέκοψε την αναβάθμισή της σε πρωταγωνιστικό περιφερειακό δρώντα στο περιβάλλον μιας νέας δυναμικής στρατηγικής διεργασίας.
Τα επίχειρα από την αντιφατική διαχείριση του μεταναστευτικού, έρχονται για πολλοστή φορά από τους συμμάχους μας στην ΕΕ, με την κυρία Γιόχανσον να απαιτεί διερεύνηση για τις καταγγελίες των «φιλάνθρωπων» που ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα προβαίνει σε επαναπροωθήσεις.
Ομοίως εχθρική απέναντι στην χώρα μας είναι και η έκθεση του State Department για το ασαφές και απροσδιόριστο των θαλασσίων συνόρων, όπως επίσης και η απαράδεκτη υποστήριξη που προσφέρει στην Τουρκία, αναφορικά με την αμφισβήτηση Εθνικού Εναερίου Χώρου της Ελλάδας.
Την ίδια στιγμή, η Θράκη απογυμνωμένη πλήρως από μια συνολική στρατηγική οχύρωση, που δεν είναι μόνο η αμυντική της θωράκιση αλλά ένα ολοκληρωμένο πολιτισμικό, αναπτυξιακό, εκπαιδευτικό, διπλωματικό κλπ προστατευτικό πλέγμα, παραμένει στο επίκεντρο της Τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, και στα κακώς κείμενα τίποτε μα τίποτε δεν φαίνεται να αλλάζει.
Και όλα αυτά σε μια ιστορική εποχή που οι επιδιωκόμενες διευθετήσεις και η αναζήτηση νέων επιπέδων στην περιφερειακή ισορροπία, επαναφέρουν στο προσκήνιο την παράμετρο «συγκρούσεις» με τρόπο δραματικό…
Σε μια ιστορική εποχή κατά την οποία η αναθεωρητική Τουρκία αναγορεύεται σε ενορχηστρωτή της περιφερειακής αποσταθεροποίησης με την ιδιότυπη ανοχή ή και ενθάρρυνση όλων των ισχυρών αφού οι πάντες προσβλέπουν σε ρευστοποίηση των γεωπολιτικών ωφελημάτων που προκύπτουν…
Και φυσικά σε μια ιστορική εποχή κατά την οποία τα γεωπολιτικά κέρδη ανατροφοδοτούν και αποθρασύνουν την Τουρκική επιθετικότητα ενώ τίποτε δεν αποκλείει στην δυναμική των συγκρούσεων να δρομολογηθούν ακόμη και ανέλπιστες επαναπροσεγγίσεις μηδέ εξαιρουμένης και της πιθανής επαναπροσέγγισης της Τουρκίας με το Ισραήλ, η οποία δεν αποκλείεται να είναι πιθανό συνεπακόλουθο της τραγικής εξέλιξης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Δυστυχώς οι εξελίξεις αναμένεται να είναι ραγδαίες. Η Ελληνική πολιτική τάξη το μόνο που φροντίζει να ανατροφοδοτεί είναι τις αυταπάτες της και συνακόλουθα την βουλιμία της αναθεωρητικής Τουρκίας. Το δίδαγμα από την τραγική κατάληξη με τον οδυνηρό συμβιβασμό της Αρμενίας σε μια ταπεινωτική υπογραφή που δεν παίρνεται πίσω, φαίνεται πως δεν γίνεται μάθημα για κανέναν και όταν θα έρθει η ώρα για το ταμείο, τίποτε δεν θα διορθώνεται αν δεν αφυπνιστούμε ως κοινωνία όσο ακόμη υπάρχει χρόνος… Εάν υπάρχει…
militaire.gr/
