Κανένας δεν δικαιολογεί ούτε νομιμοποιεί τις τρομερές εγκληματικές πράξεις του γερμανικού στρατού Κατοχής σε βάρος των Ελλήνων. Ούτε φυσικά την εξόντωση των Ελλήνων πολιτών εβραϊκού θρησκευματος. Αλλά οι Γερμανοί είχαν γνωστοποιήσει ποια αντίποινα θα έκαναν για κάθε σκοτωμένο στρατιώτη ή αξιωματικό. Άρα σκοτώνοντας ο ΕΛΑΣ ή ο ΕΔΕΣ έναν Γερμανό με στολή ήταν βέβαιο ότι θα επακολουθήσουν φοβερά αντίποινα. Η Ελλάδα είχε κάνει το πατριωτικό καθήκον της το 1940-41 με το παραπάνω.
Μετά το ΟΧΙ του Ι.Μεταξά που το ενστερνίστηκε σύσσωμος ο ελληνικός λαός, η Ελλάδα αμύνθηκε επί 7 μήνες περίπου όσο μπορούσε και με το παραπάνω. Αυτή η χρονική περίοδος είναι η τελευταία για την οποία μπορεί να είμαστε ως έθνος υπερήφανοι. Οι Γερμανοί στα οχυρά της γραμμής Μεταξά είχαν περισσότερα θύματα από ό,τι είχαν σε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία. Στην Κρήτη καταστράφηκε μεγάλο μέρος της αερομεταφερόμενης δύναμης αλεξιπτωτιστών (δεν επιχείρησαν άλλη φορά!).
Το 1941 οι υποδομές της χώρας μας από τον πόλεμο είχαν καταστραφεί. Η γνώμη σας είναι ότι έπρεπε να συνεχιστεί η όποια αντίσταση και να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα και περισσότερα καμμένα χωριά; Στα Καλάβρυτα ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε αιχμαλώτους με τα γνωστά αποτελέσματα (δολοφονία από τους Γερμανούς 696 Ελληνων κατοίκων της περιοχής). Νομίζω τέτοια «αντίσταση» την πλήρωσε πολύ ακριβά ο Ελληνικός λαός. Αλλά κάθε αντάρτης έγραψε κι από ένα βιβλίο και οι στρατευμένοι ιδεολογικά αριστερόστροφοι ιστορικοί έγραψαν και γράφουν ακόμη ύμνους για τον ΕΛΑΣ.
Διάβασα και το βιβλίο του Στέφανου Σαράφη «Ο ΕΛΑΣ», με κόκκινο (συμβολικό) εξώφυλλο. Στο 90 % του κειμένου υπάρχουν περιγραφές μετακινήσεων ανταρτών από χωριό σε χωριό και φαγοπότια με αιγοπρόβατα που τους παραχωρούσαν (από συμπάθεια ή από φόβο) οι χωρικοί. Ήταν μάλιστα χιλιάδες οι αντάρτες που έτρωγαν και του πουλιού το γάλα από τους χωρικούς. Την ίδια εποχή οι κάτοικοι των Αθηνών πεινούσαν και πέθαιναν από την πείνα.
Για τις εκτελέσεις στον Μελιγαλά ο Σαράφης γράφει δυο σειρές
μόνο: «Ο Μελιγαλάς καταλήφθηκε ύστερα απο τρεις ημέρες σκληρής μάχης εναντίον 1000 Ράλληδων που απέρριψαν προτάσεις μας για ανακωχή» αλλά δεν γράφει τίποτε για εκτελέσεις αιχμαλώτων στην «πηγάδα», καθώς και ολόκληρων οικογενειών. Για την εκτέλεση του Δ. Ψαρού, καίτοι αιχμαλώτου και πολιτικού φίλου του Σαράφη από το κίνημα του 1935 (αμφότεροι έκτοτε ήταν απότακτοι) κάνει το κορόϊδο.
Ο ΕΛΑΣ εκτελούσε επίσης όποιον συνέβαλε στη μεταφορά στρατιωτικών στη Μέση Ανατολή, αν και πήγαιναν εκεί για να συνεχίσουν να πολεμούν.
Η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμιά αξία εκείνη την εποχή και εξολοθρεύονταν από τον ΕΛΑΣ ολόκληρες οικογένειες (πχ στο Βαλτέτσι).
Εντελώς διαφορετική εκτίμηση έχω για την αντίσταση στις πόλεις κσι τα λιμάνια. Σαμποτάζ του Ιβάνωφ και του Αδάμ, ανατίναξη ΕΣΠΟ από την ΠΕΑΝ του Περρίκου, δράσεις της οργάνωσης Μπουμπουλίνα της Λέλας Καραγιάννη, η οργάνωση Κόδρος, και άλλες οργανώσεις που έκαναν σαμποτάζ, και κυκλοφορούσαν κρυφά εφημερίδες, μπράβο τους. Το έλεγε η καρδιά τους.
Πρέπει να διαβαστούν βιβλία κι από την άλλη πλευρά και από μη στρατευμένους συγγραφείς κι όχι μόνο αυτά της μεγάλης συνομοταξίας της στρατευμένης βιβλιογραφίας της αριστεράς.
Συμπέρασμα: η Εθνική Αντίσταση κόστισε στους Έλληνες δυσανάλογα μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και καταστροφές οικιών χωριών σε σχέση με το όφελος στην έκβαση του πολέμου. Οι Γερμανοί εξαιτίας της Εθνικής Αντίστασης έφεραν μόνο δυο επιπλέον μεραρχίες στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το μόνο κέρδος στη συμμαχική προσπάθεια, αλλά στους Έλληνες έμεινε δυστυχία, πόνος, χυμένο αίμα και χιλιάδες νεκροί!
