Ποίημα Ιωάν. Μαλτέζου.
Νύχτα βαθειά Ὀκτώμβριος κι ἡ Πίνδος χιονισμένη
καί ἡ σιωπή ξετσίπωτη…. θανάτου ἀγωνία….
μά ὁ Τσολιάς μας ἄγρυπνος, μέ λόγχη ἀκονισμένη,
προσμένει τήν θρασύτητα καί τήν ἀλαζονεία…
Ὀγδόντα χρόνια πέρασαν καί θά προσμένει πάντα,
ἐκεῖ φρουρός ἀκοίμητος, κεῖ πού τά κόκαλά του,
ἡ Ἱστορία φύτεψε, στό Ἔπος τοῦ Σαράντα,
-πιστός πρός τούς προγόνους του καί τά ἰδανικά του-
Κι ἡ Παναγιά στό πλάι του, παρηγοριά αἰώνια
κι ἀφοῦ ποτές δέν γύρισε, στό σπίτι στούς «δικούς του»
γιά σπίτι τοῦ χαρίστηκαν, οἱ ἄνεμοι τά χιόνια
καί οἱ γενιές πού πέρασαν, ‘πό κείνους τούς καιρούς του,
ὅλες «δικοί του» γίνανε…. ἡ οἰκογένειά του…
μαζί κι ἡ Ἡπειρώτισσα, τό γέννημα τοῦ θρύλου,
νά εἶν’ Ἡρώων ἔδαφος, τά μύρια μνήματά του
κι Ἐλευθερίας μνήμη μας καί ἱεροῦ ἀσύλου.
