Γράφει ο συνεργάτης μας
Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος - Φιλόλογος
Κάποτε, ως λέγει ένας μύθος του Αισώπου, ένα φίδι που το πατούσαν πολλοί άνθρωποι, συναντούσε το Δία. Ο Δίας του είπε: "Αν χτυπούσες τον πρώτο που σε πάτησε, ο δεύτερος δε θα είχε επιχειρήσει να το κάνει".
Ο λόγος περί των συνεχιζόμενων καταλήψεων στα ελληνικά σχολεία. Το γεγονός ότι αυτές είναι παράνομες, διότι καταλαμβάνουν και αποκλείουν, δικαιολογημένα ή μη, δημόσια περιουσία, δε χωρεί αμφισβήτηση και αμφιβολία. Η ουσία, όμως, πιστεύω ότι βρίσκεται αλλού, βαθύτερα, κάπου πλέον ουσιαστικότερα.
Το ιερό βήμα της κρίσης βρίσκεται στην υπερβολική ανοχή που έως τώρα έχει επιδείξει ως προς αυτό, η ελληνική κυβέρνηση. Μία ανοχή, που, φαντάζομαι, στην προσπάθειά της ν᾿ αμβλύνει τις περαιτέρω διαταραχές στην εκπαίδευση και στον τομέα της Παιδείας, στην κύρια βάση της, αναμένει παθητικά την επιποθούμενη φιλοτιμία των μαθητών των καταλήψεων, να παύσουν τις κινητοποιήσεις τους ένεκα της κόπωσης που αργά αλλά σταθερά παρατηρείται.Τα παιδιά, όμως, οι μαθητές των 15, 16 και 17 ετών συχνότατα φέρονται, σε μεγάλο ποσοστό, με αξιοζήλευτη εμβρίθεια και νηφαλιότητα, σοβαρότητα και υπευθυνότητα που θα ζηλεύαμε πολλοί από εμάς, σήμερα, μεγαλύτεροί τους. Αυτοί οι νέοι, η συντριπτική πλειονότητα, δηλαδή, της μαθητιώσας νεότητας επιθυμεί να επιστρέψει στα θρανία, μελετάει, όσο μπορεί, κατά μόνας και συνεχίζει την προσπάθεια της μορφώσεως ακόμη και με κλειστά σχολεία. Επομένως, για ποια κατάληψη μιλάμε και γράφουμε; Και, αλήθεια, έως πότε οι λίγοι θα επιβάλουν κάθε, σεβαστή καθόλα, πλην όμως αχαρακτήριστη και ακατάκριτη, επιθυμία τους σε βάρος των πολλών και δη της πλειονότητας και πλειοψηφίας;
Τα σχολεία πρέπει ν᾿ ανοίξουν εχθές! Πειθαρχικές κυρώσεις των μαθητών, καταγραφή των απουσιών όσων συντελούν και συμμετέχουν στις καταλήψεις είναι κάποια από τα άμεσα μέτρα που πρέπει άμεσα να επιληφθούν για να επανέλθει η εκπαιδευτική ευνομία και κανονικότητα στα σχολεία της Χώρας.
Με κλειστά σχολεία φθάσαμε στο σημείο να "καμαρώνουμε" επιθέσεις μαθητών σε γονείς που τόλμησαν να ζητήσουν το αυτονόητο: το δικαίωμα και την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών τους στην εκπαίδευση.
Με κλειστά σχολεία φθάσαμε να δυσανασχετούμε κάθε φορά που πίπτει στην αντίληψή μας ότι μαθητές προπηλάκισαν καθηγητές, κατέστρεψαν τεχνολογικό και σχολικό εξοπλισμό, καταπάτησαν δημόσια περιουσία.
Με κλειστά σχολεία χάθηκε κάθε ίχνος σεβασμού και αξιοπρέπειας μεταξύ όλων, κυρίως δε, απέναντι στους σύγχρονους δασκάλους και καθηγητές που, στην πλειονότητά τους, αγωνίζονται ενσυναίσθητα και κοπιάζουν για να "μορφώσουν" νου στα παιδιά μας, στο αύριο και στο μέλλον της Ελλάδας.
Η μάχη των ιδεών, κάθε απόπειρα διατήρησης εκπαιδευτικών κεκτημένων και διεκδίκησης πολύ περισσότερων εκπαιδευτικών αγαθών, τα οποία και σαφέστατα απουσιάζουν σήμερα από τη δημόσια εκπαίδευση - κανείς δε διαφωνεί ως προς αυτό - συντελείται με δημοκρατικό τρόπο, μέσα στις τάξεις, με ανοιχτά σχολεία και ανοιχτά μυαλά στο διάλογο και στην εκπαιδευτική διαβούλευση.
Ανοιχτά σχολεία, λοιπόν, εχθές! Και όταν αυτό συμβεί, θεωρώ πως είναι ζήτημα ελάχιστων ημερών, θα έχουν εφαρμογή όσο ποτέ άλλοτε εκείνοι οι στίχοι του αλεξανδρινού ποιητή, που αλήθεια, πολύ εκοπίασε για την Παιδεία στην εποχή του: «Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων. Τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, καί κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμάμαι. Εμπρός κοιτάζω τ᾿ αναμμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη δώ και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μικραίνει, τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν».
