Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, ιδρυτικού μέλους του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Αθήνα 27 Οκτωβρίου 2020
Οι πλείστοι Έλληνες θα θυμούνται την σατιρική –κωμική –κοινωνική ελληνική κινηματογραφική ταινία: Οι Γερμανοί ξανάρχονται, που πρωτοπροβλήθηκε το 1948 και αφορούσε ένα εφιαλτικό όνειρο σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελάριου με πρωταγωνιστή της ταινίας τον γνωστό Σταύρο Οικονομίδη.
Τότε ήταν ένα εφιαλτικό όνειρο, που μας έφερνε στα τραγικά γεγονότα της γερμανικής κατοχής. Όμως σήμερα το όνειρο αυτό - εφιάλτης αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα με την άκρως επικίνδυνη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, την οποία στηρίζουν τα ίδια κράτη που είχαν συντελέσει στο ανείπωτο δράμα της κατοχής.
Πρώτη πάλι η Γερμανία που ανέκαθεν στήριζε και στηρίζει και θα στηρίζει τον Ερντογάν εναντίον μας, αλλά και των βορείων γειτόνων μας και στην συνέχεια η Ιταλία και Ισπανία, δύο τότε φασιστικά κράτη, που είχαν συμμαχήσει με τον Χίτλερ, η πρώτη ενεργητικά και η δεύτερη με την «ενεργή της» ουδετερότητα.Σήμερα ζούμε μια αντίστοιχη κατάσταση και ας μην έχουμε αυταπάτες. Η Γερμανία προμηθεύει παντοιοτρόπως την Τουρκία και κυρίως με όπλα που στρέφονται εναντίον όλων των γειτόνων της Τουρκίας και κυρίως στην σημερινή συγκυρία εναντίον της Ελλάδας, που μπαίνει όπως δείχνουν οι «αποχρώσες ενδείξεις» φραγμός στα αλαζονικά μεγαλοϊδεατικά του σχέδια του για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αποτελεί σταθερά στο χρόνο, δηλαδή δεν πρόκειται να αλλάξει. Γι’ αυτό και όλη η επιθετικότητά του ξεσπά εναντίον της πατρίδας μας, την οποία θέλει όχι μόνο να ακρωτηριάσει εδαφικά, αλλά να την υποτάξει στις ορέξεις του ως ισλαμοφασίστας επικυρίαρχος Σουλτάνος.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι χωρίς την αμέριστη στήριξη του από την Γερμανία, κυρίως με τα οπλικά συστήματα που του προμηθεύει η Γερμανία και ακολουθεί η Ισπανία και μετά η Ιταλία, και την οικονομική της στήριξη, αλλά και την άρνηση κυρίως της Γερμανίας για κυρώσεις, για εμπάργκο πώλησης όπλων κυρίως και οικονομικών κυρώσεων, η Τουρκία θα συνεχίζει την επιθετική της πολιτική που αρχίζει να παίρνει διεθνείς διαστάσεις, κυρίως με την Γαλλία κ.λπ.
Η Τουρκία βασικά, θα είχε προβεί και σε επιθετικές ενέργειες, αν δεν φοβόταν την υπεροχή της Ελλάδας στην θάλασσα. Σ’ αυτό συντελούν και τα υποβρύχια που διαθέτει. Αν όμως η Γερμανία προμηθεύσει με τα καινούργια υποβρύχια την Τουρκία, αμέσως αλλάζει τραγικά η ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο που αποτελεί την καρδιά της Ελλάδας, οπότε η προκλήσεις του Ερντογάν θα αυξηθούν σε ανεξέλεγκτο βαθμό, γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, αλλά και ο ελληνικός λαός ότι εκείνο που θα ισχύει στο Αιγαίο, που αφορά την Ελλάδα, όσο και την Κύπρο στην Ανατολική Μεσόγειο είναι μία συγκεκριμένη στρατηγική αποτροπής της επιθετικότητας της Τουρκίας.
Πρώτον, το φρόνημα του Έλληνα γενικά, που δυστυχώς η κυβέρνηση το αγνοεί ή το υπονομεύει (βλ. επιτροπή Αγγελοπούλου, ΕΛΙΑΜΕΠ κ.λπ), αντί να το ενισχύει και να προωθεί την ενότητα του ελληνικού λαού, μάλιστα τώρα που θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Ο Περικλής πολύ σωστά επεσήμανε στον περιβόητο επιτάφιο ότι το φρόνημα, η ψυχή ενός λαού είναι το πρώτον: «Το εύδαιμον, το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το έμψυχον…», δηλαδή η ανδρεία. (Θουκυδίδου ιστορία Β΄(42-43).
Δεύτερον, την ενίσχυση με κάθε τρόπο και μέσο και με κάθε θυσία της αποτρεπτικής δύναμης των ενόπλων μας δυνάμεων, γιατί η Τουρκία δρα με γνώμονα τον νόμο της ισχύος και όχι με την ισχύ του νόμου, δηλαδή με βάση τις διεθνείς συνθήκες και τους διεθνείς κανόνες και όπως είπε πάλι η μεγάλος μας διδάσκαλος Θουκυδίδης: «Οι φρόνιμοι, όταν δεν τους αδικεί κανείς, μένουν βέβαια, ήσυχοι, αλλά οι γενναίοι, όταν αδικούνται, πολεμούν και όταν ο πόλεμος τους ευνοήσει, κάνουν πάλι ειρήνη». (Θουκυδίδου, Ιστορία Α΄120).
Τρίτον, με τις απαραίτητες συμμαχίες, που έως τώρα μένουν απλώς στα χαρτιά ενώ πρέπει να αποκτήσουν υλική βάση, που σημαίνει συμμαχίες και στον στρατιωτικό τομέα, όπως αυτή που θα μπορούσε να θεμελιωθεί με την Γαλλία για δικούς της λόγους και συμφέροντα, γνωρίζοντας ότι συμμαχία σημαίνει: τακτική ταύτιση συμφερόντων σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και όσο ισχύει η κατοχύρωση αυτών των αμοιβαίων συμφερόντων. Βέβαια εδώ ισχύει αυτό που είπε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του, θεωρία του Πολέμου: «Η αξία μιας συμμαχίας για ένα μέλος της καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας. Πιο λιανά: Οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμία συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει, όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης». (Βλ. Παναγιώτης Κονδύλης, Θεωρία του Πολέμου, εκδ. «Θεμέλιο», β΄ έκδ. Αθήνα1998, σ. 409).
Τα πάντα εν κατακλείδι εξαρτώνται από την πολιτική βούληση της ελληνικής κυβέρνησης και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας.
