Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
Αν ήμουν στη θέση του Κύπριου Προέδρου, δεν θα έμενα στο δελτίο τύπου του Ελληνικού ΥΠΕΞ ότι πρόκειται να συζητήσουμε το συντονισμό Ελλάδας Κύπρου εν όψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όταν ακόμη και οι πέτρες γνώριζαν ότι η έλευση του Έλληνα Υπουργού των Εξωτερικών, αφορά στην άσκηση πιέσεων προκειμένου να αρθεί το Κυπριακό βέτο. Και ότι το να βαφτίζεται το κρέας ψάρι ωχριά, μπροστά στο να βαφτίζεται η πίεση, ως συντονισμός.
Θα μπορούσα απλά να υπενθυμίσω στον κατά τα άλλα ιδιαίτερα ευγενή και προσφιλή μου συνομιλητή, την Ελληνική στάση απέναντι στον όρο της αποχώρησης των Τουρκικών σκαφών από την Ανατολική Μεσόγειο, προκειμένου να ξαναρχίσουν οι λεγόμενες διερευνητικές. Που αποτελεί δυο μέτρα και σταθμά σε σχέση με τα παραμένοντα στο θαλάσσιο σώμα της Κυπριακής ΑΟΖ γεωτρύπανα-καρφιά των εισβολέων.
Για τους οποίους, και όχι μόνο αυτούς, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα τεκταινόμενα, μπορούσα να παραφράσω μια γνωστή παροιμία, λέγοντας: ”Αν έχεις εταίρους, σαν τη Μερκέλογλου και την πολιτική Ελλάδα, τι τους θέλεις τους εισβολείς”.
Το λέω αυτό για έναν επιπλέον λόγο. Την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020 η Γερμανίδα Καγκελάριος ξεσπάθωσε όχι μόνο ως “φον Μέρκελ” αλλά κυρίως ως “φαν της Τουρκίας”, μιλώντας για το “θαυμαστό τρόπο αντιμετώπισης από αυτή, των τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων”. Μόνο που παρέλειψε να πει ότι και να ήθελε ο Τουρκικός φασισμός, δεν θα μπορούσε να πνίξει τόσους ανθρώπους στο Αιγαίον, όπου από ετών, συστηματικά και ατιμώρητα διακινεί και εξωθεί.
Όσο τώρα για τα υπόλοιπα, έχω να προσθέσω τα εξής:
Όταν ο αείμνηστος προκάτοχος στην Προεδρεία Τάσσος Παπαδόπουλος χειριζόταν το πολύ πιο κορυφαίο, από το σημερινό βέτο, ζήτημα του Δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, ναι μεν του ασκήθηκαν πιέσεις από τους Σημίτη και Παπανδρέου, και προς τιμήν του δεν ενέδωσε, όμως το δίδυμο Καραμανλή και Μολυβιάτη, τον σεβάστηκε απολύτως. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η Ελβετική Λουκέρνη.
Δεν γνωρίζω αν συνέβαλε σε αυτό η Χιώτικη καταγωγή του ανεψιού του πρόσφυγα Ηλία Βενέζη, Πέτρου Μολυβιάτη. Πιστεύω όμως ότι η στάση του αποκαθιστούσε σε ένα βαθμό τις ιστορικές του ευθύνες απέναντι στη συμφωνία της Ζυρίχης, και την εξ αυτής μαρτυρική μεγαλόνησο.
Ιστορικά, πολιτικά και κυρίως ηθικά θα είχα δίκαιο να ζητήσω να σταματήσει η μητέρα Ελλάδα, να μη μητριοποιηθεί, αυτή τη φορά, επί των ημερών του διδύμου Μητσοτάκη Δένδια, ίδιας μάλιστα με τη δική μου, πολιτικής παράταξης.
Και δεν το συσχετίζω με την Κερκυραϊκή καταγωγή του Υπουργού Εξωτερικών ούτε με την Κρητική του Πρωθυπουργού.
Όσοι όμως παρακολούθησαν το διάγγελμα του τελευταίου στον ΟΗΕ, θα διαπίστωσαν ότι ο πολιτικός του λόγος υπερέβη κατά πολύ εκείνο το αλήστου μνήμης: “Η Κύπρος κείται μακράν”. Αυτό διότι η απουσία της λέξης Κύπρος, από τη συγκεκριμένη ομιλία, περίπου ισοδυναμεί με το: “Δεν υπάρχει Κύπρος”.
Αυτά θα έλεγα, και έτερον ουδέν. Και με ήσυχη τη συνείδηση θα μετέβαινα στη Σύνοδο Κορυφής για τα περαιτέρω και για την άσκηση αυτού του μοναδικού Δημοκρατικού, πολιτικού και ηθικού όπλου του Βέτο, που διαθέτει η κάθε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
https://www.militaire.gr/
