Των Χρήστου Κηπουρού και Πασχάλη Χριστοδούλου {*}
Ναι μεν οι τόποι του Έβρου και του Καστελόριζου, είναι σύνορά μας με την Τουρκία, όμως ο χώρος που έχει την ανάγκη, την περίοδο που διανύουμε, δεν είναι ο Έβρος. Και βέβαια δεν προσφέρεται, και ως πλυντήριο.
Μπορεί να είμαστε Εβρίτες, όμως ο νους μας, βρίσκεται σήμερα περισσότερο, στην αντιμετώπιση του φασιστικού Τουρκικού κυκλώνα στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά στο Νομό μας.
Αυτό διότι το Καστελόριζο βρίσκεται υπό την απειλή της Τουρκίας, τόσο από το Βορά, όσο και από το Νότο. Μπρος Αττίλας και πίσω Αττίλας. Επίσης, μόλις προ ολίγων μηνών, ο Τούρκος υψηλός διακινητής και προκαθήμενος, πήρε το πρώτο μάθημα, στα σύνορα του Έβρου. Και αν χρειαστεί, θα ξαναπάρει και άλλο.
Το δεύτερο κοινό μεταξύ των δύο αυτών τόπων είναι, πως το Καστελόριζο μπορεί να γίνει ένας νέος Έβρος. Αυτή τη φορά θαλάσσιος. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο ένστολος στόλος θα πάρει εν πολλοίς, τη θέση της ένστολης Ελλάδας. Η οποία βέβαια θα συνεχίσει να υπάρχει στο νησί.
Εμείς είπαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για την Εθνική Άμυνα στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, είναι η Ζώνη Αποκλεισμού {1} του Τουρκικού σεισμογραφικού, από το Πολεμικό Ναυτικό. Φυσικά σε απόσταση δώδεκα μιλίων από τις ακτές.
Αν δε η Ελλάδα δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα των γνωστών πέντε Ελληνίδων νήσων, από το Καστελόριζο, τη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κάσο έως την Κρήτη, στα δώδεκα μίλια,{βλέπε: PDF-12 Ναυτικά μίλια, Έκδοση Ε΄}, δεν θα νομιμοποιείται να θεωρεί εισβολή, την Τουρκική έρευνα, μετά των γεωτρήσεων. Γιατί ναι μεν είναι δυνάμει εθνικά εδάφη και θαλάσσια Ελλάδα, πλην όμως παραμένει ακόμη ανομιμοποίητη.
Γιατί η Τουρκία, με τη σειρά της, θα αντιτείνει λέγοντας: Από που και ως που προκύπτει ότι η θαλάσσια αυτή ζώνη, από τα έξη έως τα δώδεκα μίλια, συνιστά θαλάσσια Ελλάδα και εθνικά σας εδάφη;
Και εκεί που τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο, είναι η θαλάσσια ζώνη, στα σύνορα του Νότιου Κρητικού πελάγους και Ανατολικά του, και όχι Λιβυκού, όπως λανθασμένα λέγεται και γράφεται. Από τα δώδεκα μίλια μέχρι την Κρητική υφαλοκρηπίδα και την εν γένει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνης της Ελλάδας, με μόνους δικαιούχους, την παράκτια Ελλάδα και την αντικείμενη Λιβύη. Και έτερη ουδεμία.
Τότε είναι που η Τουρκία θα βγάλει και θα αρχίσει να κραδαίνει το χαρτί με το παρανομότατο Τουρκολιβυκό μνημόνιο. Οπότε απέναντι σε μια, υπό Τουρκοποίηση, γκριζαρισμένη Ανατολική Μεσόγειο, τα δώδεκα μίλια, είναι υποχρεωτικά μονόδρομος. Και όσο νωρίτερα γίνουν, τόσο μικρότερη θα είναι η εθνική ζημιά. Και όσο αργότερα, τόσο μεγαλύτερη.
Μπορεί η σημερινή Κυβέρνηση να έχει τη μικρότερη ευθύνη, απέναντι στις δύο Αντιπολιτεύσεις, που Κυβέρνησαν πριν αλλά που στο θέμα των δώδεκα μιλίων έκαναν το Γερμανό, ενώ σήμερα ζητάνε και ρέστα, όταν δεν καταφεύγουν, όπως η Αξιωματική Αντιπολίτευση, στο μεταμορφισμό. Όμως αποτελεί ευθύνη της σημερινής Κυβέρνησης, ο όλος χειρισμός του ζητήματος.
Μόνο θα καμάρωναν οι Καστελοριζιανοί με τη μετάβαση του κ. Μητσοτάκη στο νησί. Και πολύ περισσότερο, αν ο κ. Πρωθυπουργός προτείνει στον κ. Τσίπρα, κοινή μετάβαση, και να κατεβούν, οι δυο τους, μαζί.
Διαφορετικά, η άλλη εξέλιξη με τα τετελεσμένα, συνιστά Ελληνική αποδοχή άρνησης στην πράξη, του δικαίου της θάλασσας. Και τα τετελεσμένα αυτά, αρκούν στην Τουρκία για να τα πανηγυρίσει.
Το μόνο θετικό ως προς το ότι “ουδέν κακόν αμιγές καλού” θα είναι τότε το εξής:
Ακόμη και μια “επακούμπηση” Τουρκικού σκάφους ή του σεισμογραφικού, σε οποιοδήποτε από τα Ελληνικά σκάφη, από τη Ζώνη Αποκλεισμού, θα πυροδοτήσει άμεση επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια, απανταχού της χώρας. Τα ίδια θα προκαλέσει και ένα λεγόμενο θερμό επεισόδιο εκ μέρους της Τουρκίας, αφού ταυτόχρονα θα ακυρώσει εκείνη την ανεκδιήγητη απειλή πολέμου.
Να υπάρξει από τη δική μας χώρα, σχετική ενημέρωση για τα 12 μίλια, διεθνώς, έστω και αν αυτό είναι εκ του περισσού, μια και το δικαίωμα στο δίκαιο της θάλασσας είναι μονομερές, και δεν απαιτούνται συγκαταθέσεις, από άλλες χώρες. Και επί πλέον, οφείλει να υπάρξει και η νότα προς τη γείτονα η οποία “πρώτη ήρξατο χειρών μετά σκαφών αδίκων”.
Τότε, για άλλη μια φορά, η Τουρκία θα έχει πέσει θύμα του ταμαχιού της. Και δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε φυσικά και η τελευταία φορά. Και μπορεί ο από μηχανής θεός, να μας έχει όντως βαρεθεί, όμως ξέρει ότι δεν είμαστε εμείς, αυτοί οι οποίοι αναπαράγονται, μέσα από φασισμό, απειλές και ασύστολα ψεύδη.
Ένα από τα οποία είναι, ότι η γειτονική χώρα έχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο. Ενώ η αλήθεια είναι ότι η Ελληνική ακτογραμμή είναι υπερδιπλάσια της Τουρκικής: 15.134 χλμ, έναντι 7.200 χλμ! Και ότι αν επιμερισθούν ανά κάτοικο, τότε για κάθε Έλληνα αντιστοιχεί 15.96 φορές μεγαλύτερη ακτογραμμή, από όση, για κάθε κάτοικο Τουρκίας! Δεν λέμε Τούρκο, γιατί υπάρχουν και πολλά εκατομμύρια, μη Τούρκοι!
Όσο τώρα για το που να πάνε οι κύριοι Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης, το θέμα είναι πολύ απλό. Στο Καστελόριζο οφείλει να πάει ο κύριος Μητσοτάκης. Όχι στον Έβρο. Σεβόμαστε την οικογένειά του και το να συναντήσει τον φαντάρο γιό του, όμως και σε αυτό απέναντι, το Καστελόριζο είναι πιο μπροστά. Και όσο για τον κύριο Γεραπτετρίτη, Κυβερνητικό μέντορα της εξαμίλιας θαλάσσιας Ελλάδας, αντί για τη νήσο Κάρπαθο, απ όπου κατάγεται, ας πάει μια βόλτα στα Καρπάθια όρη, και ας επιστρέψει. Εκεί πάντως, πέραν του καθαρού αέρα, μπορεί να διαβάσει και τα του δράκουλα, με τα οποία βέβαια, δεν θα υπάρχει Έλληνας που να συμφωνεί.
Πέραν αυτών, το όραμα του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο παραμένει ένα: Ο αγώνας για τη διατήρηση και αξιοποίηση της Μεσογειακής, όσο όμως και μοναδικής Κεντρικότητας. Από τους πλέον σημαντικούς και πολυαριθμότερους παγκόσμια, εμπορικούς πλόες, μέχρι και τα πολλαπλά γεωοικονομικά της δώρα. Άλλο τώρα, αν σε μεγάλο βαθμό, τα δώρα της λεκάνης του Ηροδότου, αυτής της πιο πλούσιας σε υδρογονάνθρακες περιοχής, αποτέλεσαν “Ιφιγένεια”, στην πρόσφατη συμφωνία της Ελλάδας με την Αίγυπτο.
Ναι μεν πρόκειται για τον ιστορικό και τον πολιτισμικό μας χώρο, πλην όμως κτισμένο στο πιο κεντρικό σημείο του ακριβότερου στον κόσμο, θαλάσσιου οικοδομικού τετραγώνου, που όμως δεν μπορεί να μείνει χωρίς εξώστες. Μια Αιγιαλίτιδα ζώνη δηλαδή, πλάτους δώδεκα μιλίων, και μήκους αρκετών εκατοντάδων μιλίων, από το Ταίναρο έως τη νήσο Στρογγύλη, του συμπλέγματος του Καστελόριζου, με επιπλέον δώδεκα μίλια, Ανατολικά της.
Ο λόγος γίνεται για τη Μεσογειακή Ελλάδα, με το μοναδικό, ιστορικό και πολιτισμικό αποτύπωμα στην περιοχή, το δαντελένιο φόρεμα και το θαλάσσιο περιδέραιο του νησιωτικού σώματος, τη βεράντα δηλαδή που ναι μεν, εν πολλοίς συμπίπτει με το γεωοικονομικό και το γνωστό σεισμικό τόξο, που όμως η Τουρκία μετά του προκαθημένου της, επειδή καν δεν μπορούν να τη δουν στα όνειρά τους, εκστρατεύουν, δίκην νέου Ξέρξη, ώστε να την κατακτήσουν.
Μόνο που ξεχνούν τα Περσικά παθήματα, ώστε να τους γίνονταν μαθήματα. Τότε, ίσως κάποια στιγμή αργότερα να προστεθούν και τα Τουρκικά παθήματα: Ένας Ηπειρωτικός Έβρος και γιατί όχι και ένας θαλάσσιος, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η αξιοπρεπής Ελληνική αμυντική απάντηση πάντως, δεν είναι άλλη, από τη Ζώνη Αποκλεισμού, του “Ορούτς ρέις”, του “Κανουνί”, και όποιου άλλου, από το Πολεμικό Ναυτικό, όσο όμως και το να αποτελούν τα 12 μίλια την κόκκινη γραμμή, μέχρι να ψηφιστούν -ελπίζουμε σύντομα- από τη Βουλή των Ελλήνων, σε συνεδρίασή της, στη Μεγίστη. Όσον αφορά τώρα τα έξι μίλια, αν ανήκουν κάπου, είναι στις ροζ γραμμές… όταν δεν συνιστούν εφιάλτη.
_____________
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
{1} βλ. https://www.militaire.gr/kastelorizo-kanones-emplokis-kai-zoni-apokleismoy-toy-oroyts-reis-apo-to-polemiko-naytiko/
{*} Ο πρώτος διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, ο δε δεύτερος, Δήμαρχος Σουφλίου {1994-1998}
Θράκη 16 Οκτωβρίου 2020,
https://www.militaire.gr/
