Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου
Την 12.9.2020 στην ομιλία του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε ένα 10ετές πρόγραμμα ενίσχυσης της αμυντικής ικανότητας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Όπως φαίνεται υπάρχει κοινή συναίνεση όχι μόνον μεταξύ όλων σχεδόν των κομμάτων αλλά και της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για ένα πρόγραμμα αμυντικής θωράκισης της χώρας, μπροστά στον κίνδυνο από τις απειλές και τα αυτοκρατορικά όνειρα μιας μιλιταριστικής Τουρκίας.
Όμως, οι οικονομικές δυνατότητες της χώρας, μετά από την καταστροφική ύφεση των τριών μνημονίων, αποτελούν έναν επιβραδυντικό παράγοντα για μια ταχεία και ισχυρή στρατιωτική αποτροπή των κινδύνων. Αυτοί οι κίνδυνοι, κι’ αν ακόμα εξευρεθεί ειρηνική λύση στα σημερινά ελληνοτουρκικά προβλήματα, θα εξακολουθούν να υπάρχουν αιωνίως στο μέλλον, κάθε φορά που θα ανατρέπεται υπέρ της Τουρκίας η στρατιωτική ισορροπία των δυο χωρών και θα υπάρχουν προβλήματα διχασμού και ηττοπάθειας στην ελληνική κοινωνία.
Κάποιες εφημερίδες έγραψαν πως, ήταν πλέον ο καιρός για μια ενεργοποίηση των διαθέσιμων πόρων του Ταμείου Εθνικής Άμυνας για την ταχύτερη και δυναμικότερη ενίσχυση της χώρας, όπως υποσχέθηκε πέρυσι ο πρωθυπουργός. Θα πρέπει να ολοκληρωθεί η καταγραφή και αποτίμηση της ακίνητης στρατιωτικής περιουσίας των περίπου δυο χιλιάδων ακινήτων, η οποία παραμένει ως τώρα αναξιοποίητη. Είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, για να μην επιβαρυνθεί ο ελληνικός λαός με πρόσθετα οικονομικά βάρη.
Με παλαιότερο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες «ΝΕΑ ΠΡΩΙΝΗ» της Νέας Υόρκης και «ΠΡΟΟΔΟΣ» των Σερρών και στο ελληνογερμανικο περιοδικό «ΕΡΜΗΣ/HERMES» (και αναδημοσιεύτηκε σε πολλά έντυπα), είχα προτείνει την ίδρυση ενός «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ» Ταμείου Εθνικής Άμυνας, για εθελοντικές καταθέσεις όλων των Ελλήνων (εσωτερικού και εξωτερικού/ομογένειας) ώστε να μην επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Υπάρχουν εκατομμύρια φτωχοί ή πάμπλουτοι Έλληνες με πατριωτικό ήθος και φρόνημα, οι οποίοι θα ήταν πρόθυμοι, ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες, να καταθέσουν από έναν οβολό ως και κάποια εκατομμύρια για την αμυντική θωράκιση της χώρας. Μάλιστα, ο εκδότης του «ΕΡΜΗ» που βρήκε την ιδέα άκρως ενδιαφέρουσα απέφυγε, για εμφανείς εθνικούς λόγους, να μεταφράσει το άρθρο από τα ελληνικά στα γερμανικά (όπως έκανε σε όλα τα υπόλοιπα άρθρα μου), αλλά επέδωσε αντίγραφο στον στρατιωτικό ακόλουθο της ελληνικής πρεσβείας στη Γερμανία. Δεν γνωρίζω αν έγιναν περαιτέρω μεταγενέστερες ενέργειες ή αν το αντίγραφο πετάχτηκε στον κάλαθο των απορριμμάτων.
Παραθέτω το άρθρο που δημοσιεύτηκε ψηφιακά στη «ΝΕΑ ΠΡΩΙΝΗ» της 9 Μαΐου 2018:
Καταπολέμηση της υπογεννητικότητας,
ανάκαμψη της οικονομίας
και η ενδυνάμωση του πατριωτικού φρονήματος
των πολιτών
αποτελούν προϋποθέσεις για εθνική ανάταση
ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
Η φιλειρηνική ισχύς αποτρέπει τον πόλεμο
Η φιλειρηνική ισχύς αποτρέπει τον πόλεμο
Ο Περικλής, στον τελευταίο λόγο του προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου (πριν πεθάνει από την επιδημία του λοιμού) και απαντώντας σε κατηγορίες πολιτικών του αντιπάλων, έθεσε το θέμα του διλήμματος της επιλογής από τους πολίτες ενός κράτους «του πολέμου ή της ειρήνης». Φυσικά, συμπέρανε[1] ο μεγάλος αθηναίος πολιτικός, πως μόνο οι ανόητοι θα επέλεγαν τον πόλεμο, αν δεν υπήρχε το παράλληλο δίλημμα της υποταγής και υποδούλωσης σε φιλοπόλεμο κατακτητή ή της ανάγκης για διατήρηση της ελευθερίας και της εδαφικής κυριαρχίας.
Η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με το ίδιο δίλημμα μπροστά σε επεκτατικές προκλήσεις της Τουρκίας, χωρίς όμως ακραία τετελεσμένα γεγονότα. Πρόκειται για μια αλαζονική επίδειξη ισχύος με δεδομένη μια συνεχώς αυξανόμενη υπεροπλία και μια καλπάζουσα αύξηση των πληθυσμιακών πλεονεκτημάτων αυτής της χώρας. Όμως, στη δεδομένη αυτή στιγμή ενός ολοφάνερου επεκτατικού νέο-οθωμανισμού και μιας εχθρικής και επιθετικής συμπεριφοράς, παρά το γεγονός πως δεν έχει ακόμα τεθεί για την Ελλάδα το δίλημμα μιας επιτακτικής επιλογής της Ειρήνης ή του Πολέμου, δημιουργείται εντούτοις ένα κλίμα αβεβαιότητας για το χρόνο εκδήλωσης μιας αιφνίδιας και ύπουλης επιθετικής ενέργειας. Ο κίνδυνος είναι πλέον ορατός και η τυχόν απώλεια της ελευθερίας έστω και ελάχιστων ελλήνων πολιτών και η προσπάθεια κατάληψης ελληνικού εδάφους, δεν θα άφηνε περιθώρια στην Ελλάδα για επιλογές ή διλήμματα. Ο Περικλής το ξεκαθαρίζει με απόλυτη σαφήνεια. Όσοι υποχωρήσουν και θεληματικά υποταχθούν στον εχθρό θα είναι αξιόμεμπτοι, ή για να χρησιμοποιήσουμε λόγια πιο κατανοητά θα είναι δειλοί και άτιμοι. Διότι, όπως τονίζει σε άλλο σημείο του λόγου του και ισχύει για κράτη αλλά και για ιδιώτες «αίσχιον δε έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι» (είναι αίσχος και ντροπή να πάρουν από κάποιον αυτό που έχει, σε σύγκριση με κάποιον που αποτυγχάνει επιδιώκοντας να αποκτήσει κάτι).
Σε μια αντικειμενική έρευνα και προσπαθώντας να εξηγήσουμε αυτή την αλαζονική πολιτική συμπεριφορά των τούρκων ηγετών και τη χρόνια βραδύτητα των ελλήνων ηγετών να αντιληφθούν τις συνέπειες από την ανατροπή κάποιων καθοριστικών παραμέτρων ανάμεσα στα δυο κράτη, θα αναφερθούμε και πάλι στο Θουκυδίδη. Αυτός ο έλληνας ιστορικός διδάσκεται, μαζί και με τις θεωρίες του Καρλ Φον Κλαούζεβιτς, σε όλες σχεδόν τις στρατιωτικές ακαδημίες του κόσμου. Οι ρεαλιστικές και αντικειμενικές πολιτικές του θέσεις σε βασικές αντιθέσεις και επιδιώξεις των κρατών, τον καθιστούν αξιόπιστο κριτή των αιτίων δημιουργίας των πολεμικών συγκρούσεων. Στο κεφάλαιο 89 του 5ου βιβλίου του για την καταστροφή της Μήλου, οι πρεσβευτές της Αθήνας προειδοποιούν με κυνισμό τους τρομοκρατημένους Μηλίους ότι, «σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του και πως όταν δεν συμβαίνει αυτό, οι ισχυροί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται τις συνέπειες».
Πάνω σ’ αυτή την «παράλογη λογική» ενεργεί η σημερινή Τουρκία με την υπεροψία και τον κυνισμό μιας μεγάλης περιφερειακής δύναμης που «ονειρεύεται» τη νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού με μια προγραμματισμένη, καλοσχεδιασμένη και αξιοθαύμαστη στρατηγική όλων των τουρκικών κυβερνήσεων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατόρθωσε να ανατρέψει, σε μια περίοδο μισού αιώνα, όλα τα τότε πληθυσμιακά, οικονομικά και τεχνικά (επιθετικά/αμυντικά) δεδομένα και ταυτόχρονα να ανατρέψει τη
στρατιωτική ισορροπία ανάμεσα στα δυο κράτη, στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Και τίθεται το ερώτημα: Όλο αυτό το διάστημα οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έβλεπαν τη σταδιακή και σοφά μελετημένη ενδυνάμωση και υπεροχή της Τουρκίας και την αναπόφευκτη ανατροπή μιας ισορροπίας δυνάμεων που αποτελούσε εχέγγυο ειρήνης; Δεν γνώριζαν πως μια ισχυρή Τουρκία θα έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια τις διάφορες διεθνείς συνθήκες, αφού στη διεθνή πρακτική και σύμφωνα με τη σημερινή (και την παλαιότερη Αθηναϊκή του 5ου π.Χ. αιώνα) λογική του ισχυρού, «το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη» ή τουλάχιστον μια δύναμη αποτροπής η οποία θα είχε φοβερές καταστροφικές συνέπειες στον επιτιθέμενο;
στρατιωτική ισορροπία ανάμεσα στα δυο κράτη, στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Και τίθεται το ερώτημα: Όλο αυτό το διάστημα οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έβλεπαν τη σταδιακή και σοφά μελετημένη ενδυνάμωση και υπεροχή της Τουρκίας και την αναπόφευκτη ανατροπή μιας ισορροπίας δυνάμεων που αποτελούσε εχέγγυο ειρήνης; Δεν γνώριζαν πως μια ισχυρή Τουρκία θα έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια τις διάφορες διεθνείς συνθήκες, αφού στη διεθνή πρακτική και σύμφωνα με τη σημερινή (και την παλαιότερη Αθηναϊκή του 5ου π.Χ. αιώνα) λογική του ισχυρού, «το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη» ή τουλάχιστον μια δύναμη αποτροπής η οποία θα είχε φοβερές καταστροφικές συνέπειες στον επιτιθέμενο;
Υπάρχουν κάποιοι σταθεροί και βασικοί παράγοντες με βάση τους οποίους ένα κράτος θεωρείται ισχυρό ή έχει αποφασίσει να καταστεί ισχυρό. Η δημογραφική ζωτικότητα, η οικονομική ανάπτυξη και η αποφυγή πολιτικής εξάρτησης από δανειστές, η ανάπτυξη πολεμικής βιομηχανίας και η κοινωνική/πατριωτική συνοχή των μαζών κάτω από μια αποφασιστική και σκληρή πολιτική ηγεσία, αποτελούν στοιχεία της κρατικής δύναμης. Όλα ή τα περισσότερα από τα προαναφερόμενα στοιχεία τα διαθέτουν οι σημερινές υπερδυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) και η Τουρκία επιδίωξε τα προηγούμενα χρόνια να τις μιμηθεί με αρκετή επιτυχία.
Στην απογραφή του 1927 ο πληθυσμός της Τουρκίας ανερχόταν στα 13,5 εκατομμύρια. Όταν στις αρχές του 1966 και επί έναν σχεδόν χρόνο κατοικούσα για επαγγελματικούς λόγους στην Τουρκία, κάποιοι με είχαν πληροφορήσει πως η χώρα τους είχε τότε γύρω στα 30 ως 35 εκατομμύρια κατοίκους. Το 2000 ο πληθυσμός της αυξήθηκε αλματωδώς κι’ έφτασε στα 68 εκατομμύρια, ενώ τον περασμένο χρόνο (2017), σύμφωνα με εκτιμήσεις, ξεπέρασε τα 80 εκατομμύρια. Όλες οι κυβερνήσεις της επιδίωκαν, με επίκληση των πατριωτικών αισθημάτων των πολιτών, την αύξηση των γεννήσεων. Έτσι, η Τουρκία κατάφερε σήμερα τα παιδιά, οι έφηβοι και γενικά οι πολίτες που αποτελούν τον ενεργό πληθυσμό να αντιστοιχούν περίπου στο 93% του συνόλου των κατοίκων, ενώ οι γέροι άνω των 65 ετών μόλις ξεπερνούν το 7%. Για σύγκριση, οι αντίστοιχοι δείκτες για την Ελλάδα (με μετρήσεις του 2005) ήταν 83 και 17%, ενώ σήμερα και μετά την φοβερή οκτάχρονη οικονομική κρίση, οι δείκτες θα είναι υπερβολικά δυσμενέστεροι λόγω της ραγδαίες μείωσης του ρυθμού των γεννήσεων και της αύξησης των θανάτων. Η γήρανση του πληθυσμού, η επικίνδυνη υπογεννητικότητα και η ρήξη των πολιτιστικών στοιχείων κοινωνικής συνοχής, είναι οι βασικοί παράγοντες εκφυλισμού ενός οποιουδήποτε λαού.
Η τουρκική πολεμική βιομηχανία σημείωσε μια εκπληκτική άνθιση και σύμφωνα με τα αυτοδιαφημιζόμενα επιτεύγματά της από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς της ηγέτες (επιθετικά συστήματα λέιζερ, αντιαεροπορικοί πύραυλοι, ελικόπτερα παντός καιρού, τηλεκατευθυνόμενες βόμβες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη/τροχοφόρα/υποβρύχια κλπ), τα κατασκευαζόμενα οπλικά της συστήματα είναι του αυτού επιπέδου με τα αμερικανικά, τα γαλλικά ή τα γερμανικά.
Η τουρκική οικονομία, παρά τον πληθωρισμό και τη μείωση των ξένων επενδύσεων, δείχνει ακόμα να αντέχει στην οικονομική αιμορραγία από τις πολεμικές συγκρούσεις στα ανατολικά της σύνορα και στον συνεχώς αυξανόμενο έξαλλο πολεμικό της εξοπλισμό (παραγγελίες S 400, F 35 κλπ). Επίσης, εφέτος προβλέπεται αύξηση του τουριστικού ρεύματος στα παλιά επίπεδα, λόγω της μείωσης των κινδύνων από τις τρομοκρατικές ενέργειες των φανατικών ισλαμιστών και της υπερβολικά μεγάλης μείωσης των τιμών των τουριστικών προϊόντων, η οποία οφείλεται στη σημαντική υποτίμηση της τουρκικής λίρας. Αναμφισβήτητα έχει διαρραγεί, μετά το πραξικόπημα και το καθεστώς τρόμου που επακολούθησε από τις μανιακές εξαλλοσύνες του νέου σουλτάνου, η ενότητα και ομοψυχία του τουρκικού λαού, αλλά ο βαθμός αυτών των εξελίξεων δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί ώστε να υπολογιστούν οι δυσμενείς επιπτώσεις του για το «καθεστώς Ερντογάν» στην υποθετική περίπτωση ενός πολέμου. Όπως όμως δείχνουν οι καθημερινές απειλές των τούρκων ηγετών «για αντίμετρα» ακόμα και εναντίον υπερδυνάμεων (π.χ. ΗΠΑ, Ενωμένη Ευρώπη κλπ), είτε από κάποιο συναίσθημα ανασφάλειας είτε από υπεραισιόδοξη εκτίμηση της διπλωματικής και στρατιωτικής τους δύναμης αλλά και απόλυτης κυριαρχίας στο εσωτερικό της χώρας, υπάρχει μια εμφανής προσπάθεια να φανεί πως το καθεστώς είναι ισχυρό και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μέτωπο.
Οι διαχρονικές ευθύνες των ελλήνων πολιτικών και πνευματικών ηγετών, για την καθοδική πορεία και τον ιδεολογικό εκφυλισμό όλων σχεδόν των φορέων εξουσίας της χώρας μας, (με κάποιες ελπιδοφόρες εξαιρέσεις στο Στρατό και στην Εκκλησία όπου εξακολουθούν να υπάρχουν νησίδες πατριωτικής ανάτασης και προσπάθεια διαφύλαξης των εθνικών παραδόσεων), είναι δεδομένες. Το πρόβλημα δεν λύνεται με το κυνήγι των μαγισσών του παρελθόντος. Οι έλληνες ηγέτες συμπεριφέρθηκαν όπως οι «Μωρές Παρθένες» της παραβολής που μνημονεύει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Τρέχουν να βρουν λάδι για τα λυχνάρια την τελευταία στιγμή. Αυτή η παράλειψη δεν είχε τραγικές συνέπειες για τις ανόητες και ανοργάνωτες κορασίδες εκτός από τον παραγκωνισμό τους στην τελετή υποδοχής του νυμφίου. Ο Χριστός, με τη μεγαλοψυχία και την καλοσύνη που τον διέκρινε δεν θα επιδίωκε οποιοδήποτε είδος σωματικής τιμωρίας σε ανόητους. Αν όμως στη θέση του Χριστού βρισκόταν ένας σουλτάνος, σαν τον Ερντογάν, η τιμωρία θα ήταν διαφορετική. Θα έπαυαν να είναι κορασίδες και παρθένες διότι, κατά πάγια τουρκική πρακτική, ο βιασμός και η βαρβαρότητα είναι ένα «έντιμο» σωφρονιστικό μέτρο. Γι’ αυτό το λόγο, το ευαγγελικό «Αγρυπνείτε! Δεν γνωρίζετε την ημέρα και την ώρα» ενός σοβαρού και καθοριστικού για τη ζωή γεγονότος, είναι μια χριστιανική συμβουλή ετοιμότητας και σωφροσύνης. Αυτό φυσικά ισχύει και για τους «Μωρούς» ηγέτες ενός έθνους, στους οποίους έχει εμπιστευθεί την τύχη του ένας οποιοσδήποτε λαός.
Ας φύγουμε λοιπόν από τις ευθύνες του παρελθόντος κι’ ας δούμε πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους και τις προκλήσεις του παρόντος. Δεν είναι τυχαίο πως στο κοτέτσι όλοι τσιμπούν και ξεπουπουλιάζουν την ψωριασμένη κότα. Από την ώρα που οι Ελλάδα καταποντίστηκε οικονομικά, ακόμα και οι μικροί γείτονές της αποθρασύνθηκαν και άρχισαν να τη φτύνουν και να διεκδικούν με μεγαλύτερη προκλητικότητα ελληνικά εδάφη. Ακόμα και οι Αλβανοί άρχισαν να γυρίζουν πολλά ντοκιμαντέρ για την ιστορία και τον πολιτισμό που δήθεν τους έκλεψαν οι Έλληνες και για τα εδάφη τους που «κατακτήθηκαν από την ιμπεριαλιστική Ελλάδα!!!». Μιμούνται θαυμάσια τα ίδια τεχνάσματα των Σκοπιανών και των Τούρκων, με δεδομένη την απραξία της ελληνικής πνευματικής ηγεσίας για να γελοιοποιήσει (με επιστημονικά επιχειρήματα) τέτοιες φαιδρότητες στην παγκόσμια πνευματική κοινότητα. Οι μέχρι τώρα επιτυχίες των πλαστογράφων, όπως τις έχω επισημάνει σε σειρά παλαιότερων δημοσιευμένων άρθρων μου, δεν μας έχουν συνετίσει ακόμα και συνεχίζουμε κομπάζοντας ανοήτως να μην απαντούμε σε, όπως τις χαρακτηρίζουμε, προπαγανδιστικές πολιτιστικές γελοιότητες. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι!».
Παίχτηκαν πολλά παιχνίδια στην κάπως προδιαγεγραμμένη και ύποπτη για τους βαθύτερους σκοπούς της, από ξένα και εντόπια κέντρα εξουσίας, πτώχευση της Ελλάδας. Είναι ένα θέμα που δεν θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο. Όμως, είναι γνωστή στους έλληνες πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες η ρήση του Τζον Άνταμς για τις πολιτικές συνέπειες ενός κρατικού χρέους. Ο δεύτερος στη σειρά, μετά τον Τζορτζ Ουάσινγκτον, πρόεδρος των ΗΠΑ, ερμηνεύοντας τις βαριές συνέπειες για την Αμερική από τα χρέη του κράτους προς ολλανδούς τραπεζίτες, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ένα κράτος κατακτιέται με δυο τρόπους: «Με το σπαθί ή με το χρέος». Και η Ελλάδα κατακτήθηκε και θα είναι «ένα κράτος περιορισμένης κυριαρχίας» (κάτι σαν ψωριασμένη κότα στο κοτέτσι) ώσπου να διασφαλιστούν απόλυτα τα συμφέροντα των δανειστών και οι στρατηγικοί στόχοι των μεγάλων κρατών στα οποία κατοικοεδρεύουν οι τραπεζίτες.
Η χώρα μας, από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μέχρι σήμερα έχει πτωχεύσει αρκετές φορές[2] και έχει υποστεί ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, άλλοτε με πολιτικές αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων και άλλοτε με την κινητοποίηση και ναυτικούς αποκλεισμούς από πανίσχυρους στόλους για την αποδοχή των τοκογλυφικών όρων των δανειστών. Είναι καιρός, με δεδομένη την πολυπλοκότητα των σημερινών διακρατικών σχέσεων σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, να τεθούν οι πολιτικοί ηγέτες μπροστά στις μεγάλες εθνικές ευθύνες του αξιώματός τους. Θα πρέπει να υπάρξει συνταγματική πρόβλεψη ώστε οι κυβερνώντες που οδηγούν τη χώρα σε πτώχευση ή οιονεί πτώχευση, να δικάζονται για εθνική προδοσία, αφού η υπερχρέωση ενός κράτους ισοδυναμεί με παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Για την ισχυροποίηση του κράτους και την αναβάθμιση της θέσης του στη διεθνή πολιτική σκηνή, εκτός από την ανάκαμψη της οικονομίας θα πρέπει να αντιμετωπισθεί επειγόντως η επικίνδυνη πλέον υπογεννητικότητα, κυρίως στις χερσαίες ακριτικές περιοχές (κατά προτεραιότητα στη Θράκη) και στα νησιά. Επίσης, η ενδυνάμωση του πατριωτικού φρονήματος των πολιτών αποτελεί προϋπόθεση εθνικής ανάτασης. Χρειάζονται φιλειρηνιστές ηγέτες αλλά με ατσάλινη πυγμή. Χορτάσαμε και αηδιάσαμε από κομματικούς και ιδεολογικά αποχαυνωμένους πολιτικούς και από ιδεολογικά νεφελώματα απάτριδων σοφών του κομμουνιστικού ή καπιταλιστικού (παγκοσμιοποιημένου) διεθνισμού.Χρειάζονται συμμαχίες στην ευρωπαϊκή και γενικότερα στη διεθνή πολιτική σκηνή, αλλά και αμυντική θωράκιση της πατρίδας σε βαθμό που να στέλνει σαφή μηνύματα σε θρασείς ή θρασύδειλους. Χρειάζεται ρεαλισμός. Για το σκοπό αυτό απαιτείται μια πανελλήνια ανάταση και κινητοποίηση του ελληνισμού σε όλον τον κόσμο για τη δημιουργία ενός «ΤΑΜΕΙΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΆΜΥΝΑΣ». Ενός ταμείου προορισμένου αποκλειστικά για τη δημιουργία πολεμικής βιομηχανίας όλων των όπλων, από εθελοντικές συνδρομές των Ελλήνων όλου του κόσμου και από εποπτικό συμβούλιο στο οποίο θα συμμετέχουν και οι αντιπρόσωποι των ομογενειακών οργανώσεων της υφηλίου. Είναι καιρός το μίζερο ελληνικό κράτος να πάρει τη θέση του στα παγκόσμια δρώμενα, όπως το αξίζουν οι άξιοι και ταλαντούχοι Έλληνες της Ελλάδας και οι Ομογενείς όλων των Ηπείρων. Είναι καιρός να σταματήσουν οι πανάθλιες και δημαγωγικές κομματικές κοκορομαχίες των φανατικών μπροστά στα τηλεοπτικά παράθυρα για ασήμαντα θέματα και να εστιάσουμε την προσοχή μας στα σοβαρά εθνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ρωμιοσύνη.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 14.9.2020.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Η ακριβής διατύπωση στο βιβλίο ΙΙ,κεφ.61 της ιστορίας του Θουκυδίδη είναι: «…..Και γαρ οις μεν αίρεσις γεγένηται τάλλα ευτυχούσι, πολλή άνοια πολεμήσαι. Ει δ’ αναγκαίον ην ή είξαντας ευθύς τοις πέλας υπακούσαι ή κινδυνεύσαντας περιγενέσθαι, ο φυγών τον κίνδυνον του υποστάντος μεμπτότερος» [..…και διότι όσοι έχουν ελεύθερη την επιλογή (πολέμου ή ειρήνης) ενώ ζουν ευτυχισμένοι, είναι μεγάλη ανοησία να προτιμήσουν τον πόλεμο. Αν όμως βρεθούν στην ανάγκη ή να υποχωρήσουν και να υποταχθούν ή να ριψοκινδυνεύσουν και να υπερισχύσουν (νικώντας τον εχθρό), όσοι απέφυγαν τον κίνδυνο (από δειλία) είναι και οι πλέον αξιοκατάκριτοι, οι πιο αξιόμεμπτοι].
[2] Μερικοί υποστηρίζουν πως οι πραγματικές πτωχεύσεις, μαζί με την «συγκαλυμμένη» πρόσφατη του 2010, είναι συνολικά έξι. Άλλοι τις ανεβάζουν σε επτά, με αρχική την πτώχευση των πρώτων ετών της Ελληνικής Επανάστασης και την τελευταία του 2010.
