του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 2020
Αρχή σοφίας η ονομάτων επίσκεψις
Αντισθένης
Το απόφθεγμα αυτό αποδίδεται στον φιλόσοφο Αντισθένη.
Ανεξάρτητα όμως αν το είπε ή δεν το είπε ο Αντισθένης, φαίνεται να έχει ισχύ
αξιώματος.
Τον κάθε πολίτη πρέπει να τον ενδιαφέρει η εννοιολογική
σηματοδότηση των λέξεων, οι λέξεις-έννοιες, ως μάρτυρες της αντικειμενικής
αλήθειας μέσα στην διαχρονία. Για την σωστή κατανόηση ορισμένων γεγονότων και
την, ει δυνατόν, σωστή ερμηνεία τους
απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ακριβής προσδιορισμός των εννοιών, που βέβαια
εκφράζονται μέσα από τις λέξεις. Με αυτήν την έννοια θα προσπαθήσουμε να
ορίσουμε την έννοια των λέξεων που εκφράζει ο τίτλος.
Ποιες είναι πραγματικά οι λεγόμενες σταθερές και ποιες οι μεταβλητές σε σχέση με τα θέματα που αφορούν την Τουρκία και την Ελλάδα;
Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να προσδιορίσουμε τις έννοιες. Η έννοια
σταθερες εκφράζει κάτι που δεν αλλάζει στον χρόνο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες
και αφορούν θέματα στρατηγικών στόχων, που έχουν χρονική διάρκεια. Ενώ με την
έννοα μεταβλητές εννοούμε τις τακτικές κινήσεις που εφαρμόζονται εκάστοτε για
να υπηρετήσουν τον στόχο και μπορούν να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες, που
θεωρητικά υπηρετούν τον στρατηγικό στόχο.
Οπότε καλό και
χρήσιμο, αλλά μάλλον και αναγκαίο σ ‘ έναν διάλογο και αντίλογο είναι, να
καθοριστούν στην πράξη που ισχύουν αυτές οι έννοιες.
Οι σταθερές:
Πρώτη σταθερά: Η στρατηγική της Τουρκίας είναι η αναθεώρηση
της συνθήκης της Λωζάννης.
Δεύτερη σταθερά: Η συμμαχία Γερμανίας –Τουρκίας παραμένει
αμετάβλητη από την εποχή του Μπίσμαρκ και του Κάιζερ έως σήμερα και συνεχίζεται
αδιάσπαστη. Η Γερμανία ήταν, είναι και θα είναι υπέρ της Τουρκίας και εναντίον
της Ελλάδας.
Τρίτη σταθερά: Η στρατηγική των βορείων γειτόνων μας επίσης
για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης, όπως δείχνουν τα φαινόμενα, μιας
και θεωρούν ότι η Ελλάδα έχει κατακτήσει την Ήπειρο, την Μακεδονία και την
Θράκη.
Τέταρτη σταθερά: Η στήριξη της Αμερικής στις τουρκικές
επιδιώξεις σε βάρος της Ελλάδας, που όπως έδειξε η πρόσφατη ιστορία με την
δικτατορία των συνταγματαρχών 1967-74 και την καταστροφή της Κύπρου.
Αυτές οι σταθερές, που αφορούν την Ελλάδα και Κύπρο φαίνεται
ότι δεν άλλαξαν και δεν αλλάζουν, παρ’ όλο που ο χρόνος της κάθε μιας σταθεράς
είναι διαφορετικός, γιατί δεν είναι και αιώνιος.
Οι μεταβλητές αφορούν την εφαρμογή των σταθερών σε μια
συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και τις τακτικές κινήσεις που γίνονται για να
εξυπηρετήσουν τις ανωτέρω στρατηγικές τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας και
των εκατέρωθεν συμμάχων τους, που είναι συγκυριακές, σύμφωνα με τον ορισμό του
τι σημαίνει συμμαχία, της οποίας ο ορισμός είναι ο ακόλουθος: Συμμαχία σημαίνει
τακτική ταύτιση συμφερόντων σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και όσο ισχύει η
κατοχύρωση αυτών των αμοιβαίων συμφερόντων.
Η σύνοδο κορυφής στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου θα αποτελέσει
σταθμό που θα κρίνει ποιες τακτικές κινήσεις των ανωτέρω δυνάμεων θα ενισχύσουν
την Τουρκία και ποιες θα ταχτούν αλληλέγγυες με την Ελλάδα.
Εάν και εφόσον ισχύουν οι σταθερές, τότε είναι φανερό πώς θα
εξελιχθούν οι συζητήσεις και αποφάσεις στην σύνοδο αυτήν. Όσες χώρες και αυτές
που επηρεάζονται απ’ αυτές, ταυτίζονται με τις σταθερές που ενισχύουν την
στρατηγική της Τουρκίας θα ταχθούν εναντίον κυρώσεων προς την Τουρκία, οι
οποίες να έχουν ένα αποτέλεσμα αποτρεπτικό της στρατηγικής της Τουρκίας για την
αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης. Θα κινούνται απλώς σε τακτικούς ελιγμούς,
οι οποίοι όμως δεν θα δημιουργούν δεσμεύσεις τέτοιες που να ακυρώνουν στο
διηνεκές την επιθετικότητα της Τουρκίας και της επεκτατικής της πολιτικής για
την «γαλάζια πατρίδα» και για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως
είναι ο μεγαλοϊδεατισμός του Ερντογάν και των άλλων εθνικιστικών κομμάτων της
Τουρκίας.
Σύμμαχος της Ελλάδας που να αποκτά χαρακτηριστικά σταθεράς
είναι η Γαλλία, που μια συμμαχία με την Ελλάδα εξυπηρετεί βέβαια και τα δικά
της συμφέροντα, γιατί ισχύει παντού και πάντοτε ο κανόνας ότι δεν υπάρχουν
φιλίες ανάμεσα στους λαούς, αλλά συμφέροντα. Οπότε συμφέρει στην Ελλάδα να
συμπήξει, αν καταφέρει, μια μόνιμη συμμαχία με την Γαλλία, ώστε να ενισχύσει το
μέτωπο εναντίον της Γερμανίας και των δορυφόρων της που στρέφονται κατά της
Ελλάδας και βοηθήσει στο μέτρο του δυνατού να αποκτήσει η Γαλλία ηγεμονική θέση
στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντί της Γερμανίας. Από την άλλη θα πρέπει να επιδιωχθεί
με κάθε μέσο και τρόπο η συμμαχία όσων χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο και την
Εγγύς Ανατολή κινδυνεύουν από την
επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, όπως Ισραήλ, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία και
Εμιράτα κ.λπ.
Τέλος το καθοριστικό για όλα αυτά αποτελεί η στάση της
ελληνικής κυβέρνησης και γενικότερα των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων,
κατά πόσο θα υπηρετήσουν τα εθνικά συμφέροντα απέναντι στην κομματικής τους
επιβίωση και το κομματικό συμφέρον. Το τελευταίο δεν είναι δεδομένο, γιατί η
ιστορία έχει διδάξει και αποδείξει ότι τα ελληνικά κόμματα, εκτός από ελάχιστες
εξαιρέσεις, όπως π.χ. αυτήν του Καποδίστρια, για να αναρριχηθούν στην πολιτική
εξουσία και να απολαμβάνουν τα προνόμιά της, συνήθως και συχνά υπηρετούν τα
ντόπια και ξένα συμφέροντα, τα οποία και τους βοηθούν για τα δικά τους συμφέροντα
να αναρριχηθούν στην εξουσία. Η σύνοδος
κορυφής στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου για
όλες αυτές τις εξελίξεις θα είναι αποκαλυπτική.
