Το νερό που ρέει…

Σχολιάκι 561

(Μετά πάσης ειλικρινείας…)

(16/8/2020)

Εκτός από «τα πάντα… ρει και μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν» (Ηράκλειτος), είναι και το νερό που ρέει πάντα, δίχως σταματημό, ιδιαίτερα όταν έχει κατήφορο να διανύσει· ετούτο είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων, μαζί με τη γνώση ότι το υγρό στοιχείο είναι από τα σημαντικότερα κι από τα πιο ζωογόνα·μέσα σ’ αυτό γεννηθήκαμε, αυτό μας χαρίζει ζωή, υγεία, ανάπτυξη, αλλά είναι και το φυσικό στοιχείο που, αν υποβαθμίσεις ή αγνοήσεις την παρουσία και τη δύναμή του,θα σε «τιμωρήσει» σκληρά.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει κάθε φορά που ο άνθρωπος δεν υπολογίζει πως το νερό, εκτός από την θάλασσα, τους ποταμούς και τα πηγάδια, μάς έρχεται και από τον ουρανό·

όχι από τον καλό θεούλη, αλλά,σύμφωνα με τις καιρικές συνθήκες, άλλοτε ποτίζει ήρεμα τη Γη, το χώμα, τα δέντρα, τα φυτά, βρέχει δρόμους, στέγες σπιτιών κι άλλοτε μετατρέπεται σε ορμητικό χείμαρρο και ξεσπάει όπου βρει, με μεγάλη δύναμη, παρασέρνοντας ό,τι βρει μπροστά του…
Περιγράφω εικόνες γνωστές που βλέπουμε συχνά στην πραγματική ζωή, σε ταινίες, σε ντοκιμαντέρ, ακούμε σε διηγήσεις. Στην εποχή μας, που τα καιρικά φαινόμενα είναι αλλόκοτα και έντονα, βλέπουμε το νερό τού ουρανού, από ήρεμη και δημιουργική δύναμη, να αλλάζει και να πέφτει σε τέτοιες ποσότητες που αναγκάζεσαι να σκεφτείς πως οι ουρανοί «θέλουν» να… τιμωρήσουν εκείνους τους ανθρώπους που αποψιλώνουν, καταστρέφουν και περιορίζουν τα δάση,για να φτιάξουν το… αυθαιρετάκι τους, το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους·πάντα, εννοείται, με την αγαστή συνεργασία και τη συνενοχή των κρατικών μηχανισμών, για τους γνωστούς και μη εξαιρετέους λόγους τής ελληνικής ψηφοθηρικής κακοδαιμονίας…

Δεν θα μπω στη συνήθη διαδικασία να υποδείξω, με το δάκτυλο του κατήγορου σε δικαστήριο,τις χιλιάδες αυθαιρεσίες, παρανομίες, οι οποίες ξεκινούν από την ανθρώπινη απληστία και την κρατική αναλγησία και αδιαφορία για τον βιασμό τού φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τιμωρεί και υπενθυμίζει πολύ σκληρά τις ευθύνες όλων…
Πρόσφατο παράδειγμα, οι πλημμύρες σε χωριά τής Εύβοιας, με οχτώ νεκρούς· προηγήθηκε ο Λαγκαδάς, η Μάντρα, οι πυρκαγιές στο Μάτι και άλλες παρόμοιες τραγωδίες,επονομαζόμενες λαθεμένα «θεομηνίες»,οι οποίες έχουν στείλει μηνύματα πως, όπου υπάρχει ανθρώπινη ασέβεια προς τη φύση, η τιμωρία και η εκδίκησή της θα έρθουν τη στιγμή που δεν το περιμένεις.
Ας μην ξαφνιάζονται και ας μην χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι πολιτικοί μας, για το χτυπημένο νοικοκυριό από τη βροχή ή τη φωτιά, που συνήθως το συμφέρον και η ανθρώπινη αμέλεια προκαλούν· έχουν βάλει όλοι το χεράκι τους για να ευνοήσουν την ασυδοσία κάποιων πολιτών, που έχτισαν σε κοίτες ρεμάτων ή παράνομα μέσα σε δάση και οι οποίοι διαπλέκονται με τις δημόσιες υπηρεσίες για ένα κεραμίδι… ρε γαμώτο! Ας μην αναφερθώ σε χιλιάδες ειπωμένες και καταγεγραμμένες πληγές, οι οποίες κάθε χρόνο χτυπούν τη χώρα και συρρικνώνουν το περιβάλλον της ανεπανόρθωτα…

Θέματα που έχουν να κάνουν με τη συλλογική κοινωνική συνείδηση, με την οικολογία, με το σύστημα και τις ανατροπές των κλιματικών συνθηκών, συνδέονται άμεσα (πιο άμεσα δεν γίνεται) και με τις πρόσφατες, ισχυρές βροχοπτώσεις και τις καταστροφές τής Εύβοιας. Ίσως μια τέτοια αναφορά, για χιλιοστή φορά, ως προς τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και τη ζωή, από την άκρατη εκμετάλλευση και κακοποίηση του πλανήτη, να φαίνεται εφιαλτική επανάληψη, αλλά, πώς μπορούμε να την προσπεράσουμε, όταν τόσες δεκαετίες οι οικολογικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και προβάλλουν την αναγκαιότητα μέτρων ως σημαντική π ρ ο τ ε ρ α ι ό τ η τ α· όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για τη διεθνή κοινότητα.
Αντ’ αυτών, η αδράνεια και, τις περισσότερες φορές η μεγάλη αδιαφορία των ισχυρών, συμβάλλουν στη βαριά επιδείνωση των κλιματικών συνθηκών τού πλανήτη!
Όμως, όλα αυτά έχουν ειπωθεί,εδώ και πολλές δεκαετίες όπως είπαμε, χωρίς θετικά αποτελέσματα. Δηλαδή εξακολουθούμε να παρακολουθούμε πλημμύρες, πυρκαγιές, συσσώρευση απορριμμάτων όπου δει, ανθρώπους και ζώα να εξαφανίζονται, τον πλανήτη μάλλον να μην αντέχει πλέον…
Κάθε φυσική καταστροφή, κάθε απώλεια ζωής, ανθρώπινης και μη, από τέτοιες αιτίες, οφείλονται, σε ένα μεγάλο ποσοστό, στην ασέβεια του πολίτη απέναντι στη φύση και στην υποτίμηση της ισχύος της.Το μάθημα, μετά από τόσα χρόνια, δεν το πήραμε και αμφιβάλλω αν θα το κατανοήσουμε στο μέλλον.

Το νερό θα είναι πάντα η αταβιστική μας ανάγκη. Θα αναζητούμε κάθε φορά μια πηγή με… γάργαρο νερό. Το ίδιο στοιχείο μπορεί να έρθει μεταμορφωμένο σε τιμωρό! Όλα μετατρέπονται, όταν η συνείδηση ακυρώνει τη χρησιμότητα και την ανάγκη τους. Οι πλημμύρες, οι χείμαρροι, τα ποτάμια, οι καταστροφές γεφυριών, σπιτιών, καλλιεργειών, δρόμων, εγκαταστάσεων, περιουσιών, είναι αποδείξεις της κακής μας συνείδησης και της αδιαφορίας μας ως προς τη διαχείριση των υδάτινων πόρων.
Η χώρα θα πρέπει να αλλάξει άρδην. Να μην μπαίνει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο. Σχέδια, προγραμματισμός, σεβασμός στο περιβάλλον, εκπαίδευση και προσαρμογή τής κοινωνικής συνείδησης πάνω στο θέμα. Χρειαζόμαστε έναν περιβαλλοντικό πολιτισμό που θα μειώσει την αυτοκαταστροφική μας πορεία·έναν πραγματικό σεβασμό στην οικολογία και τους κανόνες της, που συχνότατα, ξ ε χ ν ά μ ε…

Νότης Μαυρουδής_____________________________

Efenpress/  Σοφία Παπανικολάου