Γράφει ὁ συνεργάτης μας
Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός.
Ἀφορμή γιά τό παρόν βραχύτατο κείμενο στάθηκε ἡ θλιβερή εἴδηση, ὅτι τό Μνημεῖο τῶν Ἡρώων τῆς ἱστορικῆς πόλεώς μας δέχθηκε καταστροφική ἐπίθεση ἀπό δυσεβεῖς, ἀφελληνισμένους καί ἀντίχριστους ἱερόσυλους.
Τό Μνημεῖο τῶν Ἡρώων δέν εἶναι κάτι τό ἀσήμαντο καί δευτερεῦον γιά τήν ἱστορική καί πολιτισμική συνείδησή μας, ὥστε ἡ ὁποιαδήποτε βαρβαρική ἀπόπειρα καταστροφῆς του νά μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους. Εἶναι χῶρος ἱερός, χῶρος μνήμης, χῶρος συμβολικῆς ἀνάδειξης τῆς μακρόσυρτης ἱστορικῆς μας διαδρομῆς.
Ἐδῶ καί αἰῶνες, δέν νοεῖται Ρωμηός χωρίς εὐγνωμοσύνη πρός τούς προγόνους, πρός τούς ἥρωες, πρός τούς πεσόντες στά πεδία τῶν μαχῶν, πρός τούς γονεῖς καί τούς διδασκάλους, καί προπαντός πρός τόν Τριαδικό μας Θεό γιά τήν ἀνεξιχνίαστη μακροθυμία Του καί τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του.
Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι ἀρετή Θεοδίδακτη. Ἄνθρωπος, πού περιφρονεῖ τούς εὐεργέτες του καί φέρεται μέ ἀγνωμοσύνη ἀπέναντί τους, δέν λογίζεται ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης καί πολίτης, πού δέχεται μέ ἀπάθεια καί ἀδιαφορία τήν ὁποιαδήποτε ὑβριστική καταστροφή τῶν ἱερῶν χώρων συλλογικῆς ἱστορικῆς μνήμης, δέν μπορεῖ νά ὑπολογίζεται οὔτε Ἕλληνας, οὔτε βεβαίως καί Χριστιανός.
Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ρωμηοί εἴμαστε Λαός Μνήμης. Ἀπόδειξη, ὅτι γιά τούς κεκοιμημένους προγόνους μας ἐμεῖς δέν ἔχουμε νεκροταφεῖα, ἀλλά ἔχουμε μνήματα. Εἶναι ἱσχυρότατο στοιχεῖο τῆς πολιτισμικῆς μας ταυτότητας ἡ τιμητική ἀνάμνηση τῶν προπατόρων μας.
Γιά τούς προαπελθόντες γεννήτορές μας κάνουμε μνημόσυνα, τούς μνημονεύουν οἱ παπάδες μας στήν προσκομιδή, τούς θυμόμαστε καί τούς εὐγνωμονοῦμε πάντοτε γιά τίς θυσίες πού ἔκαναν γιά ἐμᾶς.
Γιά τούς ἥρωες, καί γενικῶς γιά ὅλους τούς προγόνους μας, πού ἀγωνίστηκαν γενναῖα καί θυσιάστηκαν στό πεδίον τῆς μάχης, ὥστε νά ζοῦμε σήμερα ἐμεῖς ἐλεύθεροι, τιμητικῶς καί εὐγνωμόνως ὑψώσαμε σέ κάθε πόλη καί χωριό τῆς Πατρίδας μας τά γνωστά ‘’ἱστορικά μας ἱερά’’, τά Μνημεῖα Ἡρώων.
Ὅπου καί νά πάει κανείς στήν πολύπαθη Πατρίδα μας, εἶναι ἀδύνατον νά μήν ἀντικρύσει σέ θέση ἐξόχως τιμητική -συνήθως στίς πλατεῖες τίς κεντρικές- τά σύμβολα αὐτά τῆς Ἱστορικῆς μας Μνήμης, τά Μνημεῖα τῶν Ἡρώων.
Μετά ἀπό τήν ὑβριστική καταστροφή τοῦ Ἡρώου τῆς πόλεώς μας, θαρρῶ πώς ἦρθε καιρός νά ἀποκτήσει καί ἡ δική μας πόλη ἕνα νέο περικαλές Μνημεῖο Ἡρώων, ἀνάλογο τῆς ὑπερηφάνειας τοῦ λαοῦ μας καί τῶν θυσιῶν τῶν ἡρωϊκῶν μας προγόνων. Ἕνα Μνημεῖο Ἡρώων ὅχι σέ θέση ἀθέατη καί παρακατιανή, ἀλλά ὑψωμένο στήν κεντρική πλατεῖα τῆς πόλεως ἤ στόν προαὐλιο χῶρο τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ. Ἔτσι γινόταν πάντοτε. Ἔτσι ὀφείλουμε νά πράξουμε καί ἐμεῖς τώρα.
Ὅσο καί νά πολεμᾶνε οἱ ἐχθροί τῆς Ρωμηοσύνης, γιά νά μᾶς μασκαρέψουν σέ ἀφελληνισμένους παπικούς ἤ προτεστάντες, δόξα τῷ Θεῷ τό φιλότιμο δέν ἔχει ἐκλείψει ἀπό τίς καρδιές μας. Ὁ Ἑλληνοπρεπής καί Ὀρθόδοξος Λαός τῆς πόλεώς μας εἶναι ἕτοιμος καί πρόθυμος νά συνδράμει μέ ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν ἀνέγερση τοῦ νέου Μνημείου τῶν Ἡρώων σέ χῶρο περιφανή καί ‘’ἱερόν’’.
Μένει στούς τοπικούς μας ἀξιωματούχους, τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης καί τῆς Ἐκκλησίας, νά κινηθοῦν πρός αὐτή τήν κατεύθυνση μέ ρυθμούς ταχεῖς, μέ ἀποφασιστικότητα καί πάνω ἀπ’ ὅλα μέ αἴσθημα ἱερᾶς εὐθύνης καί ὑποχρέωσης.
Λαγκαδᾶς 9.7.2020 Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
