του Στέλιου Παπαθεμελή*
Η πρόσφατη υγειονομική κρίση, όπως την είδε ο Γάλλος φιλόσοφος Robert Redecker, αποτέλεσε την ευκαιρία μιας “προσομοίωσης ισάξιας τής ουτοπίας τού ανθρώπινου πάρκου”. Κατοικίδια ή άγρια ζώα που έχουν στερηθεί από οτιδήποτε φυσιολογικό, οι κινήσεις τους όλες καθορίζονται και παρακολουθούνται από κάποιο chip που εμφυτεύεται στον οργανισμό τους. Το συλλογικό ασυνείδητο όλων των ηγετών τού πλανήτη και των συνεργατών τους, της προπαγάνδας κινείται μέσα σ’ αυτό το εκ πρώτης όψεως περίεργο πλαίσιο: «Η ασθένεια απαιτεί ένοχο, και ο ένοχος είναι ο λαός! Αυτή η δεισιδαιμονία, ανομολόγητη αλλά πάντα εκφραζόμενη τόσο με υπεκφυγές όσο και ευθαρσώς, όπως συνηθίζουν οι κυβερνήσεις, νομιμοποιεί την παρακολούθηση των πάντων και τον νόμο των υπόπτων. Διότι, εκ των πραγμάτων, κάθε πολίτης είναι ύποπτος εκ των προτέρων για τη διάδοση τού κακού. Είναι έμμεσα ένοχος, ένοχος σχεδόν επειδή ζεί. Η κρίση Covid-19 είναι το απροσδόκητο γεγονός που ανοίγει ολόκληρο το μέλλον σε αυτήν την δεισιδαιμονία, ικανή να θέσει τους ανθρώπους στη θέση τού ένοχου εκ φύσεως. Είναι η πειραματική προσομοίωση μιας νέας εποχής τού Σιδήρου»(https://www.marianne.net/debattons/billets/crise-santaire-pour-les-dictateurs-en-herbe-il-n-est-plus-tres-difficille-d Μτφρ. Ε. Νιάνιος).
Ο κατευνασμός και η στάση ζωής των εθνών που υπαγορεύεται από αυτόν δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση απάντηση στην αδίστακτη επιθετικότητα ενός ορκισμένου εχθρού όπως η Τουρκία κατά της Ελλάδος. Ηγέτες χωρίς την απειροελάχιστη στρατηγική διορατικότητα καταδικάζουν τα έθνη των οποίων ηγούνται σε συρρίκνωση και εξαφάνιση. Δεν θέλουμε τέτοιους ηγέτες. Δεν ψάχνουμε τέτοιες ηγεσίες.
Η μεγαλομανία τού Ερντογάν στοχεύει στην Ελλάδα. Η συρρίκνωσή της θα σήμαινε την ενδυνάμωση τού νεοοθωμανού. «Δεν σφάξαν»! βέβαια. Ο Ελληνισμός υποχρεούται να αντιπαρατεθεί νικηφόρα απέναντι τού τούρκου επιβουλέα. Και μπορεί στις δύσκολες ώρες ο λαός μας. Επιδεικνύει ενότητα, ωριμότητα, αγωνιστικότητα, αντεπιθετικότητα. Και ανακαλύπτει ηγέτες «εκ τού μη όντος».
Εκατόν πενήντα τρεις (153) διεθνείς προσωπικότητες των Γραμμάτων και της Τέχνης υπογράφουν μιαν ανοικτή επιστολή, όπου μεταξύ άλλων επισημαίνουν:
«Οι πολιτισμικοί μας θεσμοί αντιμετωπίζουν μια στιγμή δοκιμασίας. Ισχυρές διαμαρτυρίες για φυλετική και κοινωνική δικαιοσύνη οδηγούν στις πρόσφατες απαιτήσεις για αστυνομική μεταρρύθμιση, μαζί με ευρύτερες εκκλήσεις για μεγαλύτερη ισότητα και ένταξη σε ολόκληρη την κοινωνία μας, ιδίως στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, τη δημοσιογραφία, την φιλανθρωπία και τις Τέχνες. Όμως αυτό εντείνει ένα νέο σύνολο κοινωνικών συμπεριφορών κα πολίτικών δεσμεύσεων που τείνουν να αποδυναμώσουν τους κανόνες μας για ανοικτή συζήτηση και ανοχή των διαφορών υπέρ της ιδεολογικής συμμόρφωσης. Καθώς επικροτούμε την πρώτη εξέλιξη, αυξάνουμε επίσης τις φωνές μας κατά της δεύτερης».
Η ναυτική πολιτική τού Θεμιστοκλή είναι ένα κεφάλαιο στο οποίο οφείλουν να εμβαθύνουν οι σύγχρονοι. Ο Ναύαρχος είχε πειστεί ότι οι Πέρσες θα ξαναδοκιμάσουν να μας επιτεθούν. Το πρόβλημα τού εφοδιασμού των Αθηνών με σιτηρά ήταν σοβαρότατο. Συνειδητοποίησε έγκαιρα ότι για τον ανεφοδιασμό είχε απόλυτη προτεραιότητα η συγκρότηση πολεμικού στόλου και για την νικηφόρα αντιμετώπιση μιας νέας περσικής επίθεσης κα για τον ανεφοδιασμό σε σιτηρά. Χάρις στην επιμονή τού Θεμιστοκλή το 480 π.Χ. η Αθήνα είχε το εθνικοαμυντικό πλεονέκτημα να αριθμεί 147 πολεμικά πλόα ετοιμοπόλεμα και 53 εφεδρικά. Έτσι εξασφαλίστηκε η νίκη στη Σαλαμίνα και καταποντίστηκε το περσικό ναυτικό. Τα ακούνε αυτά οι νυν κυβερνώντες;
Στις κρίσιμες ώρες Αθήνα και Σπάρτη ευρίσκουν τον κοινό βηματισμό. Η Αθήνα θυσίασε τις φιλοδοξίες της και απεδέχθη την ηγεσία της Σπάρτης, όχι μόνο κατά θάλασσαν αλλά και στην ξηρά. Τότε ανεκλήθησαν και όλοι οι οστρακισμένοι. Η Εθνική συμφιλίωση προ της μάχης για την αντιμετώπιση τού εξωτερικού εχθρού είναι όρος για τη νίκη.
Και να τελειώσουμε με μιαν απάντηση στον βρώμικο γείτονα: Κάτω τα χέρια απ’ την Αγιά Σοφιά!
* Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
