 |
| Η Ρωσική κυβέρνηση έχει δίκιο. Δεν είναι δυνατόν να στέλνουμε Ελληνικά πολεμικά στη Μ. Θάλασσα σε ασκήσεις του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας και να έχουμε την απαίτηση να μας στηρίζει η χώρα αυτή.Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είχε -ούτε έχει-στις τάξεις της ένα αξιόλογο πολιτικό να παρουσιάσει , μετά τον Ιωάννη Καποδίστρια και έχει καταντήσει "πεκινουά" του ΝΑΤΟ και της ΕΕ! Εδώ να προσθέσουμε και την...σοφή αναγνώριση της ανεξάρτητης ουκρανικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης!!! (Τά ήθελε η γούνα μας) Juan |
Η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του προέδρου της Ρωσίας Ντμίτρι Πεσκόφ για την δωρεάν είσοδο στην Αγία Σοφία προκαλεί έκπληξη και βαθύτατη οδύνη σε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, ανεξάρτητα από το πόσο πιστός είναι. Κι αυτό γιατί επιδεικνύει μια παντελή έλλειψη ιστορικής συνείδησης και πνευματικότητας από τον εκπρόσωπο ενός έθνους που η υπερχιλιόχρονη ταυτότητά του είναι αλληλένδετη με τη βυζαντινή κληρονομιά κι όλα αυτά που συμπυκνώνει διαχρονικώς η Αγιασοφιά.
Γράφει ο Δημοσθένης Παναγιώτου
Η ελαφρά τη καρδία, σχεδόν χαζοχαρούμενη, αποδοχή της μετατροπής του αρχιτεκτονικού αυτού θαύματος σε τζαμί, είναι μια πρωτοφανής πράξη για την ιστορία του ρωσικού κράτους. Και δεν δικαιολογείται ούτε από την πικρία προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο για την αναγνώριση Ουκρανικής Εκκλησίας, ούτε από τον γεωπολιτικό κυνισμό της προσέγγισης με την νέο-οθωμανική Τουρκία.
Ακόμη και την περίοδο των πανσλαβιστικών πολιτικών δεν διανοήθηκε η τσαρική Ρωσία να παίξει το χαρτί των Οθωμανών για να πλήξει το Πατριαρχείο. Αλλά και οι σοβιετικοί ηγέτες ήδη από την εποχή του Στάλιν, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαχειρίζονταν με αυτοσυγκράτηση τα εκκλησιαστικά πράγματα.
Γιατί εδώ πρόκειται για ζήτημα των καταστατικών αρχών και των θεμελιωδών πνευματικών αξιών των Ρώσων. Από την εποχή της Αγίας Όλγας δια μέσω των αιώνων, ο ρωσικός πολιτισμός ήταν σε διαρκή πνευματική συνάφεια και άρδευε δυνάμεις από το Βυζάντιο, όπως θα γράψει και ο Λεόντιεφ.
Ευλόγως, λοιπόν, η βαρβαρότητα των Τούρκων έχει προκαλέσει την αγανάκτηση, όπως ο ίδιος ο Πούτιν παραδέχθηκε, της πλειοψηφίας της ρωσικής κοινωνίας. Για τον λόγο αυτό, επομένως, ο κυνικός και αμοραλιστικός λόγος της ρωσικής ηγεσίας για ένα θέμα με ύψιστο συμβολισμό, συνιστά δείγμα ιδεολογικής σύγχυσης και σήμα παρακμής.
Αν η Μόσχα θέλει πράγματι να αντιπαρατεθεί στην παγκοσμιοποιητική ισοπέδωση που προωθεί το αντίπαλο δέος, οφείλει να προβάλλει και να υπερασπίζεται τις υψηλότερες αξίες του ευρωπαϊκού παρελθόντος.
Η υποταγή των αρχετυπικών συμβόλων πάνω στα οποία στηρίζεται η ζωή ενός έθνους για χάρη τακτικών λυκοφιλιών και η συνενοχή σε μια κατάφωρη ιστορική αδικία δεν αφαιρούν μόνον την εξωτερική αίγλη του καθεστώτος, αλλά κυρίως υπονομεύουν την αξιοπιστία του στο εσωτερικό.
Κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα θα έπρεπε να κάνει το Κρεμλίνο να επανεξετάσει τη στάση του στο ζήτημα της Αγίας Σοφίας.
