Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Στις 28 Ιουνίου 2017, στα γραφεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) έφτασε μια Απόφαση του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής Αλκιβιάδη Ασημακόπουλου. Με αυτήν, η ΠΟΑΣΥ ενημερωνόταν πως είχε απαγορευτεί η εκδήλωση/συνάθροιση που οι αστυνομικοί είχαν εξαγγείλει για την Πέμπτη, 29 Ιουνίου, στις 6 το απόγευμα, με θέμα «Ανοικτές και Ελεύθερες Πόλεις».
Για την ίδια μέρα, ως αντίδραση, είχαν εξαγγελθεί τρεις διαφορετικές συναθροίσεις, σε διαφορετικές ώρες από τις 12 το μεσημέρι ως τις 6 το απόγευμα. Από ποιους; Όπως από το ίδιο έγγραφο προκύπτει επρόκειτο για την «Ανοικτή Συνέλευση ενάντια στην Αστυνομική Κατοχή», την «Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Αγώνα των κρατουμένων» και στην «Αναρχική Συνομοσπονδία». Οι δύο πρώτες στα Εξάρχεια και η τρίτη στο Κολωνάκι.
Σύμφωνα με την απόφαση, η εκδήλωση των αστυνομικών, αλλά και κάθε άλλη δημόσια συνάθροιση, απαγορεύτηκαν λόγω της τοπικής σύμπτωσης, της χρονικής εγγύτητας, αλλά και της «αντίθεσης που εκφράζεται» από αυτούς που ετοιμάζονταν να οργανώσουν αντιδιαδηλώσεις.
Με λίγα λόγια, οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να πατήσουν το πόδι τους στα Εξάρχεια, διότι αντιδρούσαν οι καταληψίες τους.
Και με ακόμη λιγότερα λόγια, για να αποφευχθούν αντιδιαδηλώσεις απαγορεύτηκε εκδήλωση.
Αλλά ας φύγουμε από αυτό. Ας ξεχάσουμε τις εκλεκτικές σχέσεις και ας μιλήσουμε για μια κανονική χώρα και όχι μια χώρα την οποία κυβερνούν τσαβίστες.
Σε μια κανονική χώρα, όπου λειτουργούν η Δημοκρατία και το κοινοβουλευτικό πολίτευμα καμιά ομάδα δεν έχει δικαίωμα να εμποδίζει το δικαίωμα μιας άλλης.
Σε μια κανονική χώρα, θα επιτρεπόταν η εκδήλωση των αστυνομικών και θα απαγορεύονταν οι αντιδιαδηλώσεις. Διότι αυτές είναι παράνομες, αφού γι’ αυτές δεν ζητείται άδεια και επομένως απαγορεύονται.
Αλλά και πάλι, αν υπάρχει απειλή διασάλευσης της τάξης και της κοινωνικοοικονομικής ειρήνης, αν κινδυνεύει η δημόσια ασφάλεια, αν υπάρχει κίνδυνος κατά της ζωής ή και περιουσιών, ένα δημοκρατικό κράτος έχει δικαίωμα να απαγορεύσει κάθε συνάθροιση.
Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Προβλέπεται από όλα τα Συντάγματα.
Η προβιά της χούντας και τα ανιστόρητα επιχειρήματα
Απλά στην Ελλάδα δεν είχαμε ολοκληρωμένο νόμο, αλλά σκόρπιες διατάξεις και, κυρίως, τα τρία διατάγματα της χούντας που δεν είχαν καταργηθεί και καταργούνται τώρα.
Πρόκειται για το Νομοθετικό Διάταγμα 794/1971 «Περί δημοσίων συναθροίσεων» (Α’1), το Βασιλικό Διάταγμα 269/1972 «Περί εγκρίσεως του κανονισμού διαλύσεως δημοσίων συναθροίσεων» (Α'59) και το Βασιλικό Διάταγμα168/1972 «Περί καθορισμού των χώρων πόλεων τινών εις τους οποίους απαγορεύεται η πραγματοποίησις δημοσίων συναθροίσεων εν υπαίθρω και η διέλευσις κινουμένων τοιούτων» (Α΄35).
Αυτά ίσχυαν και είναι αστείο να λέμε πως ήταν ανενεργά. Νόμος ανενεργός καταργείται.
Τώρα, η αντιπολίτευση λέει πως απλώς με τον παρόντα νόμο μεταφράζονται στη δημοτική τα διατάγματα της χούντας.
Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί ένα ανιστόρητο επιχείρημα. Γιατί η χούντα προσπαθούσε να βάζει ένα δημοκρατικοφανές περίβλημα σε ό,τι έκανε ειδικά μετά την πρώτη τριετία – γι’ αυτό άρχισε τα δημοψηφίσματα και τις συζητήσεις περί εκλογών.
Σ’ αυτή τη λογική, έπαιρνε τους νόμους που ίσχυαν – ήδη από τον μεσοπόλεμο – σε διάφορες κανονικές χώρες με Δημοκρατία και τους χρησιμοποιούσε ως προβιά για να κρύψει μέσα τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της.
Και μπορεί στην απόφαση για την απαγόρευση της εκδήλωσης των αστυνομικών να μην υπάρχει παραπομπή στα διατάγματα της χούντας, πλην όμως ο γεωγραφικός προσδιορισμός με τις περιοχές όπου απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις παραπέμπει σαφώς σε εκείνα τα διατάγματα.
Άλλωστε, και οι ίδιοι οι διαφωνούντες, αυτοί που μιλούν για χούντα – προφανώς κάποιοι πρέπει να περνούσαν πολύ καλά στη χούντα για να την ταυτίζουν με τη Δημοκρατία, όπου λειτουργεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα και η Αρχή της Δεδηλωμένης, ενώ η χούντα είχε καταργήσει το κοινοβούλιο και κυβερνούσε με διατάγματα – δέχονται ότι αν κινδυνεύει η δημόσια ασφάλεια μια συνάθροιση μπορεί να απαγορευτεί και μια παράνομη συνάθροιση μπορεί να διαλυθεί.
Ακατανόητα είναι επίσης όλα τα ερωτήματα που τίθενται – και από τους δημοσιογράφους – για διάφορες πρόνοιες του νέου νόμου. Συγγνώμη, αλλά πώς λειτουργούν όλα αυτά στο εξωτερικό; Εκεί δεν υπήρχαν… απορίες;
Οι διεθνείς Συμβάσεις και τα δικαιώματα των άλλων
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του συναθροίζεσθαι (ησύχως και χωρίς όπλα), περιλαμβάνεται σε όλα τα Συντάγματα του κόσμου και προβλέπεται από το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Βασικών Ελευθεριών, που έχει υιοθετηθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Στις 14 Φεβρουαρίου 2019, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε την απόφαση 2019/2569 RSP για το δικαίωμα στην ειρηνική διαμαρτυρία και την αναλογική χρήση βίας. Η απόφαση βασίζεται σε όλα τα ευρωπαϊκά κείμενα περί δικαιωμάτων και πρόκειται για νόμους που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της Δημοκρατίας. Η απόφαση αναφέρεται σε αναλογική, αναγκαία, νόμιμη χρήση βίας που πρέπει να αποτελεί την τελευταία καταφυγή, καθώς και στην ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη οι δύσκολες συνθήκες εντός των οποίων επιχειρούν οι αστυνομικοί, οι οποίοι βρίσκονται συχνά αντιμέτωποι με εχθρικούς διαδηλωτές. Γίνεται μάλιστα ειδική αναφορά στην ανάγκη για διαρκή εκπαίδευση και προστασία των αστυνομικών.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει κρίνει ότι τα κράτη μπορούν να επιβάλουν περιορισμούς, οι οποίοι υποχρεωτικά πρέπει να περιγράφονται σε νόμους. Μεταξύ άλλων, οι περιορισμοί βασίζονται στην ανάγκη περιφρούρησης της δημόσιας ασφάλειας και της προστασίας της ανθρώπινης ζωής, των περιουσιών και των ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ!
Ειδικά για το θέμα της προειδοποίησης – ενημέρωσης των αρχών, προβλέπεται σαφώς, χωρίς να επιβάλλεται συγκεκριμένο χρονικό όριο, με την Επιτροπή της Βενετίας να αναφέρει ότι «λίγες μέρες είναι αρκετές».
Η ενημέρωση των αρχών είναι αναγκαία σε όλα τα δημοκρατικά κράτη, προκειμένου αυτές – αστυνομία, δήμοι, εισαγγελίες – να συνεκτιμούν όλα τα δεδομένα για τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα: Τόπο οργάνωσης της εκδήλωσης, θέμα για να είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρξουν αντιδιαδηλώσεις, αριθμό εκδηλώσεων για να μην επιβαρυνθεί υπέρμετρα μια περιοχή.
Είναι γνωστό ότι στην Δημοκρατία η αρχή της αναλογικότητας αποτελεί βασικό πυλώνα της εύρυθμης λειτουργίας της, ώστε συγχρόνως να προστατεύονται τα δικαιώματα των μεν και να μην καταπατώνται τα δικαιώματα των άλλων.
Επομένως, το δίλημμα δεν είναι χούντα ή Δημοκρατία, αλλά Δημοκρατία ή φασιστικό μπάχαλο.
Και είναι ένα ερώτημα που όλες οι άλλες χώρες το έχουν λύσει. Ενδεικτικά αναφέρω τι ισχύει σε αρκετές από τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου:
Γαλλία: Νόμος από το 1935
Στη Γαλλία, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι καθιερώθηκε με την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (Γαλλική Επανάσταση, 1789), που ενσωματώθηκε στο Γαλλικό Σύνταγμα. Η υποχρεωτική εξασφάλιση άδειας με προειδοποίηση ισχύει από το 1935. Ο χρόνος αναγγελίας της συνάθροισης ποικίλλει από 3 ως 15 μέρες ανάλογα με τον όγκο και το θέμα. Το αίτημα υποβάλλεται στις νομαρχίες ή στα δημαρχεία. Αν μια συνάθροιση απαγορευτεί, οι διοργανωτές μπορούν να προσφύγουν στα διοικητικά δικαστήρια. Σύμφωνα με τον τελευταίο νόμο για τις διαδηλώσεις (Φεβρουάριος 2019) η μη συμμόρφωση επισείει ως έξι μήνες φυλακή και 7.500 ευρώ πρόστιμο.
Τον Ιούλιο του 2014, το γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε απόφαση της Αστυνομίας Παρισίων με την οποία είχε απαγορευτεί διαδήλωση υπέρ των Παλαιστινίων, καθώς οι δύο προηγούμενες είχαν καταλήξει σε άγριες συμπλοκές και υπέρμετρη βία. Στις 13 του περασμένου Ιουνίου, είχε επιτραπεί η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ, πλην όμως είχε απαγορευτεί πορεία στο κέντρο της πόλης. Όταν οι διοργανωτές της συγκέντρωσης, έχοντας πίσω τους 15.000 διαδηλωτές, ζήτησαν να κάνουν πορεία προς την Οπερά, ενημερώθηκαν πως αυτό δεν περιλαμβανόταν στην άδεια που τους είχε απαγορευτεί. Και όταν παρ’ όλα αυτά προσπάθησαν να περπατήσουν προς την Οπερά, η συγκέντρωση διαλύθηκε με δακρυγόνα. Σημειώστε ότι η πορεία είχε απαγορευτεί διότι, σύμφωνα με την απόφαση, η πραγματοποίησή της εγκυμονούσε κινδύνους για τους τοπικούς επιχειρηματίες.
Όσο για τα «Κίτρινα Γιλέκα» στα οποία αναφέρονται οι εγχώριοι διαφωνούντες, οι εκδηλώσεις τους διαλύονται αν επιχειρήσουν να μεταφερθούν σε άλλο τόπο από τον προκαθορισμένο. Με δακρυγόνα και σφαίρες καουτσούκ.
Ο νέος νόμος για τις συναθροίσεις ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2019 και είναι ιδιαίτερα σκληρός για όσους απειλούν τη δημόσια ασφάλεια. Όπως είχε αναφερθεί, στις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων είχαν τραυματιστεί 1.000 αξιωματικοί και 1.700 πολίτες, δηλαδή η ρύθμιση αποσκοπούσε στην προστασία της ζωής όλων.
Ιταλία: Φυλακή και πρόστιμα
Στην Ιταλία, υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους. Για τους ιδιωτικούς δεν απαιτείται άδεια και εφαρμόζονται οι διατάξεις του Αστικού και του Ποινικού Κώδικα. Για τις συναθροίσεις σε δημόσιους χώρους απαιτείται προειδοποίηση/ενημέρωση των αρχών. Το αίτημα πρέπει να υποβληθεί στη Διεύθυνση Ασφάλειας τουλάχιστον τρεις μέρες νωρίτερα – προφανώς από τους διοργανωτές. Παραβίαση της υποχρέωσης για ενημέρωση των αρχών επισείει ποινές φυλάκισης και πρόστιμα. Η αστυνομία μπορεί να απαγορεύσει μια συνάθροιση, καθώς και να την διαλύσει αφού προηγηθούν τρεις προειδοποιήσεις από τα μεγάφωνά της. Οι διαδηλωτές απαγορεύεται να φέρουν σημαίες και σύμβολα ανατροπής του πολιτεύματος.
Ειδικά για τις αυθόρμητες εκδηλώσεις που διοργανώνονται μέσω FB ισχύουν τα ίδια και η αστυνομία προχωρά σε συλλήψεις για συμμετοχή σε πορεία χωρίς άδεια. Όσον αφορά για τις αυθόρμητες εκδηλώσεις μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα – γιατί και αυτό το ερώτημα τέθηκε στην Ελλάδα – ισχύουν τα ίδια. Είναι γνωστή η απόφαση κατά της Fiorentina, όπου επιβλήθηκαν πρόστιμα των 25.000, των 20.000 και των 10.000 ευρώ στους τρεις υπεύθυνους σύμφωνα με τον νόμο υπευθύνους της ομάδας.
Ισπανία: Ο πιο σκληρός νόμος
Στην Ισπανία, ισχύει ο πιο αυστηρός νόμος περί συναθροίσεων. Ψηφίστηκε τον Μάρτιο του 2015 και τότε Σάντσεθ και Ιγκλέσιας είχαν βγει στα κεραμίδια διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους πως μόλις βρεθούν στην εξουσία θα τον καταργήσουν. Φυσικά και δεν τον κατήργησαν.
Ο νόμος προβλέπει προειδοποίηση/ενημέρωση των αρχών δέκα ημέρες πριν από την εκδήλωση, ανακοίνωση ονομάτων διοργανωτών, αστυνομικός σύνδεσμος, βαριά πρόστιμα ως και 30.000 ευρώ για συμμετοχή σε παράνομη συνάθροιση, απαγόρευση πορείας με παραστρατιωτικές στολές, ενώ αν πρόκειται να υπάρξει παρακώλυση της κυκλοφορίας το αίτημα για άδεια πρέπει να υποβληθεί σε διάστημα δέκα ως τριάντα ημερών πριν από την εκδήλωση. Το υψηλότερο πρόστιμο επιβάλλεται αν η παράνομη εκδήλωση διοργανωθεί μπροστά στο Κοινοβούλιο.
Οι διαδηλώσεις απαγορεύονται έξω από κτίρια που προσφέρουν υπηρεσίες στο κοινό (νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα κλπ).
Τα πρόστιμα επιβάλλονται στους διοργανωτές και όχι στους συμμετέχοντες, οι οποίοι μπορεί να μην γνωρίζουν ότι δεν έχει ληφθεί άδεια για την εκδήλωση. Επίσης, φωτογράφιση αστυνομικών επιτρέπεται μόνο από δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερς. Το πρόστιμο για αντίσταση κατά της αρχής και απείθεια είναι 600 ευρώ.
Με αυτόν τον νόμο αντιμετωπίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια και οι διαδηλωτές που καλούσαν σε απόσχιση της Καταλονίας.
Όταν Σαντσεθ και Ιγκλέσιας βρέθηκαν στην εξουσία, το θέμα συζητήθηκε, αλλά ο υπουργός των Εσωτερικών Μαρλάσκα δήλωσε πως είναι καλύτερα να… περιμένουν μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με απέλαση δύο μεταναστών, η οποία είχε γίνει βάσει του συγκεκριμένου νόμου.
Ο Ιγκλέσιας κάτι ψέλλισε, αλλά οι προτάσεις του δεν έγιναν αποδεκτές – μεταξύ των οποίων και η κατάργηση των σφαιρών από καουτσούκ.
Με νόμο του Φράνκο φρουρείται η βίλα του Ιγκλέσιας
Λογικό. Διότι όταν ο Ιγκλέσιας βρέθηκε στην κυβέρνηση (μειοψηφίας) και πλέον χρειάζεται να προστατευτεί η βίλα του στο Γκαλαμπαγκάρ από τους διαδηλωτές, χρησιμοποιεί αυτόν ακριβώς τον νόμο. Η Εθνοφρουρά βρίσκεται παντού στην περιοχή, απαγορεύεται η ανάρτηση πανό στα όρια της γειτονιάς, έχουν απαγορευτεί οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι οποίες διαλύονται, έχουν τοποθετηθεί υπερσύγχρονες συσκευές ανίχνευσης.
Και το καταπληκτικότερο όλων: Για τον Ιγκλέσιας δεν έφτανε ο νόμος του Ραχόι τον οποίο κατήγγελλε συνεχώς, αλλά χρησιμοποιείται και ο νόμος 9/1968 του δικτάτορα Φράνκο. Αυτό προκύπτει από τις απαντήσεις που έδωσε το υπουργείο των Εσωτερικών κατά τον κοινοβουλευτικό έλεγχο!
Οι βουλευτές ρωτούσαν πόσα μέλη της Εθνοφρουράς απασχολούνται στη φύλαξη της βίλας του δεύτερου αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων, σε ποια ακτίνα εκτείνεται η επιχειρησιακή τους δράση, ποια περιοχή έχει αποκλειστεί και τι μέσα χρησιμοποιούν.
Η απάντηση του υπουργείου στις 30 Ιουνίου υπήρξε συγκλονιστική: Βάσει του νόμου του 1968 δεν μπορούν να δοθούν τέτοια στοιχεία, διότι κάτι τέτοιο θα αποκάλυπτε τα επιχειρησιακά σχέδια της αστυνομίας, θα προκαλείτο βλάβη σ’ αυτά και τελικά θα προκαλείτο βλάβη στη δημόσια ασφάλεια!
Δηλαδή ο Ιγκλέσιας, που ζητά… αποστρατιωτικοποίηση της Εθνοφρουράς αλλά την χρησιμοποιεί μια χαρά ο ίδιος, φρουρείται με νόμο του Φράνκο!
Υπενθυμίζω ότι ήδη έχει απολυθεί ο επικεφαλής της Εθνοφρουράς, τον οποίο ο Ιγκλέσιας κατηγορούσε για ελλιπή περιφρούρηση της ιδιωτικής του ζωής.
Επίσης, ο Ιγκλέσιας απείλησε να στείλει δικούς του διαδηλωτές έξω από τα σπίτια των πολιτικών του αντιπάλων, κάτι που στηλιτεύτηκε έντονα από τον Τύπο, που του υπενθύμισε ότι ο θεσμικός του ρόλος δεν του επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές.
Παντού περιορισμοί
Στη Βρετανία, η αστυνομία ενημερώνεται έξι εργάσιμες ημέρες πριν από τη δημόσια εκδήλωση, με τον διοργανωτή να δίνει ημέρα, ώρα, διαδρομή, ονόματα και διευθύνσεις διοργανωτών. Από την πλευρά της, η αστυνομία μπορεί να περιορίσει ή να αλλάξει την διαδρομή της πορείας και να βάλει οποιονδήποτε άλλον όρο, όπως ο χρόνος διάρκειας της εκδήλωσης, ο αριθμός συμμετεχόντων και να απαγορεύσει καθιστική διαμαρτυρία αν αυτή παρακωλύει την κυκλοφορία. Αν καταβληθεί προσπάθεια η συνάθροιση να πραγματοποιηθεί σε χώρους που απαγορεύεται (όπως το Κοινοβούλιο), η εκδήλωση διαλύεται.
Στη Γερμανία, απαιτείται άδεια και προειδοποίηση/ενημέρωση 48 ώρες νωρίτερα, ενώ τον Μάιο ψηφίστηκε νόμος που ποινικοποιεί το κάψιμο σημαιών (και της ΕΕ) και απαξίωση εθνικών ύμνων. Τέτοιες παράνομες πράξεις επισείουν ποινή φυλάκισης ως και τρία χρόνια και πρόστιμο. Ανάλογοι νόμοι υπάρχουν σε Ιαπωνία, Δανία, Νορβηγία.
Στην Πορτογαλία, απαιτείται γραπτή ενημέρωση τουλάχιστον δύο ημέρες πριν από την εκδήλωση. Το αίτημα για άδεια υποβάλλεται στον οικείο Δήμο και κάθε εκδήλωση διαλύεται όχι μόνο αν απειλείται η δημόσια ασφάλεια, αλλά και αν τα συνθήματα προσβάλλουν την τιμή του Κράτους και των Ενόπλων Δυνάμεων, αν παραβιάζονται δικαιώματα άλλων και αν παρατηρείται διατάραξη κοινής ησυχίας.
Στη Σουηδία, απαιτείται άδεια και ενημέρωση της αστυνομίας μια εβδομάδα πριν από την εκδήλωση και αν αυτή απαγορευτεί υπάρχει δυνατότητα στους διοργανωτές να προσφύγουν στα διοικητικά δικαστήρια. Η αστυνομία μπορεί να επιβάλει γεωγραφικούς περιορισμούς και να απαγορεύσει κάθε εκδήλωση που προκαλεί παρακώλυση κυκλοφορίας.
Στην Ολλανδία, τη χώρα με τις περισσότερες διαδηλώσεις, απαιτείται ενημέρωση των αρχών τριάντα ημέρες πριν από την εκδήλωση.
Ρωσία, Καναδάς, Αυστραλία
Στη Ρωσία, βάσει του νόμου του 1993, απαιτείται προειδοποίηση ολίγων ημερών και ισχύουν γεωγραφικοί και τοπικοί περιορισμοί (απαγόρευση συναθροίσεων έξω από δικαστήρια, φυλακές, ενεργειακές υποδομές, προεδρική κατοικία, ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία, στα σύνορα).
Στον Καναδά, ισχύουν διαφορετικοί νόμοι ανάλογα με την πολιτεία. Στις περισσότερες πολιτείες και πόλεις απαιτείται άδεια, ενώ για παράνομη συγκέντρωση και διατάραξη κοινής ησυχίας επιβάλλονται ποινές φυλάκισης 6 μηνών και πρόστιμα 5.000 δολαρίων. Για παρεμπόδιση άσκησης δικαιωμάτων άλλων η ποινή είναι 2 χρόνια φυλάκιση. Αν ο διαδηλωτής κρύβει τα χαρακτηριστικά του πίσω από μάσκα, επιβάλλονται επιπλέον δύο χρόνια.
Ειδικά στο Κεμπέκ, σε πορείες άνω των 50 ατόμων που δεν έχουν λάβει άδεια, επιβάλλεται πρόστιμο ως και 5.000 δολαρίων κατ’ άτομο και 125.000 δολαρίων στους διοργανωτές.
Στην Αυστραλία, απαιτείται ενημέρωση των αρχών πέντε εργάσιμες ημέρες πριν από την εκδήλωση. Οι περιορισμοί ποικίλλουν ανά πολιτεία. Για παράδειγμα στη Δυτική Αυστραλία απαιτείται άδεια και προειδοποίηση τεσσάρων ημερών για κάθε πορεία στην οποία συμμετέχουν άνω των τριών ατόμων!
Το 2019, η κεντροαριστερή τοπική κυβέρνηση του Κουίνσλαντ ψήφισε τον πιο σκληρό νόμο με αφορμή της διαδηλώσεις για το κλίμα. Οι πορείες επιτρέπονται μόνο αν δεν ενοχλούνται οι άνθρωποι που πηγαίνουν στις δουλειές τους και η καθημερινότητά τους.
Επί Ομπάμα ο πιο σκληρός νόμος
Στις ΗΠΑ, η Πρώτη Τροπολογία απαγορεύει τον περιορισμό του λόγου. Ανάλογα με την πολιτεία επιβάλλονται διάφοροι περιορισμοί πέραν των θεμάτων εθνικής ασφαλείας. Επιβάλλεται η αναλογική και αναγκαία προστασία των δικαιωμάτων των άλλων, ενώ περιορισμοί επιβάλλονται στα ντεσιμπέλ και σε όποιον κλείνει την είσοδο των δημόσιων πάρκων. Οι άδειες εκδίδονται από τα τοπικά αστυνομικά τμήματα και η μη ύπαρξη άδειας συνεπάγεται διάλυση της εκδήλωσης και συλλήψεις. Είναι γνωστή η περίπτωση της διάσημης ηθοποιού Τζέην Φόντα που της περνούσαν σταθερά χειροπέδες κάθε Παρασκευή, στις διαδηλώσεις για το κλίμα στο Κάπιτολ Χιλ.
Από το 2015, στις ΗΠΑ ψηφίστηκαν και εκδόθηκαν 154 νόμοι και διατάγματα για τις συναθροίσεις.
Και το καταπληκτικότερο: Στις 8 Μαρτίου 2012, ο πρόεδρος Ομπάμα υπέγραψε το νέο ομοσπονδιακό νόμο για τις συναθροίσεις. Σύμφωνα με αυτόν, επιβάλλεται φυλάκιση δέκα ετών σε όποιον διαδηλώνει σε περιοχή όπου οι μυστικές υπηρεσίες φρουρούν κάποιο στόχο!
Τι ισχύει στις Πολιτείες
Πέραν του ομοσπονδιακού νόμου με τους γενικούς περιορισμούς υπάρχουν και τα ακόλουθα:
Στο Μισούρι η άδεια για διαδήλωση δίνεται από το υπουργείο Δημοσίων Έργων και επιβάλλεται πρόστιμο 5.000 δολαρίων αν κλείσει λεωφόρος.
Στη Μοντάνα η άδεια δίνεται από το υπουργείο Συγκοινωνιών, απαιτείται προειδοποίηση 60 ημερών και καταβολή τέλους 100 δολαρίων.
Στη Νεμπράσκα η άδεια επίσης δίνεται από το υπουργείο Συγκοινωνιών, το τέλος είναι 50 δολάρια.
Στη Νεβάδα, η άδεια παρέχεται από το δημαρχείο και επίσης καταβάλλεται τέλος, ενώ στο Νιου Χαμσάιρ η αίτηση για άδεια στο Δημαρχείο υποβάλλεται 30 ημέρες νωρίτερα.
Στο Νιου Τζέρσεϊ απαιτείται άδεια από την αστυνομία με προειδοποίηση 30 ημερών και τυχόν καταστροφές επισύρουν πρόστιμο 15.000 δολαρίων.
Τριάντα ημέρες η προειδοποίηση και στο Νέο Μεξικό, ενώ στη Νέα Υόρκη επιβάλλεται άδεια αν πρόκειται να υπάρξουν μικροφωνικές εγκαταστάσεις και θόρυβος.
Στη Βόρεια Καρολίνα απαιτείται άδεια από την αστυνομία για συναθροίσεις άνω των 50 ατόμων και για τυχόν καταστροφές επιβάλλονται ποινές φυλάκισης από 4 ως 25 μήνες.
Στη Βόρεια Ντακότα απαιτείται άδεια μετά από προειδοποίηση 45 ημερών και ποινές φυλάκισης και πρόστιμα για καταστροφές ή παράνομες συναθροίσεις. Το τέλος για την άδεια είναι… 3.000 δολάρια!
Στο Οχάιο απαιτείται άδεια από την αστυνομία αν πρόκειται να κλείσει δρόμος και τέλος 100 δολαρίων.
Στην Οκλαχόμα η άδεια δίνεται από την αστυνομία, στο Όρεγκον από το υπουργείο Συγκοινωνιών, με προειδοποίηση 30 ημερών και καταβολή τέλους.
Στην Πενσυλβάνια απαιτείται προειδοποίηση 5 εργάσιμων ημερών, στο Ρόουντ Άιλαντ η άδεια δίνεται από το Δημαρχείο με προειδοποίηση 60 ως 90 ημερών.
Στη Νότια Καρολίνα η άδεια δίνεται από την αστυνομία και καταβάλλεται τέλος, ενώ στη Νότια Ντακότα απαιτείται άδεια για συγκέντρωση άνω των 25 ατόμων και προειδοποίηση 90 ημερών.
Στο Τενεσή απαιτείται προειδοποίηση 14 ημερών και τέλος μεταξύ 25 και 50 δολαρίων, ενώ στο Τέξας η άδεια δίνεται από τα Δημαρχεία και διαφέρουν τα ποσά του τέλους.
Στη Γιούτα απαιτείται προειδοποίηση 30 ημερών, στο Βέρμοντ απαιτείται άδεια από την αστυνομία, στη Βιρτζίνια απαιτείται προειδοποίηση 30 ως 60 ημερών και τέλος από 50 ως 150 δολάρια.
Άδεια απαιτείται στην Ουάσιγκτον και στη Δ. Βιρτζίνια, άδεια και καταβολή τέλους στο Ουισκόνσιν, προειδοποίηση από δύο μέρες ως τρεις μήνες και διαφορετικού ύψους τέλος ανάλογα με την εκδήλωση στο Ουαϊόμινγκ.
Στην Αλαμπάμα απαιτείται γραπτή προαναγγελία τρεις ημέρες πριν από την εκδήλωση και καταβολή τέλους.
Στην Αλάσκα ισχύουν τα ίδια και επιπλέον γραπτή δέσμευση για τον τόπο και το θέμα, καθώς και ειδική άδεια για θορυβώδη εκδήλωση.
Στην Αριζόνα απαιτείται προειδοποίηση 30 ημερών και καταβολή τέλους, στο Άρκανσας τα ίδια με συμβολαιογραφική πράξη και αποδοχή επιτήρησης από την αστυνομία, στην Καλιφόρνια άδεια από την αστυνομία με προειδοποίηση 40 ημερών και καταβολή τέλους.
Στο Κολοράντο απαιτείται άδεια από την αστυνομία για εκδηλώσεις με συμμετοχή άνω των 50 ατόμων με προειδοποίηση 60 ημερών και τέλος 150 δολαρίων, ενώ ως σύνδεσμος ορίζεται ο Event Marshall.
Στο Κοννέκτικατ απαιτείται άδεια και τέλος 50 δολαρίων, στο Ντελαγουέρ άδεια με προειδοποίηση 30 ως 45 ημέρες για συγκεντρώσεις κάτω των 300 ατόμων και 90 ω 120 ημέρες για συγκεντρώσεις άνω των 300 ατόμων.
Στη Φλόριντα απαιτείται προειδοποίηση των αρχών 90 ημέρες πριν από την εκδήλωση και καταβολή τέλους από 100 ως 200 δολάρια ανάλογα με την εκδήλωση.
Στη Τζόρτζια προειδοποίηση 30 ημερών και τέλος 50 δολαρίων, στο Αϊντάχο 45 μέρες και τέλος 200 δολαρίων, στο Κάνσας 60 ως 180 ημέρες για άδεια από το Δημαρχείο και καταβολή τέλους από 25 ως 75 δολάρια.
Στην Αϊόβα και στο Ιλλινόις η άδεια δίνεται από το Δημαρχείο, στην Ιντιάνα από την αστυνομία με προειδοποίηση 60 ημερών, τέλος από 75 ως 268 δολάρια και όνομα διοργανωτή υπεύθυνου σύμφωνα με το νόμο.
Στο Κεντάκι η άδεια παρέχεται από την αστυνομία με προειδοποίηση 60 ως 90 ημερών και τέλος 25 ως 49 δολάρια.
Στη Λουιζιάνα η άδεια δίνεται από το Δημαρχείο ανάλογα με τον τόπο και επίσης καταβάλλεται τέλος, στο Μέην απαιτείται άδεια για συγκεντρώσεις άνω των 25 ατόμων.
Στη Μασαχουσέτη απαιτείται άδεια από το Δημαρχείο με προειδοποίηση από δύο εβδομάδες ως 30 ημέρες ανάλογα με το μέγεθος της εκδήλωσης και απαιτείται καταβολή τέλους, στο Μίσιγκαν η προειδοποίηση είναι 60 μέρες συν τέλος, στη Μινεάπολη 5 μέρες και 25 δολάρια τέλος, στον Μισσισιπή η άδεια δίνεται από την αστυνομία με προειδοποίηση 15 ημερών.
Συγγνώμη, αλλά όλοι αυτοί είναι χούντα;
