Σχολιάκι 549 (Μετά πάσης ειλικρινείας…)

(16/6/2020)
ΒΑΣΩ

Θειικόν οξύ ή Γκεζάπι ή Βιτριόλι.

Κι εκεί που περπατάς αμέριμνη/ος να κάνεις τη δουλειά σου, να τακτοποιήσεις την καθημερινότητά σου, συναντάς κάποιαν/ον, άλλη/ον που δεν γνωρίζεις και σε εκδικείται με τον χειρότερο τρόπο, τις περισσότερες φορές από ερωτικό ανταγωνισμό ως βασικό κίνητρο. Σου ρίχνει καυστικό υγρό, βιτριόλι, σου καταστρέφει το πρόσωπο, σου το σκάβει στην κυριολεξία και σου κάνει ρημάδι όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Εάν είσαι νέος, σε καταδικάζει για όλο το υπόλοιπο του βίου, θέτοντάς σε συχνά στο κοινωνικό περιθώριο, μη αντέχοντας να κυκλοφορείς και να συνδιαλέγεσαι με ξένους και δικούς. Σκεφτείτε.

Το οξύ εισέρχεται στους πόρους τού δέρματος, αφού πρώτα σκάψει-σημαδέψει την επιφάνεια της σάρκας όπως ένα  νυστέρι, αλλοιώνοντας ριζικά τα χαρακτηριστικά «φτιάχνοντας» ένα… άλλο πρόσωπο που, πολλές φορές, θυμίζει λεπρούς της Σπιναλόγκας, εκεί κάτω, στον κόλπο της Ελούντας στην Επαρχία Μιραμπέλλου του νομού Λασιθίου Κρήτης!
Με πιάνει φρίκη μόνο που το σκέφτομαι και κάτι τέτοιο, όπως γνωρίζετε, δεν είναι της αφηρημένης και αυθαίρετης φαντασίας, αλλά δυστυχώς έχει συμβεί επανειλημμένως στην αληθινή ζωή· αυτής που διαβιούμε ως κοινωνία, ακόμα και σήμερα, με τον όποιο πολιτισμό κοινωνικών συμπεριφορών μοιραζόμαστε με άλλους συμπολίτες, που σημαίνει πως ως προϋπόθεση, έχουμε αποκτήσει τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στον άλλον. Την ανοχή ακόμα και προς τον εχθρό μας… Ισχύει όμως;
Το βιτριόλι στο πρόσωπο είναι τερατώδης σκέψη εκδίκησης· είναι το άκρον άωτο απάνθρωπης συμπεριφοράς, από τις πιο ακραίες και βάρβαρες συμπεριφορές, επιλογή τρόπου καταστροφής ενός συνανθρώπου. Κάπου διάβασα πως είναι: «Όπλο εκδίκησης, μίσους, ερωτικής αντιζηλίας και ανθρώπινης διαστροφής». Βρίσκω την φράση, λογική.

Υποθέτω, με βάση την ιστορία, πως η μέθοδος εκδίκησης με βιτριόλι είναι, κατά κύριο λόγο, γυναικεία υπόθεση, αφού υπάρχουν πολλά περιστατικά όπου αναφέρονται γυναίκες δράστριες, με πρωτεύουσα αιτία την ερωτική αντιζηλία, η οποία ξεσπάει τόσο βίαια, τόσο απάνθρωπα· Ψάξτε το. Θα συναντήσετε και γνωστά ονόματα που εμπλέκονται σε μια τέτοια φρίκη…
Αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο, είναι η βίαιη επίθεση με βιτριόλι μιας 35χρονης σε μια άλλη, άτυχη γυναίκα και η αστυνομία τώρα πλησιάζει στη λύση μαζεύοντας  τα στοιχεία τής απάνθρωπης αυτής επίθεσης. Δεν ξέρω ονόματα, ούτε λεπτομέρειες του συμβάντος, αλλά, σκέφτομαι πως, η ουσία τού γεγονότος, δεν έχει να κάνει με την αστυνομική εξέλιξη και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Θα μ’ ενδιέφερε βέβαια η βαριά και υποδειγματική τιμωρία τής βιτριολίστριας δράστιδος, αφού το θύμα, τώρα πια, θα πρέπει να διανύσει έναν Γολγοθά, στην προσπάθειά της να μην μπει στο περιθώριο της ζωής τελεσίδικα…
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μεκάσης γράφει σε ηλεκτρονική εφημερίδα της Φλώρινας: «Έρωτες και βιτριόλι είχαν ταυτιστεί στην δεκαετία του 1930» Και σε άλλο σημείο: «…το βιτριόλι ήταν στερεωτικό των χρωμάτων για τα μάλλινα. Μέσα στο καζάνι που έβαφαν τα μάλλινα, αραίωναν το χρώμα με το βιτριόλι στο νερό και μετά βουτούσαν τα νήματα. Έτσι, τα βαφεία είχαν σε μεγάλα γυάλινα δοχεία μεγάλες ποσότητες βιτριολιού». Σήμερα αυτό το οξύ υπάρχει ακόμα και στα… supermarket και στη διάθεση του καθενός και καθεμιάς που σκέφτεται μια εκδίκηση δίχως όπλο, σφαίρες, θορύβους και απαγορευμένη οπλοκατοχή…
Κάτι σαν την… οπλοκατοχή στην Αμερική, όπου όλοι οι «νοικοκυραίοι», όλων των τάξεων, οπλοφορούν παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους, για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, επειδή δήθεν το κράτος ολιγωρεί.

Είμαι γνωστό πως μια σφαίρα τελειώνει το θύμα ευθύς αμέσως. Αντιθέτως, το βιτριόλι σε σαρώνει και σε παραμορφώνει για όλη την επόμενη ζωή,  περνώντας τον υπόλοιπο χρόνο σου σε νοσοκομεία, μεταγγίσεις, σε λεπτές χειρουργικές περιπέτειες και πλαστικές διορθωτικές, συνήθως δίχως ελπίδες επανόρθωσης!
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει εκδίκηση με βιτριόλι και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε η τελευταία.
Ο καθημερινός υπαρκτός μαζικός τρόπος συμπεριφοράς, που, επαναλαμβάνω, πόρρω απέχει από αυτό που εννοούμε πολιτισμό, μας σπρώχνει και μας εξωθεί πολλές φορές σε πράξεις βίας που ξεπερνούν τη λογική. Ο πολιτισμός της καθημερινότητας, που θα πρέπει ακόμα να κατακτήσουμε, εάν γαλουχήσει τις συνειδήσεις, θα λειτουργήσει εύρυθμα την κοινωνία και θα μπορέσει ενδεχομένως να συνετίζει και να διαμορφώνει πολίτες, οι οποίοι θα μπορούν να συμβιώνουν, ομονοώντας σε βασικές αξίες και κυρίως όλοι μ α ζ ί.
Όμως· αυτό το πολυσυζητημένο «μαζί» το χαλάνε, το ανατρέπουν με τον χειρότερο τρόπο διάφοροι ανάξιοι, αληθινά ρεμάλια και τυχάρπαστοι νευρωτικοί (αρσενικά, θηλυκά) οι οποίοι λες και είναι «κατασκευασμένα» πλάσματα, για να ανατρέπουν αξίες, ήθη, παραδόσεις, τρόπους, επικοινωνίες, ανθρωπιά, με μια λέξη, π ο λ ι τ ι σ μ ό!
Όποιος/α θεωρεί πως οι λέξεις «πολιτισμός», εκπαίδευση, γνώση και μόρφωση είναι συνηθισμένες, τετριμμένες, αόριστες, γενικόλογες, και πως η οικονομία, μαζί με την κουλτούρα της μάζας, θα μπορούσαν ενδεχομένως, να συμβάλλουν σε μορφές συμπεριφοράς πιο… ανθρώπινες, πιο… πολιτισμένες, καμία αντίρρηση!

Νότης Μαυρουδής

Efenpress/ Σοφία Παπανικολάου