Του συνεργάτη μας
Δημήτρη Κωνσταντάρα
Με την «μερική απελευθέρωσή» μας και την «μερική επιστροφή μας στην κανονικότητα» μετά την «μερική άρση των μέτρων», κάναμε το πρώτο βήμα αφού αναμφίβολα βγήκαμε «μερικώς» νικητές στην αναμέτρησή μας με την πανδημία. Και αρχίσαμε όλοι να συζητάμε για την μετά την 4η Μαίου εποχή. Χρήσιμο. Γιατί και πάλι χρειάζονται προσαρμογές.
Κι αυτό γιατί ο covid 19 υπάρχει. Υπάρχει παντού γύρω από την «κοινότητα» όπως ο κ. Τσιόδρας ( καλή του ώρα και τον ευχαριστούμε και πάλι όπως και όλους τους συναδέλφους του) ονόμασε το λαό. Εμάς. Όλους τους Έλληνες. Ο ιός κρύβεται και περιμένει τη δική μας απερισκεψία.
Και ξεκίνησε η κουβέντα για το πώς θα μεταβούμε στην επόμενη μέρα. Σίγουρα δεν είναι πρώτη στην ατζέντα επιστροφής η επαναλειτουργία των κομμωτηρίων όπως βάλθηκαν να μας πείσουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Η επαναλειτουργία – με αυστηρούς κανόνες- των σχολείων είναι πολύ πιο σημαντική. Η δυνατότητά μας να κυκλοφορούμε και να κινούμαστε επίσης. Αλλά το σημαντικότερο απ΄ όλα – και πρέπει να το χωνέψει πολύ καλά η «κοινότητα»- είναι η επαναλειτουργία, η επανεκκίνηση της Οικονομίας.
Και το λέω αυτό γιατί δεκάδες οικογένειες έχασαν τους ανθρώπους τους, εκατοντάδες «κρούσματα» περιμένουν την έκβαση της προσβολής τους από τον ιό και ολόκληρο το σύστημα Υγείας της χώρας χρειάζεται μια ηρεμία, λίγη ξεκούραση, λιγότερη πίεση στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και μιαν ανασυγκρότηση. Αυτή είναι μια σημαντική προτεραιότητα. Και για να υπάρξει και να υλοποιηθεί εν όψει ενδεχόμενου νέου κύματος, πρέπει να υπάρξει πρώτα αποφόρτιση των υγειονομικών μονάδων από κρούσματα. Εκεί, εμείς πρέπει να παίξουμε το ρόλο μας: Να μείνουμε προστατευμένοι και να μην το «ρίξουμε έξω».
Μετά έρχονται όλα τα άλλα. Απαραίτητα τα κομμωτήρια και οι καφέδες αλλά προέχει το «μεθαύριο». Και μέσα στη φούρια της πρώτης προσπάθειας ανασυγκρότησης του Κράτους, της Πολιτείας, της Κυβέρνησης, οι απόλυτα δικαιολογημένες «απαιτήσεις» διάφορων επαγγελματικών κλάδων για ενίσχυση, πρέπει να περιμένουν λίγο. Διότι η Οικονομία πρέπει να σταθεί στα πόδια της και να μην επιστρέψει στο 2012 και το 2015. Αν συμβεί αυτό, χαθήκαμε.
Ανήκω σε μια κατηγορία πολιτών – συνταξιούχος δημοσιογράφος- που μαζί με τόσες άλλες είναι «χαμένη» όλα αυτά τα χρόνια και «χτυπημένη» από μειώσεις, περικοπές, αναστολές συντάξεων, επικουρικών, ενισχύσεων. Αλλά δεν παραπονιέμαι . Ακόμα. Καταλαβαίνω ότι η Οικονομία δεν αντέχει να μού ικανοποιήσει τα αιτήματά μου. Υπάρχουν άλλες κατηγορίες σε χειρότερη μοίρα. Πρέπει να προηγηθούν. Όσο αντέχει η Οικονομία. Γιατί όταν λέμε ότι «ως κυβέρνηση δώσαμε αυτά και εκείνα»- και αυτά είναι πάρα πολλά- από πού νομίζετε ότι τα «δώσαμε»; Από τον Δημόσιο κορβανά. Ο οποίος τροφοδοτείται κυρίως από το λαό.
Έχουν δίκιο οι κάθε λογής καταστηματάρχες και επιχειρηματίες και οι κάθε λογής εργαζόμενοι σ΄ αυτούς τους καταστηματάρχες /επιχειρηματίες να ζητούν την κρατική μέριμνα. Οι αγρότες το ίδιο. Οι επιχειρηματίες και εργαζόμενοι στη βιομηχανία, στις βιοτεχνίες, στον τουρισμό , στην εστίαση το ίδιο. Και οι εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχαγωγίας, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, στη μουσική, στο θέατρο έχουν τα δικά τους δίκια. Τα χρειαζόμαστε ΟΛΑ. Έχουν δίκιο ΟΛΟΙ.
Αλλά εάν δεν σταθεί στα πόδια της η Οικονομία, θα καταστραφούμε άπαντες. Αν «μπουκάρουμε» όλοι και αρχίσουμε να στραγγαλίζουμε το Κράτος, κάποιοι, λίγοι, θα ικανοποιηθούν αλλά οι άλλοι, οι πολλοί, θα ξανα- αδικηθούν. Διότι «λεφτά» ΔΕΝ υπάρχουν.
Μη χάνετε τη «μπάλα». Τα αιτήματα πρέπει να κατατεθούν, οι απαιτήσεις να διατυπωθούν ξεκάθαρα και τεκμηριωμένα, τα υπομνήματα να υποβληθούν σωστά , οι διαπραγματεύσεις να ξεκινήσουν, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι μόλις βγήκαμε από την πρώτη φάση ενός πολέμου. Αδικίες –όπως του 2012 και του 2015 με τα αποθεματικά των ταμείων και τις μειώσεις συντάξεων και τα capital controls και την κατάργηση προνοιακών επιδομάτων και το κλείσιμο σημαντικών βιομηχανικών μονάδων- δεν θα ανεχθούμε. Αλλά για να τα πετύχουμε όλα – κι όχι μόνο το άνοιγμα των κομμωτηρίων και των πρακτορείων του ΟΠΑΠ- πρέπει να ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ότι «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
