του Στέλιου Παπαθεμελή*
Αυτό που συμβαίνει με τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους, «εταίρους» και «συμμάχους» μας, τρόπος τού λέγειν πλέον, είναι αδιανόητο. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται την βρώμικη τουρκική προκλητικότητα απέναντι μας και, αντί να πειθαναγκάσουν τους οσμανλήδες να αλλάξουν συμπεριφορά, πιέζουν εμάς να το πράξουμε «για το συλλογικό καλό» (στη μοντέρνα ορολογία τους).
Η Ελληνική κυβέρνηση ως αυτή τη στιγμή αρνείται να υποκύψει στις ευρωαμερικανικές προτροπές και πιέσεις. Οι ευχές και οι προσευχές όλων των Ελλήνων είναι να σταθεί ανένδοτη ως το τέλος! Θα είναι μέγιστο μάθημα στους νεοοθωμανούς οιηματίες και προπαντός στους προστάτες τους, οι οποίοι δυστυχώς περισσεύουν εντεύθεν και εκείθεν του Ατλαντικού.
Τελικά, είχε δεν είχε, το ξεστόμισε και αυτό ο δικαίως αποκαλούμενος «Ντόκτωρ θάνατος», Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Δεν δίστασε να προβεί στην κτηνώδη δήλωση: «Δεν είναι με απόλυτο τρόπο ορθός ο ισχυρισμός ότι όλα υποχωρούν μπροστά στη προστασία της ζωής». Τον «ξέπλυνε» όσο ήταν δυνατόν («τον αράπη και αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς») ο γερμανός Υπ.Εξ. Χάικο Μάας που ξεκαθάρισε: «Χρειαζόμαστε ταχεία βοήθεια χωρίς ‘’εργαλεία βασανισμού’’, όπως η τρόικα ή τα σκληρά μέτρα λιτότητας»! Να αγιάσει το στόμα του!
Τελικά έχει δίκιο ο ποιητής μας Στέφανος Μπολέτσης που φώναζε στη δεκαετία τού ’50-’60: «Υπάρχουν στον κόσμο καλοί!/ ίσως δεν είναι πολλοί./όμως υπάρχουν στον κόσμο καλοί!». Ναι υπάρχουν!
«Στρατηγική βάθους», «Γαλάζια Πατρίδα» και άλλα ηχηρά παρόμοια της χιτλερικής εποχής χρησιμοποιεί ο νεοοθωμανός, αντιγράφοντας τον Αδόλφο Χίτλερ για να αξιώσει από εμάς να του παραδώσουμε «γην και ύδωρ». Προφανώς είναι αμύητος στην Ελληνική ιστορία. Ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους κατέληγε:
«Και το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ΄ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους».
(= Ευτυχία θα πει ελευθερία, ελευθερία θα πει ψυχή δυνατή και μη δειλιάζετε μπροστά στους κινδύνους του πολέμου!). Καθαρά πράγματα.
Ο Ζώρζ Κλεμανσώ όταν απηύθυνε την πολεμική του ομιλία στους Γάλλους το 1918, τους εβεβαίωνε ότι:
«Το καθήκον μας είναι να διαλέξουμε τον πόλεμο διατηρώντας τα δικαιώματα του πολίτη, προστατεύοντας όχι την ελευθερία, αλλά όλες τις ελευθερίες».
Όμως οι σημερινοί ηγέτες της Δύσεως κινούνται στον αντίποδα.
Όπως έγραψαν οι Tom Palmer και Simon Lee:
«Δεν έχουμε να κάνουμε με μία, αλλά με δύο πανδημίες, οι οποίες είναι και οι δύο θανατηφόρες. Η πρώτη οφείλεται σε έναν ιό, ο οποίος εισβάλλει στα κύτταρα ενός ξενιστή, και τα εξασθενίζει, και συνήθως τα εξαφανίζει. Η δεύτερη είναι μια ιδεολογία - ο αυταρχισμός - που εισβάλλει και αποδυναμώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς, συχνά μέχρι να τους εξαφανίζει.
Ο Ρόμπερτ Χιγκς, κατέδειξε ότι υπάρχει ένα φαινόμενο ανεπίστροφου της εξουσίας, δηλαδή ότι τα νέα προνόμια που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας κρίσης τείνουν να διατηρούνται πολύ πέρα από το τέλος αυτής της κρίσης. "Σε όλη την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι εθνικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ήταν εξαιρετικές περιστάσεις για την προοδευτική απώλεια ελευθεριών". Αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ισχύει παντού!
Τα έκτακτα μέτρα σε περιόδους κρίσης, όπως ο περιορισμός και οι απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, δεν πρέπει να αποτελούν ευκαιρία για την καθιέρωση δικτατορίας. Πρέπει να διατηρηθούν οι αρχές του τεκμηρίου ελευθερίας και του περιορισμένου κράτους. Επειδή έτσι και εγκαταλειφθούν αυτές οι αρχές, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επανέλθουν. Στην πραγματικότητα, οι ελεύθερες και νόμιμες κοινωνίες είναι πιο ανθεκτικές, πιο ευημερούσες και, από κάθε άποψη, πιο επιθυμητές και ελκυστικές από τις δικτατορίες.
Καθώς αγωνιζόμαστε κατά της απειλής της ιικής πανδημίας, δεν πρέπει να υποκύψουμε στην απειλή της αυταρχικής πανδημίας. Και οι δύο είναι θανατηφόρες».
Πηγή: https://www.contrepoints.org/2020/04/11/368758-une-pandemie-en-cache-toujours-une-autre (μετάφρ. Ε. Νιάνιος).
* Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
