Του συνεργάτη μας
Δημήτρη Κωνσταντάρα
Σαν πολύ νωρίς ξεκίνησαν , εδώ και 2-3 μήνες, τη «συζήτηση» για πρόωρες εκλογές οι κύκλοι που συνήθως απεργάζονται τη φθορά μιας κυβέρνησης και την διαμόρφωση μιας –ας πούμε- διάδοχης κατάστασης. Η εκλογολογία είναι μέσα στο αίμα μας. Και αυτοί που απεργάζονται αλλαγές εξουσίας δεν είναι οι γνωστοί μας «πατεράδες» της εκλογολογίας, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Αλλά γεννήτορες του φαινομένου ήταν οι «παππούδες» της εκλογολογίας που συνήθως «έπεφταν μέσα». Αυτοί που ενώ είχαν αβαντάρει με κάθε τρόπο τον «νέο» Καραμανλή, άρχιζαν – για τους δικούς τους πάντα λόγους- την «υπόγεια» φθορά του ενώ ταυτόχρονα ετοίμαζαν το Γιώργο Παπανδρέου.
Και όταν αυτός δεν «τους βγήκε» στο ζύγι, ξανάρχισαν την αποδόμηση , «ψάχνοντας» και πάλι την επόμενη διάδοχη κατάσταση στην μετά Καραμανλή Νέα Δημοκρατία που ωστόσο βρήκε «ταυτότητα» στον Αντώνη Σαμαρά μόνο μετά την ενδιάμεση διακυβέρνηση Παπαδήμου, το 2012.
Μόνοι που οι «παππούδες» είχαν πια αλλοιωθεί και έπρεπε να ανανεωθούν. «Δούλευαν» την χειραγώγηση των αλλαγών κυβερνήσεων πολλά χρόνια. Έδιωξαν τον Ράλλη για τον Ανδρέα, «έφαγαν» τον Ανδρέα για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, «έφαγαν» τον Μητσοτάκη για να εξιλεωθούν στον Παπανδρέου, «μπλοκάρισαν» τον Έβερτ για τον Σημίτη, έδιωξαν τον Σημίτη για τον Καραμανλή…..
Και τότε, το 2012, με τον Σαμαρά πρωθυπουργό και αφού είχαν «μπλοκάρει» τον Βενιζέλο γνωρίζοντας ότι έτσι εξυπηρετούσαν τον Τσίπρα ( τον είχαν ήδη επιλέξει) και άρχιζαν να τον «χτίζουν». Αλλά χωρίς να το καταλάβουν καν, αντικαταστάθηκαν από τους «πατεράδες», που ανήκαν σε μια νέα γενιά. Η οποία εκμεταλλευόμενη την Μεγάλη Κρίση και τις πολλές αλλαγές στα Μ.Μ.Ε., τις νέες τεχνολογίες, τις νέες παγκόσμιες ισορροπίες, κάτι «είδαν» στην «Πρώτη Φορά Αριστερά» και την υιοθέτησαν, χωρίς να είναι καν αριστεροί. Άλλωστε δεν τους ενδιέφερε η κομματική ταυτότητα κανενός. Τους ενδιέφερε απλώς η αλλαγή – με τα όποια οφέλη του- ύστερα από μιαν αποτυχία, άσχετο αν η αποτυχία θα ήταν και δική τους αποτυχία.
Ο Μητσοτάκης ήταν η λύση. Αλλά τους βοήθησε και η «συμπεριφορά» της διάδοχης του Σαμαρά λύσης. Που δεν «περπάταγε». Η εκλογολογία και οι συζητήσεις είχαν αρχίζει από τις αρχές του 2017 και κορυφώθηκαν από την ογκούμενη δυσαρέσκεια και δυσαρέσκεια του κόσμου στα τέλη του 2017, όταν και γίναμε μάρτυρες στην τραγωδία της Μάνδρας . Ακολούθησε η Συμφωνία των Πρεσπών στον Ιούνιο του 2018 που δίχασε τον κόσμο , η φονική πυρκαγιά στο Μάτι στα τέλη Ιουλίου . Το 2018 ήταν τραγικό. Καθημερινές συγκρούσεις, συμπλοκές στο Πολυτεχνείο και τα Εξάρχεια, δολοφονίες ξεκαθαρίσματος λογαριασμών των «νονών» του εγκλήματος, πολιτικοί και οικονομικοί τριγμοί και η διάψευση των προσδοκιών ότι η χώρα βγαίνει από την κρίση κι επιστρέφει σε μια κανονικότητα.
Το 2019 ήταν χρονιά εκλογών. Οι «πατεράδες» της εκλογολογίας είχαν βρει από καιρό τη λύση στο πρόσωπο του Μητσοτάκη, τα γεγονότα τους ενίσχυαν και οι εκλογές στις αρχές του καλοκαιριού επισημοποίησαν το αναμενόμενο: Θριαμβευτική νίκη του Μητσοτάκη. Από πότε και μετά θα άρχιζαν την «εκστρατεία» τους για τις επόμενες εκλογές άραγε;
Και μέσα στα τόσα δεινά, με το «σκάσιμο» της επιδημίας του κορωναιού, τα Τύμπανα των Πρόωρων Εκλογών άρχισαν να ηχούν. Νομίζατε ότι είχαμε τελειώσει με την εκλογολογία; Μέχρι καινούργια κόμματα έκαναν την εμφάνισή τους. Τι θα γινόταν αν η χώρα «έπεφτε στα δόντια» του ιού; Μόνο που μέχρι τώρα, τέλη Μαίου του 2020, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αλλά παρά το ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη απολαμβάνει μεγάλης δημοτικότητας, η εκλογολογία δίνει και παίρνει. Όχι γιατί ο Μητσοτάκης ΔΕΝ είναι δημοφιλής και ΔΕΝ αποτυγχάνει αλλά ακριβώς για το αντίθετο.
Πολύ φοβάμαι ότι για πρώτη φορά τα τελευταία είκοσι-τριάντα, η εκλογολογία θα αποτύχει. Ή μάλλον, ΔΕΝ φοβάμαι. Χαίρομαι. Αν γίνουν εκλογές – για τους λόγους που μόνο οι εκλογολόγοι ξέρουν- ο Μητσοτάκης θα ξαναβγεί, ίσως και με μεγαλύτερο ποσοστό αφού αντίπαλον δέος δεν υπάρχει και ούτε καν πρόλαβε να αρχίσει να δημιουργείται και μέσα σε τρεις μήνες, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φθαρεί αρκετά.
Οι νέα γενιά των «πατεράδων» της εκλογολογίας έχουν αποτύχει. Και μου φαίνεται ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε τους διαδόχους τους. Θα ανασυγκροτηθούν, είμαι βέβαιος. Αλλά θα μας αφήσουν ήσυχους για τουλάχιστον 1-2 χρόνια. Απλώς, νομίζω.
