Του συνεργάτη μας Δημήτρη Κωνσταντάρα
Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την ένδεια ειδήσεων «γενικού ενδιαφέροντος» που υπάρχει σήμερα στο διεθνές «περιβάλλον» λόγω της πανδημίας, μια ένδεια που επηρεάζει αρνητικά την ενημέρωση και ειδικότερα το περιεχόμενο των τηλεοπτικών Δελτίων Ειδήσεων τα οποία αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια το κύριο μέσον πληροφόρησης του κόσμου. Αλλά όλα έχουν ένα όριο. Όπως όριο έχει- τουλάχιστον πρέπει να έχει- και η τρομο- λαγνεία, η οποία στις μέρες μας έχει γίνει ειδική θυματο- λαγνεία και ειδική θανατο- λαγνεία.
Μέσα σ αυτή την ειδική κατάσταση, τα τηλεοπτικά Δελτία Ειδήσεων το έχουν παρακάνει. Έχω ζήσει «από μέσα» πολλές τέτοιες «Ειδικές Καταστάσεις » στο απώτερο αλλά και πιο κοντινό παρελθόν, σε μιαν Ελλάδα όπου από το 1975 εξελισσόταν η Υπόθεση της 17 Νοέμβρη. Και ξεκινώντας από την περίοδο του Χέρφιλντ, το 1988 λόγω της υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου και λίγο αργότερα , το 1989 λόγω της «Υπόθεσης Κοσκωτά- Βρώμικου ‘89» τα γεγονότα οδηγούσαν σε θύελλα με την 17 Νοέμβρη να συνεχίζει τη δράση της. Μετά, το 1991-92 είχαμε το Ειδικό Δικαστήριο, την περίοδο του «Πολέμου του Κόλπου- Καταιγίδας της Ερήμου», τις περίφημες « 31 ημέρες του Ωνάσειου» στα τέλη του ΄95 με τον Ανδρέα στα «τελευταία» του, την υπόθεση της «Κρίσης των Ιμίων» επίσης στα τέλη του ’95 και το 1999, την υπόθεση «Αμπντουλάχ Οτσαλάν». Με το τέλος του 20ού αιώνα και την αρχή του 21ου, μας περίμενε η τραγωδία των Δίδυμων Πύργων (2001) και η εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη( 2002).
Μπορεί κανένα απ΄ αυτά τα γεγονότα – με την εξαίρεση των Δίδυμων Πύργων- να μην είχε τη σφοδρότητα της τραγωδίας του Κορωναιού. Ήταν όμως πολύ σπουδαία γεγονότα – να μην ξεχάσω να συμπεριλάβω και την κατάρρευση της «Σοβιετικής Ένωσης», τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου- που άλλαξαν τη μορφή του κόσμου, τη μορφή της Ευρώπης, τη μορφή των Βαλκανίων και τη μορφή της Ελλάδος. Σε ΚΑΜΙΑ από αυτές τις τεράστιες υποθέσεις δεν παρατηρήθηκε – στην Ελλάδα τουλάχιστον- αυτή η μονοπώληση του ειδησεογραφικού περιεχομένου όσο παρατηρείται τώρα με τον κορωναιό. Καλώς; Κακώς; Δεν μπορώ να πω. Και τότε υπήρχαν τηλεοπτικές καλύψεις, ραδιοφωνικές καλύψεις, εφημερίδες και περιοδικά. ΔΕΝ υπήρχε όμως –τουλάχιστον όχι όπως σήμερα- διαδίκτυο. Υπήρχε πάντως ισομερής ειδησεογραφική κάλυψη όλων των γεγονότων.
Σήμερα, βλέποντας τηλεόραση – διότι τα περιοδικά έχουν εξαφανιστεί, οι εφημερίδες έχουν «υποχωρήσει» και τα ραδιόφωνα έχουν γίνει τζουκ μποξ- μαθαίνεις ΜΟΝΟ για την πανδημία. Τεράστιο θέμα. Αλλά όχι το μοναδικό. Αποφασίζοντας λοιπόν, σχεδόν από κοινού, τηλεόραση και διαδίκτυο να προβάλουν περίπου αποκλειστικά τα του κορωναιού, χρειάστηκε, για την ποικιλία της ειδησεογραφίας, να βρεθούν και κάποια κύρια «εξιλαστήρια θύματα». Μέσα σ΄όλα τα άλλα που βρέθηκαν και στοχοποιήθηκαν , επελέγη μάλλον από απειρία, αφέλεια, βιασύνη, ευκολία, και η κοινωνική τάξη των «ηλικιωμένων». Στην οποία έχουν όλα τα ΜΜΕ τελευταίως αρχίσει να «φορτώνουν» ευθύνες για την εξάπλωση του κορωναιού. Οι «ηλικιωμένοι» φταίνε για όλα. Και τους κατηγορούν ότι εκείνοι φταίνε για τις ουρές έξω από τις Τράπεζες , για τις καθυστερήσεις στα σούπερ μάρκετ , για την παραβίαση των απαγορεύσεων, για ….για….. για….
Η εύκολη λύση. Ο εύκολος στόχος. Που δεν μπορεί να αντιδράσει άμεσα και δυναμικά γι αυτό και συνεχίζει να φορτώνεται ευθύνες. Πόσο εύκολη λύση όμως και εύκολος στόχος είναι το 22% του πληθυσμού που είναι ηλικίας άνω των 65 ετών;
Οι «ηλικιωμένοι», 60 ετών και άνω, κυρίως συνταξιούχοι, που περιμένουν στις ουρές γιατί δεν ξέρουν να χειρίζονται τις σύγχρονες μεθόδους εξυπηρέτησής τους φταίνε ; Που καθυστερούν στα σούπερ μάρκετ γιατί δεν βλέπουν καλά, γιατί πονάνε τα πόδια τους, που δεν ξέρουν από άυλες συναλλαγές, που είναι μόνοι και δεν έχουν κανέναν να τους βοηθήσει στα ψώνια τους και την αρρώστια τους, που έχουν μάθει να θεωρούν γιατρό τον φαρμακοποιό, που το να βγουν στο δρόμο να πάρουν μιαν ανάσα από την κλεισούρα είναι γι αυτούς φάρμακο, που πάνε στον φούρνο για να πουν και δυο κουβέντες με το φούρναρη; Αυτοί φταίνε για την εξάπλωση του ιού; Ή –τουλάχιστον- ΜΟΝΟΝ αυτοί φταίνε; Το γηρασμένο, μοναχικό, ανάπηρο ίσως, χτυπημένο από αρρώστιες και πόνους, το άφραγκο γιατί δεν μπορεί να «βγάλει» λεφτά από την τράπεζα 22% του πληθυσμού είναι το εύκολο «μαύρο πρόβατο» της αφέλειας, της αδιαφορίας, της ανεπάρκειας κάποιων «διαμορφωτών» της Κοινής Γνώμης;
Ε, όχι δα.
