Αυτές τις μέρες κάτι έχει αλλάξει.
Τα παιδιά μας, αντί να είναι στα θρανία, κάθονται στα σαλόνια μας.
Στα πρόσωπα μας, αντί να υπάρχει το χαμόγελο, βάλαμε μια μάσκα.
Στις ειδήσεις ακούμε την Θεία Κοινωνία, όχι ως πηγή δύναμης, αλλά ως αιτία σκανδαλισμού.
Αντί να ανταλλάσουμε χειραψίες δηλώνουμε τον φόβο.
Και όλοι μιλούν για τα δύσκολα.
Η εμπειρία της ιστορίας δείχνει, ότι όλα θα περάσουν.
Η απορία όμως είναι πώς θα περάσουν.
Στην μικρασιατική καταστροφή όταν έλαβαν το μήνυμα να αδειάσουν οι Έλληνες τα σπίτια, όλοι κάτι πήραν μαζί τους.
Κάποιοι πήραν εικόνες, άλλοι χρήματα, άλλοι παιδιά, άλλοι λείψανα Αγίων. Ο καθείς ο,τι πρωτοθυμήθηκε.
Στο πόλεμο του ’40 άλλοι έδιναν στους φαντάρους όπλα, άλλοι εικονίτσες, άλλοι φιλιά, άλλοι ευχές.
Σε κάθε δοκιμασία ο καθένας θα καταθέσει ό,τι έχει.
Θα στηριχθεί σε ό,τι έχει μάθει.
Μην κατηγορούμε όσους δεν στηρίζονται στα ίδια μ’ εμάς.
Μην κάνουμε τους δασκάλους.
Μην το παίζουμε αδιάφοροι ή έξυπνοι.
Μην βλέπουμε “σημεία των καιρών”.
Τα παιδιά μας, οι σύζυγοί μας, οι γονείς μας, οι ενορίτες μας, θα θυμηθούν στο μέλλον ότι θέλει θάρρος να φύγεις από το σίγουρο και να διεκδικήσεις το άπιαστο.
Ας χαμογελάσουμε και μέσα από τις μάσκες.
Μην φοβόμαστε να μείνουμε στα σπίτια.
Ας κάνουμε τα απόδειπνα στα δωμάτιά μας.
Ας στολίσουμε την εικόνα της Παναγίας στο σαλόνι.
Ας φάμε κάτι απλό.
Ας μην υποτιμούμε την αγωνία κάποιων.
Ας είμαστε, με πρώτο εμένα ξεχωριστοί και στα δύσκολα.
