Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Έγιναν πολλές συζητήσεις στην Αθήνα με αφορμή την τοποθέτηση του πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών Τζέφρι Πάιατ για τη συμμετοχή της κατοχικής δύναμης Τουρκίας στο East Med Gas Φόρουμ («Φόρουμ για το Φυσικό Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο»), το οποίο αποτελούν χώρες που διαθέτουν φυσικό αέριο.
Δικαιολογημένα… Όταν ομιλούν οι αντιπρόσωποι της Αμερικής οι πάντες δίνουν σημασία. Διότι μπορεί να “βήξει” ο εκάστοτε πρόεδρος και να …κρυολογήσει ο κόσμος όλος. Επηρεάζει όλη την ανθρωπότητα για τους γνωστούς λόγους, που δεν χρειάζεται να εξηγηθούν.
Ως γνωστό, σ’ αυτό το Φόρουμ, συμμετέχουν η Αίγυπτος, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ιορδανία, η Παλαιστινιακή Αρχή, το Ισραήλ και η Κύπρος. Η συμμετοχή της Παλαιστινιακής Αρχής και του Ισραήλ, αλλά και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής που βρίσκονται απέναντι στο Εβραϊκό Κράτος, «ερεθίζει» την Ουάσιγκτον, η οποία θα ήθελε και τη συμμετοχή της Τουρκίας, ελπίζοντας πως με τον τρόπο αυτό «θα ημερέψει το θηρίο».
Ποιος θα απέκλειε την κατοχική δύναμη από το Φόρουμ αν δήλωνε δημόσια και επίσημα ότι τερματίζει τις προκλήσεις και επιθυμεί τη γνήσια συνεργασία; Κανένας. Διότι οι πάντες επιδιώκουν την ειρήνη εκτός από τους Αττίλες. Το μόνο στο οποίο διακρίνεται η Τουρκία τούτη τη στιγμή, είναι η …εξαγωγή πολεμικών συγκρούσεων, με στόχο να επιβληθεί δια της δύναμης των όπλων στη Μεσόγειο. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει. Η Μεσόγειος θα γίνει κόκκινη από το αίμα που θα χυθεί… Και οι σύμμαχοι Αμερικανοί πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η αιματοχυσία δεν εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, αλλά τους εχθρούς της υπερδύναμης.
Είναι περιττό να σημειώσουμε ότι η Τουρκία ΔΕΝ έχει -μέχρι της στιγμής, ούτε προβλέπεται να βρει- ενεργειακούς πόρους. Και αυτό τη θυμώνει σε σημείο που εξελίχθηκε σε μία πολύ επικίνδυνη χώρα. Και είναι επικίνδυνη, και για τα συμφέροντα των μεσογειακών χωρών, αλλά και για τη στρατηγική της Αμερικής και της Ρωσίας στην ευρύτερη γειτονιά μας. Απλά στην Ουάσιγκτον κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, και στη Μόσχα ευτυχώς ξεκίνησαν να τον παρακολουθούν, διότι ίσως χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουν. Ο Ερντογάν, πάνω απ’ όλα είναι άφιλος. Χρησιμοποιεί χώρες και ηγέτες όσο τους χρειάζεται… Η περίπτωση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ είναι η πιο χαρακτηριστική.
Ούτε ο πιο αισιόδοξος Αμερικανός γραφειοκράτης πιστεύει ότι με τον Τούρκο πρόεδρο στα ηνία της χώρας, θα συμβεί η «μεγάλη επιστροφή». Και εστιάζουν το πρόβλημα προσωπικά στον Ερντογάν, ο οποίος είναι έντονα προβληματικός. Και επαναλαμβάνω, είναι και επικίνδυνος στον υπερθετικό βαθμό.
Δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να προκαλέσει πολεμικές συγκρούσεις. Βρίσκεται σε ένα μόνιμο καθεστώς άρνησης, είναι μονίμως παραπονούμενος, είναι όπως ένα παιδί που πιστεύει ότι «δεν το παίζουν» οι συμμαθητές του. Μερικοί ίσως βρουν τα παραπάνω μη σοβαρά. Αλλά αυτή είναι η πραγματική κατάσταση. Οι χώρες της Μεσογείου, ειδικά το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Κύπρος, νιώθουν καθημερινά την επιθετικότητα της Τουρκίας του Ερντογάν.
Η Αμερική, λοιπόν, δεν πρόκειται να δεχθεί την απώλεια της Τουρκίας στη Ρωσία ή την μετατροπή της σε ένα νέο Ιράν. Αυτό πρέπει να μην το ξεχάσουμε ποτέ, έτσι για να μην εκνευριζόμαστε όταν δεν μας αρέσουν οι αμερικανικές δηλώσεις. Άλλωστε, αποτελεί και θέση της Αθήνας και της Λευκωσίας, να παραμείνει η Τουρκία στη Δύση…
Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, από την Αμερική εκδίδονται και καλές ανακοινώσεις. Ιδιαίτερα για την Κύπρο, για το παράνομο Μνημόνιο της Τουρκίας με τη Λιβύη και την AΟΖ ΟΛΩΝ των ελληνικών νησιών. Όλοι θέλουμε -και απαιτούμε- να λάβουν θέση για τις άθλιες και απαράδεκτες προκλήσεις στο Αιγαίο. Και πρέπει να το πράξουν. Η αμερικανική στάση του Ποντίου Πιλάτου υποθάλπτει την επιθετικότητα του Ταγίπ Ερντογάν.
Οι Αμερικανοί, στο επίπεδο του Προέδρου Τραμπ, πρέπει να πουν στον ταραξία της Τουρκίας ότι δεν θα ανεχθούν καμία άλλη πρόκληση από τη μεριά του. Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πρέπει να του τονίσει αυτά που λέει και τα φωνάζει ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα: ότι η Αμερική δεν θα ανεχθεί οποιαδήποτε πολεμική πρόκληση εναντίον της χώρας μας.
Πρέπει η ισχυρή παρέμβαση να πραγματοποιηθεί τώρα. Όχι όταν γίνει το κακό. Διότι μπορεί να μην τα καταφέρουν, όπως το 1996 στα Ίμια. Τότε ήταν πρόεδρος ο Μπιλ Κλίντον και μεσολαβητής ο οδοστρωτήρας Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Οι συνθήκες είναι διαφορετικές και εδώ έχουν να κάνουμε με τη σχιζοφρενική περίπτωση του Ερντογάν. Η αθηναϊκή ελίτ πρέπει να καταλάβει ότι ο Τούρκος πρόεδρος τα θέλει όλα, και έχει εκπονήσει σχέδιο και είναι αποφασισμένος να το υλοποιήσει. Οι δηλώσεις της Αθήνας δεν πείθουν. Απαιτείται να βγει μπροστά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και να ανακοινώσει στο λαό την απόφασή του στην περίπτωση που η Τουρκία πράξει το αδιανόητο: Στην περίπτωση που ανοίξει την πόρτα του τρελοκομείου.
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα και την Κύπρο -πέραν των ψεκασμένων- που επιθυμούν τον πόλεμο. Και οι δύο χώρες είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχουν αποδείξει πως πάνω απ’ όλα θέλουν και σέβονται την ειρήνη. Όμως, η γεωγραφία είναι αμείλικτη. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν απέναντι τους τη Γαλλία. Αλλά μία χώρα παραβάτη, που ερεθίζεται με την παρανομία. Και επειδή δεν θα έρθει κανείς να μας βοηθήσει, όπως παραδέχονται νυν και πρώην κυβερνητικοί αξιωματούχοι, πρέπει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση: Να υποστηρίξουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας.
Έχω την αίσθηση ότι είμαστε οι μοναδικοί λαοί, που περιμένουμε από άλλους να μας λύσουν τα προβλήματα. Αυτή η νοοτροπία, που επέβαλαν οι ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας, μας οδήγησε στο σημερινό σημείο. Να απειλεί ασύστολα η Τουρκία και εμείς να επικαλούμαστε το …Διεθνές Δίκαιο. Είμαστε …αξιολύπητοι. Αλλά και οικτροί ικέτες των ξένων.
Η Τουρκία του Ερντογάν τα ακούει όλα αυτά και ορθά τα εκλαμβάνει ως αδυναμία, ίσως και ως δειλία. Πρέπει να αλλάξουμε. Οι Έλληνες ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά. Δεν θα μας σώσουν, ούτε ο Τραμπ ούτε ο Πούτιν…
ΠΗΓΗ
