Σε προγενέστερα αφιερώματα μας έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει την ανάγκη εκσυγχρονισμού του συνόλου των μαχητικών F-16 που διατηρεί σε υπηρεσία η Πολεμική Αεροπορία. Οι λόγοι πολλοί και έχουν αναλυθεί εκτεταμένα. Σε βαθμό “κακουργήματος” θα μπορούσε να πει κανείς… Αναγκαίο το “κακό” παρόλα ταύτα (αυτό της επαναλαμβανόμενης αναφοράς και ανάλυσης…) για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια. Το “φωνάζουν” τα γεγονότα και η ίδια η Τουρκία!
Γράφει ο ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΙΔΗΣ
Επί του προκειμένου όμως… Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αποκαλύφθηκε και επίσημα η ελληνική πρόθεση για την προμήθεια αριθμού (μίας Μοίρας όπως ειπώθηκε αυτολεξεί…) μαχητικών 5ης γενιάς F-35A Lightning II.
Οι συνθήκες επιβάλλουν να αναζητήσουμε την ουσία και όχι να παρασυρθούμε από τις εντυπώσεις. Πολλά έχουν γραφεί, γράφονται και θα εξακολουθήσουν να γράφονται σχετικά με το F-35 και την Ελλάδα. Θεωρούμε ότι αυτά στα οποία πρέπει να αποδώσουμε σημασία είναι τα παρακάτω:
-Η βιομηχανική συμμετοχή…
Είναι εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι σε τηλεοπτική συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, αποκάλυψε ότι η Ελλάδα έχει ζητήσει βιομηχανικό έργο από τις ΗΠΑ για το F-35. Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες, καθώς δεν αποκάλυψε περισσότερα, όμως γνωρίζουμε σίγουρα ότι παρά το γεγονός ότι δεν ενταχθήκαμε από τα αρχικά του στάδια στο πρόγραμμα, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η αμερικανική πλευρά έχει τη δυνατότητα να κάνει παραχωρήσεις σε αυτό το κομμάτι.
Πρώτα από όλα γιατί η Τουρκία έθεσε εαυτόν εκτός προγράμματος. Το συνολικής αξίας (για τις επόμενες δεκαετίες που θα διαρκέσει η παραγωγή του τύπου) 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων υποκατασκευαστικό έργο που θα χάσει η γειτονική χώρα (γιατί θα το χάσει…) το θέλει η Ελλάδα. Μπορεί να το αναλάβει; ΑΣΦΑΛΩΣ και μπορεί, είναι η απάντηση.
Διαθέτει τις υποδομές και το κατάλληλα εκπαιδευμένο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό. Ως προς το τελευταίο δε, υπερέχει μακράν της Τουρκίας… Το μόνο που έχει να κάνει είναι να αξιοποιήσει και τα δύο αυτά asset. Τελεία και παύλα. Μπορούμε δε να στηρίξουμε αυτή την άποψη με επιχειρήματα. Η σοβαρότητα του κράτους στην αντιμετώπιση του θέματος, αποτελεί βέβαια διαχρονική προϋπόθεση επιτυχίας…
-Τα ισχυρά ελληνικά διαπραγματευτικά χαρτιά…
Το πρόγραμμα ανάπτυξης και ένταξης σε υπηρεσία του F-35 έχει αντιμετωπίσει καθυστερήσεις και υπερκοστολογήσεις. Αναμενόμενο σε μεγάλο βαθμό για ένα πρόγραμμα αυτής της εμβέλειας. Η διαμόρφωση Block 4 με δυνατότητες FOC (Full Operational Capability) και για τις τρεις εκδόσεις παραγωγής του F-35, θα είναι διαθέσιμη σε πέντε χρόνια από σήμερα (2024-2025).
Σε τι μας είναι χρήσιμα όλα αυτά; Μα είναι ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά. Η Τουρκία δεσμεύθηκε για την συνολική προμήθεια 100 μονάδων σε βάθος 15ετίας-20ετίας, θέτοντας αρχική παραγγελία για 30 μόλις αεροσκάφη. Γιατί δεν μπορεί η Ελλάδα να κάνει κάτι αντίστοιχο, διεκδικώντας βιομηχανικό έργο; Μπορεί οι Αμερικανοί να εμμένουν στη θέση ότι μόνο οι χώρες που είχαν συμμετοχή στο πρόγραμμα από τα αρχικά του στάδια, έχουν δικαίωμα βιομηχανικής συμμετοχής.
Είναι όρος που είχαν θέσει και είναι απόλυτα λογικό –καθότι συμβατό με τα συμφέροντά τους– να θέλουν να τον διατηρήσουν σε ισχύ. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται και δεν πρέπει να πάρουμε δουλειά από το εν λόγω πρόγραμμα.
Ως Ελλάδα, έχουμε στηρίξει σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική αεροναυπηγική βιομηχανία, αναλογικά πάντα με το μέγεθος της οικονομίας και των δυνατοτήτων της χώρας πάντα, από το 1972 και μετά…
Για ποιον λόγο θα πρέπει να αποδεχθούμε αμαχητί ότι όλο το έργο που είχαν πάρει οι Τούρκοι, πρέπει να ανακατευθυνθεί εν ευθέτω χρόνω σε αμερικανικές εταιρείες; Τουλάχιστον ας πουλήσουμε ακριβότερα “το τομάρι μας”… Συμπεριφερόμενοι όμως ορθολογικά.
defence-point
