του Στέλιου Παπαθεμελή*
Ποιος κυριολεκτικά ΗΛΙΘΙΟΣ πήρε την απόφαση να διαθέσει τα πολεμικά μας αρματαγωγά για την φιλοξενία ισλαμιστών λαθροεποίκων; Τον παραδίδουμε στην χλεύη των Πανελλήνων!
Την στιγμή που βαλλόμεθα πανταχόθεν και ο κακή τη μοίρα μέγας (κατ΄ εξουσίαν) Τραμπ μεταχειρίζεται τον Έλληνα πρωθυπουργό σαν τον τελευταίο υπηρέτη του, δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαπράττουμε τέτοιου μεγέθους βλακείες.
Μεταχειριζόμαστε μονίμως τους λαθροεποίκους ως «φιλοξενούμενους πολυτελείας», ενώ γνωρίζουμε ότι, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι φίδια στον κόρφο μας…
Τα γεγονότα μπορούν ανα πάσαν στιγμή να εξελιχθούν ραγδαία έτσι που να μην υπάρξει χρόνος για διορθωτικές κινήσεις.
Ο Αμερικάνος ακόμα και φραστικά- (στην πράξη ούτως ή άλλως το [δια] πράττει καθημερινά), αφήνει την Ελλάδα ακάλυπτή απέναντι στις ωμές και βάναυσες απειλές του «φίλου» του (το λέει και το ξαναλέει) (ψευδο)σουλτάνου της Άγκυρας.
Ρήγας ο Βελεστινλής δικαίως μας προειδοποιούσε από τότε:
«Μην ελπίζετε εις ξένους/και υιούς νενοθευμένους./ Πάρα μόνο στην ανδρείαν/των Ελλήνων την καρδίαν»!
Τα υπόλοιπα περιττά και επικίνδυνα.
Κάποιος σεμνός και προβληματισμένος πολίτης μας εφοδίασε με το παρακάτω βαθυτάτου νοήματος ζωής γράμμα του κορυφαίου των ελληνικών γραμμάτων Νίκου Καζαντζάκη. Αξίζει να το διαβάσουμε μαζί. Γραμμένο από την Παναγία του Βουνού της Σίφνου και πάνω στο λευκό μνήμα της Μοναχής Θεοφίλης:
«Σίφνος, Παναγιά τού Βουνού, 13-7-15
Άγαπητέ μου κ. Ζερβέ
Ζώ επί τέλους της ζωή μου. Ένα κελί κάτασπρο, ένα λαγήνι νερό, λίγο γάλα και αυγά κ΄ ένα παραθυράκι απ΄όπου βλέπω τη θάλασσα και τις ελιές στο πλάι του βουνού. Κ΄ έπειτα, απόξω, μια μεγάλη αυλή πλακοστρωμένη και στην άκρα το λευκά μνήμα της «Μοναχής Θεοφίλης», που απάνω του τώρα ακουμπώ και σας γράφω. Είμαι αληθινά βαθύτατα ευτυχής. Μου φαίνεται πως τίποτα δεν μπορώ πια να επιθυμήσω. Η ψυχή μου λευτερώθηκε και άρχισα να γράφω και βρίσκομαι διαρκώς κάτω από τα φτερά αν όχι της Νίκης, μα του Λυτρωμού.
Πόσο μάταια περιέπλεξαν οι άνθρωποι τη ζωή τους με πλήθος ανόητες ανάγκες. Απεδώ ο παραλογισμός της κοινωνικής ζωής μου κάνει κατάπληξη. Προς τί όλα αυτά; Η ζωή είναι υψηλότερη και απλούστερη. Τηνε νοιώθω εδώ, στην αυλή, το βράδυ σα βασιλέψει ο ήλιος και υψωθεί το φεγγάρι και φυσήξει το βραδυνό αεράκι. Ή τη νύχτα, σαν ξυπνώ και για να πιστέψω σ΄ευτυχία μου, ανοίγω το κελί και βλέπω τον κάτασπρο τρούλο της εκκλησίας κι ακούω το μακρινό γαύγισμα του σκύλου στο φεγγάρι. Αναπνέω το Θεό, σαν τον αέρα το βουνήσιο και όλο μου το σώμα φεγγοβολά από την παρουσία του. «Φυγή μόνου προς μόνον»! τα τελευταία αυτά λόγια του Πλωτίνου πως θάθελα να γίνουν η αρχή μιας νέας, ανώτερης ζωής!
Πάντα δικός Σας
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ»
Την στιγμή που βαλλόμεθα πανταχόθεν και ο κακή τη μοίρα μέγας (κατ΄ εξουσίαν) Τραμπ μεταχειρίζεται τον Έλληνα πρωθυπουργό σαν τον τελευταίο υπηρέτη του, δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαπράττουμε τέτοιου μεγέθους βλακείες.
Μεταχειριζόμαστε μονίμως τους λαθροεποίκους ως «φιλοξενούμενους πολυτελείας», ενώ γνωρίζουμε ότι, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι φίδια στον κόρφο μας…
Τα γεγονότα μπορούν ανα πάσαν στιγμή να εξελιχθούν ραγδαία έτσι που να μην υπάρξει χρόνος για διορθωτικές κινήσεις.
Ο Αμερικάνος ακόμα και φραστικά- (στην πράξη ούτως ή άλλως το [δια] πράττει καθημερινά), αφήνει την Ελλάδα ακάλυπτή απέναντι στις ωμές και βάναυσες απειλές του «φίλου» του (το λέει και το ξαναλέει) (ψευδο)σουλτάνου της Άγκυρας.
Ρήγας ο Βελεστινλής δικαίως μας προειδοποιούσε από τότε:
«Μην ελπίζετε εις ξένους/και υιούς νενοθευμένους./ Πάρα μόνο στην ανδρείαν/των Ελλήνων την καρδίαν»!
Τα υπόλοιπα περιττά και επικίνδυνα.
Κάποιος σεμνός και προβληματισμένος πολίτης μας εφοδίασε με το παρακάτω βαθυτάτου νοήματος ζωής γράμμα του κορυφαίου των ελληνικών γραμμάτων Νίκου Καζαντζάκη. Αξίζει να το διαβάσουμε μαζί. Γραμμένο από την Παναγία του Βουνού της Σίφνου και πάνω στο λευκό μνήμα της Μοναχής Θεοφίλης:
«Σίφνος, Παναγιά τού Βουνού, 13-7-15
Άγαπητέ μου κ. Ζερβέ
Ζώ επί τέλους της ζωή μου. Ένα κελί κάτασπρο, ένα λαγήνι νερό, λίγο γάλα και αυγά κ΄ ένα παραθυράκι απ΄όπου βλέπω τη θάλασσα και τις ελιές στο πλάι του βουνού. Κ΄ έπειτα, απόξω, μια μεγάλη αυλή πλακοστρωμένη και στην άκρα το λευκά μνήμα της «Μοναχής Θεοφίλης», που απάνω του τώρα ακουμπώ και σας γράφω. Είμαι αληθινά βαθύτατα ευτυχής. Μου φαίνεται πως τίποτα δεν μπορώ πια να επιθυμήσω. Η ψυχή μου λευτερώθηκε και άρχισα να γράφω και βρίσκομαι διαρκώς κάτω από τα φτερά αν όχι της Νίκης, μα του Λυτρωμού.
Πόσο μάταια περιέπλεξαν οι άνθρωποι τη ζωή τους με πλήθος ανόητες ανάγκες. Απεδώ ο παραλογισμός της κοινωνικής ζωής μου κάνει κατάπληξη. Προς τί όλα αυτά; Η ζωή είναι υψηλότερη και απλούστερη. Τηνε νοιώθω εδώ, στην αυλή, το βράδυ σα βασιλέψει ο ήλιος και υψωθεί το φεγγάρι και φυσήξει το βραδυνό αεράκι. Ή τη νύχτα, σαν ξυπνώ και για να πιστέψω σ΄ευτυχία μου, ανοίγω το κελί και βλέπω τον κάτασπρο τρούλο της εκκλησίας κι ακούω το μακρινό γαύγισμα του σκύλου στο φεγγάρι. Αναπνέω το Θεό, σαν τον αέρα το βουνήσιο και όλο μου το σώμα φεγγοβολά από την παρουσία του. «Φυγή μόνου προς μόνον»! τα τελευταία αυτά λόγια του Πλωτίνου πως θάθελα να γίνουν η αρχή μιας νέας, ανώτερης ζωής!
Πάντα δικός Σας
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ»
Έχει βαρύνουσα και ακριβή σημασία η μαρτυρία του Καζαντζάκη. Είναι η κατάθεση της ψυχής ενός μεγάλου που συνέλαβε εξ όνυχος τον λέοντα, εν προκειμένω το νόημα της ζωής. Και δακτυλοδεικτεί το δικό μας δρόμο.
Η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου το 2004 είχε αναδειχθεί όπως θυμόμαστε όλοι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Οι αθλητές της εξήγησαν προ ημερών στην τηλεόραση τους λόγους του πρωτείου: Λειτουργούσαμε όλοι ως ένα σώμα και μία ψυχή και πειθαρχούσαμε στον ΕΝΑ τον ηγέτη(Ρεχάγκελ).
Το μυστικό της επιτυχίας λοιπόν! ΈΝΑ σώμα, ΜΙΑ ψυχή και ΕΝΑΣ ηγέτης.
Παράδειγμα για όλους του αγώνες μας!
Η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου το 2004 είχε αναδειχθεί όπως θυμόμαστε όλοι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Οι αθλητές της εξήγησαν προ ημερών στην τηλεόραση τους λόγους του πρωτείου: Λειτουργούσαμε όλοι ως ένα σώμα και μία ψυχή και πειθαρχούσαμε στον ΕΝΑ τον ηγέτη(Ρεχάγκελ).
Το μυστικό της επιτυχίας λοιπόν! ΈΝΑ σώμα, ΜΙΑ ψυχή και ΕΝΑΣ ηγέτης.
Παράδειγμα για όλους του αγώνες μας!
E-mail: stpapathemelis@gmail.com
