Του συνεργάτη μας Δημήτρη Κωνσταντάρα
Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία ή την χώρα καταγωγής τους. Όλες οι χώρες δεν είναι οι ίδιες, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, το πολιτικό τους σύστημα ή την ήπειρο όπου βρίσκονται. Όλα τα ανθρώπινα προβλήματα δεν είναι τα ίδια, ανεξάρτητα από το μέσο εισόδημα των ανθρώπων, τη δημοκρατία την οποία –θεωρητικώς έστω- απολαμβάνουν ή τα ανθρώπινα/πολιτικά δικαιώματα που ισχύουν στον τόπο τους.
Υπάρχει όμως και ισχύει σε όλο τον κόσμο αυτή η μοναδική, ανεξάρτητη διαφοροποίηση στη διαφορετικότητα:
Η διαφορετικότητα της ανθρωπιάς και η ομορφιά της ψυχής του καθενός μας. Και το λέω αυτό με «το χέρι στην καρδιά» αφού ζω εδώ και 20 χρόνια σε μια γειτονιά της Αθήνας πλημμυρισμένη από μετανάστες κάθε λογής που έχουν «κουβαλήσει» στο φευγιό τους και την περιπετειώδη «εγκατάστασή» τους όλα τα καλά και τα κακά που πήραν φεύγοντας από εκεί απ΄ όπου έφυγαν. Πάρα πολλοί μάς έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και είναι γνωστές οι αντιδράσεις, δίκαιες αλλά και άδικες. Υπάρχουν όμως και πάρα πολλοί που δεν δημιούργησαν κανένα πρόβλημα. Αλλά τους «παίρνει όλους η μπάλα».
Όπως διάβασα, η Ισπανία χορήγησε άδεια παραμονής και εργασίας σε έναν νεαρό Σενεγαλέζο «λαθρομετανάστη» , που είχε μπει παράνομα στη χώρα, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης για την πράξη του να σώσει έναν ανάπηρο όταν το σπίτι του τυλίχθηκε στις φλόγες.
Έτσι επιβεβαιώνεται η θεωρία περί την διαφοροποιημένη ισότητα. Η πράξη – αλλά και η ιστορία- του 20χρονου Γκόργκι Λαμίν Σόου, που έφτασε παράνομα στην Ισπανία το 2017 και τώρα ζει – όπως καταφέρνει να ζει- με την κοπέλα του και το μωρό τους σ΄ένα χωριό, κοντά στην παραθαλάσσια, τουριστική πόλη Ντένια της επαρχίας Αλικάντε στα νότια της Ισπανίας , συγκίνησε όλη τη χώρα το Δεκέμβρη.
Ο νεαρός ζει περίπου παρασιτικά, πουλώντας βραχιόλια και κολιέ στον δρόμο της γεμάτης από τουρίστες πόλης των 40.000 κατοίκων. Στις 6 Δεκεμβρίου, ενώ περπατούσε σε έναν δρόμο, άκουσε κραυγές από ένα κτίριο, απ’ όπου έβγαινε πυκνός μαύρος καπνός. Χωρίς να διστάσει, σκαρφάλωσε στην πρόσοψη και ανέβηκε στον δεύτερο όροφο.
Μπήκε από το μπαλκόνι στο φλεγόμενο διαμέρισμα και λίγο αργότερα βγήκε κουβαλώντας στην πλάτη του έναν άνδρα. Με τη βοήθεια ενός γείτονα, που έσπευσε να του φέρει μια σκάλα, τον κατέβασε με ασφάλεια.
Η δήμαρχος ξεκίνησε εκστρατεία για να τον βοηθήσει και ζήτησε από την κυβέρνηση να χορηγήσει άδεια παραμονής και εργασίας στον θαρραλέο νεαρό. Περίπου 90.000 άνθρωποι υπέγραψαν στο διαδίκτυο ένα αίτημα για να γίνει «νόμιμος» ο «ανώνυμος ήρωας» που αποδείχθηκε «υποδειγματικός πολίτης». Το υπουργείο Μετανάστευσης και Εργασίας επιβεβαίωσε ότι έδωσε κατ’ εξαίρεση άδεια παραμονής και εργασίας στον 20χρονο, αναγνωρίζοντας «την υπηρεσία του προς την κοινότητα».
Υπάρχουν και στην Ελλάδα τέτοιες διαφορετικές συμπεριφορές. Που μέσα στη γενική δυσφορία του κόσμου μας απέναντι στο τεράστιο πλήθος αυτών των ανθρώπων και το φόβο ότι οι –παράνομοι ή όχι- μετανάστες αλλάζουν τη μορφή, την όψη και την καθημερινότητά μας, τους θεωρούν όλους ίδιους. Κι αν σ αυτό το φόβο προσθέσει κανείς και τους τρόπους και μεθόδους σχεδόν εκβιαστικής «αποστολής» τους, δικαιολογεί εν μέρει τη δυσφορία.
