 |
| Δημήτρης Χ. Παξινός |
Αυτή η σοφή ρήση ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει. Και θα καταδυναστεύει κάθε λαό που δεν μερίμνησε για την αυτοπροστασία του, δηλαδή την προστασία του λαού του. Ό,τι πιο απαίσιο, οδυνηρό και συνάμα εγκληματικό.
Τρισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια για τον εξοπλισμό του στρατού, για σύγχρονα οπλικά συστήματα. Με απόλυτη σχεδόν ομοφωνία των κομμάτων. Προς τιμήν τους.
Αποδείχθηκε ότι μεγάλο μέρος αυτών ήταν ελαττωματικά. Ότι μεγάλο μέρος αυτών πήγαινε για προμήθειες. Ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών πήγαινε στις μακριές τσέπες κάποιων υπουργών και των έμπιστών τους, αξιωματικών συνήθως, των ενόπλων δυνάμεων. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Να μην μπορείς να βασιστείς στο στρατό, αφού με μία σειρά άλλων μέτρων (μείωση θητείας, έλλειψη πειθαρχίας, αδυναμία σωστής εκπαίδευσης) «ξεχαρβαλώθηκε» έμψυχο και άψυχο υλικό.
Βασικός κανόνας και σχεδιασμός μιας χώρας είναι η έμφαση στην παιδεία και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Χωρίς αυτά τα δύο, προϋποθέσεις ύπαρξης ενός υπολογίσιμου και αξιοσέβαστου οικοδομήματος, δεν υφίσταται σοβαρό κράτος. Και αυτό αποδεικνύεται τα τελευταία 40 χρόνια που προσδενόμαστε πότε στο άρμα των ΗΠΑ και πότε αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για προστασία από την Τουρκία. Όλα τα χρόνια αντίστοιχα, η προσπάθεια των Τούρκων είναι να ενδυναμώνουν συνεχώς τις ένοπλες δυνάμεις τους και να αποτελούν τον μοναδικό κυρίαρχο στην γειτονιά. Και εμείς μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο, υποκύπτομε στον αγά και με τεμενάδες στον πολυχρονεμένο σουλτάνο τον καλούμε να μας σφάζει για να αγιάσουμε.
Και όλοι αυτοί που τρέφαμε ψευδαισθήσεις για πολλά χρόνια, δηλαδή οι Η.Π.Α. αποκηρύσσουν τους φίλους τους Κούρδους, όπως θα αποκηρύξουν κι εμάς όταν έρθει η ώρα. Όπως έκαναν και με την Κύπρο, όπως κάνουν πάντα. Και εμείς σε ένδειξη καλής θελήσεως προσφέρουμε τη Σούδα για τις πολεμικές επιχειρήσεις, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, για άλλου είδους επιχειρήσεις, χωρίς να δημοσιοποιούνται τα ανταλλάγματα. Ή δεν λάβαμε και τα παραχωρήσαμε δωρεάν για να μας επιδαψιλεύει τιμές, χωρίς αντίκρισμα στην τότε και τωρινή κυβέρνηση ο κ. Πάϊατ, σαν χώρα κατοχής.
Κανείς όμως δεν μας υπολογίζει σοβαρά, παρά μόνο για άντληση κερδών και δη μονομερών. Λεόντειες συμβάσεις. Όλοι γνωρίζουν ότι είμαστε χώρα ανυπεράσπιστη από κάθε πλευρά. Χωρίς ηθικό. Τα χαμόγελα των ταγών δεν μας έπειθαν ούτε και μας πείθουν όταν εξακολουθούν μια πανομοιότυπη τακτική, σε σχέση με τη μεσαία τάξη. Και ευνοούν την ανώτατη τάξη, στην οποία φαίνεται να στηρίζει πολλά ο νέος πρωθυπουργός. Μόνο κι αυτοί, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, κάποια στιγμή θα σε εγκαταλείψουν. Διότι το χρήμα δεν έχει μυρωδιά, δεν έχει πατρίδα. Η πατρίδα είναι ιερή έννοια και με αυτή γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές. Και έδωσαν την ζωή τους. Τι θλιβερό όμως, και ένα αναπάντητο ερώτημα πλανιέται διαρκώς. Γιατί αγωνισθήκαμε, γιατί θυσιαστήκαμε, όταν πολιτικοί παρέδωσαν τα ιερά και όσια, παρέδωσαν μια Ελλάδα ανίσχυρη στους νεότερους. Που δεν την σέβονται και δεν την υπολογίζουν ούτε φίλοι, ούτε πολύ περισσότερο ο εξ ανατολών γείτονάς μας, που φρόντισε να έχει στρατό πανίσχυρο και να τον προσκυνάμε και εμείς, ως ουραγοί των εξελίξεων. Θα μπορούσαμε να μιμηθούμε το Ισραήλ έστω και λίγο. Μόνο που αυτοί δεν διανοούνται ότι μπορεί να βρεθεί Ισραηλινός πολιτικός ή στρατιωτικός να ενθυλακώσει χρήματα. Η τιμωρία θα είναι αμείλικτη. Γι’ αυτό, παρότι μικρό κράτος, υπολογίζεται από όλους σαν μεγάλο. Ένα φρούριο. Όπως θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς. Με τόσα λεφτά που σπαταλήθηκαν και καταχράστηκαν. Και περιμένουν να γιορτάσουν τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση. Να γιορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε για την κατάντια μας. Για να προβληθούν τα ίδια γνωστά πρόσωπα και να ευλογήσουμε τα γένια μας.
*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
