Οι πρόσφατες αναφορές που είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με την κατάθεση προσφοράς από την πλευρά της Ταϊβάν για την πώληση στη χώρα μας των 55 (;) εναπομεινάντων Mirage 2000-5EI/DI, μαζί με το απόθεμα των πυραύλων MICA EM/IR που τα συνοδεύουν (960 μονάδες είχαν αποκτηθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90, μαζί με 480 πυραύλους μικρής ακτίνας R550 Magic II, καθώς και 10 ατρακτίδια ELINT/SIGINT τύπου ASTAC) έναντι 600 (μόλις!) εκατομμυρίων ευρώ.
Γράφει ο Στέργιος Θεοφανίδης
Από την πλευρά μας είδαμε λίγο καχύποπτα τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα εξαρχής, ακόμα κι αν γίνει δεκτό ότι ως αποκλειστικό κίνητρο είχαν τη γνήσια αγωνία για την ενίσχυση της Πολεμικής Αεροπορίας και παρακάτω θα εξηγήσουμε το γιατί. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δε, βρισκόμαστε στη φάση της διερεύνησης του εάν η πληροφορία αυτή είναι αληθινή ή όχι. Το “too good to be true” του τίτλου εκεί απευθύνεται, αποτυπώνοντας μια μακράν κάθε “πονηριάς” ερμηνεία, αλλά αυστηρά στηριζόμενη στην κοινή λογική…
Θα ευχόμασταν εκ βάθους καρδιάς να ισχύουν όσα έχουν γραφτεί. Γιατί αν όντως η Ταϊβάν μας προσφέρει το στόλο των Mirage 2000-5EI/DI που διαθέτει μαζί με το βασικό φόρτο των όπλων του στην τιμή αυτή και πάντα υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι τα αεροσκάφη βρίσκονται σε καλή κατάσταση, κάτι που δεν θα κρίνουμε εμείς, παρέχεται μία μοναδική ευκαιρία να ανασυγκροτήσουμε ταχύτατα και πάμφθηνα, ενισχύοντας δραματικά την Πολεμική Αεροπορία. Να κερδίσουμε με άλλα λόγια το χαμένο χρόνο, το χαμένο έδαφος, των τελευταίων δέκα και πλέον ετών.
Στο ζήτημα της ενδεχόμενης πώλησης των μαχητικών Mirage 2000-5EI/DI από την Ταϊβάν, αναφερθήκαμε δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν, παραθέτοντας όλα τα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας, σχετικά με τα μαχητικά αυτά, σε σχέση με τον προσανατολισμό της Ταϊβάν στα αμερικανικά F-16V, στην πορεία της προσπάθειας να πείσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να αψηφήσουν την Κίνα και να τους διαθέσουν τα πέμπτης γενιάς F-35 Lightning II. Δηλαδή σχετικά με το τι ακριβώς είχε αγοράσει η Ταϊβάν από τη Γαλλία, ποιες είναι οι πραγματικές τους δυνατότητες και ποια είναι η κατάστασή τους από πλευράς επιχειρησιακής διαθεσιμότητας.
Μεταξύ άλλων γράφαμε τότε ότι η Ταϊβάν είχε υπογράψει συμβάσεις (με την κατασκευάστρια Dassault Aviation, την Τhales που έχει το ραντάρ και τα ηλεκτρονικά του μαχητικού και μάλλον και την MBDA που έχει τα όπλα) συνολικού ύψους 210 εκατομμυρίων δολαρίων, για την υποστήριξή τους. Και αυτό το έκανε τον Σεπτέμβριο του 2018. Μόλις ενάμιση χρόνο πριν δηλαδή! Για να ακριβολογούμε μόλις πριν από 15 μήνες…
Το εύλογο ερώτημα που εκ πρώτης όψεως προκύπτει λοιπόν είναι αφενός τι έγινε με αυτή τη σύμβαση και αφετέρου πως είναι δυνατόν η Ταϊβάν βγάζει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα «στο σφυρί» τα μαχητικά αυτά και τα όπλα τους και μάλιστα σε μία τόσο χαμηλή τιμή (κάτω από 700 εκατομμύρια δολάρια, άρα μη πιστευτά χαμηλό κόστος ανά μονάδα για τέτοιο μαχητικό δίχως πρόβλημα), χωρίς να υπάρχει οποιοσδήποτε “λάκκος στη φάβα“… Λογική απάντηση μάλλον δεν μπορεί να δοθεί στο ερώτημα αυτό. Και ιδού το γιατί:
-Από τα 700 περίπου εκατομμύρια δολάρια που φέρεται να ζητά για τα μαχητικά Mirage 2000-5EI/DI και τα όπλα τους, η Ταιβάν έχει ήδη δαπανήσει τα 210 για την υποστήριξή τους! Το κέρδος είναι ουσιαστικά μηδαμινό αν θέλουμε να είμαστε πραγματιστές και εφόσον λαμβάνουμε υπόψη ότι η ίδια χώρα έχει σε εξέλιξη πρόγραμμα εκσυγχρονισμού 144 F-16A/B Block 20/25 στο επίπεδο Block 70 Viper. Έχει επίσης σε εξέλιξη πρόγραμμα προμήθειας 66 νέων μαχητικών F-16V.
-Για την υλοποίηση αυτών των δύο προγραμμάτων καλείται να δαπανήσει μέσω FMS, περί τα 14 δισεκατομμύρια δολάρια… Δεν θα ήταν λογικό να θέλει να εξασφαλίσει από την πώληση των Mirage 2000-5EI/DI και των όπλων τους ένα μεγαλύτερο ποσό (επί παραδείγματι ένα τουλάχιστον δις. Δολάρια), προς κάλυψη μέρους έστω, του κόστους των προγραμμάτων αυτών;
-Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των 144 F-16A/B Block 20/25 μόλις πρόσφατα άρχισε να αποδίδει αεροσκάφη F-16V καθώς επηρεάστηκε από σημαντικές καθυστερήσεις. Το δε πρόγραμμα της αγοράς των νέων Viper θα πάει στην φάση της παράδοσης μονάδων στην Αεροπορία της Ταιβάν εντός των τριών ή τεσσάρων επόμενων ετών. Μέχρι τότε για ποιο λόγο η Ταιβάν να επιθυμεί να πουλήσει τα Mirage 2000-5EI/DI, από τη στιγμή που τα χρειάζεται για να καλύψει τις επιχειρησιακές της ανάγκες;
Ο ρόλος του ξένου παράγοντα
Θα πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι καθοριστικό ρόλο στην αποδέσμευση των μαχητικών αυτών προς οποιονδήποτε υποψήφιο αγοραστή θα έχει η Γαλλία. Παρά το γεγονός ότι τα αεροσκάφη αγοράστηκαν μέσω εμπορικής συμφωνίας, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει η δέσμευση της έγκρισης πώλησης προς άλλο χρήστη…
Θα πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι καθοριστικό ρόλο στην αποδέσμευση των μαχητικών αυτών προς οποιονδήποτε υποψήφιο αγοραστή θα έχει η Γαλλία. Παρά το γεγονός ότι τα αεροσκάφη αγοράστηκαν μέσω εμπορικής συμφωνίας, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει η δέσμευση της έγκρισης πώλησης προς άλλο χρήστη…
Είναι λογικό λοιπόν οι Γάλλοι να θέλουν να αγοράσουν οι ίδιοι τα αεροσκάφη και να τα μεταπωλήσουν σε μεγαλύτερη τιμή, αποκομίζοντας κέρδος. Προσφέροντας πιθανότατα τη δυνατότητα σταδιακής αποπληρωμής από την πλευρά του αγοραστή, ο οποίος θα εκμεταλλευτεί ίσως τη χρηματοδότηση που θα λάβει μέσω κάποιας τράπεζας για κάλυψη της προμήθειας σε βάθος χρόνου.
Η Ινδία για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ένας σοβαρός υποψήφιος για πολλούς λόγους. ‘Έχει εχθρικές σχέσεις με την Κίνα και συζητά τη πρόσθετη προμήθεια μαχητικών Rafale. Οι Γάλλοι θα σκεφτόταν ίσως να προσφέρουν τα Mirage 2000-5EI/DI της Ταϊβάν σε ελκυστική τιμή και προνομιακούς όρους στην Ινδία, για να βγουν πολλαπλά κερδισμένες και οι δύο πλευρές.
Οι Ινδοί θα πετύχαιναν να ενισχύσουν άμεσα τον στόλο των Mirage 2000-5 που διαθέτουν κατορθώνοντας να καλύψουν σε χρόνο ρεκόρ και σε σημαντικό βαθμό το έλλειμμα πολεμικών μοιρών που αντιμετωπίζουν, ενώ οι Γάλλοι θα βρεθούν να υποστηρίζουν δύο τύπους μαχητικών σε μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές δυνάμεις στον κόσμο, δημιουργώντας προϋποθέσεις επέκτασης της αμυντικής, εξοπλιστικής και βιομηχανικής συνεργασίας σε πολλαπλά επίπεδα.
Στην περίπτωσή μας βέβαια μένει να αποδειχθεί η «γαλλική εταιρική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη». Αλλά όπως έχει επανειλημμένα επιβεβαιωθεί στην πράξη, θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι… Ή και να μην κρατάμε καθόλου. Οι ΗΠΑ από την άλλη πλευρά. ψυχρά και κυνικά αντιμετωπίζοντας το θέμα, είναι βέβαιο ότι θα είχαν κάθε λόγο να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την πώληση των Mirage -5 της Ταϊβάν στη χώρα μας. Ο λόγος είναι απλός…
Επιθυμούν να πουλήσουν F-35 στην Ελλάδα το συντομότερο δυνατό και στη χειρότερη περίπτωση να διατηρήσουν μια θέση στην ελληνική αγορά που τείνει να γίνει μονοπωλιακή. Επομένως δεν τους συμφέρει η Πολεμική Αεροπορία να μείνει στο συνδυασμό F-16 και Mirage 2000. Κανέναν απολύτως δεν θα συνέφερε στη θέση τους. Πόσο μάλλον να τον ενισχύσει στα χρόνια που έρχονται.
Όπως αναφέραμε και παραπάνω εντός των επόμενων ωρών θα επιβεβαιώσουμε αν όντως έχει κατατεθεί κάποια πρόταση από την πλευρά της Ταϊβάν. Πράγμα για το οποίο -επαναλαμβάνουμε- διατηρούμε σοβαρές αμφιβολίες. Για όλους τους λόγους που προαναφέραμε και ακόμα περισσότερους.
Ένα παράδειγμα: Πόσο συμβατή θα ήταν μια τέτοια συναλλαγή της Ελλάδας με την Ταϊβάν δεδομένων των ιδιαίτερων σχέσεων που έχει αναπτύξει η Ελλάδα με τους Κινέζους που θεωρούν την Ταϊβάν “αποσχισθείσα επαρχία” τους; Renegade province;
Διότι μοιάζει με τα φοβερά και τρομερά (εξαιρουμένων των ηλεκτρονικών τους σε σύγκριση με τα δυτικά μήπως;) ρωσικά μαχητικά Sukhoi που κάνουν ωραίες κωλοτούμπες ανεβάζοντας το πατριωτικό φρόνημα όσων έχουν… σχετική προδιάθεση και συνεχώς έρχονταν στην Ελλάδα να τη σώσουν… από το θεριό. Τα σενάρια “too good to be true” φαίνεται πως έχουν πάντα “υποσημειώσεις”. Στο πολύ σοβαρό ζήτημα των ταϊβανέζικων Mirage 2000-5 θα επανέλθουμε.
https://www.defence-point.gr/