Πολύ περίεργο στρατηγικά είναι πλέον το τοπίο στο μέτωπο της Λιβύης, με τις τελευταίες εξελίξεις να εγείρουν σοβαρές υποψίες ότι η τουρκική κίνηση σε συνεργασία με την “κυβέρνηση της Τρίπολης” του Σάραζ ίσως επισπεύσθηκε, με σκοπό να προλάβουν επερχόμενες εξελίξεις… Η σοβαρότατη εξέλιξη που βρίσκεται προ των πυλών στη Λιβύη, καθοδηγείται από την υποστήριξη που απολαμβάνουν οι δυνάμεις του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ από Ρώσους μισθοφόρους τους τελευταίους μήνες, με αποτέλεσμα να σφίγγει ο κλοιός στην Τρίπολη. Αυτό, αναπόφευκτα, περιπλέκει και τις κινήσεις της Ελλάδας…
Σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφορούν στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, οι δυνάμεις του Χάφταρ έχουν πλέον πλησιάσει επικίνδυνα στην πρωτεύουσα Τρίπολη, στηριζόμενες από τις γνωστές δυνάμεις Ρώσων μισθοφόρων (συνήθως της εταιρίας WAGNER). Όπου υπάρχει εμπλοκή τέτοιων δυνάμεων θεωρείται ότι εξυπηρετούν τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις της Μόσχας, ενώ παράλληλα να αφήνουν περιθώριο τυπικής άρνησης εμπλοκής, από την πλευρά της ρωσικής διπλωματίας.
Η εμπλοκή των ρωσικών μισθοφορικών δυνάμεων στο πλευρό των δυνάμεων του Χάφταρ συνεπάγεται διάσταση απόψεων ανάμεσα στην Άγκυρα και τη Μόσχα. Όμως, η ιδιότυπη ομηρία στην οποία τελεί η Τουρκία στη Συρία, όπου δεν διανοείται να υιοθετήσει συμπεριφορές όπως αυτές έναντι της Ελλάδας, δείχνει να επεκτείνεται και στο μέτωπο της Λιβύης.
Ίσως τελικά το άνοιγμα του μετώπου στη Λιβύη από την Τουρκία να ήταν εσπευσμένο, με σκοπό να προλάβει ενδεχόμενη στρατιωτική επικράτηση των δυνάμεων του Χάφταρ και κατάρρευσης της “κυβέρνησης της Τρίπολης”. Δηλαδή, η Τουρκία επιχείρησε την τελευταία στιγμή να προλάβει την κατάρρευση των σχεδιασμών της και να αποσπάσει κάτι που το οποίο θεωρεί ότι θα της επιτρέψει να διαπραγματευθεί την επόμενη ημέρα.
Η Τουρκία έχει κάθε λόγο να αντιμετωπίζει τα μέτωπα της Συρίας και της Λιβύης ως “συγκοινωνούντα δοχεία”, καθώς ενδεχόμενη υπέρβαση των εσκαμμένων στη Λιβύη, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντίποινα στο μέτωπο της Συρίας, το οποίο είναι μάλιστα περισσότερο “αμυντικό” για τους Τούρκους, παρά “επιθετικό” όπως ξεκάθαρα είναι αυτό που έχει ανοίξει στη Λιβύη, που στρέφεται εναντίον της Ελλάδας.
Μια ακόμα παράμετρος περιπλέκει σαφώς την κατάσταση και μάλιστα όχι μόνο για τους Τούρκους, αλλά και για την Ελλάδα. Το μεγάλο ζητούμενο είναι ποια είναι τελικά η αμερικανική πολιτική στη Λιβύη. Τον περασμένο Απρίλιο (19/4) η τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού προέδρου Τραμπ με τον στρατάρχη Χάφταρ είχε εκπλήξει πολλούς, καθώς οι ΗΠΑ εμφανίστηκαν να τον υποστηρίζουν.
Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς τις σχέσεις που φέρεται να διατηρούσε -τουλάχιστον- στο παρελθόν με την αμερικανική CIA. Κατά διαβολική σύμπτωση μάλιστα, κατά τη διάρκειά της πολυετούς παραμονής του στις ΗΠΑ, φέρεται να κατοικούσε… στο Λάνγκλεϊ, όπου είναι και η έδρα της CIA. Όχι βέβαια ότι από μόνο του αυτό το στοιχείο αποδεικνύει οτιδήποτε.
Πριν λίγες ημέρες ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα φέρονται υπεύθυνα για την κατάρριψη αμερικανικού drone, το οποίο μάλιστα δεν έχει επιστραφεί στις αμερικανικές δυνάμεις. Στην εικόνα έρχεται να προστεθεί η διακομματική πρωτοβουλία στο αμερικανικό Κογκρέσο, που ετοιμάζει την επιβολή κυρώσεων σε βάρος των Ρώσων μισθοφόρων “και των υποκινητών τους” (“their enablers”)! Αμερικανικό χάος για άλλη μια φορά, το οποίο αξιοποιεί η Ρωσία. Ποιον υποστηρίζουν οι ΗΠΑ;
Οι ΗΠΑ έχουν λόγους να έχουν ενοχληθεί από τον αχαλίνωτο τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό, σε βάρος όλων των χωρών της περιοχής, ακόμα και εναντίον άλλων συμμάχων χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, όπως η Ελλάδα. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται καταφανώς τη γενικότερα παθητική στάση του Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στις κάθε λογής ακρότητές της.
Είναι δυνατόν όμως η αντίδραση να περιορίζεται σε αμιγώς ρητορικές καταδίκες και τον χαρακτηρισμό των τουρκικών ενεργειών ως “προκλητικών” (provocative) και να θεωρείται ως ικανοποιητική, τη στιγμή που η Μόσχα έχει εμπλακεί ενεργά επιδιώκοντας να καθορίσει και στη Λιβύη το αποτέλεσμα;
Άλλο ένα σοβαρό ερώτημα που εγείρεται, είναι αν οι Αμερικανοί υποστηρίζουν την πλευρά της “κυβέρνησης της Τρίπολης” η οποία εξυπηρετεί απροκάλυπτα τις επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και των υποστηρικτών της (Τουρκία-Κατάρ); Δηλαδή θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ αντιτίθενται στον “άξονα” Αιγύπτου, Σαουδικής Αραβίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) στο θέμα των εξελίξεων στη Λιβύη;
Το επόμενο και πιο σημαντικό ερώτημα αφορά την ελληνική εξωτερική πολιτική. Εάν τα ανωτέρω ισχύουν, ενώ αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι μοναδική δύναμη που μπορεί να χαλιναγωγήσει έμπρακτα τη συμπεριφορά της Τουρκίας στην περιοχή είναι η Ρωσία, μήπως η στρατηγική της Αθήνας χρήζει επανεξέτασης;
Εάν “ζυγίσει” κανείς από τη μία το αμερικανό “provocative” και από την άλλη τη σαφέστατη αντιπαράθεση της Μόσχας με τη “στρατηγική σύμμαχο” Τουρκία όταν τα ρωσικά συμφέροντα το υπαγορεύουν, όπως και στη Λιβύη, υπάρχει μια ποιοτική και ουσιαστική διαφορά.
Ειδικά στην περίπτωση του Συμφώνου της Τουρκίας με τη Λιβύη όπου οι ενέργειες της Άγκυρας επιχειρούν να ακυρώσουν θεμελιώδη ελληνικά δικαιώματα βάσει διεθνούς δικαίου, τότε δεν αρκούν οι ρητορικές καταδίκες των ΗΠΑ και των συμμάχων. Η Ελλάδα οφείλει να περάσει σε πράξεις, συντασσόμενη με δυνάμεις των οποίων τα συμφέροντα δείχνουν να ευθυγραμμίζονται σε τακτικό έστω επίπεδο με τα ελληνικά.
Διότι μέχρι στιγμής, οι περίφημες ελληνικές διπλωματικές πρωτοβουλίες μοιάζουν “τετριμμένες” και προβλέψιμες. Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από την εξέλιξη των διεθνών σχέσεων στη γειτονιά μας τα τελευταία χρόνια, είναι το να συζητάς και να διαπραγματεύεσαι ενεργά σε όλα τα μέτωπα.
Σε τελική ανάλυση ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μονίμως… ζημιωμένες επειδή οι άλλοι απολαμβάνουν ασφάλεια ενώ οι ΗΠΑ πληρώνουν. Εάν ο ρόλος του ΝΑΤΟ τίθεται σε αμφισβήτηση, τότε η Ελλάδα δεν μπορεί να ποντάρει στην “αντικατάσταση” της Τουρκίας ως πρώτη ζώνη άμυνας του δυτικού κόσμου για να θωρακίσει την ασφάλειά της.
Θα πρέπει να βρει… ένα νέο αφήγημα. Μόνο έτσι θα της δώσουν σημασία. Διότι φαίνεται πως όταν σε θεωρούν δεδομένο, τελικά θα θεωρηθείς βολικός εταίρος για να θυσιαστείς, αφού η απουσία αντιδράσεων στο τέλος θα καταλήξει να δώσει η Ελλάδα τα ανταλλάγματα για αν γυρίσει η Τουρκία “στο μαντρί”. Και αυτό είναι απλά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Εάν δεν έχουμε όλοι “ξεπουληθεί”… στον διάβολο.
https://www.defence-point.gr/
