Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Σε υψηλό δεκαετίας έχει επανέλθει ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος που τον Νοέμβριο έφθασε τις 107 μονάδες από 106,7 μονάδες τον Οκτώβριο, σύμφωνα με την Έρευνα Οικονομικής Συγκυρίας που εκπονεί το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ).
Ανοδικά είχε κινηθεί και τον Σεπτέμβριο, φθάνοντας μάλιστα τις 107,2 μονάδες από 105,3 μονάδες τον Ιούλιο. Και η επίδοση αυτή (του Σεπτεμβρίου) ήταν η υψηλότερη από τον Μάρτιο του 2008.
Παράλληλα, ο δείκτης της καταναλωτικής εμπιστοσύνης βρέθηκε τον Νοέμβριο σε υψηλό εικοσαετίας.
Και όλα αυτά, ενώ ο δείκτης οικονομικού κλίματος τον Σεπτέμβριο είχε υποχωρήσει στην Ευρωζώνη κατά 1,4 μονάδες και διαμορφώθηκε στις 101,7 μονάδες και στην ΕΕ διαμορφώθηκε στις 100,0 μονάδες.
Και αξίζει να σημειώσουμε ότι τον Αύγουστο ο δείκτης είχε εκτιναχθεί στις 108,4 μονάδες από 105,3 τον Ιούλιο και 101,0 τον Ιούνιο. Ενώ στην Ευρωζώνη είχε βρεθεί στις 103,1 μονάδες από 102,7 τον Ιούνιο και στην ΕΕ είχε υποχωρήσει στις 101,4 μονάδες από 102,0.
Σημειώστε ότι τον Ιούνιο ο δείκτης βρισκόταν στις 101,0 μονάδες, ενώ τον Ιούνιο του 2018 βρισκόταν στις 102,1 μονάδες. Είχαν προηγηθεί οι ευρωεκλογές και έπονταν οι εθνικές εκλογές.
Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως… ήλθε και μας έσωσε, ας θυμηθούμε επίσης ότι τον Νοέμβριο του 2015 το οικονομικό κλίμα βρισκόταν στις 87,1 μονάδες (πολύ κάτω από το όριο των 100 μονάδων) και τον Νοέμβριο του 2016 βρισκόταν ακόμη στις 92,4 μονάδες.
Τους τελευταίους μήνες, λοιπόν, εμφανίζεται μια ενίσχυση επιμέρους τομέων της οικονομίας, αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας, σταθεροποίηση του τουρισμού σε υψηλά επίπεδα, και συνέχιση της καλής εξαγωγικής επίδοσης ορισμένων κλάδων.
Σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η μείωση του κόστους δανεισμού, η μείωση της φορολογίας και η προσδοκία για αύξηση των εισοδημάτων.
Φυσικά, δεν έχουν τελειώσει τα προβλήματα. Η ανεργία παραμένει, η παραγωγική βάση της οικονομίας μας επίσης παραμένει ασθενική, οι επενδύσεις δεν μπορούν ακόμη να στηρίξουν την ανάπτυξη της οικονομίας και το δημόσιο χρέος μας εξακολουθεί να είναι υψηλό, αφήνοντας μικρό δημοσιονομικό χώρο για τολμηρές παρεμβάσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει αδήριτη ανάγκη η πορεία σταθεροποίησης να συνεχιστεί, παρά την έξαρση των εθνικών προβλημάτων.
Σήμερα, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει το ένα μάτι στην οικονομία και το άλλο μάτι στην Τουρκία.
Μια λεπτή ισορροπία που δεν πρέπει να χαθεί ούτε για μια στιγμή, πολύ περισσότερο που το μεταναστευτικό εξακολουθεί να αποτελεί πληγή που αιμορραγεί, επηρεάζοντας τους άλλους δύο σημαντικούς τομείς.
Με λίγα λόγια, η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα πραγματικά υπαρξιακό πρόβλημα…
