Του συνεργάτη μας
Δημήτρη Κωνσταντάρα
Δημήτρη Κωνσταντάρα
Μέσα στην ανησυχητική ασάφεια του «καρότου και μαστίγιου» που για πολλούς καθρεφτίζεται στη στήριξη των Ελληνικών θέσεων απέναντι στη νοσηρή επιθετικότητα της «Ερντογανικής» Τουρκίας από την Ευρωπαική Ένωση, μέσα στην ομίχλη που «βγαίνει» από το «κλίμα Βρυξελλών» όπου απ΄ τη μια προβάλλεται πόσο δίκιο έχει η Ελλάδα και πόσο άδικο η Τουρκία
ενώ απ΄ την άλλη οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μάς χαιδεύουν τ’ αυτιά αλλά φροντίζουν να κρατήσουν τις ισορροπίες με την Τουρκία αποκαλώντας την «σημαντική χώρα» με την οποία η Ε.Ε. έχει μια «σημαντική συνεργασία», μία παράμετρος μού δημιουργεί τη μοναδική ένδειξη ασφάλειας: Ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Κι όχι για την ενθουσιώδη δήλωσή του ότι έλαβε «πλήρη στήριξη από τους ομολόγους μου έναντι της Τουρκίας», ούτε για τη φράση του ότι « η Τουρκία είναι απομονωμένη και αυτό της προκαλεί νευρικότητα», ούτε τέλος για τα λόγια του ότι ««Έχουμε ψυχραιμία και σχέδιο, έχουμε και πολύ ισχυρούς συμμάχους».
Αλλά για μια μικρή, έξυπνη και άκρως αντιπροσωπευτική τού τι αισθάνεται ο σημερινός Έλληνας φρασούλα του, που έλεγε ότι «η υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων δεν μπαίνει σε καμία ζυγαριά και δεν είναι αντικείμενο συμψηφισμού με άλλες πολιτικές». Και ουδέποτε αμφέβαλα για τον πατριωτισμό ή την εξυπνάδα – ίσως και πονηριά- του Μητσοτάκη. Πολλά μπορούσε να πει – και θα ήθελε αλλά διπλωματικά και χωρίς ενθουσιασμούς, συγκρατήθηκε- λίγα επέλεξε να πει για να μη θίξει –πιθανότατα- τα κακώς έχοντα και την ασυνέπεια λόγων και πράξεων διαφόρων Ευρωπαίων ηγετών.
«Η υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων δεν μπαίνει σε καμία ζυγαριά» είπε μέσα σ΄ όλα τ’ άλλα. Και αυτή η φράση δεν ήταν ούτε συμβατική, ούτε διπλωματική. Ήταν η ουσιαστική, Εθνική απάντηση στην ακατανόητη , παράλογη και παράνομη Τουρκική εμμονή σε ακαταλόγιστες απειλές και στην εξακολουθητική νοοτροπία των Ευρωπαίων ισορροπιστών που για μιαν ακόμη φορά θέλουν και την (Ελληνική) πίτα σωστή και τον (Τουρκικό) σκύλο χορτάτο.
Υπάρχει Τουρκικός εκβιασμός για αύξηση των προσφυγικών ροών; Ναι υπάρχει. Υπάρχει νομικό έρεισμα και λογική για γεωτρήσεις στις αναγγελλόμενες περιοχές; Όχι. Υπάρχει πράγματι συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης; Όχι. Υπάρχει ιστορική αλήθεια για την Κύπρο, για την υφαλοκρηπίδα, για την ΑΟΖ, για τις Διεθνείς Συνθήκες που να κατοχυρώνει το όποιο δικαίωμα της Τουρκίας; Όχι. Γι αυτό και υπάρχει και τουρκικός εκβιασμός και τουρκική επιθετικότητα και τουρκικές απειλές και τουρκικός επεκτατισμός και τουρκικός μεγαλο-ιδεατισμός. Με δυο λόγια: Η Ελλάδα έχει όλα τα δίκια. Και η Τουρκία δεν έχει κανένα. Αποδεδειγμένα. Τότε γιατί να την χαιδέψουν όσοι Ευρωπαίοι – αλλά και ο Τραμπ- τη χαιδεύουν; Και γιατί ο πονηρός Μπορίσωφ να λέει –σύμφωνα με το Bloomberg- ότι: «Είπα στους Έλληνες συναδέλφους μου να βρουν εργαλεία για να βοηθηθούν από μόνοι τους, διότι τους υποστηρίζουμε με όλους τους τρόπους, αλλά η Τουρκία τώρα παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην περιοχή»;
Αλλά μέχρι και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, είπε πολλές φορές πόσο σημαντική χώρα είναι η Τουρκία, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε με την πρόεδρο της Κομισιόν υπογραμμίζοντας ότι « η ΕΕ πρέπει να διατηρήσει τη σημαντική συνεργασία με την Τουρκία και να εκπονήσει ένα στρατηγικό σχέδιο για να αποφασίσει τι θα κάνει με αυτή τη σημαντική χώρα στο μέλλον».
Λυπάμαι αλλά δεν εμπιστεύομαι σχεδόν κανέναν Ευρωπαίο στην μονομερή αυτή «διένεξη» που υποτίθεται ότι έχουμε με τους Τούρκους. Ούτε φυσικά τον Ντόναλντ Τραμπ, ό,τι κι αν λέει στον Μητσοτάκη. Εμπιστεύομαι όμως τον πατριωτισμό του Μητσοτάκη . Και φυσικά του Έλληνα. Μετά από το δίκιο μας, αυτός είναι το μόνο ισχυρό μας όπλο.
