28.10.2019
Ένας φίλος, με αφορμή την δημοσίευση ενός ευθυμογραφήματος του περίφημου Σταμ. Σταμ. με κατηγόρησε ότι επειδή δεν είχα έμπνευση, χρησιμοποίησα το κείμενο ενός… βενιζελικού. Φαίνεται ότι αυτό επέδρασε πολύ στα σώψυχά μου και η όποια έμπνευση, πουλί ήταν και πάει. Και σήμερα λοιπόν, που πάλι δεν είχα έμπνευση, είπα να χρησιμοποιήσω κανένα κείμενο του Τσίπρα, αλλά γρήγορα εγκατέλειψα την σκέψη αυτή. Έτσι κατέφυγα στα Αρχεία για να ξεδιαλύνω επί τέλους το αιώνιο ερώτημα: «Ποιος είπε το ΟΧΙ; Ο Μεταξάς ή ο Λαός;» και ιδού το αποτέλεσμα.
Πήγα λοιπόν στα Γενικά Πολεμικά Αρχειοφυλάκια Σύγχρονης Ιστορίας (ΓΕΠΟΑΡΣΙΣ) και βούτηξα μέχρι το λαιμό. Από εκεί ξεκίνησα.
Τα ΓΕΠΟΑΡΣΙΣ με παρέπεμψαν στα Αρχεία των Λαϊκών Επιτροπών (ΑΡΛΑΕΠ), που υπήρχαν τότε και ο Μεταξάς διαβλέπων την χρησιμότητά τους, δεν τις διέλυσε, της Ανατολικής Αττικής. Και εκεί τι νομίζετε ότι ανεκάλυψα; Στα σκονισμένα χρονοντούλαπα των σκοτεινών και υγρών υπογείων, σε μια σπηλιά εκεί ψηλά στον Υμηττό, βρήκα τα κατασκευαστικά σχέδια των οχυρών. Τα 21 οχυρά, από όσα μπόρεσα να δω στα Πρωτόκολλα παραδόσεων και άλλα στοιχεία, κατασκευάστηκαν από τις λαϊκές μάζες των συνοικιών της Ανατολικής Αττικής. Οι επιτροπές αυτές, μελέτησαν σε βάθος το αμυντικό πρόβλημα της Ελλάδος και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος θα εκδηλωνόταν από την μεριά της Βουλγαρίας. Γι’ αυτό εργάσθηκαν σαν νοικοκυρούλες χαρωπές, από το 1936 έως το 1940 και πολλές φορές κρυφά από τον Μεταξά, για να του κάνουν έκπληξη. Το καλοκαίρι του 1940 ήταν έτοιμα τα οχυρά της «Γραμμής Λαού», όπως την είχαν ονομάσει, αλλά ο Μεταξάς, αντιδραστικός και τύραννος όπως ήταν, διέταξε να ονομασθεί «Γραμμή Μεταξά», κλέβοντάς τους τη δόξα. Τις κορδέλες των εγκαινίων, έκοψαν οι τοπικές λαϊκές επιτροπές ειρήνης και συμφιλίωσης των λαών, ενώ λαϊκούς χορούς χόρεψαν σοβιετικά συγκροτήματα Κοζάκων. Στο τέλος μοιράστηκαν μπάμπουσκες με την μορφή του Στάλιν.
Οι Λαϊκές Επιτροπές της Δυτικής Αττικής (ΛΑΕΠΔΥΤΑΤ), είχαν τα αρχεία τους πιο προσιτά. Σε μια σπηλιά στο όρος Αιγάλεω, από την πλευρά του Σχιστού, όπως κατεβαίνουμε προς τη θάλασσα αριστερά (πάντα αριστερά). Βυθίστηκα κι’ εκεί, μέρες ολόκληρες. Και τι βρίσκω; Ότι οι Επιτροπές αυτές, είχαν φτιάξει το Σχέδιο Επιστρατεύσεως και όχι μόνον. Αλλά και τα άλλα 17 Σχέδια που το συνόδευαν.
Όταν το παρουσίασαν στον Μεταξά, εκείνος φώναξε τον Παπάγο και του είπε: «Αλέκο αυτοί έφτιαξαν το Σχέδιο Επιστρατεύσεως. Άρπαξέ το και βάλε την δική σου υπογραφή». Έτσι κι’ έγινε και ο Παπάγος είπε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου το ιντριγκαδόρικο: «Από της 6ης πρωινής της σήμερον περιερχόμεθα εις εμπόλεμον κατάστασιν προς Ιταλίαν. Άμυνα εθνικού εδάφους, διεξαχθεί βάσει διαταγών, ας έχετε. Εφαρμόσατε Σχέδιον Επιστρατεύσεως». Κι’ όλα αυτά για να φανεί ότι τάχα μου δήθεν, το Σχέδιο το έφτιαξε αυτός. Μάλιστα λένε ότι επειδή δεν μπορούσε να γράψει την ανακοίνωση αυτή, του την έγραψε ο υπεύθυνος τομέα πόλης του ΚΚΕ, η δε εφαρμογή του Σχεδίου δεν έγινε με συναγερμό αλλά οι υπεύθυνοι του λαού στις γειτονιές και τις αχτίδες άρχισαν να σφυρίζουν κλέφτικα. Όσοι δεν ήξεραν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα δάχτυλα. Τι μέτρα συναγερμού και αηδίες.
Ένα άλλο πράγμα που χρόνια με απασχολεί είναι με ποιόν τρόπο ο λαός έκανε της προμήθειες Οπλισμού, Μέσων Μεταφοράς, Πυρομαχικών, Τροφίμων, Καυσίμων κ.λπ. Δυσκολεύτηκα λίγο, αλλά το βρήκα. Πού; Μη ρωτάτε. Ας μείνει και κάτι μυστικό. Η ουσία είναι ότι είχαν οργανωθεί Επιτροπές Πόλης, που ασχολήθηκαν με ζέση γι’ αυτό το θέμα. Έτρεξαν στο εξωτερικό παρήγγειλαν πυροβόλα, οβίδες, ατομικά όπλα και χίλια δυό καλούδια.
Αφού ολοκλήρωσα την έρευνά μου, πείστηκα πλέον ότι ο λαός αφού είχε κάνει όλες εκείνες τις απαραίτητες προετοιμασίες, ήταν πλέον έτοιμος να πει και το ΟΧΙ και βέβαια το είπε.
Πώς όμως το είπε;
Το βράδυ της 27 προς 28 Οκτωβρίου, ο λαός είχε συγκεντρωθεί στα πατσατζίδικα της Ομονοίας (μη ξεχνάμε ότι ήταν Κυριακή προς Δεύτερα και όλο σε κάποιο γλεντάκι θα είχε προηγηθεί και τα στομάχια ήταν χάλια) και εκεί τους πέτυχε ο Γκράτσι. Έκατσε μαζί τους και τρώγε πατσά και πίνε ρετσίνα, τους σκάει το παραμύθι. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Αυτά δεν τα βρήκα κάπου γραμμένα, αλλά είναι μαρτυρίες ντόπιων κρεοπωλών, όπως τους τα μετέφεραν οι παππούδες τους.
Αφού τελείωσε λοιπόν την έρευνά μου, πήγα στον προϊστάμενο των ΓΕΠΟΑΡΣΙΣ να τον ευχαριστήσω.
-Κάνατε την δουλειά σας;
-Βεβαίως και σας ευχαριστώ πολύ.
- Δεν γνώριζα λοιπόν φίλτατε, ότι υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που ασχολούνται με την λογοτεχνία της Ανατολής.
- Τι εννοείται κύριε Διευθυντά;
- Να δεν περίμενα στις μέρες μας να υπάρχει μελετητής των «Παραμυθιών της Χαλιμάς».
Τέλος!
