Του συνεργάτη μας, Δημήτρη
Κωνσταντάρα
Μου φαίνεται
ιδιαίτερα περίεργο αυτό που έγινε προ ημερών «στον αέρα» εκπομπής τηλεοπτικού
σταθμού καθώς ενώ ο πρ. βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος αισθάνθηκε δυσφορία και αδιαθεσία ( με τα
γνωστά σε όλους επακόλουθα) , ο επίσης
καλεσμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Δημήτρης Βίτσας αγωνιούσε
για να τελειώσει αυτό που έλεγε.
Φυσικά από
έναν υπεύθυνο πολιτικό και σοβαρό άνθρωπο αλλά και νομικό όπως ο κ. Βίτσας θα περίμενε κανείς μια
εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, κάτι δηλαδή σαν «χείρα βοηθείας» στο
συνομιλητή του και πρώην συνάδελφό του στη Βουλή ο οποίος αιφνιδίως αλλά
εμφανώς δεν αισθανόταν καλά. Όχι βέβαια να κάνει ….ιατρική διάγνωση ή να διαπιστώσει τη σοβαρότητα της
κατάστασης του Τατσόπουλου αλλά τουλάχιστον να δείξει – έστω- ότι ενδιαφερόταν
και ήταν πρόθυμος να βοηθήσει. Και πάντως όχι να θεωρήσει ότι το πρωτεύον ήταν
να «τελειώνουμε με το επεισόδιο ώστε να πω κι εγώ αυτά που άφησα στη μέση».
Κι ‘ όμως. Αυτό
ακριβώς έκανε. Παρακολούθησα πολλές φορές τα λίγα δευτερόλεπτα της κακής
στιγμής του Τατσόπουλου, που δόξα σοι ο
Θεός ξεπεράστηκε, όχι όμως χωρίς
συνέπειες για τον άνθρωπο. Και δεν αλλάζω τη γνώμη μου για τίποτα. Ο κ. Βίτσας,
συνεπαρμένος με τα όσα σπουδαία έλεγε, δυσφόρησε που η «αδιαθεσία» του
συνομιλητή του τον είχε διακόψει και αγωνιούσε «να κάνει κάποιος κάτι»
ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει. Λυπάμαι
κύριε Βίτσα μου αλλά αυτό ακριβώς κάνατε. Και δεν γίνατε απλώς ρεζίλι για την
απάνθρωπη συμπεριφορά σας αλλά επιχειρήσατε να βγείτε και «από πάνω» διαστρεβλώνοντας την αναμφισβήτητη και
καταγεγραμμένη πραγματικότητα, αποκαλώντας
όσους διαφωνούσαν μαζί του – και καλά έκαναν- «τρολλς» γιατί «η βλακεία είναι ανίκητη».
Ένοχος ο
Βίτσας. Και διότι δεν αντέδρασε όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε
αντιδράσει σε παρόμοιο γεγονός, είτε προσπαθώντας να βοηθήσει, είτε «βγάζοντας
τον σκασμό» και διότι ξεχνώντας τη θέση
του, την προσωπικότητά του, τα αξιώματά του και την ανθρώπινή του υπόσταση και
σοβαρότητα, προσπάθησε απλώς ΟΧΙ να δικαιολογηθεί λέγοντας έστω ότι
δεν είχε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης – απόλυτα κατανοητό- αλλά να κάνει το μαύρο, κατάμαυρο της
συμπεριφοράς του, άσπρο σαν περιστέρι.
Σέβομαι τον
κ. Βίτσα και δεν του επιστρέφω την απαράδεκτη αναφορά του στη φράση του Μπέρτολτ
Μπρέχτ και του Αινστάιν , λέγοντάς του ότι ανίκητη είναι η δική του
«βλακεία». Οι επικριτές του μόνο βλάκες δεν είναι. Δέχομαι ότι δεν πρόλαβε να
συνειδητοποιήσει ότι ο Τατσόπουλος κάτι σοβαρό είχε πάθει μέσα σε δευτερόλεπτα
– όπως και είχε πάθει και γλύτωσε από το θάνατο παρά τρίχα- αλλά δεν τον αθωώνω για την γλοιώδη προσπάθειά του να βγάλει όλο τον κόσμο τρελό και τον εαυτό του λογικό
και σωστό.
Με τις ευχές
μου στον Πέτρο Τατσόπουλο να αναρρώσει και στον Δημήτρη Βίτσα να μάθει να χάνει.
