Γράφει ο Θανάσης Κ.
Να είμαστε λίγο προσεκτικοί – φιλικά το λέω. Και να μην παίζουμε με πράγματα που δεν πολύ-καταλαβαίνουμε.
Κι αυτό φιλικά. Πάντα…
Θα αναγερθεί, λέει, «μνημείο» προς στιγμήν των θυμάτων των ρατσιστικών στερεοτύπων και της ομοφοβίας!
Στο μέρος όπου «δολοφονήθηκε βάναυσα», λέει, ο Ζακ Κωστόπουλος…
Απόφαση του νέου Δημάρχου Αθηνών αυτή.
Κακή απόφαση. Κάκιστη…
Ο Ζακ πήγε να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο της γειτονιάς (από αυτά που πουλάνε βέρες, λουράκια και βαπτιστικά κυρίως, όχι πανάκριβα τιμαλφή για κυρίες). Κλείστηκε μέσα στο μαγαζί και άρχισε να το καταστρέφει.
Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης – που τον είχαν ληστέψει ξανά πριν μερικούς μήνες – ειδοποίησε την Αστυνομία και περίμενε να έλθει να συλλάβει τον επίδοξο ληστή.
Ο οποίος παγιδευμένος καθώς ήταν μέσα στο μαγαζί (είχε κλειδώσει αυτόματα η πόρτα ασφαλείας), αφού έσπασε τις εσωτερικές προθήκες, άρχισε να σπάει και τις βιτρίνες για να διαφύγει.
Ο ιδιοκτήτης ήθελε να τον εμποδίσει.
Κι όταν αυτός πήγε να πέρασει σούρνοντας από τα σπασμένα γυαλιά, τον κλότσησε. Ο ληστής σηκώθηκε απτόητος, ματωμένος από τα γυαλιά που ο ίδιος είχε σπάσει και έτρεξε να φύγει.
Κάποιος διασώστης που είχε φτάσει στο μεταξύ, του προσέφερε τις πρώτες βοήθειες. Αλλά εκείνος μετά την επίδεση του τραύματος, απείλησε και τον… διασώστη! Με ένα σπασμένο κρύσταλλο που κρατούσε ως «όπλο».
(Το οποίο θεωρείται «όπλο» και είναι«όπλο»! Και πολύ θανατηφόρο μάλιστα…)
Στο μεταξύ έφτασαν και αστυνομικοί που επιχείρησαν να τον συλλάβουν. Αλλά εκείνος αντιστεκόταν και τους απειλούσε.
Συνεπλάκησαν μαζί του, και προφανώς τον χτύπησαν. Δεν γίνεται αλλιώς σε αυτές τις περιπτώσεις.
Όταν του φόρεσαν τις χειροπέδες τον παρέδωσαν στο ασθενοφόρο να τον πάει στο νοσοκομείο. Στο δρόμο κατέληξε.
Η πρώτη πραγματογνωμοσύνη που έγινε στο σώμα, απεφάνθη ότι ΔΕΝ πέθανε από τα χτυπήματα. Ότι τα τραύματα που έφερε ήταν όλα «επιπόλαια».
Η επόμενη πραγματογνωμοσύνη που έγινε μέρες μετά, απεφάνθη ότι όταν πέθανε δεν ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών (ήταν, ωστόσο, γνωστός τοξικομανής).
Κι έτσι παραπέμφθηκαν οι αστυνομικοί που συνεπλάκησαν μαζί του κυρίως – όχι ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του καταστήματος, που είχε πάει να ληστέψει αρχικά.
Τελικά υπήρξαν ενδείξεις ότι η δεύτερη πραγματογνωμοσύνη ήταν ελαφρώς… «πειραγμένη»!
Γιατί στο οπτικό υλικό που υπάρχει φαίνεται εξ αρχής να έχει συμπεριφορά τοξικομανούς που βρίσκεται υπό «επήρεια ουσιών».
Αλλά και οι «υπερασπιστές» του αυτό έλεγαν αρχικά:
- —Δεν τον βλέπατε ότι ήταν «φτιαγμένος»; Γιατί τον χτυπούσατε;
Αλλά αν ήταν υπό επήρεια ναρκωτικών, τότε μπορεί να πήγε από υπερβολική δόση!
Ή από το συνδυασμό των ουσιών που είχε πάρει πριν, με το στρες που του προκάλεσε η απόπειρα σύλληψής του.
Για να θεμελιωθεί δολοφονία έπρεπε να αποδειχθεί, μεταξύ άλλων, ότι οι ουσίες δεν είχαν καμία σχέση με το θάνατό του.
Πώς όταν έγινε το περιστατικό ήταν «καθαρός». Αλλά αυτό διαψεύδεται από το ίδιο το οπτικό υλικό. Και από τις μαρτυρίες όλων! Ακόμα και του διασώστη.
Και «φτιαγμένος» ήταν και πολύ επιθετικός! Μέχρι και τον άνθρωπο που του επέδεσε τα τραύματα απείλησε. Και αυτό υπάρχει καταγεγραμμένο στο βίντεο.
Τα πραγματικά αίτια θανάτου, είναι άγνωστα ακόμα. Η δίκη δεν έχει γίνει. Και οι κατηγορίες είναι λίγο στον αέρα.
Αλλά ο κύριος Δήμαρχος απεφάνθη ήδη ότι ήταν… «βάναυση δολοφονία»!
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο άτυχος, ο Ζάκ δεν έπεσε θύμα «στερεοτύπων και …ομοφοβίας»!
Ο επίσης ο άτυχος ηλικιωμένος καταστηματάρχης που τον έβλεπε να του σπάει το μαγαζί, ούτε ήξερε, ούτε μπορούσε να ξέρει, ότι ο Ζακ ήταν… ομοφυλόφιλος!
Έβλεπε κάποιον άγνωστο να του καταστρέφει την περιουσία και προσπάθησε να τον κρατήσει – κλωτσώντας, όπως μπορούσε τέλος πάντων – μέχρι να έλθει η Αστυνομία.
Το τελευταίο πράγμα που μπορούσε να γνωρίζει (και το τελευταίο που τον ενδιέφερε, προφανώς) είναι οι… σεξουαλικές προτιμήσεις του επίδοξου ληστή!
Κι ύστερα, ο ηλικιωμένος καταστηματάρχης (μεγαλύτερός του κατά 40 χρόνια τουλάχιστον!), έγινε στόχος όλων αυτών των συμμοριών, των τάχα μου «αλληλέγγυων», που του επιτέθηκαν και του φώναζαν:
- –«Στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι»!
Ακούτε, κ. Κώστα Μπακογιάννη;
Αυτά φώναζαν – και έκαναν – οι υποστηρικτές του Ζακ.
Αν θέλετε να κάνετε «μνημείο θυμάτων», κάντε το στον άγνωστο μεροκαματιάρη, που του σπάνε το μαγαζί κατά βούλησιν, πάσης φύσεως «καλόπαιδα».
Ομοφυλόφιλοι ή straight, αδιάφορο, «φτιαγμένοι» ή καθαροί από ουσίες, με κουκούλες ή χωρίς, για να βρουν τη δόση τους ή απλώς για πλάκα.
Οι «νοικοκυραίοι» είναι τα πραγματικά θύματα της πόλης στην οποία βγήκατε Δήμαρχος. Αυτοί την κρατάνε ζωντανή (ακόμα).
Αυτοί, αν φύγουν, η πόλη θα παραδοθεί απολύτως στις συμμορίες των μπαχαλάκηδων και των λαθρομεταναστών (ήδη έχει αρχίσει και έχει προχωρήσει πολύ).
Τους «νοικοκυραίους» πρέπει να κρατήσετε κι όχι να τους προσβάλετε, τιμώντας όσους τους έχουν σακατέψει μέχρι στιγμής!
Οι αστυνομικοί όταν εμπλέκονται με ένα κακοποιό που αρνείται να παραδοθεί, είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν βία.
Αν διαφωνείτε σε αυτό, παρακαλώ ζητήστε να διαλυθεί η Αστυνομία! Αν χρησιμοποίησαν «υπερβολική βία», αυτό θα φανεί στη δίκη.
Η οποία ακόμα ΔΕΝ έχει γίνει.
Κι εσείς, πριν γίνει η δίκη, βγάλατε κι όλα την απόφαση.
Ότι λέει «δολοφονήθηκε βάναυσα».
Δυστυχώς, σε αυτό το περιστατικό ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον «δολοφόνησαν». Εκείνος πήγε να ληστέψει. Και κάποιοι προσπάθησαν να τον εμποδίσουν.
Το τι ακριβώς έγινε, δεν το γνωρίζουμε. Πάντως στο βίντεο που υπάρχει φαίνεται να είναι οπλισμένος (με ένα σπασμένο κρύσταλλο, νωρίτερα ίσως και με μαχαίρι) να αντιστέκεται και να απειλεί.
Σε όλες τις ευνομούμενες χώρες του κόσμου, κύριε Δήμαρχε, άτομο που προσπαθεί να ληστέψει, διαφεύγει, δεν παραδίδεται και παραμένει οπλισμένο απειλώντας, θεωρείται απολύτως επικίνδυνο!
Και η αστυνομία υποχρεούται να χρησιμοποιήσει βία για να τον συλλάβει.
Σε καμία χώρα του κόσμου, ο δράστης μιας απόπειρας ληστείας δεν γίνεται «ήρωας» μετά θάνατον, ούτε θεωρείται θύμα – ιδιαίτερα αν προηγουμένως έχει ο ίδιος απειλήσει αθώους!
Ακούτε, κ. Δήμαρχε; Σε καμία!
Ανακαλέσατε παρακαλώ, την – ανόητη – απόφασή σας, να του κάνετε και «μνημείο» από πάνω.
Κι άλλη φορά, ΜΗ δίνετε εξετάσεις «ορθοφροσύνης» σε περιθωριακές ομάδες αντικοινωνικής συμπεριφοράς (που βάζουν γκαζάκια στους νοικοκυραίους»).
Η πλειοψηφία που σας εκλέγει, είμαστε εμείς!
- Η κοινωνία, είμαστε εμείς.
- Αυτοί, μισούν την κοινωνία.
- Μισούν κι εσάς, τελικά!
- Μισούν ακόμα και τον ίσκιο τους.
ΥΓ.1 Ζώ σε ένα σπίτι με τη σύζυγό μου, δύο παιδιά και δύο γατιά. Αν μπουν κλέφτες στο σπίτι μου το βράδυ, τι λέτε ότι πρέπει να κάνω;
Να σας πω, λοιπόν, τι ΔΕΝ θα κάνω:
Δεν θα κάνω ότι… κοιμάμαι! Αν ήμουν μόνος μου, θα το σκεφτόμουν. Αλλά με γυναικόπαιδα στο σπίτι και με άγνωστους να με ληστεύουν, δεν έχω τέτοιο δικαίωμα. Γιατί αν μπουν στο δωμάτιο της κόρης μου, δεν πρόκειται να της πω να κάνει πως κοιμάται κι εκείνη, ή… «να κάτσει και να το απολαύσει»!
Δεν πρόκειται, λοιπόν, να κάνω ότι κοιμάμαι.
Επίσης ΔΕΝ θα τους ρωτήσω, αν είναι τοξικομανείς που ψάχνουν για τη δόση τους, ώστε να δείξω «κατανόηση».
Και τέλος, ΔΕΝ θα τους ρωτήσω τις… σεξουαλικές τους «προτιμήσεις», γιατί δεν με ενδιαφέρουν.
Θα τους ζητήσω να φύγουν, κι αν δεν το κάνουν, θα πέσω πάνω τους με πολύ άγριες διαθέσεις, κύριε Δήμαρχε.
Μα πολύ-πολύ άγριες διαθέσεις!
Κύριε Δήμαρχε…
- —Αν με «φάνε» – πράγμα πιθανό – αναρωτιέμαι: Θα μου κάνετε μνημείο; Κι εμένα;
Πολύ θα ήθελα να το ξέρω. Από πριν…
Όπως και να το κάνεις, είναι μια παρηγοριά!
Όμως, αποκλείεται! Δεκάδες νοικοκυραίοι έχουν χάσει τη ζωή τους τα τελευταία χρόνια από ληστές που μπήκαν βραδιάτικα στο σπίτι τους.
Σε κανένα δεν στήθηκε μνημείο.
- –Αν πάλι – παρ’ ελπίδαν – εγώ τους «φάω», τι θα γίνει; Θα τους κάνετε μνημείο; Και σε αυτούς;
Αν όχι, γιατί τους αδικείτε τους καημένους. Μόνο στο Ζάκ;
Αν ναι – αν κάνετε και σε αυτούς μνημείο – τότε σε πολύ «κακή φάμπρικα» μπήκατε.
Εκείνο που θέλω να πω κ. Δήμαρχε, είναι ότι δεν έχουμε εμείς αρνητικά στερεότυπα κατά των ομοφυλοφίλων, ούτε κατά των τοξικομανών – τους τελευταίους, μάλιστα, τους λυπόμαστε.
Αλλά γι’ αυτούς που μπαίνουν στα σπίτια και στα μαγαζιά για να ληστέψουν και θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή όσων βρίσκονται μέσα, αυτούς, πράγματι ΔΕΝ τους γουστάρουμε καθόλου!
Αλλά και ο Νόμος δεν τους γουστάρει, απ’ ό,τι θυμάμαι!
Τώρα πέστε μας κι εσείς, πώς νιώθετε απέναντι σε όσους υπερασπίζονται το σπίτι τους; Πώς νιώθετε απέναντι στους νοικοκυραίους που υφίστανται επίθεση;
Αυτούς θα τους υπερασπιστείτε ποτέ;
Ή μήπως εσείς είστε που έχετε εντελώς… «αρνητικά στερεότυπα» εναντίον των νοικοκυραίων;
ΥΓ.2 Κάποιοι θα πουν, ότι ο Νόμος δεν επιτρέπει την Αυτοδικία! Ασφαλώς. Κανείς δεν θέλει την Αυτοδικία.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε για «αυτοδικία». Μιλάμε για Αυτοάμυνα!
Και ο νόμος επιτρέπει ΠΛΗΡΩΣ την Αυτοάμυνα.
Να τι προβλέπει το Άρθρο 22 του Ποινικού Κώδικα, κ. Δήμαρχε (θα έπρεπε να το γνωρίζετε):
- Δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας.
- Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτεθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.
- Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις λοιπές περιστάσεις.
Η Αυτοάμυνα νοείται απέναντι σε «παρούσα επίθεση» και άμεση απειλή.
Η Αυτοδικία είναι η εκ των υστέρων εκδίκηση.
Ο άνθρωπος που του καταστρέφουν το μαγαζί βρίσκεται σε Αυτοάμυνα!
Ο άνθρωπος που μπήκαν μέσα στο σπίτι του το βράδυ για να τον ληστέψουν βρίσκεται σε Αυτοάμυνα.
Και αν η αντίδραση του αμυνόμενου είναι «υπερβολική»;
Ποιος θα το κρίνει αυτό;
Την ώρα που αντιμετωπίζεις την απειλή, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου κάνει, όπως δεν ξέρεις τι μπορείς να του κάνεις εσύ (εκτός κι αν έχεις εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες – και πάλι δεν είσαι απόλυτα σίγουρος). Με δύο λόγια όταν αμύνεσαι, στα καλά καθούμενα, βρίσκεσαι σε ταραχή και φόβο.
Εν πάση περιπτώσει ο Ποινικός Κώδικας το προβλέπει κι αυτό σαφώς – Άρθρο 23:
Όποιος υπερβαίνει τα όρια της άμυνας… μένει ατιμώρητος και δεν του καταλογίζεται η υπέρβαση, αν ενέργησε με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας του φόβου η της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση.
Τελικό συμπέρασμα:
Ο Νόμος είναι σαφώς μαζί μας, κύριε Δήμαρχε. Είναι 100% μαζί μας. Με μας – τους νοικοκυραίους!
Εσείς; Με ποιόν είστε εσείς, κύριε Δήμαρχε;
Πολύ θα θέλαμε να ήσασταν μαζί μας.
Αυτό όμως, πρέπει να το θέλετε κι εσείς.
Το θέλετε;
