Οι Έλληνες ναυτικοί έχουν αποδείξει τα προηγούμενα χρόνια ότι είναι οι καλύτεροι και αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει.
Οι Έλληνες είχαν ανεπτυγμένη ναυτιλία από αρχαιοτάτων χρόνων αλλά τον 19 αιώνα με την βιομηχανική επανάσταση ήταν ορόσημο για το μικρό μας κράτος.
Πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο, ο αριθμός των Ελληνικών πλοίων ήταν περίπου στα 577 κατέχοντας σταθερά την 9η θέση παγκοσμίως.
Μετά τον πόλεμο η ελληνική ναυτιλία κατέγραψε μεγάλες απώλειες σε πλοία και ναυτικούς. Υπολογίζεται ότι χάθηκαν 372 πλοία και 551 ιστιοφόρα. Η Ελληνική ναυτιλία ξεκίνησε προσπάθεια ανασυγκρότησης του στόλου της και με την εγγύηση του Ελληνικού κράτους, παραχωρήθηκαν 100 πλοία τύπου Λίμπερτυ από της Η.Π.Α., κάτι που αποτέλεσε τον βατήρα για την εκτίναξη της Ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας.
Οι Έλληνες ναυτικοί έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ανασυγκρότηση και στην εξέλιξη της εμπορικής μας ναυτιλίας. Η αυταπάρνηση, το φιλότιμο, η σπιρτάδα τους και η ναυτοσύνη τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο ώστε να εξελιχθούν στους καλύτερους ναυτικούς τα τελευταία χρόνια.
Ο ορισμός της ναυτοσύνης με απλά λόγια είναι η ικανότητα ενός ναυτικού να συμπεριφέρεται σύμφωνα με ό,τι θεωρείται σωστό και ασφαλές.
Ίσως ο ορισμός αυτός να είναι ελλιπής και να αδικεί τους Έλληνες ναυτικούς. Η ναυτοσύνη και φυσικά είναι ότι θεωρείται σωστό και ασφαλές αλλά είναι ακόμη και η εξυπνάδα, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα πράγματα στο καράβι, η σωστή συμπεριφορά και ο σεβασμός προς τους ανώτερους και παλαιότερους, οι γνώσεις του ναυτικού επαγγέλματος, η υπευθυνότητα, η αντίληψη, η βοήθεια, η προθυμία και φυσικά η σωστή ναυτική τέχνη.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψουμε τη ναυτοσύνη των Ελλήνων ναυτικών με λόγια. Ένα πολύ απλό παράδειγμα του ναυτικού που έχει ναυτοσύνη είναι όταν συναντάμε ένα πλοίο στη θάλασσα, το οποίο σύμφωνα με τους κανονισμούς θα πρέπει να στρίψει για να μας αποφύγει, αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορεί να το κάνει. Ο Έλληνας αξιωματικός, εφόσον έχει την δυνατότητα, θα κοιτάξει να στρίψει αυτός με σκοπό να βοηθήσει τον συνάδελφο του ο οποίος βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση. Δεν είναι σαν τον Ουκρανό, τον Ρώσο και τον Ινδό, ο οποίος μη έχοντας ναυτοσύνη κοιτάει τους κανονισμούς και όχι την συναδελφικότητα που θα πρέπει να δείξει. Και φυσικά προσπαθούμε και πρέπει να ακολουθούμε τους κανονισμούς αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που – εφόσον είναι ασφαλές- ενεργούμε και με άλλα κριτήρια. Άλλωστε δεν μπορούν όλα να γραφτούν στα βιβλία.
Θεωρώ ότι οι Έλληνες ναυτικοί έμαθαν ναυτιλία και ναυτική τέχνη σε έναν ολόκληρο λαό, τους φιλιπινέζους. Δεν λέω ότι είναι κακό, ίσα ίσα είναι τιμή για τον Έλληνα ναυτικό. Το κακό είναι ότι πλέον οι Έλληνες έχουν χάσε την δουλειά τους από ανθρώπους που ακόμα μαθαίνουν και σε καμία περίπτωση δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο τους. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι, παρόλο που οι έλληνες είναι πλέον μειοψηφία στα καράβια, ‘’καθαρίζουν’’ σε δύσκολες καταστάσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Είναι μια αλήθεια, όσο και να λένε το αντίθετο κάποιες Κασσάνδρες….
Είναι υποχρέωση όλων των παλαιότερων ναυτικών να διδάξουν τη ναυτική τέχνη και την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ναυτοσύνη στους νέους. Μην τους αφήνουν στη μοίρα τους και μην νομίζουν ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι από τους Έλληνες.
Για τα νέα παιδιά έχω να πω ότι πρέπει να ψαχτούνε μόνοι τους, να διαβάσουν, να ασχληθούνε και πάνω από όλα να αποκτήσουν τη σωστή νοοτροπία, κάτι που θα τους οδηγήσει στο να γίνουν ναυτικοί με ναυτοσύνη και όχι χαρτογιακάδες και ευθυνόφοβοι.
Καλά ταξίδια σε όλους!
